“Wij zouden Jezus graag spreken”, vragen zij aan de Kerk

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Op deze vijfde zondag van de Vasten, verkondigt de liturgie het Evangelie waarin de heilige Johannes een geschiedenis vertelt die plaatsheeft in de laatste dagen van het leven van Christus, kort voor Zijn lijden. (Joh. 12, 20-33) [[b:Joh. 12, 20-33]] Terwijl Jezus voor het paasfeest in Jeruzalem is, drukken Grieken die nieuwsgierig zijn naar wat er gaat gebeuren, het verlangen uit Hem te zien. Zij spreken de apostel Filippus aan en zeggen: “Wij zouden Jezus graag spreken” (Joh. 12, 21) [b:Joh. 12, 21]. Herinneren wij ons dit verlangen: “Wij zouden Jezus graag spreken”. Filippus spreekt er met Andreas over en beiden zeggen het aan de Meester. In de vraag van deze Grieken, kunnen wij de vraag horen die zo veel mannen en vrouwen van overal en alle tijden, tot de Kerk richten en tot ieder van ons: “wij zouden Jezus graag spreken”.

En hoe beantwoordt Jezus deze vraag? Op een manier die doet nadenken. Hij zegt: “Het uur is gekomen, dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt. (...) als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft blijft hij alleen ; maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort” (Joh. 12, 23-24) [b:Joh. 12, 23-24]. Men zou zeggen dat dit geen antwoord is op de vraag van deze Grieken. In feite gaan deze woorden verder dan hun vraag. Jezus openbaart namelijk dat Hij voor iedere mens die Hem wil zoeken, de verborgen graankorrel is, klaar om te sterven en veel vrucht te dragen. Alsof Hij wil zeggen: als je Mij wil leren kennen en begrijpen, kijk dan naar de graankorrel die sterft in de grond, dat wil zeggen kijk naar het kruis.

Hierbij komt voor de geest dat het kruisteken in de loop der eeuwen het embleem bij uitstek geworden is van de Christenen. Wat wil iemand die ook vandaag “Jezus wil zien”, als hij uit een land of cultuur komt waar het Christendom weinig gekend is? Wat wil hij in de eerste plaats zien? Wat is het meest gewone teken dat hij tegenkomt? Het kruisbeeld, het kruis. In kerken, in huizen van Christenen en zelfs op het lichaam gedragen. Belangrijk is dat het teken coherent is met het Evangelie: het kruis kan alleen liefde, dienstbaarheid en voorbehoudloze zelfgave tot uiting brengen: alleen zo is het kruis werkelijk de “levensboom”, boom van het overvloeiende leven.

Ook vandaag zouden vele mensen, dikwijls zonder het te zeggen, impliciet, “Jezus willen zien”, Hem ontmoeten, Hem kennen. Hier begrijpt men de grote verantwoordelijkheid van ons, christenen, en van onze gemeenschappen. Ook wij moeten een antwoord geven door het getuigenis van een leven dat zich weggeeft door dienstbaarheid, een leven dat de stijl van God aanneemt – nabijheid, medelijden en tederheid. Het gaat erom graantjes van liefde te zaaien, niet door woorden die vervliegen maar door concrete, simpele en moedige voorbeelden, niet met theoretische veroordelingen maar met liefdevolle gebaren. Dan laat de Heer ons door Zijn genade vrucht dragen, zelfs wanneer de grond dor is door onbegrip, moeilijkheden, vervolging of door aanspraak op legalisme of klerikaal moralisme. Dat is dorre grond. Het is precies daar, in de beproeving en de eenzaamheid, terwijl de graankorrel sterft, dat het leven ontkiemt om vruchten voort te brengen die op hun tijd rijp zullen zijn. Het is in de verstrengeling van leven en dood dat wij de vreugde en de ware vruchtbaarheid van de liefde kunnen ervaren, die zich altijd geeft – ik herhaal het, volgens de stijl van God: nabijheid, medelijden, tederheid.

Moge de Maagd Maria ons helpen om Jezus te volgen, om sterk en blij de weg van de dienstbaarheid te gaan, opdat de liefde van Christus in elke houding van ons zou doorstralen en steeds de stijl van ons dagelijks leven zou worden.