Jezus wil dat we geestdriftig zijn

Dierbare broeders en zusters!

In het Evangelie van vandaag (Lc. 9, 51-62) [b:Lc. 9, 51-62], begint de heilige Lucas het verhaal over de laatste reis van Jezus naar Jeruzalem, die zal eindigen in hoofdstuk 19. Het is een lange tocht, niet alleen geografisch en in de ruimte, maar ook spiritueel en theologisch, naar de voltooiing van de zending van de Messias. Het besluit van Jezus is radicaal en totaal, en iedereen die Hem wil volgen, is geroepen zich daaraan te meten. De evangelist presenteert ons vandaag drie personages – drie gevallen van roeping, zou men kunnen zeggen – die alles belichten wat gevraagd wordt aan iemand die Jezus ten einde toe, totaal wil volgen.

Het eerste personage belooft Hem: “ik zal U volgen, waar Gij ook heen gaat” (Lc. 9, 57) [[b:Lc. 9, 57]]. Edelmoedig! Maar Jezus antwoordt dat de Mensenzoon, anders dan vossen die hun terrein hebben en vogels die een nest hebben, “niets heeft waar Hij zijn hoofd op kan laten rusten” (Lc. 9, 58) [[b:Lc. 9, 58]]. De absolute armoede van Jezus. Jezus heeft Zijn vaderlijk huis namelijk achtergelaten en heeft van iedere zekerheid afstand gedaan om het Rijk Gods te verkondigen aan de verloren schapen van Zijn volk. Zo heeft Jezus aan ons, Zijn leerlingen, getoond dat onze zending in de wereld niet statisch mag zijn, maar dat ze een op weg zijn is. Een christen trekt rond. De Kerk is van nature in beweging, zij blijft niet rustig zitten binnen haar omheining. Zij staat open voor de ruimste horizonten, gezonden – de Kerk wordt gezonden! – om het Evangelie te brengen op alle wegen en om alle humane en existentiële periferieën te bereiken. Dat is het eerste personage.

Het tweede personage dat Jezus ontmoet, krijgt de roeping rechtstreeks van Hem, maar hij antwoordt: “Heer, laat mij eerst terug gaan om mijn vader te begraven” (Lc. 9, 59) [[b:Lc. 9, 59]]. Een legitieme vraag, gefundeerd in het gebod, zijn vader en moeder te eren (Ex. 20, 12) [[b:Ex. 20, 12]]. Toch antwoordt Jezus: “laat de doden hun doden begraven” (Lc. 9, 60) [[b:Lc. 9, 60]]. Met deze woorden, die bewust provocerend zijn, wil Hij het primaat bevestigen van de navolging en de verkondiging van het Rijk Gods, met inbegrip van de belangrijkste realiteiten, zoals de familie. De dringende noodzaak om het Evangelie mee te delen, die de keten verbreekt van de dood en het eeuwig leven inluidt, laat geen vertraging toe, maar vraagt vlugheid en beschikbaarheid. De Kerk trekt dus rond, de Kerk is daarin vastbesloten, zij handelt met spoed, op het ogenblik zelf, zonder te wachten.

Het derde personage wil ook Jezus volgen maar op één voorwaarde: hij zal het doen na afscheid genomen te hebben van zijn verwanten. En hij hoort de Meester tot hem zeggen: “Wie de hand aan de ploeg slaat maar omziet naar wat achter hem ligt, is ongeschikt voor het Rijk Gods” (Lc. 9, 62) [[b:Lc. 9, 62]]. Jezus volgen, sluit spijt en achterom kijken uit, maar vraagt de deugd van de beslissing. Om Jezus te volgen, trekt de Kerk rond, handelt zij onmiddellijk, met spoed en is zij vastbesloten.

De waarde van de voorwaarden die Jezus stelt – op weg zijn, promptheid en vastbeslotenheid – berust niet in een reeks van nee’s aan goede en belangrijke dingen in het leven. De klemtoon ligt eerder op het hoofddoel: leerling worden van Christus! Een vrije en bewuste keuze, uit liefde, om de onschatbare genade van God te beantwoorden, en niet een manier om promotie te maken. Hoe droevig is dat! Wee aan wie denkt Jezus te volgen om promotie te maken, namelijk carrière te maken, zich belangrijk te voelen of een plaats van aanzien te krijgen. Jezus wil ons geestdriftig zien omwille van Hem en het Evangelie. Een geestdrift van het hart die zich omzet in concrete gebaren van nabijheid bij de broeders die het meest nood hebben aan onthaal en aandacht. Zoals Hij het zelf heeft voorgeleefd.

Moge de Maagd Maria, icoon van de Kerk onderweg, ons helpen om de Heer Jezus met vreugde te volgen en de Blijde Boodschap van heil aan de broeders te verkondigen met vernieuwde liefde.