Naar de oude siteSteun voor Paus Benedictus XVI
Inhoudsopgave
- Steun voor Paus Benedictus XVI
In het Duitse taalgebied is een actie gestart op Paus Benedictus XVI te ondersteunen. Ook u kunt uw steun duidelijk maken door een petitie te ondertekenen, die in juni aan Paus Benedictus XVI aangeboden zal worden: http://www.ja-zur-kirche.net/ De jongeren van nu laten zich echter niet van de wijs brengen door wat de media schrijven. Het Sint Pietersplein stond afgeladen vol bij de start van de Diocesane viering van de Wereldjongerendagen 2010 [d:64]. Deze dagen worden a.s. zondag, Palmzondag, afgesloten met een grote viering opnieuw op het Sint-Pietersplein voor de jongeren van het Bisdom Rome. Ook in tal van andere Bisdommen komen jongeren bijeen om aan hun geloof in Christus uiting te geven.
Vanuit de Duitse Bisschoppen wordt steeds duidelijker kritiek geuit op het feit dat het er alle schijn van heeft dat de media het niet te doen is om de slachtoffers van het seksueel misbruik te helpen, maar dat er bewust getracht wordt om de Kerk te beschadigen, meer in het bijzonder om de Paus te belasteren. O.a. Bisschop Müller van Regensburg spreekt zich hierover zeer duidelijk uit.
Op de pagina van Katholiek Nieuwsblad verscheen een bijdrage van Anton de wit die deze zaak duidelijk analyseeert:
De rooms-katholieke Kerk leren kennen, zo zei G.K. Chesterton (1874-1936) ooit uit eigen ervaring, begint vaak bij het ontdekken van de ware betekenis van woorden. Woorden, aldus de in de jaren twintig bekeerde Chesterton, “die de Kerk juist gebruikt en de wereld verkeerd. Zo zal de bekeerling ontdekken dat ‘schandaal' iets anders betekent dan ‘achterklap' (…). Schandaal betekent schandaal, in de oorspronkelijke Grieks en Latijnse betekenis: het laten struikelen van iemand die goed probeert te zijn”.Zo oud als de Kerk
Er valt veel te zeggen over de huidige schandalen in de Kerk, maar niet dat ze nieuw zijn. Schandalen zijn zo oud als de Kerk zelf, en met name sinds de Verlichting en Reformatie zijn het steeds dezelfde geruchten die de ronde doen over haar vertegenwoordigers: met name over samenzweringen en seksuele uitspattingen. In onze westerse cultuurgeschiedenis is de antipaapse propaganda een literair genre op zichzelf geworden, met konkelende clerici en liederlijke kloosterlingen als archetypen van rooms verderf. Ze zijn alomtegenwoordig in de vunzige pornografische schotschriften uit het Frankrijk van de Revolutie, in de gothic novels van de Angelsaksische romantiek, zelfs in de meer verheven literatuur van de negentiende-eeuwse Russen.Akkoord, waar rook is, is ook vuur. Dat is de laatste tijd ook wel gebleken, met de opeenstapeling van onthullingen van seksueel misbruik aan katholieke onderwijsinstellingen midden vorige eeuw – die zijn absoluut geen product van de verbeelding. Hebben de auteurs van stuiverromannetjes dan gelijk gekregen? Moeten we de Kerk moreel failliet verklaren?
De Kerk als vijand
Misschien is het raadzaam eerst eens wat beter naar vroegere, soortgelijke schandalen rond de Kerk te kijken. Neem de boeken van iemand als Markies de Sade (eind achttiende eeuw). Daarin figureren steevast geestelijken en religieuzen die zich aan de meest blasfemische orgieën te buiten gaan, waarbij niet zelden kleine kinderen betrokken zijn. Nu was het allerminst zo dat De Sade seksuele aberraties als pedofilie wilde veroordelen – sterker nog, hij was er een groot voorstander van. Hij hekelde slechts het in zijn ogen schijnheilige standpunt van de Kerk. De Kerk was de grootste vijand van De Sades opvattingen over seksualiteit, maar tevens van zijn politieke opvattingen. De Sade steunde immers het dictatoriale schrikbewind van na de Franse Revolutie.
Bang voor de paus
Dergelijke politieke motieven spelen ook in andere antiroomse hetzes steevast een rol. Op een beroemde Amerikaanse spotprent uit het einde van de negentiende eeuw, zien we bisschoppen als krokodillen uit een rivier kruipen, de mijters als bekken opengesperd naar onschuldige Amerikaanse schoolkinderen op de kade. Aan de overzijde van de rivier zien we de koepel van de Sint-Pieter, met daarop de tekst Political Roman Catholic Church. Het was kortom de politieke bemoeienis van deze buitenlandse mogendheid die gevreesd werd.Ook het nationaal-socialistische regime in Duitsland had alle reden de Kerk als een politieke bedreiging te zien – al was het maar om het domme feit dat Duitse katholieken wellicht loyaler zouden zijn aan die kerkvorst uit Rome dan aan de eigen Führer. En dus werd in de jaren dertig het antiroomse vuur welbewust aangewakkerd. Het regime verspreidde massaal de Papenspiegel, een negentiende-eeuws pamflet waarin de geestelijkheid van allerlei vunzigheden werd beticht. Ook de aantijgingen van pedofilie staken weer de kop op. In 1936 en '37 werden er ongeveer 250 Sittlichkeitsprozessen gehouden tegen katholieke geestelijken vanwege verondersteld seksueel misbruik van kinderen.
Media en misbruik
Hebben we nu met een soortgelijke haatcampagne te maken? Nogmaals, dat er seksueel misbruik heeft plaatsgevonden staat buiten kijf, en het is het goed recht, zelfs de plicht, van de media dat aan de kaak te stellen. Toch vertoont de huidige controverse wel degelijk trekken van een hetze. Op z'n minst is het opmerkelijk dat de media nu plots het ene na het andere misbruikgeval van een halve eeuw geleden onthullen. Niet zelden worden zaken die allang bekend waren nu weer als nieuws gepresenteerd. Voor het feit dat de Kerk zich in die tijd in een compleet andere situatie bevond dan nu, is dan weer opmerkelijk weinig aandacht. Ook is er opmerkelijk weinig belangstelling voor misbruik in andere geledingen, terwijl protestanten, socialisten en humanisten toch echt zeer vergelijkbare internaten hadden. Kortom, voor een bredere context is bar weinig belangstelling in de media.
Bang voor de Kerk?
Ook nu weer zijn ideologische belangen te ontwaren. Heeft deze tijd immers iets te vrezen van een 'moreel failliete' Kerk? Is het probleem niet veeleer haar morele zeggingskracht? Onvermoeibaar houdt deze Kerk moderne mensen immers een spiegel voor, en leert hun de juiste betekenis van woorden als medemenselijkheid, zorg, leven, dood, waardigheid, seksualiteit, enzovoort – haaks op opvattingen die onze liberale samenleving als verworvenheden is gaan begrijpen. De voorvechters van dergelijke verworvenheden hebben dus alle belang bij een schandaal, in de betekenis waar Chesterton ook op zinspeelde: zij willen de Kerk laten struikelen.
Anton de Wit is freelance journalist.
Extra opties voor deze alinea
Reageer op deze alinea Deel op social media
Bericht
Steun voor Paus Benedictus XVI
26 maart 2015