Broeders en zusters!
Veertig jaar gelden, op 28 oktober 2005, werd de zevende sessie gehouden van het Tweede Vaticaanse Concilie. Het werd snel gevolgd door drie anderen en de laatste, op 8 december, markeerde het einde van het Concilie. In de laatste fase van die historische kerkelijke gebeurtenis, die drie jaren daarvoor begon, werd het grootste deel van de conciliaire documenten goedgekeurd. Sommige van deze zijn beter bekend en worden vaak geciteerd. Anderen zijn minder bekend, maar zijn het allen waard om te worden herdacht, omdat zij hun waarde behouden en een actualiteit aan de dag leggen dat in zeker opzicht zelfs is toegenomen.
Vandaag wil ik vijf documenten in herinnering brengen die de Dienaar Gods, paus Paulus VI, en de concilievaders op 28 oktober 1965 hebben ondertekend. Deze zijn het decreet over de pastorale zending van de bisschoppen. Het decreet over de vernieuwing van het religieuze leven, het decreet over de priesterlijke vorming, de verklaring over het christelijke onderwijs en als laatste de verklaring over de relatie van de Kerk met niet-christelijke religies.
De thema’s over de vorming van priesters, van het gewijde leven en van de bisschoppelijke zending, waren het onderwerp van de drie algemene vergaderingen van de bisschoppensynodes in 1990, 1995 en 2001. Zij begonnen weer en stimuleerden de leer van Vaticanum II, zoals bevestigd wordt door de postsynodale exhortaties van mijn geliefde voorganger, de Dienaar Gods Johannes Paulus II, , en .
Minder bekend is echter het document over het onderwijs. De Kerk heeft zich altijd gecommitteerd aan het onderwijs van de jeugd, waaraan het concilie het “uiterste belang” heeft toegekend, voor zowel het leven van de mens als voor de sociale vooruitgang (conform de verklaring
. Ook ziet de kerkelijke gemeenschap heden ten dage het belang in van een onderwijssysteem dat het primaatschap erkent van de mens als persoon, open staand voor de waarheid en het goede. De eerste en de belangrijkste opvoeders zijn de ouders, geholpen, conform het subsidiariteitsprincipe, door samenleving .
De Kerk, aan wie door Christus de taak is toevertrouwd voor het verkondigen van “de manier van leven” vindt dat zij een speciale onderwijsverantwoordelijkheid heeft. Zij probeert deze missie op drie verschillende manieren te bereiken: in het gezin, in de parochie, door verenigingen, bewegingen en vormingsgroepen en evangelische toewijding en op een bepaalde manier op scholen, instituten voor hoger onderwijs en universiteiten .
De verklaring heeft ook een groot actueel belang, omdat het de houding beïnvloed van de kerkelijke gemeenschap tegenover niet-christelijke religies. Gebaseerd op het principe volgens welke alle volken één gemeenschap vormen” en voor welke de Kerk de taak heeft “om de eenheid en caritas te bevorderen” , “verwerpt het concilie niets wat heilig en waar is” in de andere godsdiensten en verkondigt aan alle dat Christus “de Weg, de Waarheid en het Leven is” waarin de mens de “vervulling vindt van het religieuze leven” . Met de verklaring
hebben de vaders van Vaticanum II enkele fundamentele waarden voorgesteld: het in herinnering brengen van de speciale band dat de christenen verenigt met de joden ; haar waardering bevestigen voor de moslims en de volgelingen van andere religies ; en het bevestigen van de universele broederschap dat religieuze discriminatie en vervolging verbiedt .
Broeders en zusters, Ik nodig u uit om deze documenten ter hand te nemen, en ik wil u aansporen om tezamen met mij te bidden tot de Maagd Maria, zodat zij bij alle gelovigen in Christus de geest van het Tweede Vaticaanse Concilie levend houdt om bij te dragen aan een universele broederschap in de wereld dat beantwoordt aan de wil van God voor de mensen, geschapen naar het beeld van God.
Naar de oude site