Het ambt van bisschoppen, priesters en Godgewijden voor de gezinnen

Vanmorgen vernam ik iets over de geschiedenis van deze mooie kathedraal: de geschiedenis achter deze hoge muren en vensters. Ik zou echter zeggen dat de geschiedenis van de Kerk in deze stad en Staat, werkelijk een geschiedenis is, niet alleen van muren die opgetrokken werden, maar ook van de afbraak ervan. Een geschiedenis van opeenvolgende generaties van geëngageerde katholieken, die naar de periferie gegaan zijn en gemeenschappen opgebouwd hebben voor eredienst, onderwijs, naastenliefde en dienstbaarheid aan de samenleving in het algemeen.

Deze geschiedenis is zichtbaar in de vele heiligdommen en parochiekerken van deze stad; hun toren en klokken getuigen van Gods aanwezigheid in uw gemeenschappen. Zij is zichtbaar in de inspanningen van al haar priesters, religieuzen en leken, die gedurende meer dan twee eeuwen met toewijding hebben voorzien in de spirituele noden van de armen, migranten, zieken en gevangenen. En zij is zichtbaar in de honderden scholen waar mannelijke en vrouwelijke religieuzen kinderen hebben leren lezen en schrijven, God en de naaste hebben leren beminnen en waar zij als goede burgers hebben bijgedragen tot het leven van de Amerikaanse samenleving. Dat alles is een grote erfenis die u ontvangen heeft en die u geroepen bent te verrijken en door te geven.

De meesten onder u kennen de geschiedenis van de heilige Catherine Drexel, één van de grote heiligen van deze lokale Kerk. Wanneer zij Paus Leo XIII inlichtte over de noden van de missies, vroeg de Paus haar met opzet – hij was een heel wijze paus: “En gij? Wat gaat gij doen?”. Deze woorden hebben het leven van Catherine veranderd, omdat zij haar eraan herinnerden dat elke christen, hoe dan ook, krachtens het Doopsel een zending heeft ontvangen. Ieder van ons moet de roeping van de Heer om Zijn Lichaam, de Kerk, op te bouwen, op zijn best beantwoorden.

“En gij?” Ik zou willen stilstaan bij twee aspecten van deze woorden in de context van onze specifieke zending om de vreugde van het Evangelie door te geven en de Kerk op te bouwen, als priesters, diakens of leden – mannen en vrouwen – van instituten van Godgewijd leven.

In de eerste plaats, deze woorden: “en gij?”. Zij werden tot een jonge persoon gesproken, een jonge vrouw met grote idealen. En zij hebben haar leven veranderd. Zij deden haar denken aan de immense taak die moest volbracht worden, en hebben ertoe geleid dat zij geroepen werd om er deel aan te nemen. Hoeveel jonge mensen in onze parochies en scholen hebben dezelfde grote idealen, dezelfde edelmoedigheid van geest en dezelfde liefde voor Christus en de Kerk! Ik stel u een vraag: stellen wij hen voor de uitdaging? Verlenen wij hen een plaats en helpen wij hen hun zending te volbrengen? Vinden wij de manier waarop zij hun enthousiasme en gaven met onze gemeenschappen kunnen delen, vooral door werken van naastenliefde en zorg voor de anderen? Delen wij onze vreugde en ons enthousiasme in de dienst aan de Heer?

Eén van de grootste uitdagingen waarmee de Kerk op dit ogenblik geconfronteerd wordt, is bij alle gelovigen de zin voor persoonlijke verantwoordelijkheid aan te moedigen in de zending van de Kerk en hen op deze verantwoordelijkheid voor te bereiden als missionaire leerlingen, als de gist van het Evangelie in onze wereld. Het vraagt creativiteit om zich aan de veranderde situaties aan te passen wanneer we het erfgoed van het verleden doorgeven, niet alleen door structuren en instituten - die nuttig zijn - te handhaven, maar vooral door zich open te stellen voor de mogelijkheden die de Geest ons openbaart en door de vreugde van het Evangelie door te geven, dag na dag en in alle fases van ons leven.

“En gij?” Het is betekenisvol dat deze woorden van een bejaarde paus gericht werden tot een lekengelovige. Wij weten dat de toekomst van de Kerk in een samenleving in snelle evolutie, reeds hier en nu oproept tot meer engagement van de leken. De Kerk in de Verenigde Staten heeft altijd een immense inspanning gewijd voor catechese en onderwijs. Onze uitdaging vandaag is op deze stevige fundamenten te bouwen en zin voor samenwerking en gedeelde verantwoordelijkheid aan te moedigen bij de planning van de toekomst van onze parochies en instituten. Dat betekent niet, af te zien van de geestelijke autoriteit waarmee we bekleed zijn; doch eerder, onderscheiden en wijs gebruik maken van de vele gaven die de Geest over de Kerk uitstrooit. In het bijzonder betekent dit de immense bijdrage evalueren die vrouwen als leek of Godgewijde in het leven van onze gemeenschappen hebben bijgedragen en blijven bijdragen.

Dierbare broeders en zusters, ik dank u voor de manier waarop ieder van u de vraag van Jezus beantwoord heeft die uw roeping inspireerde: “en gij?”. Ik moedig u aan de vreugde, de verwondering van deze eerste ontmoeting met Jezus te hernieuwen en uit deze hernieuwde vreugde trouw en sterkte te putten. Ik wacht met ongeduld om de volgende dagen met u te zijn en vraag u mijn genegen groeten over te brengen aan degenen die niet bij ons kunnen zijn, vooral de vele priesters en bejaarde mannelijke en vrouwelijke religieuzen die geestelijk met ons verbonden zijn.

Tijdens deze Wereldbijeenkomst van Gezinnen [d:430] zou ik u bijzonder willen vragen na te denken over ons ambt voor de gezinnen, voor echtparen die zich voorbereiden op het huwelijk en voor jongeren. Ik weet dat in de lokale Kerken veel gedaan wordt om te beantwoorden aan de noden van de gezinnen en om hen te steunen op de weg van het geloof. Ik vraag u vurig te bidden voor hen en de beraadslagingen op de volgende Synode voor het Gezin [d:294].

Dankbaar voor al wat wij gekregen hebben en met vertrouwen en zekerheid te midden van al onze noden, richten wij ons tot Maria, onze Allerheiligste Moeder. Moge Zij met moederliefde ten beste spreken voor de Kerk in Amerika, opdat zij blijve groeien in het profetisch getuigenis van de macht van Jezus’ kruis dat vreugde, hoop en sterkte geeft aan onze wereld. Ik bid voor ieder van u en vraag u dit alstublieft voor mij te doen.