Gods wet is een wet van liefde en vrijheid

Dierbare broeders en zusters,

De Liturgie van het Woord van deze zondag spreekt over het thema van Gods wet, Zijn gebod: het is een essentieel element van zowel de joodse godsdienst als het christelijk geloof, waarin het eerste zijn volle voltooiing vindt door de liefde. (Rom. 13, 10) [[b:Rom. 13, 10]] Gods wet is Zijn woord dat de mens op de weg van het leven leidt, hem uit de slavernij van egoïsme haalt en in het land van de ware vrijheid en het leven brengt. Daarom wordt in de Bijbel de wet niet gezien als een last, een begrenzing die te neer drukt, maar als de kostbaarste gave van de Heer, het getuigenis van Zijn vaderliefde, Zijn wil om dicht bij Zijn volk te blijven, Zijn bondgenoot te zijn en er een liefdesgeschiedenis mee te schrijven. Het joodse volk bidt zo: “Ik wil mij aan uw wet verkwikken, en nimmer meer uw woord vergeten! … Laat mij het pad uwer geboden betreden, want dat is mijn vreugd” (Ps. 119, 16.35) [b:Ps. 119, 16.35]. In het Oude Testament, is Mozes degene die de Wet in naam van God doorgeeft aan het volk. Na een lange weg in de woestijn, op de drempel van het Beloofde Land, roept hij uit: “Nu dan, Israël, gehoorzaam aan de bepalingen en voorschriften, die ik ga leren, en volbreng ze, opdat gij moogt leven, en het land moogt binnengaan en bezitten, dat Jahweh, de God uwer vaderen, u wil schenken” (Deut. 4, 1) [b:Deut. 4, 1].

En ziedaar het probleem: eens dat het volk op zijn grond gevestigd is en ingewijd is in de wet, wordt het verleid zijn zekerheid en vreugde opnieuw te stellen in iets anders dan Gods woord is: in bezit, macht en andere “goden”, die ijdel zijn, in feite afgoden. Zeker, Gods wet blijft, maar zij is niet langer het belangrijkste, de levensregel; zij wordt eerder een bekleding, een dekmantel, terwijl het leven andere wegen gaat, andere regels, individualistische belangen of dikwijls egoïstische groeperingen volgt. En zo verliest de godsdienst zijn authentieke betekenis die erin bestaat een leven te leiden dat naar God luistert om Zijn wil te doen, die de waarheid is van ons bestaan, dus om goed te leven, in ware vrijheid; en men herleidt de godsdienst tot bijkomstige oefeningen en gebruiken die voldoening geven, namelijk aan de menselijke behoefte om zich in regel te voelen met God. En dat is in alle godsdiensten een groot gevaar, dat Jezus in Zijn tijd ervaren heeft maar dat men, helaas, ook in de christelijke wereld kan terugvinden. Daarom moeten Jezus’ woorden tot de Schriftgeleerden en farizeeën in het Evangelie van vandaag, ook ons doen nadenken. Jezus maakt de woorden van de profeet Jesaja tot de Zijne: “Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij; ze eren Mij tevergeefs, daar ze leerstellingen voordragen die menselijke geboden zijn.” (Mc. 4, 6-7) [b:Mc. 4, 6-7] (Jes. 29, 13) [[b:Jes. 29, 13]] En Hij besluit: “Gods gebod verwaarloost gij, maar aan de overlevering der mensen houdt gij vast.” (Mc. 4, 8) [b:Mc. 4, 8]

De apostel Jakobus waarschuwt in zijn brief tegen het gevaar van een valse religie. Hij schrijft tot de Christenen: “Weest werkers van het woord, en niet hoorders alleen; anders bedriegt gij uzelf” (Jak. 1, 22) [b:Jak. 1, 22]. Moge de Maagd Maria, tot wie wij nu ons gebed richten, ons helpen om met een open en oprecht hart naar Gods woord te luisteren, zodat het elke dag richting geeft aan onze gedachten, keuzes en handelingen.