Leg uw zorgen en nood onder de mantel van Maria

Dierbare jongeren,
Geachte directie, medewerkers en pastorale werkers,
Dierbare vrienden,

Dank u, Pater Domingo, voor de woorden die u in naam van allen tot mij richtte. Ik heb zeer verlangd naar deze ontmoeting met u in dit tehuis El Buen Samaritano en ook met de andere jongeren van het centrum Juan Pablo II, van het tehuis San José de las Hermanas de la Caridad en van het Casa del Amor van de congregatie Hermanos de Jesus Kkottonngae. Hier met u te zijn, geeft mij nieuwe hoop. Dank u dat u dit mogelijk maakt.

Bij de voorbereiding van deze ontmoeting, kon ik het getuigenis lezen van een lid van dit tehuis, dat mij diep in het hart raakte omdat er stond: “hier ben ik opnieuw geboren”. Dit tehuis en alle centra die u vertegenwoordigt, zijn een teken van het nieuwe leven dat de Heer wil geven. Het is gemakkelijk het geloof van broeders te bevestigen als men het in werking ziet, als kwetsuren gezalfd worden, wanneer hoop gebracht wordt en het geloof aangewakkerd. Het zijn niet alleen degenen die we ‘de eerste begunstigden’ zouden kunnen noemen, die hier opnieuw geboren worden. Hier worden de Kerk en het geloof geboren en herscheppen zij elkaar voortdurend door de liefde. Een wedergeboorte begint wanneer de Heilige Geest ons ogen geeft om de anderen te zien, zoals Pater Domingo zei, niet alleen als ‘naaste’ – en dat is al veel – maar als ‘onze naaste’. De anderen als naasten zien.

Het Evangelie zegt ons dat aan Jezus gevraagd werd: wie is mijn naaste?. (Lc. 10, 29) [[b:Lc. 10, 29]] Hij gaf geen theoretisch antwoord, geen beleefde of verheven toespraak, maar Hij gebruikte een parabel – die van de goede Samaritaan – een concreet voorbeeld uit het reële leven dat u allen kent en zeer goed in praktijk brengt. De naaste is vooral een gezicht dat wij onderweg ontmoeten, dat ons in beweging brengt en dat ons beroert: we laten door hem onze schema’s en prioriteiten veranderen, we laten ons innerlijk bewegen door wat die mens meemaakt, zodat we hem ruimte en plaats kunnen geven in wat wij doen. De goede Samaritaan heeft het zo begrepen ten overstaan van de man die halfdood langs de weg was blijven liggen, niet alleen door rovers maar ook door de onverschilligheid van een priester en een leviet die niets gedaan hadden om hem te helpen. Ook onverschilligheid kwetst en doodt. Omwille van het beetje geld dat het zou kosten, uit vrees zich te besmetten, uit misprijzen of sociale afkeer, ziet men er geen probleem in deze man op de weg te laten liggen. De goede Samaritaan toont ons, zoals al uw tehuizen, dat de naaste in de eerste plaats een mens is, iemand met een concreet, reëel gezicht, niet een ding waarover men heen kan stappen of negeren, ongeacht zijn of haar situatie. Het gelaat dat openbaart dat wij mens zijn, - onze mensheid die zo dikwijls lijdt en genegeerd wordt. Het gelaat van de naaste stoort ons, omdat het onze hoogmoed herinnert aan wat echt belangrijk is en dat ons die weg doet gaan zodat we onze navolging van de Heer niet langer banaal en nutteloos vinden.

Hier te zijn, is het stille en moederlijk gelaat aanraken van de Kerk, die in staat is te profeteren, tehuizen en gemeenschappen in het leven te roepen. Het gelaat van de Kerk dat gewoonlijk niet gezien wordt en onopgemerkt voorbijgaat, maar een teken is van de tedere en concrete barmhartigheid van God, een levend teken van de blijde boodschap van de verrijzenis die vandaag in ons leven werkzaam is.

Een tehuis in het leven roepen, is een familie in het leven roepen. Het is leren zich met anderen één te voelen, los van de banden van nuttigheid of functionaliteit, zodat ons leven een beetje menselijker aanvoelt. Een tehuis in het leven roepen, is vorm geven aan de profetie zodat onze uren en dagen minder ongastvrij en anoniem verlopen. Het is banden scheppen die bestaan uit simpele, dagelijkse gebaren, die wij allemaal kunnen stellen. We weten heel goed dat in een tehuis ieders medewerking nodig is. Niemand mag onverschillig zijn of zich afzijdig houden, want iedereen is een noodzakelijke steen van het gebouw. Dit impliceert dat we aan de Heer de genade vragen om geduld te hebben, te vergeven en elke dag opnieuw te beginnen. Hoe dikwijls vergeven of opnieuw beginnen? Zeventig keer zeven keer, telkens het nodig is. Sterke banden scheppen, vraagt vertrouwen dat dagelijks groeit door geduld en vergeving. Zo gebeurt het wonder: in de ervaring dat men hier opnieuw geboren worden. Hier worden wij allemaal opnieuw geboren, omdat wij Gods tederheid werkzaam voelen en dat laat ons dromen van een meer menselijke en bijgevolg meer Goddelijke wereld.

Dank aan u allen voor het voorbeeld en de edelmoedigheid. Dank aan uw instituten, vrijwilligers en weldoeners. Dank aan degenen die het mogelijk maken dat de liefde van God telkens opnieuw concreet en reëel wordt, wanneer men de anderen rond zich in de ogen kijkt, en wij elkaar als onze naasten erkennen.

Nu wij het Angelus gaan bidden, vertrouw ik u toe aan de Maagd en Moeder Gods, Maria. Wij vragen Haar, die een goede Moeder is en uitgelezen in tederheid en nabijheid, dat Zij ons aandachtig leert zijn om elke dag te ontdekken wie onze naaste is, en dat Zij ons aanspoort hen ijverig tegemoet te gaan, een toevlucht voor hen te zijn, een tehuis waar toevlucht en broederliefde gevonden wordt. Een zending waarin wij allemaal betrokken zijn.

Ik nodig u nu uit al onze zorgen en noden onder Haar mantel te leggen, het verdriet dat u draagt, de kwetsuren waaronder u lijdt, zodat Zij als goede Samaritaan tot ons komt en hulp brengt door Haar moederschap, Haar tederheid en moederlijke glimlach.

Angelus Domini