Het Woord is niet abstract, het is Jezus zelf

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

In het Evangelie van deze zondag (Mt 13, 1-23) [b:Mt 13, 1-23] vertelt Jezus aan een grote menigte de parabel – die we allemaal goed kennen – van de zaaier, die zaad uitwerpt op vier verschillende bodems. Het Woord van God, gesymboliseerd door het graan, is geen abstract Woord, maar Christus zelf, het Woord van de Vader die mens werd in de schoot van Maria. Bijgevolg, het Woord van God ontvangen, betekent de Persoon van Christus ontvangen, Christus zelf.

Er bestaan verschillende manieren om Gods Woord te ontvangen: wij kunnen het doen zoals een weg waarop de vogels de graantjes onmiddellijk oppikken. Dat is verstrooidheid, een groot gevaar voor onze tijd. Overspoeld door zoveel praatjes, ideologieën, de ene mogelijkheid na de andere om zich innerlijk en uiterlijk te ontspannen, kan men de smaak voor de stilte verliezen, voor inkeer, voor gesprek met de Heer, zodat men het geloof verliest en Gods Woord niet ontvangt. Wij zien alles, zijn verstrooid door alles, door de dingen van de wereld.

Een andere mogelijkheid: wij kunnen Gods Woord ontvangen als een bodem met stenen en weinig grond. Daar ontkiemt het graan vlug, maar verdroogt het ook snel, want het kan niet diep wortel schieten. Dat is het beeld van degenen die Gods Woord enthousiast doch oppervlakkig ontvangen en Gods Woord niet in zich opnemen. En zo lost dit geloof dat nog zwak is, zich bij de eerste moeilijkheid op – denken we aan een beproeving in ons leven – zoals een graankorrel die tussen de stenen valt en verdroogt.

Wij kunnen ook – en dat is de derde mogelijkheid waarover Jezus in de parabel spreekt – het Woord Gods aanvaarden als een bodem waarop distels groeien. De doornen zijn het bedrog van rijkdom, succes, wereldse zorgen … Daar groeit het Woord een beetje, maar verstikt het. Het is niet sterk, het sterft of draagt geen vrucht.

En ten slotte – de vierde mogelijkheid – kunnen wij het aanvaarden als een goede bodem. Hier, en alleen hier, schiet het graan wortel en draagt het vrucht. Het graan dat op deze vruchtbare bodem valt, vertegenwoordigt degenen die het Woord horen, aanvaarden, in hun hart bewaren en in het dagelijks leven in praktijk brengen.

De parabel van de zaaier is een beetje de “moeder” van alle parabels, want zij spreekt over het luisteren naar het Woord. Zij brengt ons in herinnering dat het een vruchtbaar en doeltreffend zaad is. En God verspreidt het overal vrijgevig, zonder naar de kosten te kijken. Zo is Gods Hart! Ieder van ons is een bodem waarop het zaad van het Woord valt, niemand wordt uitgesloten. Het Woord wordt aan ieder van ons gegeven. Men kan zich afvragen: welk soort grond ben ik? Gelijk ik op de weg, op de bodem met stenen, met distels? Als wij willen, kunnen wij met Gods genade goede aarde worden, geploegd en met zorg bewerkt, om het zaad van het Woord te laten rijpen.

Het is al in ons hart, maar het vrucht laten dragen, hangt van ons af, dat hangt af van het onthaal dat wij dit graan bereiden. Wij zijn dikwijls verstrooid door te veel interesses, te veel oproepen, en het is moeilijk tussen zo veel stemmen en woorden die van de Heer te onderscheiden, het enige Woord dat bevrijdt.

Daarom is het belangrijk de gewoonte aan te nemen naar het Woord van God te luisteren, het te lezen. En nog eens, ik kom terug op de raad altijd een klein evangelie bij zich te hebben, een zakeditie in uw zak, uw tas … En zo elke dag een passage te lezen om de gewoonte krijgen het Woord van God te lezen en het zaad te begrijpen dat God u aanbiedt, en bedenken op welke bodem ik het ontvang.

Moge de Heilige Maagd, volmaakt voorbeeld van een goede en vruchtbare bodem, ons door Haar gebed helpen om een bodem te worden die beschikbaar is, zonder distels of stenen, zodat wij goede vrucht kunnen dragen voor onszelf en onze broeders.

Ná het bidden van het Angelus
{...}

De zee brengt me een beetje ver weg met mijn gedachten: naar Istanbul. Ik denk aan de Heilige Sofia, en ik ben erg verdrietig.

{...}