Inderdaad, “ware autoriteit is niet het uitoefenen van onze invloed op de anderen, schitteren, de macht bij zich centraliseren”, maar zich “tot dienaar maken van elke mens, bezieler zijn door een onverschrokken geloof, met aandacht waken over de verschillende levenssituaties van onze broeders en een instrument zijn dat barmhartig en liefdevol meeleeft met ieders kwetsuren”.

Zeker, Jezus “wil het ambt dat Hij ons zelf heeft toevertrouwd, niet misprijzen, en evenmin onze menselijke kwaliteiten”, benadrukt de prefect: priesters zijn eerder geroepen om “dienaars zonder nut” te zijn, “dat wil zeggen die hun eigenbelang niet willen dienen, die geen dingen doen om op te vallen of die geprivilegieerde posten nastreven”. Zij engageren zich “ijverig, zonder pretentie … zonder eisen te stellen”.

“Dienaar zijn, betekent ook in gemeenschap leren leven en broederlijke relaties leren ontwikkelen in de eigen pastorie en met het volk van God.” Priesters zijn geroepen “te midden van het volk te zijn, als mens onder mensen, met hun broeders op weg te gaan in geloof, hen te vergezellen in hun bestaan en vooral met hen te werken voor het Rijk Gods.”

Priesters moeten loskomen van “de bekoring van aanmatiging en individualisme”. Zij moeten ook de kunst leren om samen te werken, met hun broeders de leken”, niet alleen “door gebruik te maken van hun waardevolle samenwerking” maar door “elke broeder te helpen zijn eigen charisma’s te onderscheiden en zijn roeping te ontdekken”.