De gemeenschap van heiligen

Dierbare broeders en zusters, goedendag en zalig feest!

Vandaag voelen we, in de viering van het feest van alle heiligen, op bijzondere wijze de levende realiteit van de gemeenschap van de heiligen, onze grote familie, gevormd door alle leden van de Kerk, als pelgrims op aarde of als zij - oneindig veel meer - die haar al verlaten hebben en naar de hemel zijn gegaan. We zijn allen verenigd en dat noemen we "gemeenschap van de heiligen", dat wil zeggen de gemeenschap van alle gedoopten.

In de liturgie brengt het boek Openbaring een wezenlijk kenmerk van de heiligen in herinnering waar het zegt: zij zijn personen die volledig aan God toebehoren. Het stelt ze voor als een grote menigte van "uitverkorenen", in het wit gekleed en getekend met het "zegel van God". (Openb. 7, 2-4.9-14) [[b:Openb. 7, 2-4.9-14]] Door deze laatste bijzonderheid wordt, in beeldtaal, onderlijnd dat de heiligen op volledige en exclusieve wijze, aan God toebehoren, ze zijn zijn eigendom. En, wat betekent dat: het zegel van God in het eigen leven, in de eigen persoon dragen? De apostel Johannes zegt het ons: het betekent dat we in Jezus Christus werkelijk kinderen van God zijn geworden. (1 Joh. 3, 1-3) [[b:1 Joh. 3, 1-3]]

Zijn we ons bewust van dit grote geschenk? Allen zijn we kinderen van God! Herinneren we ons dat we in het Doopsel het "zegel" van onze Vader hebben ontvangen en dat we zijn kinderen zijn geworden? Om het eenvoudig te zeggen: we dragen de familienaam van God, onze familienaam is God, want we zijn kinderen van God. Dat is de oorsprong van de roeping tot heiligheid! De heiligen die we vandaag gedenken zijn zij die de genade van het Doopsel hebben beleefd, zij hebben het "zegel" ongeschonden bewaard door zich te gedragen als kinderen van God, door Jezus trachten na te volgen; en ze hebben het einddoel bereikt, want uiteindelijk "zien ze God zoals Hij is".

Een tweede eigen kenmerk van de heiligen is dat ze voorbeelden zijn om na te volgen. En laten we wel wezen: niet alleen de heiligverklaarde, maar ook de heiligen, om zo te zeggen, van "hiernaast", die met de genade van God, zich hebben ingespannen om het Evangelie te beleven in de gewoonheid van hun leven. Dit soort heiligen hebben ook wij ontmoet, misschien hadden we er een in ons gezin gehad, of onder vrienden en kennissen. We moeten hen dankbaar zijn en vooral, we moeten God dankbaar zijn, die hen ons geschonken heeft, dichtbij ons, als levende en aanstekelijke voorbeelden van de levenswijze om, in trouw aan de Heer Jezus en zijn Evangelie, te leven en te sterven. Hoeveel goede mensen kenden we en kennen we waarvan we zeggen: "Maar dat is een heilige", we zeggen dat spontaan. Dat zijn de heiligen van hiernaast, niet heiligverklaard maar levend in ons midden.

Hun daden van liefde en barmhartigheid navolgen, is een beetje als hun aanwezigheid in deze wereld laten duren. Die evangelische daden zijn de enige die de vernietiging van de dood weerstaan: een gebaar van tederheid, edelmoedige hulp, tijd besteed om te luisteren, een bezoek, een goed woord, een glimlach... Misschien lijken deze gebaren ons onbetekenend, maar in de ogen van God hebben ze eeuwigheidswaarde, want liefde en medelijden zijn sterker dan de dood.

De Maagd Maria, Koningin van alle Heiligen, helpe ons sterker vertrouwen op de genade van God, om met vuur de weg van de heiligheid te bewandelen. Aan onze Moeder vertrouwen we onze dagelijkse inzet toe en we bidden haar ook voor onze dierbare overledenen, in de vaste overtuiging dat we ons eens zullen terugzien, allen samen, in de verheerlijkte gemeenschap van de Hemel.

Na het bidden van het Angelusgebed
Dierbare broeders en zusters,

de pijnlijke episodes in de afgelopen dagen hebben de delicate situatie in de Centraal-Afrikaanse Republiek aangescherpt en het wekt grote bezorgdheid in mijn gedachten. Ik roep de betrokken partijen op om een ??einde te maken aan deze cyclus van geweld. Ik ben geestelijk dicht bij de Comboni Vaders van de parochie van Onze Lieve Vrouw van Fatima in Bangui, die grote aantallen vluchtelingen ontvangen. Ik betuig mijn solidariteit met de Kerk, andere religieuze denominaties en het hele Centraal-Afrikaanse land, dat zij zo goed mogelijk er alles aan te doen om de verdeeldheid te overwinnen en terug te keren naar de weg van de vrede. Om de biddende nabijheid van de hele Kerk uit te drukken bij dit land in zo'n ellendig situatie en gekweld en om erop aan te dringen bij alle Centraal-Afrikanen om meer te getuigen van mededogen en verzoening, ben ik van plan om op zondag 29 november de Heilige Deur te openen van de kathedraal van Bangui [d:426], tijdens mijn apostolische reis die ik hoop door het land te maken.