Naar Galilea gaan: drie Paasverkondigingen

De vrouwen dachten dat zij het lichaam zouden vinden dat gezalfd zou worden, maar in plaats daarvan vonden zij een leeg graf. Zij waren gegaan om te rouwen om een dode, maar in plaats daarvan hoorden zij een verkondiging van leven. Daarom, zegt het Evangelie, waren die vrouwen "vol vrees en verwondering" (Mc. 16, 8) [b:Mc. 16, 8], vol vrees en vol verwondering. Verbazing: in dit geval is het een angst vermengd met vreugde, die hun hart verbaast wanneer zij de grote steen van het graf weggerold zien en een jongeman in een wit gewaad binnen. Het is het wonder van het horen van die woorden: "Wees niet bang! Je zoekt Jezus van Nazareth, de gekruisigde. Hij is opgestaan" (Mc. 16, 6) [b:Mc. 16, 6]. En dan die uitnodiging: "Hij gaat u voor naar Galilea, daar zult gij Hem zien" (Mc. 16, 7) [b:Mc. 16, 7]. Laten wij ook deze uitnodiging aannemen, de uitnodiging van Pasen: laten wij naar Galilea gaan waar de verrezen Heer ons voorgaat. Maar wat betekent "ga naar Galilea"?

Naar Galilea gaan betekent in de eerste plaats opnieuw beginnen. Voor de discipelen betekent het terugkeren naar de plaats waar de Heer hen voor het eerst opzocht en hen riep om Hem te volgen. Het is de plaats van de eerste ontmoeting en de plaats van de eerste liefde. Vanaf dat ogenblik, nadat zij hun netten hadden verlaten, volgden zij Jezus, luisterden naar zijn prediking en waren getuige van de wonderen die hij verrichtte. En toch, hoewel zij altijd bij Hem waren, begrepen zij Hem niet ten volle, zij begrepen dikwijls zijn woorden verkeerd en voor het kruis liepen zij weg, Hem alleen latend. Ondanks deze mislukking verschijnt de Verrezen Heer als Degene die opnieuw voor hen uitgaat in Galilea; Hij gaat voor hen uit, dat wil zeggen, Hij staat voor hen. Hij roept hen en roept hen Hem te volgen, zonder ooit moe te worden. De Opgestane zegt tot hen: "Laten we opnieuw beginnen waar we begonnen zijn. Laten we opnieuw beginnen. Ik wil je weer bij me, ondanks en na alle mislukkingen". In dit Galilea leren wij de verwondering kennen van de oneindige liefde van de Heer, die nieuwe wegen baant binnen de wegen van onze nederlagen. En zo is de Heer: hij baant nieuwe wegen in de wegen van onze nederlagen. Zo is Hij en Hij nodigt ons uit naar Galilea om dit te doen.

Dit is de eerste Paasboodschap die ik u wil brengen: het is altijd mogelijk opnieuw te beginnen, want er is altijd een nieuw leven dat God in staat is in ons opnieuw te beginnen, over al onze mislukkingen heen. Zelfs uit het puin van ons hart - ieder van ons kent het puin van zijn eigen hart - zelfs uit het puin van ons hart kan God een kunstwerk bouwen, zelfs uit de verwoeste fragmenten van onze menselijkheid bereidt God een nieuwe geschiedenis voor. Hij gaat ons altijd voor: in het kruis van lijden, verlatenheid en dood, maar ook in de heerlijkheid van een leven dat opstaat, van een geschiedenis die verandert, van een hoop die herboren wordt. En in deze donkere maanden van pandemie horen we de verrezen Heer die ons uitnodigt om opnieuw te beginnen, om nooit de hoop te verliezen.

Naar Galilea gaan, ten tweede, betekent langs nieuwe wegen gaan. Het beweegt in de tegenovergestelde richting van de tombe. De vrouwen zoeken Jezus bij het graf, dat wil zeggen, zij gaan om de herinnering levend te maken aan wat zij met Hem beleefd hebben en dat nu voorgoed verloren is. Ze gaan hun verdriet aanwakkeren. Het is het beeld van een geloof dat is verworden tot een herdenking van een mooi maar voltooid feit, alleen om herinnerd te worden. Velen - ook wij - leven het "geloof van herinneringen", alsof Jezus een personage uit het verleden is, een vriend uit mijn jeugd die al lang voorbij is, een gebeurtenis die lang geleden plaatsvond, toen ik nog een kind was dat catechisatie volgde. Een geloof gemaakt van gewoonten, van dingen uit het verleden, van mooie jeugdherinneringen, dat me niet meer raakt, me niet meer uitdaagt. Naar Galilea gaan, daarentegen, betekent leren dat het geloof, om levend te zijn, zichzelf weer op de weg moet zetten. Het moet elke dag het begin van de reis doen herleven, het wonder van de eerste ontmoeting. En dan vertrouwen, zonder de aanname alles al te weten, maar met de nederigheid van hen die zich laten verrassen door Gods wegen. Wij zijn bang voor Gods verrassingen; wij zijn meestal bang dat God ons zal verrassen. En vandaag nodigt de Heer ons uit om ons te laten verrassen. Laten we naar Galilea gaan om te ontdekken dat God zich niet laat plaatsen tussen de herinneringen uit de kindertijd, maar dat Hij leeft, dat Hij altijd verrast. Opgestaan, hij blijft ons verbazen.

Hier is de tweede aankondiging van Pasen: het geloof is geen repertoire van het verleden, Jezus is geen verouderde figuur. Hij leeft, hier en nu. Hij wandelt met u elke dag, in de situatie waarin u leeft, in de beproeving die u doormaakt, in de dromen die u in u draagt. Hij opent nieuwe wegen waar je het gevoel hebt dat er geen zijn, hij dwingt je om tegen de stroom van spijt en "al gezien" in te gaan. Zelfs als alles u verloren lijkt, stel u dan met verwondering open voor zijn nieuwheid: hij zal u verrassen.

Naar Galilea gaan betekent ook naar de grenzen gaan. Omdat Galilea de meest afgelegen plaats is: in die samengestelde en gevarieerde streek wonen degenen die het verst verwijderd zijn van de rituele zuiverheid van Jeruzalem. En toch was het van daaruit dat Jezus zijn zending begon, zijn verkondiging aan hen die zwoegen in hun dagelijks leven, zijn verkondiging aan de uitgeslotenen, de kwetsbaren, de armen, om het gezicht en de aanwezigheid van God te zijn, die onvermoeibaar op zoek gaat naar de ontmoedigden of de verlorenen, die zich begeeft naar de grenzen van het bestaan omdat in zijn ogen niemand laatste is, niemand uitgesloten. Daar vraagt de Verrezene aan zijn volgelingen om te gaan, vandaag vraagt hij ons om naar Galilea te gaan, naar dit echte "Galilea". Het is de plaats van het dagelijks leven, het zijn de straten die wij dagelijks doorkruisen, het zijn de hoeken van onze steden waar de Heer ons voorgaat en aanwezig is, juist in het leven van hen die ons passeren en met ons hun tijd, hun huis, hun werk, hun ontberingen en hun hoop delen. In Galilea leren we dat we de Verrezen Heer kunnen vinden in de gezichten van onze broeders en zusters, in het enthousiasme van hen die dromen en in de berusting van de ontmoedigden, in de glimlach van hen die zich verheugen en in de tranen van hen die lijden, vooral in de armen en in hen die gemarginaliseerd zijn. Wij zullen verbaasd staan hoe Gods grootheid zich openbaart in de kleinheid, hoe zijn schoonheid schittert in de eenvoudigen en de armen.

Hier is dan de derde paasverkondiging: Jezus, de Opgestane, heeft ons lief zonder grenzen en bezoekt elke situatie in ons leven. Hij heeft zijn aanwezigheid geplant in het hart van de wereld en nodigt ook ons uit om barrières te overwinnen, vooroordelen te overwinnen, elke dag de mensen om ons heen te benaderen, om de genade van het alledaagse te herontdekken. Laten we erkennen dat Hij aanwezig is in ons Galilea, in het dagelijks leven. Met Hem, zal het leven veranderen. Want voorbij alle nederlaag, alle kwaad en geweld, voorbij alle lijden en voorbij de dood, leeft de Opgestane en leidt de Opgestane de geschiedenis.

Zuster, broeder, als u in deze nacht in uw hart een donker uur draagt, een dag die nog niet is aangebroken, een begraven licht, een verbrijzelde droom, ga, open uw hart in verwondering over de aankondiging van Pasen: "Wees niet bang, hij is opgestaan! Hij wacht op u in Galilea". Uw verwachtingen zullen niet onvervuld blijven, uw tranen zullen worden weggeveegd, uw angsten zullen worden overwonnen door hoop. Want, weet je, de Heer gaat je altijd voor, Hij loopt altijd voor je uit. En, met Hem, begint het leven altijd opnieuw.