Handelingen 4. - "Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken ....." (Hand. 2, 42) Het leven van de vroege gemeenschap tussen de liefde van God en de liefde van zijn broeders

Geliefde broers en zussen, goedendag!


De vrucht van Pinksteren, de krachtige uitstorting van de Geest van God op de eerste christelijke gemeenschap, bestond erin dat heel veel mensen zich geraakt voelden in hun hart door de blijde boodschap – het kerygma – van de verlossing in Christus. Ze sloten zich in alle vrijheid bij Hem aan door zich te bekeren, het doopsel in zijn naam te ontvangen en door op hun beurt de gave van de Heilige Geest te ontvangen. Ongeveer drieduizend mensen werden lid van die broederschap die de woonomgeving is van de gelovigen en het kerkelijke gist dat de evangelisatie stuwt. De warmte van het geloof van die broeders en zusters in Christus maakt van hun leven de scene van Gods werk dat duidelijk wordt door wonderen en tekenen van de apostelen. Het buitengewone wordt gewoon en het dagelijkse wordt ruimte voor de verschijning van de levende Christus.

De evangelist Lucas verhaalt het zo dat de Kerk van Jeruzalem de maatstaf is van elke christelijke gemeenschap, beeltenis van een broederlijkheid die fascineert en waarvan men geen mythe moet maken maar die men ook niet mag minimaliseren. Het verhaal van de Handelingen laat ons binnenkijken in het huis waar de eerste christenen samenkomen als gezin van God, ruimte van de koinonia, dat wil zeggen van de liefdesband tussen de broeders en zusters in Christus. Zo zien we dat ze op een welbepaalde wijze leven: “Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed“ (Hand. 2, 42) [b:Hand. 2, 42]. De christenen waren vol aandacht voor de Didachè, dat wil zeggen voor het onderricht van de apostelen, ze hielden er hoogstaande persoonlijke relaties op na, mede door middel van de gemeenschap van geestelijke en materiële goederen. Zij gedenken de Heer door “het breken van het brood”, dat wil zeggen de Eucharistie en spreken met God in het gebed. Dit zijn de houdingen van de christenmens, de vier kenmerken van een goed christen.

Anders dan in de menselijke samenleving, waar men de eigen belangen tracht voorrang te geven door aan die van anderen voorbij te zien, ja zelfs ze te ontkennen, bant de gemeenschap der christenen het individualisme uit om delen en solidariteit te bevorderen. In de ziel van een christen is geen plaats voor egoïsme. Als je hart egoïstisch is, ben je geen christen, dan ben je werelds, alleen uit op eigen belang en eigen voordeel. Lucas wijst er op dat de gelovigen samen waren (Hand. 2, 44) [[b:Hand. 2, 44]]. Nabijheid en eenheid vormen de stijl van de gelovigen. Nabijheid, bezorgd zijn voor elkaar, niet om over de ander kwaad te spreken, maar om te helpen en dichterbij te komen.

De genade van het doopsel toont dus de innige band tussen de broeders in Christus. Zij worden geroepen om te delen, om zich met de ander te vereenzelvigen, te geven “naar ieders behoefte” (Hand. 2, 45) [b:Hand. 2, 45]. Dat betekent: vrijgevigheid, aalmoezen, zorgen voor de ander, de zieken bezoeken, wie in nood is gaan opzoeken, gaan troosten.

Deze broederschap, die de Kerk is, kan een waarachtig en authentiek liturgisch leven leiden, precies omdat ze kiest voor een leven van gemeenschap en van aandacht voor de behoeftigen. Lucas zegt het zo: “Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van het hart, loofden God en stonden bij het hele volk in de gunst.” (Hand. 2, 46-47) [b:Hand. 2, 46-47].

Ten slotte maakt het verhaal van de Handelingen duidelijk dat het de Heer is die de groei van de gemeenschap waarborgt (Hand. 2, 47) [[b:Hand. 2, 47]]. Het volharden van de gelovigen in het echte verbond met God en met de broeders wordt een aantrekkingskracht die fascineert en vele harten verovert Evangelii Gaudium [[4984|14]]. Vanuit dit beginsel leeft de gelovige gemeenschap van elke tijd.

Laten we de Heilige Geest bidden dat onze gemeenschappen plaatsen worden waar het nieuwe leven onthaald en beleefd wordt. De werken van solidariteit en gemeenschap. Dat zij plaatsen worden waar de liturgieën een ontmoeting zijn met God en gemeenschap worden met de broeders en zusters. Dat zij open deuren worden voor het hemelse Jeruzalem.