Het geduld van God - Christenmoord en -deportatie in Mosul

Dierbare broeders en zusters, goede dag.

Op deze zondagen brengt de liturgie enkele evangelische parabels, korte verhalen die Jezus gebruikte om de menigte het Rijk der hemelen aan te kondigen. Bij degene die vandaag in het Evangelie voorkomen, is er een die eerder ingewikkeld is, hiervan geeft Jezus zelf aan zijn leerlingen de uitleg: het gaat om die over het goede graan en het onkruid. Ze handelt over het probleem van het kwaad in de wereld en beklemtoont het geduld van God. (Mt. 13, 24-30.36-43) [[b:Mt. 13, 24-30.36-43]] Het tafereel speelt zich af op een akker waar de meester graan zaait; maar ’s nachts komt de vijand en zaait onkruid, een term die in het Hebreeuws van dezelfde stam komt als het woord “Satan” en het idee van verdeeldheid oproept. We weten allemaal dat de duivel een “onkruid zaaier” is, hij tracht altijd mensen, gezinnen, naties en volkeren te verdelen. De knechten zouden onmiddellijk het onkruid willen uitrukken, maar de meester verbiedt dat door te zeggen: “Neen, ik ben bang dat ge, wanneer ge het onkruid bijeengaart, de tarwe mee uittrekt” (Mt. 13, 29) [b:Mt. 13, 29]. We weten immers dat het onkruid, wanneer het opgroeit, gelijkt op het goede graan en dat het gevaar bestaat dan men ze verwart.

De lering van de parabel is dubbel. Op de eerste plaats zegt ze dat het kwaad in de wereld niet van God komt, maar van zijn vijand, de Boze. Het is merkwaardig dat de boze ’s nachts het onkruid gaat zaaien, in het duister, in de chaos; hij gaat het onkruid zaaien waar geen licht is. Die vijand is sluw: hij heeft het kwaad midden in het goede gezaaid, zo is het voor ons mensen onmogelijk om ze duidelijk te scheiden; maar, op het einde, zal God dat wel kunnen.

Zo komen we bij het tweede thema: de tegenstelling tussen het ongeduld van de knechten en het geduldige wachten van de eigenaar van de akker, die God verbeeldt. Wij hebben soms grote haast om te oordelen, te klasseren, de goeden hier en slechten daar te zetten… Herinnert jullie het gebed van die hoogmoedige mens: “God, ik dank u dat ik niet ben als de rest van de mensen, onrechtvaardigen...”. (Lc. 18, 11-12) [[b:Lc. 18, 11-12]] God daarentegen kan wachten. Hij bekijkt de levensakker van elke mens met geduld en mededogen: Hij ziet veel beter dan wij de vuiligheid en het kwaad, maar Hij ziet ook de kiemen van het goede en wacht met vertrouwen dat ze gaan rijpen. God is geduldig, weet te wachten. Hoe mooi is dit: onze God is een geduldige vader, die ons altijd verwacht, die ons verwacht met het hart in de hand om ons op te nemen, ons vergiffenis te schenken. Als we naar Hem gaan, vergeeft Hij ons altijd.

De houding van de baas steunt op de hoop gegrond op de zekerheid dat het kwaad niet het eerste noch het laatste woord heeft. Het is dankzij die geduldige hoop van God dat zelfs het onkruid, het slechte hart met vele zonden, uiteindelijk goed graan kan worden. Maar opgelet: het evangelisch geduld betekent geen onverschilligheid voor het kwaad; men mag goed en kwaad niet verwarren! Ten overstaan van het onkruid dat in de wereld aanwezig is, wordt de leerling van de Heer geroepen om het geduld van God na te volgen, de hoop te voeden met een onwankelbaar vertrouwen in de uiteindelijke overwinning van het goede, dat wil zeggen van God.

Op het einde, inderdaad, zal het kwaad uitgerukt en verdelgd worden: bij de oogsttijd, bij het oordeel, zullen de maaiers het bevel van de meester uitvoeren en het onkruid scheiden om het te verbranden. (Mt. 13, 30) [[b:Mt. 13, 30]] Op die dag van de uiteindelijke oogst zal Jezus de rechter zijn, Hij die het goede graan in de wereld heeft gezaaid en die zelf een graankorrel is geworden, gestorven is en verrezen. Op het einde zullen we allen worden geoordeeld met dezelfde maat waarmee wij hebben geoordeeld: het mededogen dat we voor anderen hebben gebruikt zal ook voor ons worden gebruikt. Vragen we Onze Lieve Vrouw, onze Moeder, ons te helpen groeien in geduld, in hoop en in mededogen voor alle broeders.

Na het bidden van het Angelus

Dierbare broeders en zusters,

Met grote bezorgdheid heb ik de berichten vernomen over de christelijke gemeenschappen in Mossul (Irak) en op andere plaatsen in het Midden – Oosten, waar zij, sinds het begin van het Christendom, met hun medeburgers hebben geleefd en een betekenisvolle bijdrage aan het welzijn van de samenleving hebben geleverd. Vandaag worden ze vervolgd; onze broeders worden vervolgd, worden verjaagd, moeten hun huizen verlaten zonder iets met zich mee te kunnen nemen. Ik wil deze gezinnen en deze personen de verzekering geven van mijn nabijheid en van mijn aanhoudend gebed. Geliefde broers en zussen, zo vervolgd, ik weet wat jullie lijden, ik weet dat jullie van alles beroofd zijn. Ik ben met jullie verbonden in Hem die het kwaad heeft overwonnen! En jullie hier op het plein en hen die met ons langs de televisie verbonden zijn, nodig ik uit in jullie gebed deze christelijke gemeenschappen te gedenken. Ik spoor jullie aan te volharden in het gebed voor de situaties vol spanningen en conflicten die blijven duren in verschillende streken van de wereld, speciaal in het Midden Oosten en in Oekraïne. Dat de God van de vrede in allen een echt verlangen naar dialoog en verzoening wekt. Geweld overwint men niet met geweld. Geweld overwint men met vrede! Laten we in stilte bidden voor de vrede, allen, in stilte...

{moment van stilte op het plein}

...Maria Koningin van de vrede, bidt voor ons! (…)