Op deze aarde leven met heimwee naar de Hemel

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

In het Evangeliecitaat van vandaag (Lc. 12, 32-48) [b:Lc. 12, 32-48], roept Jezus Zijn leerlingen op tot ononderbroken waakzaamheid. Om op te merken wanneer God langs komt in hun leven, want God komt voortdurend langs in het leven. En Hij toont hoe we op een goede manier waakzaam kunnen zijn: “Houdt uw lendenen omgord en de lampen brandend!” (Lc. 12, 35) [b:Lc. 12, 35]. Dat is de manier. Vooreerst, “omgord met een lendenband”, dat is een beeld dat herinnert aan een pelgrim, die klaar staat om op weg te gaan. Het gaat erom zich niet te nestelen in wat gemakkelijk is en zekerheid biedt, maar zich uit handen te geven, eenvoudig en met vertrouwen open te staan wanneer God in ons leven langs komt en open te staan voor Zijn wil die ons naar het volgende doel leidt. De Heer gaat dikwijls met ons op weg, en zo dikwijls doet Hij dat met de hand om ons te leiden, zodat wij niet afdwalen van de moeilijke weg. Wie vertrouwen stelt op God, weet namelijk goed dat het geloofsleven niet statisch is, maar dynamisch: het geloofsleven is een onafgebroken weg naar altijd nieuwe etappes, die de Heer dag na dag aanwijst. Want Hij is de God van de verrassingen, de Heer van het nieuwe, maar het echte nieuwe.

Vervolgens wordt ons gevraagd “de lampen brandend” te houden, om het donker van de nacht te kunnen verlichten. Wij worden met andere woorden uitgenodigd, een authentiek en volwassen geloofsleven te lijden, in staat om de vele “nachten” van het leven te verlichten. Wij weten het, wij hebben allemaal dagen gekend die echte spirituele nachten waren. De lamp van het geloof vraagt ononderbroken gevoed te worden, door een ontmoeting van hart tot hart met Jezus in het gebed en het beluisteren van Zijn Woord. Ik zeg u opnieuw iets wat ik al zo dikwijls gezegd heb: draag altijd een Evangelie in zakformaat bij u, zodat ge erin kunt lezen. Dat is een ontmoeting met Jezus, met het Woord van Jezus. Deze lamp wordt ons toevertrouwd voor ieders welzijn: niemand mag zich dus terugtrekken uit vijandigheid, terugplooien op zichzelf, zeker van zijn heil en zonder belangstelling voor anderen. Het is een waanvoorstelling te geloven dat men zelf zijn binnenste kan verlichten. Dat is een hersenschim. Het echte geloof opent het hart voor de naaste en spoort aan tot concrete gemeenschap met de broeders, vooral met hen die in nood zijn.

Om deze houding te doen begrijpen, vertelt Jezus vervolgens de parabel van de dienaars die wachten tot de meester terugkomt van de bruiloft (Lc. 12, 36-40) [b:Lc. 12, 36-40] en wijst Hij op nog een ander aspect van waakzaamheid: klaar staan voor de laatste en definitieve ontmoeting met de Heer. Ieder van ons zal deze dag van ontmoeting meemaken. Ieder van ons heeft een datum van de definitieve ontmoeting. De Heer zegt: “Gelukkig de dienaars, die de heer bij zijn komst wakende zal vinden. Voorwaar, Ik zeg u: Hij zal zich omgorden, hen aan tafel nodigen en langs hen gaan om te bedienen. Al komt hij ook in de tweede of in de derde nachtwake, gelukkig zijn de dienaars die hij zo aantreft” (Lc. 12, 37-38) [b:Lc. 12, 37-38]. Met deze woorden, herinnert de Heer ons eraan dat het leven een weg is naar de eeuwigheid; bijgevolg zijn wij geroepen alle talenten te laten renderen die wij hebben, zonder ooit te vergeten dat “wij hier geen blijvende stad hebben, maar op zoek zijn naar de stad van de toekomst”. (Hebr. 13, 14) [[b:Hebr. 13, 14]] In dat perspectief wordt ieder ogenblik waardevol, daarom moet wij op deze aarde leven en handelen met heimwee naar de Hemel in ons hart. De voeten op de grond, gaande op de aarde, werkend op aarde, weldoende op aarde, met een verlangend hart naar de Hemel.

Wij kunnen niet echt begrijpen waarin deze hoogste vreugde bestaat, nochtans doet Jezus ze ons voelen in de vergelijking van de meester die de dienaars bij zijn thuiskomst wakende vindt: “Hij zal zich omgorden, hen aan tafel nodigen en langs hen gaan om te bedienen” (Lc. 12, 37) [b:Lc. 12, 37]. Zo manifesteert zich de eeuwige vreugde van het paradijs : de situatie zal omgekeerd zijn, en het zullen niet meer de dienaars zijn, dat wil zeggen: wij, die God zullen dienen, maar God zal ons zelf gaan bedienen. Jezus doet het nu reeds. Jezus bidt voor ons, Hij kijkt naar ons en bidt tot de Vader voor ons. Jezus bedient ons nu, Hij is onze dienaar. Dat zal de definitieve vreugde zijn. De gedachte aan de uiteindelijke ontmoeting met de Vader, die rijk is aan erbarmen, vervult ons met hoop en spoort ons aan tot een ononderbroken engagement voor onze heiliging en om een wereld op te bouwen die meer rechtvaardig is en meer broederlijk. Moge de Heilige Maagd Maria door Haar moederlijke voorspraak ons engagement ondersteunen.