Apostolische Reis naar Mozambique, Madagaskar en Mauritius

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Gisteravond ben ik teruggekeerd van de Apostolische Reis naar Mozambique, Madagascar en Mauritius. Ik dank God dat Hij het mij mogelijk heeft gemaakt deze tocht te beleven als pelgrim van vrede en hoop. Ik hernieuw mijn dankbaarheid aan de verschillende Overheden van die staten en aan de Bisschoppen die mij uitgenodigd en ontvangen hebben met veel liefde en zorg. Ook naar de Apostolische Nuntiussen gaat mijn dankbaarheid voor het vele werk dat zij geleverd hebben voor deze reis.

De hoop van de wereld is Christus. Zijn Evangelie is de sterkste gist van broederschap, van vrijheid, rechtvaardigheid en vrede voor alle volkeren. Met mijn bezoek in het spoor van heilige verkondigers van het Evangelie heb ik getracht dat gist, het gist van Jezus, aan de bevolking van Mozambique, Madagascar en Mauritius te brengen.

Mozambique
Naar Mozambique ben ik gegaan om zaad van hoop, vrede en verzoening uit te strooien in een land dat in het recente verleden erg geleden heeft onder een lang gewapend conflict en dat in de voorbije lente door twee wervelstormen werd getroffen die zware schade hebben aangericht. De Kerk blijft het vredesproces begeleiden dat op 1 augustus laatstleden opnieuw een stap vooruit heeft gezet door een nieuwe Overeenkomst tussen de partijen. Op dit punt wil ik de gemeenschap van San ’Egidio danken voor het vele, vele werk dat zij verzet heeft in dit vredesproces.

In die zin heb ik de Overheid van het land aangespoord samen te werken voor het algemeen welzijn. Ik heb de jongeren aangemoedigd die vanuit de verschillende religieuze aanhorigheden zich verenigd hebben, dat zij het land zouden opbouwen door ontmoediging en angst te overstijgen en door de sociale vriendschap te verspreiden en door te putten uit de rijkdom van de tradities der ouderen. Aan de bisschoppen, priesters en godgewijde personen, die ik in de kathedraal van Maputo, toegewijd aan de Onbevlekte Maagd, heb ontmoet, heb ik de weg van Nazareth voorgesteld. De weg van het edelmoedige “ja” aan God, dankbaar in het bewustzijn van zijn roeping en van de eigen oorsprong. Een sterk teken van die evangelische aanwezigheid is het Ziekenhuis van Zimpeto, aan de rand van de hoofdstad, dat tot stand kwam door de inzet van de Gemeenschap van San’ Egidio. In dit ziekenhuis heb ik vastgesteld dat de zieken het belangrijkste zijn en ook dat allen samenwerken voor de zieken. Want niet allen hebben dezelfde religieuze aanhorigheid. Directeur van dit ziekenhuis is een dappere vrouw, onderzoekster over aids. Zij is moslima maar zij is directrice van een ziekenhuis opgebouwd door San’ Egidio. Allen samen voor het volk, verenigd als broeders. Hoogtepunt van mijn bezoek aan Mozambique was de Mis in het stadion in de regen. Maar allen waren we gelukkig. De gezangen en dansen ... veel geluk. De regen speelde geen rol van belang. Daar weerklonk de oproep van de Heer Jezus: “Bemint uw vijanden” (Lc. 6, 27) [b:Lc. 6, 27]. Dat is het zaad van de ware revolutie, die van de liefde, die het geweld uitdooft en broederschap voortbrengt.

Madagaskar
Van Maputo ging ik naar Antananarivo, hoofdstad van Madagaskar. Een land rijk aan natuurlijke schoonheid en rijkdom, maar ook getekend door grote armoede. Ik heb de hoop uitgesproken dat het volk van Madagaskar, bewogen door zijn traditionele geest van solidariteit, de tegenspoed zou overwinnen en een toekomst van ontwikkeling zou opbouwen door eerbied voor het milieu samen met sociale rechtvaardigheid te beleven. Een profetisch teken in deze richting is de “Stad van de vriendschap”” – Akamasoa, die ik bezocht en die gesticht werd door de missionaris Lazarist pater Pedro Opeka. Daar tracht men een eenheid te smeden tussen arbeid, waardigheid, zorg voor de armsten, onderricht voor de kinderen. Alles bezield door het Evangelie. Te Akamasoa, nabij de granietgroeve, heb ik tot God gebeden met het Gebed voor de arbeiders.

Hierna had ik, in het klooster van de Karmelietessen, een ontmoeting met de contemplatieve monialen van verschillende congregaties. Immers, zonder geloof en gebed kan men geen stad opbouwen de mens waardig. Met de Bisschoppen van dat land hebben we de keuze hernieuwd “zaaiers van vrede en hoop” te zijn door de zorg voor het volk van God, vooral van de armen, en voor onze priesters. Samen hebben we de zalige Victoire Rasoamanarivo vereerd, de eerste Malagassische die tot de eer der altaren werd verheven. Met de massaal aanwezige jongeren heb ik een wake gehouden rijk aan getuigenissen, gezangen en dansen.

In Antananarivo werd de zondagseucharistie gevierd op het grote “Diocesane Terrein”. Enorme massa’s mensen kwamen samen rond de Heer Jezus. Tenslotte heb ik, in het Saint-Michel instituut, de priesters, godgewijde vrouwen en mannen en de seminaristen van Madagaskar ontmoet [7453]. Een ontmoeting in het teken van de lofprijzing aan God.

Mauritius
De maandag was gewijd aan het bezoek aan de republiek Mauritius, een bekend toeristisch reisdoel, maar dat ik heb gekozen als plaats waar verschillende etnische groepen en culturen geïntegreerd leven. Inderdaad in de voorbije twee eeuwen kwamen verschillende bevolkingsgroepen naar deze archipel, vooral uit Indië. Na de onafhankelijkheid kende het land een sterke economische en sociale ontwikkeling. Er bestaat een sterke interreligieuze dialoog en echte vriendschap tussen de verantwoordelijken van de verschillende religieuze belijdenissen. Iets wat voor ons eigenaardig lijkt, wordt door hen met natuurlijke vriendschap beleefd. Toen ik in het bisschopshuis aankwam, heb ik een zeer mooie bos bloemen aangetroffen, aangeboden door de Groot Imam als teken van broederschap.

Op Mauritius werd de heilige Mis gevierd nabij het monument voor Maria, Koningin van de vrede, opgericht ter nagedachtenis van de Zalige Jacques-Désiré Laval, die de “apostel van de Mauritaanse vrede” wordt genoemd. Het Evangelie van de Zaligsprekingen, identiteitspas van de leerlingen van Christus, is in die context tegengif tegen de bekoring van een egoïstische en discriminerende welvaart. Het Evangelie en de Zaligsprekingen zijn ook het gist voor echt geluk, vol barmhartigheid, gerechtigheid en vrede. Ik werd getroffen door het werk dat de Bisschoppen leveren voor de evangelisatie van de armen. Daarna, in de ontmoeting met de Overheden van Mauritius, heb ik mijn waardering uitgesproken voor de inzet om de verschillen in een gezamenlijk project tot harmonie te brengen. Ik heb hen aangespoord ook vandaag de mogelijkheden tot onthaal verder te ontwikkelen evenals de inspanning om het democratisch leven te behoeden en te ontwikkelen.

Zo ben ik gisteravond in het Vaticaan teruggekeerd. Bij het begin en bij het einde van een reis ga ik steeds naar Onze Lieve Vrouw Salus Populi Romani, opdat zij mij op de reis nabij zou zijn, als een moeder, en me zou ingeven wat te zeggen, aan zou geven wat te doen, mijn woorden zou behoeden evenals mijn gebaren. Met Onze Lieve Vrouw ben ik veilig.

Geliefde broers en zussen, laten we God danken en Hem vragen dat de, tijdens deze apostolische reis, uitgestrooide zaden overvloedig vrucht zouden dragen voor de volkeren van Mozambique, Madagascar en Mauritius. Dankjewel!