Ecologie van het hart

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

De houding van Jezus die wij zien in het Evangelie van de liturgie van vandaag (Mc. 6, 30-34) [b:Mc. 6, 30-34], helpt ons twee belangrijke aspecten uit het leven te vatten. Het eerste is rust. Tot de apostelen die terugkeren na de inspanningen van de zending en enthousiast beginnen te vertellen over al wat ze gedaan hebben, zegt Jezus teder: “Komt nu eens zelf mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en rust daar wat uit” (Mc. 6, 31) [b:Mc. 6, 31]. Een uitnodiging om te rusten.

Zo geeft Jezus ons een waardevolle les. Ook al ziet Hij Zijn leerlingen gelukkig om de wonderen van de prediking, toch blijft Hij niet staan bij complimenten of vragen maar maakt Hij zich zorgen om hun lichamelijke en innerlijke vermoeidheid. Waarom doet Hij dat? Omdat Hij hen wil waarschuwen voor een gevaar, dat ook ons steeds bedreigt: zich laten innemen door de bezetenheid van het “doen”, vervallen in de val van activisme, waar de resultaten die wij bekomen en het gevoel de absolute hoofdrolspeler te zijn, het belangrijkste zijn. Hoe dikwijls gebeurt dat ook in de Kerk: wij zijn druk in de weer, wij lopen, wij denken dat alles van ons afhangt en tenslotte lopen wij het gevaar Jezus te verwaarlozen en komen wij steeds terug bij onszelf in het centrum. Daarom nodigt Hij de Zijnen uit om in afzondering, met Hem uit te rusten. Het is niet alleen lichamelijke rust, maar ook rust van het hart. Het volstaat niet er even uit te zijn, men dient echt te rusten. Hoe doet men dat? Men moet naar de kern van de dingen gaan: halt houden, in de stilte, bidden, om niet van het “geloop” van het werk over te gaan naar het “geloop” van de vakantie. Jezus heeft zich niet onttrokken aan de behoeften van het volk, maar trekt zich dagelijks, voor al het andere, terug in gebed, in stilte, in de vertrouwelijkheid met de Vader. Zijn tedere uitnodiging – rust wat uit – zou ons moeten begeleiden: broeders en zusters, laten wij op onze hoede zijn voor het nastreven van efficiëntie, roepen wij halt toe aan het bezeten geloop dat onze agenda’s dicteert. Leren wij halt te houden, de gsm af te zetten, naar de natuur te kijken, ons te regenereren in gesprek met God.

Het Evangelie vertelt echter dat Jezus en de leerlingen niet kunnen rusten zoals zij het gewild hadden. De mensen vinden hen en stromen van overal toe. Op dat ogenblik is de Heer bewogen van medelijden. Dat is het tweede aspect: medelijden, wat de stijl is van God. De stijl van God is nabijheid, medelijden en tederheid. Hoe dikwijls vindt men in het Evangelie, in de Bijbel, de zin: “Hij gevoelde medelijden”. Vol medelijden wijdt Jezus zich aan de mensen en begint te onderrichten. (Mc. 6, 30-34) [[b:Mc. 6, 30-34]] Dat lijkt een tegenspraak, maar in feite is het dat niet. Alleen een hart dat zich niet laat meeslepen door haast, is in staat tot medeleven, dat wil zeggen een hart dat zich niet door zichzelf laat meeslepen of door de dingen die moeten gedaan worden. Zo een hart heeft oog voor de anderen, hun kwetsuren en behoeften. Medelijden ontstaat uit contemplatie. Als wij echt leren uitrusten, worden wij in staat tot echt medelijden. Als wij een contemplatieve blik ontwikkelen, doen wij onze activiteiten zonder de hebzuchtige houding van wie alles wil bezitten en uitvoeren. Als wij in contact blijven met de Heer en het diepste in ons niet verdoven, hebben de dingen die moeten gebeuren niet de macht om ons de adem af te snijden en op te slokken.

Wij hebben nood aan een ecologie van het hart die bestaat uit rust, contemplatie en medelijden. Gebruiken wij daarvoor deze zomertijd! En bidden wij nu tot Onze-Lieve-Vrouw, aan wie de stilte, het gebed en de contemplatie ter harte lagen, en die altijd teder medelijden aan de dag legt voor Haar kinderen.

Ná het bidden van het Angelus
Dierbare broeders en zusters. Ik betuig mijn nabijheid tot de bevolking van Duitsland, België en Holland die getroffen is door de catastrofale overstromingen. Moge de Heer de overledenen bij Hem verwelkomen en hun families troosten. Moge Hij steun bieden aan al degenen die de mensen helpen die ernstige schade hebben geleden.

De afgelopen week zijn er helaas berichten geweest over gewelddadigheden die de situatie van veel van onze broeders en zusters in Zuid-Afrika, die toch al economische en gezondheidsproblemen hebben als gevolg van de pandemie, nog eens hebben verergerd. Samen met de bisschoppen van het land doe ik een dringende oproep aan alle betrokkenen om zich in te zetten voor de vrede en met de autoriteiten samen te werken bij de hulpverlening aan hen die in nood verkeren. Moge de wens die het volk van Zuid-Afrika heeft geleid om in eensgezindheid herboren te worden onder al zijn kinderen, niet worden vergeten!

In deze moeilijke tijden ben ik ook dicht bij het dierbare volk van Cuba, vooral bij de gezinnen die het meest te lijden hebben. Ik bid de Heer hen te helpen om in vrede, dialoog en solidariteit een steeds rechtvaardiger en broederlijker samenleving op te bouwen. Ik dring er bij alle Cubanen op aan zich toe te vertrouwen aan de moederlijke bescherming van de Maagd Maria van Liefde van Cobre. Zij zal hen vergezellen op deze reis.

{....}