Verdeeldheid onder de Christenen een schandaal

Dierbare broeders en zusters, goede dag.

Vorige zaterdag is de Gebedsweek voor de Eenheid van de Christenen [d:210] begonnen. Komende zaterdag, feest van de Bekering van de heilige Paulus wordt ze besloten. Al meer dan honderd jaar betrekt dit geestelijke, meer dan ooit kostbare, initiatief de christelijke gemeenschappen. Het is een tijd gewijd aan het gebed voor de eenheid van alle gedoopten, volgens de wil van Christus: “dat zij allen één mogen zijn” (Joh 17, 21) [b:Joh 17, 21]. Een oecumenische groep uit een regio van de wereld stelt elk jaar, onder leiding van de Wereldraad van Kerken en van de Pauselijke Raad ter bevordering van de Eenheid van de Christenen [d:91], het thema voor en zorgt voor hulpmiddelen tijdens de Gebedsweek. Dit jaar komt dergelijk materiaal van de Kerken en kerkelijke gemeenschappen van Canada. Ze verwijzen naar de vraag die de heilige Paulus stelde aan de Christenen van Korinte: “Is Christus dan in stukken verdeeld?” (1 Kor. 1, 13) [b:1 Kor. 1, 13].

Christus was zeker niet verdeeld. Maar we moeten oprecht en met pijn erkennen dat onze gemeenschappen nog altijd verdeeldheid beleven die een schande is. De verdeeldheid onder ons Christenen is een schande. Er is geen ander woord voor: een schande. De Apostel schreef: “Ieder van u schijnt zijn eigen leus te hebben: ‘Ik ben van Paulus’. ‘Ik van Apollos’. ‘Ik van Kefas’. ‘Ik van Christus’” (1 Kor. 1, 12) [b:1 Kor. 1, 12]. Ook zij die Christus als hun leider aangeven krijgen van Paulus geen applaus, want ze gebruikten de naam van Christus om zich, binnen de christelijke gemeenschap, van de andere af te scheiden. Maar de naam van Christus schept gemeenschap en eenheid, geen verdeeldheid! Hij is gekomen om onder ons gemeenschap te stichten, niet om ons te verdelen. Het Doopsel en het Kruis zijn kernelementen van het christelijk leerlingschap dat we gemeenschappelijk hebben. De verdeeldheid daarentegen verzwakt de geloofwaardigheid en de efficiëntie van onze inzet voor evangelisatie en brengen het gevaar mee het Kruis van zijn kracht te ontdoen. (1 Kor. 1, 17) [[b:1 Kor. 1, 17]]

Paulus wijst de Korintiërs terecht om hun discussies, maar dankt de Heer ook “voor zijn genade die u in Christus Jezus gegeven is. Want in Christus zijt gij, naarmate zijn getuigenis bij u ingang vond, in ieder opzicht rijk begiftigd met alle gaven van woord en kennis” (1 Kor. 1, 4-5) [b:1 Kor. 1, 4-5]. Deze woorden van Paulus zijn niet simpel weg een formaliteit, maar het teken dat hij vóór alles - daarover is hij oprecht verheugd - de gaven ziet die God aan de gemeenschap heeft geschonken. Deze houding van de Apostel is voor ons en voor elke christelijke gemeenschap een aanmoediging om met vreugde de gaven van God in de andere gemeenschappen te erkennen. Ondanks de pijn om de verdeeldheid die spijtig genoeg voortduurt, aanvaarden we de woorden van Paulus als een uitnodiging ons oprecht te verheugen over de genaden door God aan andere Christenen geschonken. We hebben hetzelfde Doopsel, dezelfde Heilige Geest die ons de Genade geschonken heeft: laten we dit erkennen en ons erover verheugen.

De genade waarmee God ons zegent erkennen, is mooi en, nog meer, in andere Christenen iets vinden dat we zelf nodig hebben, iets dat we als een geschenk zouden kunnen aanvaarden van onze broeders en van onze zusters. De Canadese groep die het materiaal voor deze Gebedsweek [d:210] heeft voorbereid, heeft de gemeenschappen niet uitgenodigd na te denken over wat ze aan haar christelijke buren zouden kunnen geven, maar ze heeft hen aangespoord elkaar te ontmoeten om te begrijpen wat allen om beurt van de andere kunnen ontvangen. Dit vraagt iets meer. Het vraagt veel gebed, het vraagt nederigheid, het vraagt nadenken en voortdurende bekering. Laten we op deze weg verder gaan, bidden voor de eenheid van de Christenen, zodat deze schande zou afnemen en niet langer onder ons zou bestaan.