De Arabische landen hebben een revolutie van de liefde nodig
Inhoudsopgave
- De Arabische landen hebben een revolutie van de liefde nodig
Toespraak van de patriarch van Alexandrië van katholieke Kopten, S.B. Antonios Naguib, op 12 september tijdens de interreligieuze ontmoeting in München, georganiseerd door de Sint-Egidiusgemeenschap.
Zeven maanden en half zijn voorbij sinds jongeren op 25 januari 2011 in Egypte een revolutie deden losbarsten. Een korte periode in de geschiedenis van een natie. Maar het volk wou spoedig spectaculaire resultaten en radicale veranderingen zien en heeft de indruk dat alles lang duurt en heel langzaam gaat.
Wat is er gebeurd?
Jongeren, met elkaar verbonden door de technologie van de moderne communicatiemiddelen, scheppen een virtuele wereld, waar zij elkaar ontmoeten, hun ongenoegen over het verstikkende systeem met elkaar uitwisselen, hun hoop uitspreken en een afspraak maken voor 25 januari 2011, feestdag van de politie. Voor het eerst zien ze elkaar van aangezicht tot aangezicht en zijn blij verwonderd met zo velen te zijn, vervuld van jeugd, enthousiasme en vastberadenheid. De Egyptische revolutie is ons allen bij verrassing overvallen. De manifestaties werden een revolutie. U kent de gebeurtenissen die geleid hebben tot de verwijdering van de voormalige president, Hosni Moubarak, na amper 18 dagen die een einde maakten aan een 30-jarig regime dat democratisch leek doch eigenlijk een dictatuur was.
Wat hebben we met de revolutie gewonnen?
De verwijdering van een leider en een groep die een autoritair regime oplegden en beschermden, een politiestaat, onderdrukkend en corrupt, met absolute macht, dat aldus een rechtssysteem verhinderde.
De opkomst van een jonge generatie, die verwaarloosd werd, die vertrouwd is met de moderne communicatiemiddelen en dus beter geïnformeerd en onderling verbonden door een netwerk van individu naar individu, zonder bemiddeling van politieke of religieuze partijen. Het zijn gelovigen, maar zij scheiden godsdienst en politiek. Zij hebben de revolutie ontketend en waarborgen dat de aanvankelijke doelstellingen gehandhaafd blijven: rechtvaardigheid, vrijheid, waardigheid en werk.
De val van de muur der angst die vrije meningsuiting en kritiek tegenhield. Het is waar dat Egypte in de 10 laatste jaren onder Moubarak, grote vrijheid van meningsuiting gekend heeft die merkbaar was in de media. Maar er waren steeds de rode lijnen die men niet mocht benaderen, op straffe van zware gevolgen, zoals de president, zijn familie en naaste kring.
Op religieus vlak, het verdwijnen van confessionele, psychologische en sociale barrières die islamieten van Christenen scheidden en regelmatig oorzaak waren van soms dramatische conflicten. Dit werd duidelijk ervaren bij de aanvang van de revolutie.
Het ontwaken van mooie dromen en idealen, waarvoor in de verbeelding en het hart van de Egyptenaren geen plaats meer leek, van een beter heden en een betere toekomst, op grond van de principes van een democratische burgermaatschappij.
De uiteindelijke beslissing van het leger om de kant te kiezen van de revolutie. Wat Egypte het dramatische scenario bespaarde van Libië, Jemen en Syrië. Ook de bevolking heeft zich met vreugde bij de revolutie aangesloten.
Waar staan we vandaag?
We stellen duidelijk vast dat de aanvankelijke doelstellingen en hoop op korte termijn verre van verwezenlijkt zijn. De jongeren en die zich bij hen aangesloten hebben, bevinden zich nog in de fase van het uitwerken en verwoorden van een visie, een programma en actieplan. Politieke en organisatorische onervarenheid evenals het gebrek aan leiders, tasten deze fase ernstig aan.
Het optreden en de versterking van islamisten, de Islamitische Broeders, Salafieten en andere groeperingen, hebben het politieke toneel en het scenario van zijn evolutie totaal veranderd. Velen zeggen dat de revolutie gekidnapt werd.
De onophoudelijke vermenigvuldiging van manifestaties, zitstakingen, eisen tot loonsverhoging, werk- en woongelegenheid, verhindert dat industrie en administratie hervatten.
Het gebrek aan veiligheid verontrust alle burgers voor hun leven, hun kinderen en bezit. Politie en leger doen veel om het hoofd te bieden aan dievenbendes, maar zijn ze nog niet de baas. De duurte van het leven, voedsel, kleding en andere, vergroten de armoede van de meeste mensen.
Op religieus vlak zijn er opnieuw conflicten tussen islamieten en Christenen. De godsdienstige dialoog en de verklaringen van Salafieten en andere islamisten verontrusten de Christenen ten zeerste. De burgerlijke en godsdienstige verantwoordelijken leggen geruststellende verklaringen af, maar kunnen de Christenen verre van kalmeren.
De afwezigheid van Christenen in de regering en onder de gouverneurs, vergroten de bezorgdheid van de Christenen. Lichtpunten en toekomstperspectieven?
De jongeren van de revolutie en hun talrijke bondgenoten blijven vastbesloten om hun actie voor een democratische burgerstaat voort te zetten.
De verklaringen van de “Hogere Raad van de Strijdmachten” die een burgerstaat wil.
De “Verklaring van Al-Azhar en een Intellectuele Elite over de Toekomst van Egypte” – dat is de titel – van 19 juli 2011, toont een duidelijke en vastberaden stellingname van het opperste religieuze Sunnietische gezag. Zij bestaat uit een inleiding en tien punten die de basis leggen van een toekomstige Egyptische staat. Zij verwerpt de theocratische staat en steunt de oprichting van een “nationale, constitutionele, democratische, moderne staat”. Wat de godsdienst betreft: “de principes van de islamitische wet zijn in hun geheel de bron en basis van de wetgeving, daarbij krijgen de aanhangers van andere goddelijke godsdiensten de waarborg dat zij hun religieuze wetten voor hun persoonlijk statuut kunnen toepassen”. Deze verklaring bevat een zeer positieve visie, die zou kunnen leiden tot een verdere evolutie naar een moderne staat.
Het engagement van de Christenen om partijen te vervoegen en te steunen die ijveren voor de oprichting van een democratische burgerstaat. We hebben en willen geen Christelijke partij. Voor de toekomst hopen wij de vestiging van orde en veiligheid, het weer op gang brengen van werk en industrie, stabiliteit, goede betrekkingen tussen islamieten en Christenen, de toepassing van de mooie verklaringen, het vredig samenleven in een staat die gebaseerd is op burgerschap, vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid, en de verbetering van de levensvoorwaarden. Om te eindigen zou ik het oordeel wil geven van een politiek analist: “de symbolen van het regime zijn weg, maar het regime blijft”. En ik besluit: om het te veranderen hebben wij een andere revolutie nodig: de revolutie van de liefde.
Vert. Sorores Christi Bron: zenit.org
Zie ook:
München, Internationale Samenkomst voor de Vrede
De Arabische landen hebben een revolutie van de liefde nodig [n:1398]
OVSE: Christenen worden het meest vervolgd ter wereld [n:1395]
Kardinaal Koch: oecumenisme van de martelaars [n:1396]
Om RK Documenten te kunnen verbeteren is uw reactie zeer waardevol. Heeft u aanmerkingen of suggesties voor verbeteringen of bent u een fout tegen gekomen? Laat het ons weten.
Naar de oude site