De vreugde van het Evangelie ervaart men als men zichzelf geeft

"Verheug u altijd in de Heer. Ik herhaal het: verheug u!” (Fil. 4, 4) [b:Fil. 4, 4] Een uitnodiging die uw leven sterk door elkaar schudt. Verheug u, zegt Paulus ons met bijna dwingende kracht. Een uitnodiging die een afspiegeling is van het verlangen naar een vol leven, een leven dat zin heeft, een blij leven, een verlangen dat wij allemaal koesteren. Het is alsof Paulus de capaciteit had om ieders hart te horen en zijn stem leende voor wat wij voelen, wat wij beleven. Er is iets in ons dat ons uitnodigt tot vreugde en ons niet tevreden stellen met placebo’s die ons alleen maar kunnen kalmeren.

Maar anderzijds kennen wij de spanningen van het dagelijks leven. De situaties die deze uitnodiging in vraag lijken te stellen, zijn talrijk. Ook de dynamiek waaraan wij dikwijls onderworpen worden, lijkt ons naar trieste gelatenheid te voeren die geleidelijk gewenning wordt, met als fatale consequentie: de anesthesie van het hart.

Willen wij, ja of nee, dat gelatenheid de motor van ons leven is? willen wij, ja of nee, dat gewenning zich meester maakt van ons leven? Daarom kunnen wij ons de vraag stellen: wat te doen opdat ons hart niet verdoofd raakt? Hoe de vreugde van het Evangelie verdiepen in de verschillende situaties van ons leven?

Jezus heeft het gisteren aan Zijn leerlingen gezegd en zegt het vandaag aan ons: ga, verkondig! De vreugde van het Evangelie ervaart men, kent en beleeft men uitsluitend door ze te geven, door zichzelf te geven.

De geest van de wereld nodigt ons uit tot conformisme, tot comfort: tegenover deze menselijke geest, “dient (men) zich opnieuw bewust te worden dat wij elkaar nodig hebben, dat wij verantwoordelijk zijn voor de anderen en de wereld”. Laudato Si' [[5000|229]] De verantwoordelijkheid om Jezus’ boodschap te verkondigen. Inderdaad, de bron van onze vreugde ontstaat uit dit onuitputtelijk verlangen om barmhartigheid aan te bieden, vrucht van de ervaring van de oneindige barmhartigheid van de Vader en van Zijn communicatieve kracht. vgl: Evangelii Gaudium [[[4984|24]]] Verkondig aan iedereen terwijl je zalft en zalf door te verkondigen.

Dat is waartoe de Heer ons vandaag uitnodigt: “Vreugde ervaart een christen in de zending: ga naar de volken van alle naties” (Mt. 28, 19) [b:Mt. 28, 19]

Vreugde vindt een christen in een uitnodiging: ga en verkondig.

Een Christen vernieuwt de vreugde, hij actualiseert ze door een oproep: ga en zalf.

Jezus zendt leerlingen naar alle naties. Naar alle volken. In dit «alle» van tweeduizend jaar geleden, waren ook wij inbegrepen. Jezus geeft ons geen selectieve lijst van wie waardig is of niet, van wie waardig is Zijn boodschap, Zijn aanwezigheid te ontvangen of niet. Integendeel, Hij heeft het leven steeds opgenomen zoals het zich aan Hem voordeed. Met een gelaat van pijn, honger, ziekte, zonde. Met een gelaat van kwetsuren, dorst, vermoeidheid. Met een gelaat van twijfels en medelijden. Verre van een gemaquilleerd, versierd, uitgedost leven te verwachten, heeft Hij het aanvaard zoals het op Hem toekwam. Ook als het een leven was dat dikwijls misvormd, bevuild, vernield leek. Tot iedereen heeft Jezus gezegd: ga en verkondig; ga en aanvaard, in Mijn Naam, heel dat leven zoals het is en niet zoals wij zouden willen dat het is. Ga naar de kruispunten der wegen, ga ... verkondig zonder vrees, zonder vooroordeel, zonder superioriteitsgevoel, zonder purismen, tot iedereen die levensvreugde verloren heeft, verkondig de barmhartige omhelzing van de Vader. Ga naar hen die leven met de last van pijn, mislukking, het gevoel van een gebroken leven en verkondig de dwaasheid van een Vader die hen wil zalven met de olie van hoop, van heil. Ga verkondigen dat fouten, bedrieglijke illusies, niet het laatste woord hebben in het leven. Ga met de olie die wonden verzacht en het hart herstelt.

De zending komt nooit voort uit een perfect uitgewerkt plan of een zeer gestructureerd handboek; zending komt steeds voort uit een leven dat voelt gezocht en genezen te zijn, ontmoet en vergeven. Zending komt voort uit de steeds nieuwe ervaring van de barmhartige zalving van God. De Kerk, Gods heilig volk, kan stoffige wegen gaan van een geschiedenis bezaaid met conflicten, onrechtvaardigheid en geweld, om naar zijn broeders en zusters te gaan. Het heilige volk van God vreest geen fouten; het vreest wel kristallisaties in elites, het zich vastklampen aan persoonlijke zekerheden. Het weet dat geslotenheid in haar vele vormen, oorzaak is van zoveel gelatenheid. Bijgevolg, "laat ons naar buiten treden, naar buiten om iedereen het leven van Jezus Christus aan te bieden" Evangelii Gaudium [[4984|49]] Het volk Gods kan zich engageren omdat het leerling is van Degene die voor de zijnen geknield heeft om hun de voeten te wassen. vgl: Evangelii Gaudium [[[4984|24]]]

Vandaag zijn wij hier omdat velen de moed hadden aan deze oproep te beantwoorden, omdat velen geloofd hebben dat “het leven groeit door zich te geven en verzwakt door isolement en comfort”. Slotdocument Vijfde Conferentie van het Latijns-Amerikaanse Episcopaat en de Caraïbische Eilanden [[4405|(360)]] Wij zijn kinderen van de missionaire durf van vele mensen die verkozen hebben “niet opgesloten te zitten in structuren die ons valse bescherming geven … in gewoontes waarin we ons comfortabel voelen, terwijl er buiten een hongerende menigte wacht”. Evangelii Gaudium [[4984|49]] Wij zijn schuldenaars tegenover een Traditie, een keten van getuigen door wie de Blijde en Nieuwe Boodschap van het Evangelie van generatie tot generatie is blijven bestaan - Nieuw en Blij.

En vandaag herinneren wij ons één van hen, die in deze landen wist te getuigen van de vreugde van het Evangelie, broeder Junipero Serra. Hij kon doen wat “een Kerk” doet “die naar buiten treedt” - deze Kerk die naar buiten kan treden en wegen kan gaan om Gods verzoenende tederheid te delen. Hij wist zijn land te verlaten, zijn gewoontes, hij had de moed om wegen te openen, hij wist zo veel mensen tegemoet te gaan en hun gewoontes en eigenheden te respecteren. Hij heeft geleerd Gods leven te brengen en het te vergezellen in het gelaat van degenen die hij ontmoette en die hij tot zijn broeders maakte. Junipero heeft geprobeerd de waardigheid van de autochtone bevolking te verdedigen door ze te beschermen tegen degenen die er misbruik van maakten. Misbruik dat vandaag nog weerzin in ons blijft opwekken omwille van de pijn die het veroorzaakt in het leven van vele mensen.

Hij heeft een devies gekozen dat leiding gaf aan zijn stappen en levenswijze; hij kon zeggen, maar vooral voorleven: "steeds vooruit". Dat was de manier waarop Junipero de vreugde van het Evangelie beleefde, zodat zijn hart niet verdoofd raakte. Hij ging altijd vooruit, omdat de Heer wacht; altijd vooruit, omdat de broeder wacht ; altijd vooruit omwille van alles waarvoor hij kon leven; hij ging altijd vooruit. Zoals hij gisteren, zo kunnen wij vandaag zeggen: "altijd vooruit"!