Vasten: blijf staan, kijk en kom terug!

De Vastentijd is een gunstige tijd om de wanklanken van ons christenleven te corrigeren en de steeds nieuwe, blije en hoopvolle verkondiging op te vangen van het Pasen van de Heer. De Kerk stelt ons in haar moederlijke wijsheid voor bijzonder aandacht te verlenen aan al wat ons hart van gelovige kan verkillen en afstompen.

De bekoringen waaraan wij blootgesteld worden, zijn talloos. Ieder van ons kent de moeilijkheden waaraan hij het hoofd moet bieden. En het bedroeft hem vast te stellen dat ten overstaan van de dagelijkse wederwaardigheden, stemmen zich verheffen die gebruik maken van het lijden en onzekerheid, om wantrouwen te zaaien. En waar de vrucht van het geloof, de liefde is – zoals Moeder Theresa van Calcutta graag herhaalde – is de vrucht van het wantrouwen, apathie en resignatie. Wantrouwen, apathie en resignatie: demonen die de ziel van het gelovige volk uitbranden en verlammen.

De Vasten is een kostbare tijd om die laatste te verjagen, evenals andere bekoringen, en ons hart opnieuw te doen kloppen op het ritme van Jezus’ Hart. Heel deze liturgie is van die gevoelens doordrongen en wij zouden kunnen zeggen dat ze de echo zijn van drie woorden die ons gegeven worden om “het hart van de gelovige te verwarmen”: blijf staan, kijk en kom terug.

Blijf even staan, laat die agitatie en onzinnige wedloop die het hart met bitterheid vullen, omdat men nooit ergens aankomt. Blijf staan, laat die injectie om gehaast te leven, die versnippert, verdeelt en uiteindelijk de tijd voor het gezin, voor vriendschap, voor de kinderen, grootouders, de tijd van de belangloosheid ... de tijd van God vernietigt.

Blijf even staan ten overstaan van de noodzaak om gezien te worden, door iedereen gezien te worden, ononderbroken op de affiche te prijken, wat de waarde doet vergeten van geborgenheid en ingetogenheid.

Blijf even staan ten overstaan van de hooghartige blik, de vluchtige en minachtende commentaar die ontstaat uit het vergeten van tederheid, medeleven en respect in de ontmoeting met anderen, vooral degenen die kwetsbaar zijn, gekwetst en zelfs zij die verwikkeld zijn in zonde en fouten.

Blijf even staan ten overstaan van de obsessie om alles onder controle te willen hebben, alles te weten, alles te verwoesten, wat voortkomt uit het vergeten van dankbaarheid voor de gave van het leven en zo veel gekregen goeds.

Blijf even staan ten overstaan van het oorverdovend lawaai dat onze oren doet verkwijnen en verdoven en dat ons de vruchtbare en scheppende kracht van de stilte doet vergeten

Blijf even staan ten overstaan van de houding die steriele, onvruchtbare gevoelens bewerkt, die voortvloeien uit geslotenheid en zelfmedelijden en die ertoe brengen dat men vergeet naar de anderen te gaan om last en leed te delen.

Blijf even staan ten overstaan van het onmiddellijke, momentane en voorbijgaande, die ons van onze wortels beroven, van onze banden, van de waarde van afgelegde weg en van het feit te beseffen dat we altijd onderweg zijn.

Blijf even staan om te kijken en te beschouwen!

Kijk naar de tekens die beletten dat de liefde gedoofd wordt, die de vlam van het geloof en de hoop levend houden. Levende gezichten van Gods tederheid en goedheid, die werkzaam is in ons midden.

Kijk naar het gelaat van onze gezinnen, die zich dag na dag blijven inzetten, met veel inspanning, om vooruit te gaan in het leven en die tussen druk en moeilijkheden niet ophouden alles te proberen om van hun huis een school in liefde te maken.

Kijk naar de interpellerende gezichten van onze kinderen en jongeren, dragers van de toekomst en van hoop, dragers van een morgen en van een potentieel die toewijding vragen en bescherming. Levende kiemen van liefde en leven die zich altijd een doorgang banen doorheen onze bekrompen en egoïstische berekeningen.

Kijk naar het gelaat van onze oude mensen, getekend door de tijd die voorbijgaat; gezichten die het levend geheugen dragen van onze volken. Gezichten van Gods werkzame wijsheid.

Kijk naar het gezicht van onze zieken en van allen die voor hen zorgen; gezichten die, in hun kwetsbaarheid en dienstbaarheid, ons herinneren dat de waarde van elke mens nooit kan herleid worden tot een kwestie van berekening of nuttigheid.

Kijk naar het berouwvol gelaat van allen die hun fouten proberen te verbeteren en die in hun ellende en kwalen vechten om de toestand te veranderen en vooruit te gaan.

Kijk en beschouw het gelaat van de Gekruisigde Liefde die vandaag op het kruis drager blijft van hoop; de hand uitgestoken naar wie zich gekruisigd voelt, die hun leven ervaren onder het g ewicht van hun mislukkingen en ontgoochelingen.

Kijk en beschouw het concrete gelaat van Christus, gekruisigd uit liefde voor iedereen, zonder uitzondering. Voor iedereen? Ja, voor iedereen. Naar Zijn gelaat kijken, is de hoopvolle uitnodiging van deze Vastentijd om de demonen van wantrouwen, apathie en resignatie te overwinnen. Gelaat dat ons aanspoort om uit te roepen: het Rijk van God is mogelijk!

Blijf staan, kijk en kom terug. Keer terug naar het Huis van uw Vader. Kom terug, zonder angst, naar de open en ongeduldige armen van uw Vader, rijk aan erbarmen, die op u wacht. (Ef. 2, 4) [[b:Ef. 2, 4]]

Kom terug! Zonder angst, het is de gunstige tijd om terug te keren naar het huis, naar het huis “van mijn Vader en uw Vader”. (Joh. 20, 17) [[b:Joh. 20, 17]] Het is de tijd om het hart te laten raken .... Op de weg van het kwaad blijven, is slechts een bron van illusie en droefenis. Het ware leven is helemaal anders en ons hart weet dat goed. God wordt het niet moe en dat het nooit moe worden de hand uit te steken. Misericordiae Vultus [[5872|19]]

Kom terug, zonder angst, om Gods tederheid te ervaren die geneest en verzoent.

Laat de Heer de kwetsuren genezen van de zonde en de profetie vervullen, tot onze vaderen gesproken: “Ik zal u een nieuw hart geven en een nieuwe geest in u uitstorten; Ik zalhet stenen hart uit uw lichaam verwijderen en een hart van vlees geven” (Ez. 36, 26) [b:Ez. 36, 26].

Blijf staan, kijk en kom terug!