Amerikanen zijn altijd een volk van hoop geweest

Dierbare broeders en zusters in Christus,

“Vrede zij u!” (Joh. 20, 20) [b:Joh. 20, 20]. Met deze eerste woorden van de verrezen Heer tot zijn discipelen groet ik u allen in de vreugde van deze Paastijd. Allereerst dank ik God voor de zegen dat ik in uw midden mag zijn. Ik dank in het bijzonder aartsbisschop Wuerl voor zijn vriendelijke welkomstwoord.

Onze Mis vandaag voert de Kerk in de Verenigde Staten terug naar haar wortels hier vlakbij in Maryland, en gedenkt de tweehonderdste verjaardag van het eerste hoofdstuk uit haar opmerkelijke groei – de verdeling door mijn voorganger paus Pius VII van het oorspronkelijke bisdom Baltimore en de bisdommen Boston, Bardstown (nu Louisville), New York en Philadelphia. Tweehonderd jaar later kan de Kerk in Amerika met recht het bereikte resultaat prijzen van vorige generaties, die zeer verschillende groepen immigranten samenbrachten binnen de eenheid van het katholieke geloof en de gezamenlijke inzet voor de verspreiding van het Evangelie. Tegelijkertijd, zich bewust van haar rijke verscheidenheid, heeft de katholieke gemeenschap in dit land steeds meer het belang leren inzien dat iedere persoon en groep eigen bijzondere gaven schenkt aan het grote geheel. De Kerk in de Verenigde Staten is nu geroepen om naar de toekomst te kijken, stevig gegrondvest in het geloof dat door vorige generaties is doorgegeven, en bereid om nieuwe uitdagingen aan te gaan – uitdagingen die niet minder van ons vragen dan die waarvoor onze voorouders zich gesteld zagen – met de hoop geboren uit Gods liefde, uitgestort in ons hart door de heilige Geest (Rom. 5, 5) [[b:Rom. 5, 5]].

In de uitoefening van mijn ambt als opvolgervan Petrus ben ik naar Amerikagekomen om u, mijn broeders en zusters,te bevestigen in het geloof van de apostelen (Lc. 22, 32) [[b:Lc. 22, 32]]. Ik ben gekomen om opnieuw te verkondigen, zoals Petrus datdeed op de dag van Pinksteren, dat JezusChristus Heer en Messias is, uit de doodopgestaan, gezeten in heerlijkheid aan derechterhand van de Vader en als rechteraangesteld over de levenden en de doden (Hand. 2, 14 vv) [[b:Hand. 2, 14 vv]]. Ik ben gekomen omde dringende oproep van de apostelen teherhalen tot bekering en de vergevingvan zonden, en van de Heer een nieuweuitstorting van de heilige Geest over deKerk in dit land af te smeken. Zoals weheel deze Paastijd hebben gehoord, is deKerk geboren uit de gave van de Geestvan inkeer en geloof in de verrezen Heer.In ieder tijdperk wordt zij door dezelfdeGeest ertoe aangezet mannen en vrouwenvan elk ras, taal en volk (Openb. 5, 9) [[b:Openb. 5, 9]] hetgoede nieuws te brengen van onze verzoeningmet God in Christus.

De lezingen van de Mis vandaag nodigenons uit, om de groei van de Kerk in Amerikaals een hoofdstuk te zien in het grotereverhaal van de uitbreiding van de Kerklangs de afstamming van de heilige Geestop Pinksteren. In deze lezingen zien wehet onlosmakelijke verband tussen de opgestaneHeer, de gave van de heilige Geestvoor de vergeving van de zonden, en hetmysterie van de Kerk. Christus stichttezijn Kerk op het fundament van de apostelen (Openb. 21, 14) [[b:Openb. 21, 14]] als een zichtbare,gestructureerde gemeenschap die tegelijkertijdeen geestelijke communio is, eenmystiek lichaam opgewekt door de meervoudigegaven van de Geest, en het sacramentvan redding voor heel de mensheid. vgl: Lumen Gentium [[[617|8]]]Op elke tijd en plaats is de Kerk geroepentot groei in eenheid, door voortdurendebekering tot Christus, wiens reddingswerkverkondigd wordt door de opvolgers vande apostelen en gevierd in de sacramenten.Deze eenheid leidt op haar beurt totniet aflatende zendingsuitbreiding, omdatde Geest gelovigen aanspoort ‘de grotewerken van God’ te verkondigen en allemensen uit te nodigen tot de gemeenschaptoe te treden van hen die gered zijndoor het bloed van Christus en een nieuwleven in zijn Geest hebben ontvangen.

Ik bid dan ook, dat deze belangrijke verjaardagin het leven van de Kerk in deVerenigde Staten, en de aanwezigheidvan de opvolger van Petrus in uw midden,een gelegenheid zullen vormen vooralle katholieken om opnieuw hun eenheidin het apostolisch geloof te bevestigen,hun tijdgenoten overtuigend rekenschapte geven van de hoop die in hen leeft (1 Pt. 3, 15) [[b:1 Pt. 3, 15]], en hernieuwd te worden inmissionaire ijver voor de uitbreiding vanGods Koninkrijk.

De wereld heeft dit getuigenis nodig! Wiekan ontkennen dat het huidige momenteen kruispunt is, niet alleen voor de Kerkin Amerika, maar ook voor de samenlevingals geheel? Het is een tijd van grotebelofte, omdat we zien hoe wij als menselijkefamilie op vele manieren dichternaar elkaar toe trekken en steeds meervan elkaar afhankelijk worden. Toch zienwe tegelijkertijd tekenen van een storendverval in het fundament zelf van demaatschappij: tekenen van vervreemding,woede en polarisatie bij velen van onzetijdgenoten, toenemend geweld, een verzwakkingvan het morele besef, verruwingvan sociale verhoudingen en eengroeiende vergetelheid van Christus enGod. De Kerk ziet ook tekenen van immensebelofte in haar vele sterke parochiesen vitale bewegingen, in het enthousiasmevoor het geloof dat zo veeljonge mensen laten zien, in het aantalmensen dat ieder jaar het katholieke geloofaanneemt, en in de grotere belangstellingvoor gebed en catechese. Tegelijkertijd voelt zij meestal met pijn het bestaanvan verdeeldheid en polarisatie inhaar midden, naast het verontrustendebesef dat vele gedoopten, in plaats vaneen geestelijk zuurdesem te zijn in dewereld, overhellen naar zienswijzen diehaaks staan op de waarheid van hetEvangelie.

“Heer zend Uw Geest uit en Gij zult hetaanschijn der aarde vernieuwen!” (Ps.104, 30) [[b:Ps.104, 30]]. De woorden van de beurtpsalmvan vandaag zijn een gebed dat opkomtuit het hart van de Kerk op ieder momenten op iedere plaats. Zij herinneren onseraan, dat de heilige Geest is uitgestort alsde eerste vruchten van een nieuwe schepping,“een nieuwe hemel en een nieuweaarde” (2 Pt. 3, 13; Openb. 21, 1) [[b:2 Pt. 3, 13; Openb. 21, 1]], waarinGods vrede zal heersen en de mensenfamiliezal worden verzoend in gerechtigheiden liefde. We hebben de heilige Paulushoren zeggen, dat heel de scheppingnu reeds “kreunt” in de verwachting vandie ware vrijheid die Gods gave aan zijnkinderen is (Rom. 8, 21-22) [b:Rom. 8, 21-22]. Een vrijheiddie ons in staat stelt te leven in overeenstemmingmet zijn wil. Laten we vandaagvurig bidden, dat de Kerk in Amerika zalworden vernieuwd in diezelfde Geest, envolhardt in haar opdracht om het Evangeliete verkondigen in een wereld dieuitziet naar echte vrijheid (Joh. 8, 32) [[b:Joh. 8, 32]],werkelijk geluk, en de vervulling vanhaar diepste verlangens!

Hier wil ik graag een speciaal woord van dank en bemoediging richten tot allen die de oproep van het Tweede Vaticaans Concilie [d:4], zo dikwijls herhaald door Paus Johannes Paulus II, hebben aanvaard en hun leven hebben gewijd aan de nieuwe evangelisatie. Ik dank mijn broeders in het bisschops-, priester- en diakenambt, de mannelijke en vrouwelijke religieuzen, ouders, leraren en catechisten. De trouw en moed, waarmee de Kerk in dit land de problemen tegemoet treedt die voortkomen uit een toenemend wereldse en materialistische cultuur, zullen grotendeels afhangen van uw eigen trouw bij het doorgeven van de schat van uw katholieke geloof. Jongeren hebben hulp nodig om het pad te kunnen herkennen van een serieuze en edelmoedige navolging van Christus, het pad van inzet voor rechtvaardigheid en vrede. Er is veel voortgang geboekt bij het ontwikkelen van degelijke catecheseprogramma’s. Toch blijft er nog zoveel meer te doen om de hoofden en harten van de jeugd te vormen in kennis en liefde van de Heer. De uitdagingen waarvoor wij ons gesteld zien, vereisen omvattend en goed onderricht in de geloofswaarheden. Maar zij vragen ook om de vorming van een mentaliteit, een intellectuele ‘cultuur’, die echt katholiek is, vertrouwen op de diepe harmonie van geloof en rede, en bereidheid om de rijkdom van de geloofsvisie in te brengen bij de dringende kwesties die de toekomst van de Amerikaanse samenleving aangaan.

Dierbare vrienden, mijn bezoek aan de Verenigde Staten is bedoeld om een getuigenis te zijn van ‘Christus onze Hoop’. Amerikanen zijn altijd een volk van hoop geweest. Uw voorouders kwamen naar dit land in de verwachting nieuwe vrijheid en kansen te vinden, waarbij de uitgestrektheid van onontdekte wildernis hen de hoop gaf helemaal opnieuw een nieuwe natie op nieuwe grondslag te kunnen gaan bouwen. Zeker, deze belofte werd niet zo ervaren door alle inwoners van dit land. Men denke aan het onrecht dat de oorspronkelijke Amerikaanse volkeren is aangedaan en hen die met geweld uit Afrika als slaven hierheen zijn gebracht. Toch maakt hoop, hoop op de toekomst, heel sterk deel uit van het Amerikaanse karakter. En de christelijke deugd van de hoop – uitgestort in ons hart door de heilige Geest, de hoop die op bovennatuurlijke wijze onze strevingen zuivert en corrigeert door ze te richten op de Heer en zijn reddingsplan – die hoop heeft ook het leven van de katholieke gemeenschap in dit land gekenmerkt en zal dat blijven doen.

In samenhang met deze hoop, geboren uit Gods liefde en trouw, erken ik het leed dat de Kerk in Amerika heeft ervaren als gevolg van het seksueel misbruik van minderjarigen. Ik zou met geen woorden het leed en de schade kunnen beschrijven die door dergelijk misbruik zijn berokkend. Het is belangrijk dat de slachtoffers liefdevolle pastorale aandacht wordt gegeven. Ik kan ook niet toereikend de schade beschrijven die is ontstaan binnen de gemeenschap van de Kerk. Er zijn al veel inspanningen verricht om eerlijk en rechtvaardig met deze tragische situatie om te gaan, en te verzekeren dat kinderen – die onze Heer zo diep bemint (Mc. 10, 14) [[b:Mc. 10, 14]] en die onze grootste schat zijn – kunnen opgroeien in een veilige omgeving. Deze inspanningen om kinderen te beschermen moeten doorgaan. Gisteren sprak [2308|10-13] ik hierover met uw bisschop. Vandaag moedig ik ieder van u aan te doen wat u kunt om heling en verzoening te bevorderen, en hen die beschadigd zijn te helpen. Ik vraag u ook om van uw priesters te houden, en hen te bevestigen in het uitstekende werk dat zij doen. En bovenal, bid dat de heilige Geest zijn gaven over de Kerk uitstort, de gaven die leiden tot bekering, vergeving en groei in heiligheid.

De heilige Paulus spreekt, zoals we in detweede lezing hoorden, van een soort gebeddat opstijgt uit de diepte van onshart, in “verzuchtingen” (Rom. 8, 26) [b:Rom. 8, 26] die tediep zijn voor woorden, geïnspireerd doorde Geest. Dit is een gebed dat hunkert,midden in de boetedoening, naar de vervullingvan Gods beloften. Het is eengebed van niet aflatende hoop, maar ookvan geduld en volharding en, vaak, gepaardgaand met lijden voor de waarheid.Door dit gebed delen wij in het mysterievan Christus’ eigen zwakheid en lijden,terwijl we sterk vertrouwen op de overwinningvan zijn Kruis. Moge de Kerk inAmerika met dit gebed steeds meer deweg vasthouden van bekering en trouwaan de eisen van het Evangelie. En mogenalle katholieken de troost van hoop ervaren,en de gaven van de Geest van vreugdeen sterkte.

In het Evangelie van vandaag schenkt deverrezen Heer de gave van de heilige Geestaan de apostelen en verleent hen de machtom zonden te vergeven. Door de overstijgendekracht van Christus’ genade, toevertrouwdaan zwakke menselijke dienaren,wordt de Kerk voortdurend herboren enwordt ieder van ons de hoop gegeven opeen nieuw begin. Laten we vertrouwen opde kracht van de Geest om tot bekering teinspireren, iedere wond te helen, elke verdeeldheidte overwinnen, en opnieuwleven en vrijheid in te blazen. Hoezeerhebben wij deze gaven nodig! En hoedichtbij zijn ze, in het bijzonder in hetBoetesacrament der verzoening! De bevrijdendekracht van dit Sacrament, waarinonze eerlijke belijdenis van zonden Godsdankbaar woord van vergeving en vredeontmoet, moet nodig worden herontdekten opnieuw gewaardeerd door elke katholiek.In hoge mate hangt de vernieuwingvan de Kerk in Amerika en in heel de wereldaf van de hernieuwde praktijk van debiecht en de groei in heiligheid die dat Sacramentzowel inspireert als realiseert.

“In deze hoop zijn wij gered!” (Rom. 8, 24) [b:Rom. 8, 24].Terwijl de Kerk in de Verenigde Statendankzegt voor de zegeningen van de afgelopentweehonderd jaar, nodig ik u, uwgezinnen en elke parochie en religieuzegemeenschap uit, te vertrouwen op dekracht van genade om een toekomst vanbelofte voor Gods volk in dit land te creëren.Ik vraag u, in Jezus de Heer, elke verdeeldheidopzij te schuiven en Hem metblijdschap een weg te bereiden, in trouwaan zijn Woord en in voortdurende bekeringtot zijn wil. Vooral spoor ik u aanzuurdesem te blijven van evangelischehoop in de Amerikaanse samenleving.Streeft ernaar het licht en de waarheidvan het Evangelie in te brengen bij deopgave om een steeds rechtvaardigere envrijere wereld te bouwen voor de generatiesdie nog komen.

Zij die hoop hebben moeten een anderleven leiden! vgl: Spe Salvi [[[2067|2]]] Moge u, door uw gebed,geloofsgetuigenis en vruchtbare naastenliefde,de weg wijzen naar dat wijde vergezichtvan hoop. Het vergezicht dat Godnu al openlegt voor zijn Kerk, en eigenlijkheel de mensheid: het visioen van eenwereld, verzoend en vernieuwd in ChristusJezus, onze Redder. Hem zij alle eer englorie, nu en altijd. Amen!

In het Spaans

Dierbare Spaanstalige broeders en zusters!

Ik zou u graag begroeten met de woorden die de Opgestane tot de apostelen heeft gesproken: “Vrede zij u” (Joh. 20, 20) [b:Joh. 20, 20]. Moge de vreugde, te weten dat de Heer dood en zonde heeft overwonnen, u helpen om waar u leeft getuigen van Zijn liefde te zijn en hoop te zaaien. De hoop die Hij ons heeft gebracht en die nooit teleurstelt.

Laat u niet door pessimisme, traagheid ofproblemen overwinnen. Verdiep vooral,in trouw aan uw doopbelofte, dagelijksuw kennis van Christus en laat toe dat uwhart door Zijn liefde en vergeving wordtgegrepen.

De Kerk in de Verenigde Staten, die inhaar schoot vele immigranten als kinderenheeft opgenomen, is ook dankzij hetlevende geloofsgetuigenis van Spaanstaligegelovigen gegroeid. Daarom roept deHeer u, om verder aan de toekomst van deKerk in dit land en aan de verbreidingvan het Evangelie bij te dragen. Alleenals u met Christus en elkaar verenigdbent, zal uw getuigenis op gebied vanevangelisatie geloofwaardig zijn en talrijkevruchten van vrede en verzoeningbrengen, midden in een wereld die vaakdoor tweedracht en twist gekenmerktwordt.

De Kerk verwacht veel van u. Stel haarniet teleur bij uw edelmoedige inzet.“Voor niets hebt gij ontvangen, voor nietsmoet gij geven” (Mt. 10, 8) [b:Mt. 10, 8]. Amen!