Tijden van rampspoed zijn ook tijden van genade

Geliefden in de Heer,

Wat we meemaken is een volstrekt unieke tijd: voor ons persoonlijk leven, voor het leven van onze gemeenschappen, voor het leven van ons land.

Ik ga niet in op de kwesties van gezondheidsproblemen, die zeker complex zijn en niet gemakkelijk op te lossen. We kennen allemaal de aanwijzingen die worden gegeven en we volgen ze met veel aandacht en verantwoordelijkheidsgevoel. In dit verband wil ik overigens benadrukken dat we, terwijl we ons aan de ontvangen aanwijzingen houden, het vurige verlangen om deel te nemen aan de Mis in ons hart moeten bewaren. Herinnert u zich de oude martelaren van Abiténe? "Zonder de Mis kunnen we niet leven." Dit is een geloofsovertuiging die ons niet in de steek mag laten en die we in deze tijd zelfs nog meer moeten cultiveren. We wachten met een groeiend verlangen op de dag dat we terug kunnen komen om de Mis bij te wonen. Laten we in de tussentijd onze gebeden intensiveren in de vele andere vormen die we ter beschikking hebben.

Ik blijf op het niveau van de geestelijke vragen die ons christelijk leven betreffen. Dat is dus het belangrijkste en meest fundamentele plan voor elk van ons. Er kan namelijk een risico zijn: dat van gewoon wachten tot de huidige noodsituatie voorbij is, bijna in ademnood leven, wachten op betere tijden om "opnieuw te gaan leven". Het lijkt me niet de juiste houding, zowel omdat we niet weten hoe lang deze noodsituatie zal duren (en zou kunnen duren), als omdat deze houding ons niet helpt om goed te leven in de huidige tijd, die een tijd is om in volheid te leven vanuit het oogpunt van het geloof.

Een ander mogelijk risico is dat we ons laten opslokken door wat we horen en zien, om deze situatie met een wereldse geest onder ogen te zien, die alleen gericht is op noodsituaties op het gebied van gezondheid, op het probleem van de veiligheid van de gezondheid en op de aardse realiteit.

Mij helpt en verstroost dat wat heilige Paulus zegt, als hij in een van zijn brieven schrijft "Alles draagt bij tot het goede voor hen die God liefhebben" (Rom. 8, 28) [b:Rom. 8, 28]. Ook dit is een tijd die bijdraagt aan het goede, een tijd van genade, een tijd van de Voorzienigheid. Het is niet altijd mogelijk om de plannen van God onmiddellijk te begrijpen, maar het is zeker dat er ook in deze tijd een plan is van de Liefde van God, de Voorzienigheid van God is aanwezig, een genade van God is aanwezig: in het algemeen, met het leven van onze stad, ons land, de wereld; in het bijzonder, met het persoonlijke leven van ieder van ons.

Wat voor goeds is er in deze tijd van ons leven voor ons weggelegd? Ieder wordt persoonlijk geroepen dit te onderzoeken. In dit verband zou ik echter een heilzame drievoudige wijze van beschouwen willen aanreiken, die we aandachtig ons eigen kunnen maken:

1. Het lijkt me dat we in deze tijd de kans krijgen, een genade, om onze blik meer naar de Hoge te richten. Inderdaad, wat we meemaken plaatst ons voor de realiteit van onze kwetsbaarheid en armoede; realiteiten die we vaak vergeten, vooral wanneer het lijkt alsof alles goed gaat. De huidige noodsituatie plaatst ons echter voor de wijze erkenning dat God alleen echt belangrijk is, dat God blijft en het essentiële is en blijft. Het lijkt mij dan ook dat we de genade krijgen om onze blik op het Hogere te richten, op God. We leven in een tijd waarin we de mogelijkheid hebben om het onbetaalbare goed van het geloof te vernieuwen, de deuren van het leven en het hart te openen en wijd open te zetten voor God.
2. Het lijkt mij ook dat we in deze tijd de kans krijgen, een genade, om onze blik meer naar voren te richten. Het geraakt zijn in onze onzekerheid herinnert ons er namelijk aan dat we pelgrims zijn; niet van pelgrims naar nergens, maar van pelgrims op weg naar de Hemel. Niet alles wordt hier opgelost, op de korte weg van het bestaan. We leven in een tijd waarin we de kans hebben om het onbetaalbare goed van de hoop, het ware goed, te vernieuwen.
3. Tenslotte lijkt het me dat we in deze tijd de kans krijgen, een genade, om beter om ons heen te kijken. Door angst ervaren we de verleiding om onze ogen te sluiten en alleen naar onszelf te kijken en onze behoeften. Integendeel, onze ogen kunnen en moeten zich openen om met meer liefde de blik te laten rusten op al diegenen die zich meer of minder dicht om ons heen bevinden. Het is niet het moment om ons in een steriel en triest egoïsme te hullen, maar om ons open te stellen voor de naastenliefde, die een geschenk van God aan ons hart is. We hebben zoveel manieren om dat te doen. Allereerst door te bidden: het gedenken van hen die ziek zijn, het toevertrouwen aan de Heer van hen die ons hebben verlaten, het vragen om kracht en moed van hen die het meest direct betrokken zijn bij de noodtoestand, het pleiten voor hen die het moeilijkst in de huidige situatie kunnen leven. Maar dan ook met de parate beschikbaarheid om onze hulp te bieden waar die gevraagd/verlangd zou kunnen worden.
   Het zelf naleven van de gezondheidsvoorschriften is een uiting van liefdadigheid om het leven van anderen en vooral van de zwakkeren veilig te stellen.

Ik sluit af met een herinnering aan wat de heilige Johannes Bosco zei en deed toen een zeer ernstige cholera-epidemie zich in Turijn verspreidde. Hier is het relaas van die dagen.

"Cholera brak uit in Turijn begin augustus 1854. Don Bosco had het al aangekondigd en al in mei had hij tegen zijn jongeren gezegd: - Dit jaar zal er cholera zijn in Turijn en het zal jullie een groot drama bezorgen; maar als jullie doen wat ik u zeg, zult je gered worden.
- En wat moeten we doen?
- Ten eerste, leef in de genade van God; draag dan een medaille om jullie hals die ik zal zegenen en geven aan iedereen, en een Pater Noster (Onze Vader), Ave Maria (Wees Gegroet Maria) en Gloria (Eer aan de Vader) bidden ter ere van St. Luigi Gonzaga.
De cholera gevallen stegen al snel tot vijftig per dag. In drie dagen tijd overschreden ze de 1400. De meest getroffen regio was die van Valdocco, waar het Oratorium zich bevond; en terwijl vele families volledig verwoest werden, werd geen van de jongeren en het personeel van het Oratorium op enigerlei wijze getroffen, hoewel een groot deel van hen zich had aangeboden om de cholerapatiënten thuis en in het hospitaal te gaan helpen.
Don Bosco, hield hen nogmaals voor: "Als je geen zonden doet, verzeker ik je dat niemand wordt getroffen", hij was echt een profeet".

Ik ben geen profeet zoals Don Bosco. Echter, met de grote genegenheid die ik voor u allen heb, breng ik een medaille of een beeld van de Madonna mee. Draag het met geloof, en vraag om de genade gevrijwaard te blijven van alle geestelijk kwaad en de huidige besmetting.

Moge de Heer allen zegenen en Onze-Lieve-Vrouw over allen waken.

Met een blijk van hernieuwde en grote genegenheid, in gebed vereend.