Wat betekent de verrijzenis voor ons leven?

Video

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

In onze laatste catechese [4916] hebben we stilgestaan bij het verrijzenisgebeuren van Jezus, waarbij de vrouwen een bijzondere rol gespeeld hebben. Vandaag zou ik willen nadenken over de heilsbetekenis van deze gebeurtenis. Wat betekent de verrijzenis voor ons leven? En waarom is ons leven, zonder dit gebeuren, vruchteloos? Ons geloof is gegrond op de dood en verrijzenis van Christus, zoals een huis op zijn grondvesten : als die begeven, stort heel het huis in. Op het kruis heeft Jezus zichzelf geofferd door onze zonden op zich te nemen en neer te dalen in de afgrond van de dood en heeft Hij ze in Zijn verrijzenis overwonnen, Hij heeft ze weggewist en opent voor ons de weg om tot een nieuw leven herboren te worden. De heilige Petrus verwoordt het synthetisch in zijn Eerste Brief: “Gezegend is God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons in zijn grote barmhartigheid deed herboren worden tot een leven van hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de dood. Een onvergankelijke, onbederfelijke, onaantastbare erfenis is voor u weggelegd in de hemel” (1 Pt. 1, 3-4) [b:1 Pt. 1, 3-4].

De apostel zegt ons dat zich met Jezus’ verrijzenis iets totaal nieuw heeft voorgedaan: wij zijn bevrijd van de slavernij van de zonde en worden kinderen van God, met andere woorden wij zijn tot nieuw leven gewekt. Wanneer heeft dat plaats voor ons? In het sacrament van het doopsel. In oude tijden ontving men het gewoonlijk door onderdompeling. Wie moet gedoopt worden, daalde af in het grote bekken van het baptisterium, liet zijn kleren achter, en de bisschop of de priester goot hem drie keer water over het hoofd terwijl hij hem doopte in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Daarna ging de gedoopte uit het bekken en trok een nieuw kleed aan, een wit kleed: dat betekende dat hij tot een nieuw leven geboren was door zich onder te dompelen in de dood en verrijzenis van Christus. Hij was kind van God geworden. In de Brief aan de Romeinen schrijft de heilige Paulus: “Gij hebt een geest van kindschap ontvangen, die ons doet uitroepen: Abba, Vader!”, (Rom. 8, 15) [b:Rom. 8, 15] wat “papa” betekent. Zo is onze God: Hij is een papa voor ons. De Heilige Geest bewerkt die nieuwe staat van kinderen Gods in ons. En dat is de grootste gave die wij door Jezus’ Paasmysterie ontvingen. God behandelt ons als Zijn kinderen, Hij begrijpt ons, vergeeft ons, omhelst en bemint ons, zelfs wanneer wij fouten begaan. Reeds in het Oude Testament zei de profeet Jesaja dat, zelfs wanneer een moeder haar kind vergeet, God ons nooit zou vergeten, op geen enkel moment. (Jes. 49, 15) [[b:Jes. 49, 15]] En dat is mooi!

Toch is deze kindrelatie met God niet als een schat die wij in een hoekje van ons leven bewaren, ze moet groeien, ze moet dagelijks gevoed worden door het beluisteren van Gods woord, door gebed, deelname aan de Sacramenten, vooral dat van de Biecht en de Eucharistie, en door naastenliefde. Wij kunnen leven als kinderen! En daarin ligt onze waardigheid. Wij hebben de waardigheid van kinderen. Zich gedragen als echte kinderen! Dat wil zeggen dat wij ons elke dag door Christus tot Zijn beeld moeten laten omvormen; dat wij proberen als Christen te leven, Hem proberen te volgen, ook als we onze beperktheden en zwakheden zien. De bekoring om God opzij te laten liggen, om onszelf in het midden te plaatsen, bedreigt ons altijd en de ervaring van zonde kwetst ons Christenleven, ons kind zijn van God. Daarom moeten wij de moed van het geloof hebben, ons niet laten meeslepen door een geestestoestand die ons zegt “God dient tot niets, Hij is niet belangrijk voor u”, enz. Integendeel: allen door ons als kind van God te gedragen, zonder ons door onze mislukkingen, onze zonden, te laten ontmoedigen omdat we ons door Hem bemind weten, zal ons leven nieuw zijn, bezield door sereniteit en vreugde. God is onze sterkte! God is onze hoop!

Dierbare broeders en zusters, wij moeten de eersten zijn om deze hoop stevig te bewaren en er voor iedereen een zichtbaar, duidelijk, helder teken van te zijn. De verrezen Heer is de hoop die nooit afzwakt, nooit teleurstelt. (Rom. 5, 5) [[b:Rom. 5, 5]] De hoop stelt nooit teleur. Die van de Heer! Hoe dikwijls vervliegt de hoop in ons leven niet, hoe dikwijls komen de verwachtingen die wij in ons hart dragen, niet uit! De hoop die wij als Christen hebben, is sterk, zeker, stevig op deze aarde waar God ons geroepen heeft, en zij staat open op de eeuwigheid omdat zij gegrondvest is op God die altijd trouw is. Vergeten wij het niet: God is altijd trouw; God is ons getrouw, altijd. Met Christus door het Doopsel verrezen zijn, met de gave van het geloof, voor een erfenis die niet bederft, doet ons nog meer de dingen van God zoeken, nog meer aan Hem denken, nog meer tot Hem bidden. Christen zijn herleidt zich niet tot het volgen van de geboden, maar wil zeggen met Christus zijn, denken zoals Hij, handelen zoals Hij, liefhebben zoals Hij; het is Hem bezit laten nemen van ons leven en Hem ons leven laten veranderen, omvormen, bevrijden van de duisternis van kwaad en zonde.

Dierbare broeders en zusters, tot wie ons rekenschap vraagt van de hoop die in ons leeft (1 Pt. 3, 15) [[b:1 Pt. 3, 15]], verwijzen wij naar de verrezen Christus. Verwijzen wij naar Hem door de verkondiging van het woord, maar vooral door als verrezene te leven. Tonen wij de vreugde omdat we kind van God zijn, de vrijheid die ons het leven in Christus geeft, die de ware vrijheid is, de vrijheid die ons redt van de slavernij van kwaad, zonde en dood! Laten wij naar ons hemels vaderland kijken, we zullen een nieuw licht hebben en kracht ontvangen voor onze dagelijkse inzet en inspanningen. Het is een waardevolle dienst die wij de wereld moeten bieden die er dikwijls niet in slaagt haar blik te verheffen, haar blik tot God te verheffen.