Tot de Vincentiaanse familie

Beste Broeders en Zusters,

Dank u voor de warme verwelkoming en dank ook de generale overste om onze samenkomst in te lelden.

Ik begroet u en met u dank ik de Heer voor de vierhonderd jaar van uw charisma. Sint-Vincentius bracht een geestdrift in naastenliefde voort die de eeuwen doorstond, een ijver die voortkwam uit zijn hart. Het is daarom dat we hier de relikwie hebben: het hart van Sint-Vincentius. Vandaag zou ik jullie willen aanmoedigen om verder te gaan op dit pad, waarbij ik drie eenvoudige werkwoorden voorstel die zeer belangrijk zijn voor de Vincentiaanse geest, maar ook voor het christelijk leven in het algemeen: aanbidden, verwelkomen en op weg gaan.

Aanbidden. Er zijn ontelbare uitnodigingen van Sint-Vincentius om het innerlijk leven te cultiveren en zichzelf toe te wijden aan het gebed dat zuivert en het hart opent. Voor hem is het gebed essentieel. Het is het kompas van elke dag. Het is als een handboek voor het leven, en hij schreef het “grote boek van de prediker”: alleen door te bidden kan van God de liefde bekomen worden die kan uitgegoten worden in de wereld; alleen door te bidden kunnen we de harten van de anderen raken wanneer we het evangelie verkondigen. vgl. Brief aan A. Durand,.. vgl. Brief aan A. Durand, 1658 Maar voor Sint-Vincentius is gebed niet alleen een plicht, en nog minder een verzameling van formules. Bidden betekent halthouden voor God, bij Hem verwijlen, zichzelf eenvoudigweg aan Hem toewijden. En dat is het zuiverste gebed, datgene dat plaats maakt voor de Heer en voor Zijn lofprijzing, en niets anders: aanbidding.
Eenmaal het is ontdekt, wordt aanbidding onontbeerlijk omdat het zuivere intieme omgang is met de Heer, Die vrede en vreugde geeft, en die de zorgen van het leven doet wegsmelten. Daarom adviseerde Sint-Vincentius ook aan iemand die onder een bijzondere druk stond in gebed te blijven “zonder spanning, zich naar God richtend met eenvoudige blikken, zonder te zoeken om Zijn aanwezigheid te hebben met zichtbare inspanningen, maar door zichzelf in Hem over te geven.” Brief aan G. Pesnelle, 1659 Brief aan G. Pesnelle, 1659

Dat is aanbidding: zichzelf voor de Heer plaatsen, met respect, kalm en in stilte, aan Hem de eerste plaats geven, zich vertrouwvol overgeven, dan vragen dat zijn Geest tot ons komt en wat van ons is naar Hem laten gaan. Op deze manier gaan zelfs zij die in nood zijn, dringende problemen, moeilijke en drukkende situaties in aanbidding, in die mate dat Sint-Vincentius vroeg om zelfs de situaties waarmee we vechten om ze verstaan en te aanvaarden “in God te aanbidden”. Brief aan F. Get., 1659 Brief aan F. Get., 1659 Diegene die aanbidt, diegene die aanwezig is bij de levende bron van liefde, kan niet anders, om zo te zeggen , dan “besmet” geraken. En hij begint zich tegenover anderen zo te gedragen als de Heer zich tegenover hem gedraagt: hij wordt barmhartiger, meer begripvol, hij komt zijn strakheid te boven en opent zich voor anderen.

We komen zo aan het tweede werkwoord: verwelkomen. Wanneer we dit woord horen, denken we onmiddellijk aan iets te moeten doen. Maar in werkelijkheid is verwelkomen een diepere houding; het vraagt niet alleen plaats te maken voor iemand, maar om verwelkomende mensen te zijn, open, die gewoon zijn om zichzelf aan anderen te geven. Juist zoals God dat doet voor ons, zo doen wij het voor anderen. Verwelkomen betekent ons ik op zijn plaats zetten, orde brengen in onze manier van denken, verstaan dat mijn leven niet mijn privé-eigendom is en dat tijd mij niet toehoort. Het is een langzaam loslaten van alles wat van mij is: mijn tijd, mijn rust, mijn rechten, mijn plannen, mijn agenda. Diegenen wie verwelkomen, doen afstand van zichzelf en brengen u en wij in het leven.

De verwelkomende Christen is een echte man en vrouw van de Kerk, omdat de Kerk Moeder is en een moeder verwelkomt leven en begeleidt het. En juist zoals een zoon gelijkt op zijn moeder, met de zelfde trekken, op die manier heeft de Christen de trekken van de Kerk. En op die manier is hij een ware trouwe zoon van de Kerk, die verwelkomt, die zonder klagen harmonie en verbondenheid schept, en met gulheid vrede zaait, zelfs indien het niet wederkerig is. Sint-Vincentius helpt dit kerkelijk “DNA” van verwelkomen, van verbondenheid naar waarde te schatten zodat in ons leven “wrok, gramschap, toorn, geschreeuw en gevloek, kortom alle boosaardigheid” mag verdwijnen (Ef. 4, 31) [b:Ef. 4, 31].

Het laatste werkwoord: op weg gaan. Liefhebben is dynamisch, het komt voort uit onszelf. Diegenen die liefhebben, blijven niet zitten in hun zetel, kijkend, wachtend op de komst van een betere wereld, maar met enthousiasme en eenvoud staan ze op en gaan ze op weg. Sint-Vincentius maakt dit duidelijk: “Onze roeping is dus om op weg te gaan, niet in een parochie of alleen maar een bisdom, maar over de hele aarde. En om wat te doen? Om de harten van de mensen in brand te steken, alzo doende wat werd gedaan door de Zoon van God. Hij die het vuur kwam brengen in de wereld om die te doen ontsteken met Zijn Liefde”. Conferentie van 30 mei 1659 Conferentie van 30 mei 1659 Die roeping is altijd geldig voor allen. Het stelt voor elk de vraag: “Ga ik naar de anderen toe, zoals de Heer wenst? Neem ik waar ik naar toe ga het vuur van de naastenliefde met me mee of blijf ik thuis om eerder mezelf dan wel mijn hart te verwarmen?

Beste Broeders en Zusters, ik bedank jullie omdat jullie in beweging zijt in de straten van de wereld, zoals Sint-Vincentius ook vandaag van jullie zou vragen. Ik hoop dat jullie nooit zullen ophouden, maar integendeel voortdoen om elke dag uit de aanbidding de liefde van te God bekomen en die te verspreiden in de wereld door de goede aanstekelijkheid van naastenliefde, bereidwilligheid, harmonie. Ik zegen u allen en de armen die jullie ontmoeten. En ik vraag van jullie, als het u belieft, de naastenliefde niet te vergeten te bidden voor mij.