Aan Patriarch Athenagoras I

Aan zijne heiligheid ATHENAGORAS I, aartsbisschop van Konstantinopel
en oecumenisch patriarch
Zeer geliefde broeder in Christus,

Het bezoek dat de metropoliet van Chalcedon, monseigneur Meliton, namens u bij ons aflegt, vervult ons met grote vreugde waarvoor wij uwe heiligheid gaarne onze erkentelijkheid willen betuigen. Dit bezoek verschaft ons tevens de gelegenheid hem een broederlijke boodschap te overhandigen, waarin wij tegenover u zouden willen herhalen, hoezeer wij de Heer danken voor wat wij door zijn gaven de laatste jaren hebben mogen tot stand brengen ten behoeve van de vestiging van steeds nauwer banden tussen onze kerken.

Wij danken de Heer tevens, dat Hij zijn kerk in de .persoon van uwe heiligheid een van de meest edelmoedige ijveraars voor de heilige zaak van de eenheid heeft geschonken. Ten overstaan van het gelovige volk dat gedurende de week van de eenheid in de basiliek Sint Pieter bijeen was, hebben wij erop gewezen, dat er tussen onze kerk en de eerbiedwaardige orthodoxe kerken reeds een bijna volledige, zij lïët nog geen volmaakte, gemeenschap bestaat, die voortkomt uit onze gemeenschappelijke deelneming aan het mysterie van Christus en zijn kerk. Dank zij de werking van de Geest hebben wij de laatste jaren een levendig besef van dit feit gekregen en daden gesteld die in het leven van onze kerken en in hun onderlinge betrekkingen de eisen weerspiegelen die deze gemeenschap stelt. Tegelijkertijd legt de Geest de vaste wil in ons hart om alles te doen wat mogelijk is teneinde de dag te verhaasten waarnaar wij zo verlangend uitzien en waarop we, in het kader van een concelebratie, gezamenlijk zullen kunnen communiceren uit dezelfde kelk van de Heer.

Deze hoop maakt het noodzakelijk, dat wij ons reeds nu ervoor inspannen overal tussen katholieke en orthodoxe clerus en gelovigen een waarachtig broederlijke gezindheid tot stand te brengen. Laten de omstandigheden die een erfenis zijn van het verleden en de barricaden die ooit tussen ons zijn opgeworpen geen belemmering vormen waardoor deze laatste stap naar de volledige gemeenschap wordt vertraagd. Zijn we niet allen leerlingen van Hem die voortdurend alle dingen nieuw maakt?

Met deze gevoelens en met de wens tot steeds nauwer samenwerking bij het ge-

{...}