Salutaris Ille

Het gebed in tijden van nood van de Kerk.
God heeft eens beloofd over "het Huis van David en de bevolking van Jeruzalem... een geest van mededogen uitstorten, die hen tot bidden brengt" (Zach. 12, 10) [b:Zach. 12, 10] die zowel gave als ook onderpand van de goddelijke erbarming is. Deze geest heeft nooit ontbroken in de Kerk. Intussen schijnt het alsof hij tegenwoordig meer dan ooit de harten moet opwekken en bewegen, omdat naar Ons gevoel een beslissende tijd voor Kerk en staat gekomen is of nog voor de deur staat. In zulke onrustige tijden moeten geloof en overgave aan God sterker worden; hoe minder bescherming in menselijke aangelegenheden waar te nemen valt, des te meer zou men de noodzakelijkheid van de hemelse beschermingsmacht moeten inzien.

Deze gedachten brachten Ons eerst kort geleden tot het opstellen van Ons rondschrijven [356], waarin Wij een beroep deden op de vroomheid. Met het oog op deze voor de Kerk zo pijnlijke tijdsomstandigheden en op de moeilijkheid van de algemene positie schreven Wij voor de hele maand oktober het heilig rozenkransgebed voor, om daardoor de Maagd Maria te vereren en aan te roepen. Wij weten dat men Onze aanwijzing met zo'n ijver en zo'n bereidwilligheid nakwam, als het de heiligheid van de zaak en haar zwaarwegende aanleiding paste. Er werd namelijk niet alleen hier in Italië, maar overal ijverig gebeden voor de Kerk en het algemeen belang en zo werd krachtens de autoriteit van de bisschoppen, door het voorbeeld en de moeite van de clerus in edele wedstrijd de passende eer bewezen aan de verheven Moeder.

Met vreugde vernamen wij van de veelvuldige, aan het wonderbaarlijke grenzende vroomheidsuitingen, hoe godshuizen heerlijk versierd werden, feestelijke processies gehouden en hoe overal een grote volksmenigte verscheen bij het H. Offer en de dagelijkse rozenkrans.

Ook mag niet verzwegen worden, wat wij met geroerd hart hoorden van enige plaatsen waar de stormen des tijds bijzonder heftig woeden: Juist daar vertoonde zich zo'n gloeiende vroomheid dat de eenvoudige gelovigen het tekort aan priesters zompenseerden en zover zij konden, liever zelf de dienst overnamen, dan toe te laten dat in hun kerken de voorgeschreven gebeden niet verricht werden.

Het volhardend gebed
Terwijl dus de hoop op Gods goedheid en barmhartigheid Ons, over het tegenwoordige kwaad heen, troost, erkennen Wij desondanks als noodzakelijk, het hart van alle goedgezinden aan te vuren tot dat wat de HH. Schriften op iedere bladzijde heel openlijk verklaren. Eevenals het bij de beoefeninf van iedere deugd het meest aankomt op uithoudingsvermogen en volharding, zo ook hier bij ons bidden. Alleen in het gebed wordt ons door God verhoring en verzoening geschonken. En juist dat wil God; de verhoring moet namelijk niet alleen teken van Zijn goedheid zijn, maar ook de vrucht van onze volharding.

De slechte tijdsomstandigheden
Zo'n volharding in het gebed is meer dan ooit nodig in onze tijd, waarin zoals gezegd, zovele en zo grote gevaren ons van alle kanten beloeren, die zonder Gods hulpvaardige tegenwoordigheid niet overwonnen zouden kunnen worden. De haat tegen alles "wat God heet en is" (2 Tess. 2, 4) [b:2 Tess. 2, 4] heeft reeds te grote proporties aangenomen. De aanvallen tegen de Kerk komen niet alleen van particuliere zijde, maar gaan zeer vaak van staatsinstanties uit en zijn in wetten vastgelegd; de meest verderfelijke meningen duiken op, die tegengesteld zijn aan de christelijke wijsheid. Daarom moet niet alleen heil en welvaart van de enkelingen, maar ook dat van het brede publiek tegenover deze vijanden verdedigd worden, die met inspanning van alle krachten tot het uiterste samenspannen.

Met het oog op een dergelijke strijd valt onze blik nu helemaal op onze Heer Jezus Christus die, om ons tot navolging op te wekken, "aan doodsangst ten prooi bad Hij met nog meer aandrang" (Lc. 22, 44) [b:Lc. 22, 44].

Het rozenkransgebed
Onder de vele gebedsoefeningen en -formules die in de katholieke Kerk in vroom en heilzaam gebruik zijn, is nu die speciaal aan te bevelen die wij de mariale rozenkrans noemen.

In Ons rondschrijven [356] hebben Wij bevestigd en onderstreept dat het rozenkransgebed juist daartoe weer ingevoerd, om de bescherming van de Moeder Gods tegen de vijanden van het katholieke geloof af te smeken; en het is voldoende bekend, hoe zeer en hoe vaak dit gebed de Kerk van nut was en haar door zoveel beproevingen heen hielp. Het gaat er dus niet alleen om, deze manier van bidden aan te bevelen voor de privé-devotie, maar om haar weer die openbare ereplaats in te ruimen die zij in de openbaarheid zolang innam, toen de christelijke families geen dag zonder het verrichten van dit gebed voorbij lieten gaan. Daarom vermanen en bezweren Wij allen, dat zij deze dagelijkse oefening van de rozenkrans met overgave en volharding nakomen. Eveneens verklaren Wij het als Onze dringende wens, dat dagelijks in de hoofdkerk van het bisdom en in de parochiekerken op de feestdagen, de rozenkrans wordt gebeden. De religieuze orden kunnen veel bijdragen tot de bevordering en doorvoering van dit werk en hier met een bijzonder recht de leden van de Dominicanerorde. We koesteren de zekere verwachting, dat hier bij zo'n hoog en resultaat belovend wel niemand zal ontbreken.

De aanroeping: Koningin van de H. Rozenkrans
Ter ere van de verheven Moeder Gods Maria, tot altijddurende gedachtenis aan haar bescherming die Wij overal tijdens de maand oktober van haar allerzuiverste hart hebben afgesmeekt, tot onvergankelijk teken van de alomvattende hoop die Wij op de geliefde Moeder vestigen, en om haar goedige hulp van dag tot dag meer te ervaren, bepalen en verordenen Wij, dat in de Litanie van Loreto na de aanroeping

"Koningin zonder erfsmet ontvangen" de lofspraak "Koningin van de H. Rozenkrans, bid voor ons"

ingevoegd wordt.

Het is Onze wil, dat dit schrijven, zoals het is, altijd van kracht blijft. Wij verklaren alles van nul en gener waarde, wat ooit in de toekomst door wie dan ook daartegen in het werk wordt gesteld.

Gegeven te Rome, onder de Vissersring, op 24 december 1883, in het 6de jaar van Ons pontificaat. Paus Leo XIII