De Kerk is een barmhartige moeder

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

Vandaag kom ik nogmaals terug op het beeld van de Kerk als moeder. Ik hou veel van dit beeld van de Kerk als moeder. Daarom wil ik erop terugkomen, omdat ik de indruk heb dat het ons niet alleen zegt hoe de Kerk is, maar ook welk gelaat de Kerk meer en meer zou moeten hebben, deze Kerk die onze moeder is. Kijkend naar onze mama’s, naar al wat zij doen, wat zij meemaken, wat zij om hun kinderen doorstaan, zou ik drie dingen willen onderlijnen en daarbij verder gaan met wat ik verleden woensdag [5082] zei. Ik stel mij de vraag: wat doet een mama?

Zij leert stappen te zetten in het leven, zij leert zich in het leven goed te richten, zij weet hoe haar kinderen te oriënteren, zij probeert hen altijd de goede weg in het leven te wijzen zodat zij opgroeien en volwassen worden. En zij doet dat met tederheid, genegenheid, liefde, altijd, zelfs wanneer zij onze weg terug op het goede spoor probeert te krijgen omdat wij een beetje naast de sporen rijden of omdat we een weg zijn ingeslagen die ons in de sloot brengt. Een mama weet wat belangrijk is opdat haar kind goed vooruit gaat in het leven, en zij heeft dat niet uit de boeken geleerd maar uit haar eigen hart. De universiteit van de mama’s is hun hart! Zij leren er hoe met hun kinderen om te gaan.

De Kerk doet hetzelfde: zij richt ons leven, zij onderwijst ons opdat wij goed op weg zouden gaan. Denken wij aan de tien geboden: zij wijzen ons een weg die moet gegaan worden om rijp te worden, opdat wij steunpunten zouden hebben in de manier van ons te gedragen. En zij zijn de vrucht van de tederheid, van de liefde van God zelf die ze ons gegeven heeft. U zal me kunnen zeggen: maar het zijn geboden! Allemaal “nee’s”! Ik zou u willen uitnodigen ze te lezen – misschien bent u ze een beetje vergeten – en er vervolgens een beetje positief over na te denken. U zal zien dat het over de manier gaat waarop wij ons tegenover God, onszelf en de anderen moeten gedragen, precies wat een mama ons leert om goed te leven. Zij nodigen ons uit geen materiële afgoden te maken die ons daarna tot slaaf maken; aan God te denken; eerbied te hebben voor onze ouders; eerlijk te zijn; de anderen te respecteren … Probeer ze zo te zien en ze te beschouwen als woorden, als onderricht van een mama om zich in het leven goed te richten. Een mama leert nooit het kwade aan, zij wil alleen het goede voor haar kinderen, en dat is wat de Kerk doet.

Ik zou u een tweede gedachte willen meegeven: wanneer een kind opgroeit, volwassen wordt, kiest het zijn weg, neemt het zijn verantwoordelijkheid op, staat het op zijn twee benen, doet hij wat hij wil en soms gebeurt het dat hij de weg verlaat, dat zich een ongeval voordoet. In iedere situatie heeft een mama altijd het geduld om haar kinderen te blijven begeleiden. Wat haar drijft, is de kracht van de liefde; een mama kan de weg van haar kinderen discreet, teder volgen en wanneer zij zich vergissen, vindt zij altijd het middel om hen te begrijpen, hen nabij te zijn, hen te helpen. In mijn land zeggen wij dat een mama kan “dar la cara”. Wat wil dat zeggen? Dat wil zeggen dat een mama voor haar kinderen“het hoofd kan bieden”, dat wil zeggen dat zij gedreven is hun verdediging op zich te nemen, altijd. Ik denk aan de mama’s die om hun kinderen lijden wanneer deze in de gevangenis zijn of in een moeilijke situatie: zij vragen zich niet af of zij schuldig zijn of niet, zij blijven van hen houden en dikwijls ondergaan zij vernederingen maar zij hebben geen schrik, zij blijven zichzelf geven.

Zo is de Kerk, zij is een barmhartige mama die begrijpt, die altijd probeert te helpen, die haar kinderen die fouten begingen en nog begaan zelfs aanmoedigt, zij sluit nooit de deur van haar huis; zij oordeelt niet maar geeft Gods vergeving, zij geeft Zijn liefde zelfs aan die kinderen die in een diepe sloot gevallen zijn en nodigt hen uit terug op de weg te gaan; de Kerk heeft geen angst binnen te gaan in hun nacht om hoop te geven; de Kerk heeft geen angst in onze nacht binnen te gaan wanneer wij ons in het donker van de ziel en van het geweten bevinden, om ons hoop te geven! Omdat de Kerk moeder is!

Een derde gedachte. Een mama weet ook te vragen, voor haar kinderen op alle deuren aan te kloppen, zonder berekening, zij doet dat uit liefde. En ik bedenk hoezeer mama’s ook en vooral aan de deur van Gods hart weten te kloppen! Mama’s bidden veel voor hun kinderen, vooral voor de zwaksten, voor degenen die er het meest nood aan hebben, degenen die niet de goede weg of een gevaarlijke weg genomen hebben. Enkele weken geleden [n:2079] droeg ik de Mis op in de kerk van de Heilige Augustinus, hier in Rome, waar de relieken bewaard zijn van zijn moeder, de heilige Monica. Hoeveel gebeden heeft zij voor haar zoon tot God verheven en hoeveel tranen! Blijf bidden, blijf uw kinderen aan God toevertrouwen; Hij heeft een groot hart! Klop aan de deur van Gods hart door uw gebed voor uw kinderen.

Dat is ook wat de Kerk doet: zij legt door het gebed alle situaties van haar kinderen in Gods handen. Hebben wij vertrouwen in de kracht van het gebed van onze moeder de Kerk: de Heer blijft er niet ongevoelig voor. Hij weet ons altijd te verrassen wanneer wij ons er niet aan verwachten. Onze moeder de Kerk weet dat!

Dat zijn de gedachten die ik u vandaag wilde meegeven: laten wij in de Kerk een goede mama zien die ons de weg wijst die in het leven moet gegaan worden, die altijd geduldig kan zijn, barmhartig, begripvol en die ons in Gods handen weet te leggen.