Inderdaad, die man was de Zoon van God

Dierbare broeders en zusters,

Aan het einde van zijn dramatische passieverhaal schrijft Marcus: "Toen de centurio die tegenover Hem stond, zag dat Hij op deze manier de geest gaf, zei hij: ‘Inderdaad, die man was de Zoon van God.’ " (Mc. 15, 39) [b:Mc. 15, 39]. Wij moeten wel verbaasd zijn over de geloofsbelijdenis van die Romeinse soldaat, die verschillende fasen van de kruisiging had meegemaakt. Toen de duisternis inviel op die buitengewone vrijdag toen het offer van het kruis al was voltrokken en de omstanders huiswaarts keerden om Pesach te vieren, doorbraken die woorden uit de mond van een anonieme militair de stilte waarmee deze uitzonderlijke dood was omgeven. Die officier van de Romeinse troepen, die een van de talloze executies van ter dood veroordeelden had bijgewoond, had in die gekruisigde man de Zoon van God herkend die in vernederende eenzaamheid zijn laatste adem uitblies. Zijn smadelijke eind had de definitieve triomf moeten betekenen van de haat en de dood over de liefde en het leven. Maar zo was het niet. Aan het kruis bij Golgotha hing een man die weliswaar dood was, maar die de "Zoon van God" was, zoals de centurio had moeten toegeven, toen hij Hem "zo de laatste adem zag uitblazen", zoals de Evangelist preciseert.

Wij worden steeds herinnerd aan de geloofsbelijdenis van die legionair, als we het passieverhaal van Marcus lezen.Vanavond laten wij, net als hij, onze blik rusten op het levenloze gelaat van Christus aan het eind van deze traditionele kruisweg, die dankzij de radio en tv-uitzendingen vele mensen in de wereld bijeen brengt. Wij hebben opnieuw dit tragische lotgeval beleefd van een Man die uniek is in de geschiedenis. Hij veranderde de wereld niet door anderen te doden, maar door zichzelf te laten doden aan het kruis. Deze Man, ogenschijnlijk een van ons, die, terwijl Hij wordt gedood, Zijn beulen vergeeft, is de Zoon van God, die, zoals de apostel Paulus het zegt, "Hij heeft er zich niet aan willen vastklampengelijk aan God te zijn. Hij heeft zichzelf ontledigd en de gestalte van een slaaf aangenomen. ... Hij heeft zich vernederd; Hij werd gehoorzaam tot de dood, de dood aan een kruis." (Fil. 2, 6-8) [[b:Fil. 2, 6-8]].

Het lijden van Jezus moet zelfs in de hardste harten medeleven opwekken, want het vormt het hoogtepunt van de openbaring van Gods liefde voor ons. De heilige Johannes merkt op: "Zoveel heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft geschonken, zodat die in Hem gelooft niet verloren gaat, mar eeuwig leven bezit. (Joh. 3, 16) [b:Joh. 3, 16]. En uit liefde voor ons is Christus aan het kruis gestorven! Door de eeuwen heen zijn veel mensen gefascineerd geraakt door dit mysterie en hebben zij Hem gevolgd. Op hun beurt hebben zij, in navolging van Hem en met Zijn hulp anderen de gift van hun leven gegeven. Dat zijn de heiligen en martelaren van wie velen voor ons onbekend zijn. En ook in onze tijd zijn er zoveel mensen die in hun dagelijks bestaan hun lijden verbinden aan dat van Christus en zich apostelen van de ware spirituele en sociale vernieuwing betonen. Wat is een mens zonder Christus? Augustinus zegt: "Je zou nog steeds in een staat van ellende verkeren als Hij je geen genade had betoond. Je was niet tot het leven teruggekeerd, als Hij de dood niet met je had gedeeld. Je was ten onder gegaan, als Hij je niet te hulp was gekomen. Je was verloren geweest als Hij niet was gekomen.". 185, 1 [[880]] Dus waarom zouden we Hem niet verwelkomen in ons leven?

Laten wij vanavond eens stilstaan bij Zijn verwrongen gelaat. Het is het gelaat van een lijdende Man die de last van al ons aardse lijden op Zich heeft genomen. Zijn gelaat wordt weerspiegeld in dat van iedereen die wordt vernederd en gekwetst, die ziek is en pijn lijdt, die alleen en verlaten is en veracht wordt. Door Zijn bloed te vergieten heeft Hij ons gered van de slavernij van de dood, heeft Hij de eenzaamheid van onze tranen verbroken, is Hij deelgenoot geworden van al ons lijden en al onze zorgen.

Broeders en zusters! Terwijl het kruis zich verheft op Golgotha richten de ogen van ons geloof zich al op het aanbreken van de nieuwe Dag en proeven wij al de vreugde en de pracht van Pasen. "Als wij met Christus gestorven zijn", - zo schrijft de heilige Paulus - "geloven wij dat wij ook met Hem zullen leven." (Rom. 6, 8) [b:Rom. 6, 8]. Met die zekerheid vervolgen wij onze weg. Morgen, op Stille zaterdag, zullen wij samen met de droeve Maagd bidden en we bidden samen met iedereen die lijdt, vooral met hen die lijden in het door de aardbeving getroffen gebied bij L'Aquila. Wij bidden dat ook voor hen in deze duistere nacht de ster van de hoop verschijnt, het licht van de verrezen Heer. Ik wens u allen, ook nu, een gelukkig Pasen in het licht van de verrezen Heer.