God verlaat Zijn Kerk niet, ook al is de boot bijna tot kapseizen toe volgelopen

Op dit moment, wanneer in de Kerk in Keulen en gelovigen ver daarbuiten afscheid nemen van Joachim Kardinaal Meisner, ben ook ik in mijn hart en denken bij u en ga daarom graag in op de wens van Kardinaal Woelki, een woord ter herdenking aan u te richten. Toen ik afgelopen woensdag in een telefoontje over de dood Kardinaal Meisner hoorde, wilde ik het in eerste instantie niet geloven. De vorige dag hadden we nog een telefoongesprek met elkaar gehad. In zijn stem weerklonk de dankbaarheid dat hij nu de plek van zijn vakantie had bereikt, nadat hij op de zondag daarvoor nog had deelgenomen aan de zaligverklaring van Bisschop Teofilius Matulionis in Vilnius. De liefde tot de Kerk in buurlanden in het Oosten, die onder de communistische vervolging geleden hebben, zowel als de dankbaarheid voor het weerstaan in lijden gedurende die tijd heeft zijn gehele leven gevormd. En daarom is het ook geen toeval, dat zijn laatste bezoek in zijn leven een getuige van het geloof in één van die landen is geweest.

Wat mij uit de laatste telefoongesprekken met de heengegane Kardinaal in het bijzonder is bijgebleven, dat hij zijn opgewektheid, de innerlijke vreugde en de overtuiging gevonden heeft. Wij weten, dat het hem, de hartstochtelijk herder en zielzorger, zwaar viel, zijn ambt achter zich te laten, en dat juist in een tijd, juist op een moment dat de Kerk behoefte heeft aan overtuigende herders die de dictatuur van de tijdgeest weten te weerstaan en zeer overtuigd vanuit het geloof leven en denken.

Maar des te meer heeft het mij ontroerd, dat hij het loslaten heeft geleerd in de laatste periode van zijn leven en steeds meer uit de diepe overtuiging leefde dat de Heer zijn Kerk niet verlaat ook al is vaak de boot bijna tot kapseizen toe volgelopen.

Twee zaken hebben hem in de laatste tijd steeds blijer en overtuigd laten zijn: aan de ene kant heeft hij mij steeds weer verteld, dat het hem met grote vreugde vervulde, in het Boetesacrament te beleven, hoe juist jonge mensen, vooral ook jonge mannen, de genade van de vergeving beleven, het geschenk werkelijk het leven gevonden te hebben, dat hen alleen God geven kan.

Het andere, dat hem steeds weer opnieuw geraakt en vreugdevol gestemd heeft, was het stille groeien van de eucharistische Aanbidding. Tijdens de Wereldjongerendagen in Keulen [d:2] was het voor hem een centraal punt: dat er de Aanbidding is, een stilte, waarin alleen de Heer tot de mensen en tot de harten spreekt. Vele experts op het gebied van de pastoraal en de liturgie vonden dat en dergelijke stilte in het aanschouwen van de Heer niet bereikt kon worden met een groot aantal mensen tegelijk. Sommigen van hen waren ook van mening dat de eucharistische Aanbidding iets achterhaalds is, ja, dat de Heer in het eucharistisch Brood ontvangen en niet aanschouwd wil worden. Maar dat men dit Boord niet eten kan als een willekeurig voedingsmiddel en dat de Heer in het eucharistisch Sacrament het ontvangen in alle dimensies van ons bestaan opeist, dat het ontvangen Aanbidding moet zijn, is in de tussentijd toch weer zeer duidelijk geworden. Zo is de tijd van de eucharistische Aanbidding bij de Wereldjongerendagen in Keulen [d:2] een innerlijk evenement geworden dat niet alleen voor de kardinaal onvergetelijk is gebleven. Dat ogenblik is hem sindsdien steeds innerlijk aanwezig gebleven en een groot licht voor hem zelf.

Toen Kardinaal Meisner op zijn laatste morgen niet verscheen voor de Mis, werd hij dood in zijn kamer gevonden. Het brevier was hem uit de handen gegleden. Hij was biddend gestorven, gericht op de Heer, in gesprek met de Heer. De wijze van sterven, die hem geschonken werd, laat nogmaals zien, hoe hij geleefd heeft: gericht op de Heer en in gesprek met Hem. Zo getroost mogen we zijn ziel aan de goede God aanbevelen.

Heer, wij danken U voor het getuigenis van Uw dienaar Joachim. Laat hem nu een voorspreker voor de Kerk van Keulen en van de gehele aarde zijn.

Requiescat in pace!

Paus-emeritus Benedictus XVI