Reis naar Myanmar en Bangladesh

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Vandaag zou ik willen spreken over de apostolische reis [d:465] die ik de voorbije dagen heb gemaakt naar Myanmar en Bangladesh. Het was een groot geschenk van God en daarom dank ik Hem voor alles, vooral voor de ontmoetingen die ik mocht beleven. Ik herhaal mijn dank aan de gezagdragers, van de twee landen en aan de bisschoppen voor al het voorbereidende werk en voor het onthaal dat mij en mijn medewerkers te beurt viel. Een gemeend “dank” aan het Birmaans en Bengalese volk die mij zoveel vertrouwen en meeleven hebben betoond: dankjewel!

Voor de eerste maal bracht een opvolger van Petrus een bezoek aan Myanmar en dat gebeurde korte tijd nadat diplomatieke betrekkingen waren tot stand gekomen tussen dat land en de Heilige Stoel.

Ook in dit geval heb ik uitdrukking willen geven aan de nabijheid van Christus en van de Kerk bij een volk dat geleden heeft onder conflicten en onderdrukking en dat nu langzaam op weg is naar een toestand van vrijheid en vrede. Een volk waarin de boeddhistische religie, met haar spirituele en ethische beginselen, diep geworteld is en waar de christenen als een kleine kudde en gist van het Rijk van God aanwezig zijn. Ik heb de vreugde gehad die levende en vurige Kerk, bij gelegenheid van de ontmoeting met de bisschoppen van het land [6723] en twee eucharistievieringen te bevestigen in het geloof en in de gemeenschap. De eerste [6728] had plaats op het grote sportterrein in het centrum van Yangon. Het Evangelie van die dag herinnerde eraan dat vervolging omwille van het geloof in Jezus voor zijn leerlingen normaal is, als gelegenheid tot getuigenis en “dat geen van hun haar zal verloren gaan”. (Lc. 21, 12-19) [[b:Lc. 21, 12-19]] De tweede Mis, laatste onderdeel van het bezoek aan Myanmar, was gewijd aan de jeugd, teken van hoop en een bijzonder geschenk van de maagd Maria, in de kathedraal die haar naam draagt. In de ogen vol blijdschap van die jongeren, heb ik de toekomst van Azië gezien: een toekomst die zal behoren niet aan wie wapens smeedt, maar aan wie broederschap zaait. En nog als teken van hoop heb ik de eerste stenen gezegend van zestien kerken, van het seminarie en van de nuntiatuur: achttien!

Naast de katholieke gemeenschap heb ik de gezagdragers van Myanmar kunnen ontmoeten. Ik heb hen bevestigd in hun inspanning voor vrede in het land en heb de hoop uitgesproken dat de onderscheiden groepen van de natie, geen enkele uitgezonderd, aan dat proces in wederzijds respect kunnen deelnemen. In die geest heb ik de vertegenwoordigers van de verschillende religies aanwezig in het land willen ontmoeten. In het bijzonder heb ik aan de Hoge Raad van de boeddhistische monniken de waardering van de Kerk voor hun oude spirituele traditie vertolkt en ook het vertrouwen dat christenen en boeddhisten samen de mensen zouden kunnen helpen God en de naaste lief te hebben door elk geweld af te wijzen en door het kwade met het goede te bestrijden.

Na Myanmar ben ik naar Bangladesh gegaan. Het eerste wat ik gedaan heb, was hulde brengen aan de martelaren van de strijd voor de onafhankelijkheid en aan de “Vader des vaderlands”. In grote meerderheid behoort de bevolking van Bangladesh tot de moslim religie. Daarom was mijn bezoek – in het voetspoor van de zalige Paulus VI en van de heilige Johannes Paulus II – een verdere stap om het wederkerig respect en de dialoog tussen christendom en Islam te bevorderen.

Ik heb de gezagdragers van het land eraan herinnerd dat de Heilige Stoel van in het begin de wil van de bevolking van Bangladesh heeft gesteund om als een onafhankelijk land te bestaan en ook de noodzaak om altijd de godsdienstvrijheid te behoeden. In het bijzonder heb ik de solidariteit met Bangladesh willen vertolken in zijn inzet om de Rohingya vluchtelingen ter hulp te komen die massaal het land – dat reeds een van de dichts bevolkte ter wereld is - zijn binnen gekomen.

De Mis die in een historisch park van Dhaka werd gevierd werd opgeluisterd door de wijding van zestien priesters. Het was een van meest betekenisvolle en vreugdevolle gebeurtenissen van de reis. Inderdaad, zowel in Bangladesh als in Myanmar en in de andere landen van Zuid - Oost Azië ontbreken godzijdank de priesterroepingen niet. Een teken van levende gemeenschappen waarin de stem weerklinkt van de Heer die roept Hem te volgen. Ik heb deze vreugde gedeeld met de bisschoppen van Bangladesh en ik heb hen aangemoedigd in hun edelmoedige arbeid voor de gezinnen, voor de armen, voor de opvoeding, voor de dialoog en de sociale vrede. Ik heb deze vreugde ook gedeeld met vele priesters, religieuze mannen en vrouwen van dat land en ook met de seminaristen en de novicen [6722]. In hen heb ik de bloesem gezien van de Kerk in die streek.

In Dhaka hebben we ene sterk moment van interreligieuze en oecumenische dialoog beleefd. Het heeft mij de gelegenheid geboden te onderlijnen dat openheid van hart de grondslag is van een cultuur van de ontmoeting, van harmonie en van vrede. Ik heb ook het “Huis Moeder Teresa” bezocht waar de heilige verbleef wanneer ze in de stad was en waar veel weeskinderen en personen met een beperking worden opgevangen. Daar beleven de zusters, volgens hun charisma, elke dag het aanbiddingsgebed en de dienst aan de arme en lijdende Christus. En nooit, nooit verdwijnt de glimlach van hun gelaat. Zusters die veel bidden, de lijdende mensen dienen en voortdurend glimlachen. Een mooi getuigenis. Ik dank deze kleine zusters.

Het laatste evenement was dat met de jeugd van Bangladesh, rijk aan getuigenissen, zang en dans. En ze dansen heel goed die Bangladeshi! Ze kunnen goed dansen! Een feest dat de vreugde liet zien van het Evangelie, aanvaard door die cultuur. Een vreugde bevrucht door het offer van veel missionarissen, veel catechisten en christelijke ouders. Bij die ontmoeting waren ook moslim jongeren en jongeren van andere religies aanwezig. Een hoopvol teken voor Bangladesh, voor Azië en voor de hele wereld. Dankjewel.