Door lief te hebben wordt God verkondigd die Liefde is

In de tweede lezing richt de apostel Paulus enkele aanbevelingen tot Timoteüs die hem aan het hart liggen, maar ook tot ons. Hij vraagt onder meer: “bewaar dit gebod onbevlekt en ongerept tot de verschijning van onze Heer Jezus Christus” (1 Tim. 6, 14) [b:1 Tim. 6, 14]. Hij spreekt gewoon over een gebod. Het lijkt dat hij onze blik wil richten op wat wezenlijk is voor het geloof. De heilige Paulus geeft namelijk niet veel punten noch aspecten als aanbeveling, maar benadrukt de kern van het geloof. Deze kern waarrond alles draait, dit kloppend hart dat alles leven geeft, is de Paasboodschap, de eerste verkondiging: de Heer Jezus is verrezen, de Heer Jezus houdt van u, Hij heeft voor u Zijn leven gegeven; verrezen en levend, is Hij bij u aanwezig en verwacht Hij u alle dagen. Dat mogen wij nooit vergeten. In dit Jubileum voor de catechisten wordt ons gevraagd de belangrijkste boodschap van het geloof vooraan te blijven plaatsen: de Heer is verrezen. Een belangrijkere inhoud is er niet, niets is steviger en actueler. Heel de inhoud van het geloof wordt mooi als hij met deze kern verbonden is, als hij door de verkondiging van Pasen is gegaan. Als hij geïsoleerd is, verliest hij zijn zin en kracht. Wij worden steeds geroepen het nieuwe van Jezus’ liefde te beleven en te verkondigen: “Jezus houdt echt van u, zoals je bent. Maak plaats voor Hem: geef Hem ondanks de ontgoochelingen en kwetsuren van het leven, de mogelijkheid je graag te zien. Hij zal je niet ontgoochelen”.

Het gebod waarover de heilige Paulus spreekt, doet ook denken aan het nieuwe gebod van Jezus: “hebt elkaar lief zoals Ik u heb liefgehad”. (Joh. 15, 12) [[b:Joh. 15, 12]] Door lief te hebben wordt God verkondigd die Liefde is. Niet door proberen te overtuigen, nooit door de waarheid op te dringen, evenmin door strakheid aangaande religieuze of morele verplichtingen. God wordt verkondigd in de ontmoeting met mensen, door aandacht te schenken aan hun geschiedenis en weg. Want de Heer is geen idee, maar een levende Persoon: Zijn boodschap gaat door het eenvoudige en waarachtige getuigenis, door luisterbereidheid en welkom, door vreugde die uitstraalt. Men kan over Jezus niet goed spreken als men triest is: men geeft evenmin Gods schoonheid door met schone preken. De God van de hoop wordt verkondigd door het Evangelie van de naastenliefde vandaag te beleven, niet bang om er ook van te getuigen in nieuwe vormen van verkondiging.

Het Evangelie van deze zondag helpt ons begrijpen wat het betekent lief te hebben en vooral bepaalde gevaren te vermijden. In de parabel is er een rijke man die Lazarus, de arme "aan zijn deur niet opmerkt" (Lc. 16, 20) [b:Lc. 16, 20]. Deze rijke doet in feite niemand kwaad, er wordt niet gezegd dat hij slecht is. Maar hij heeft een ziekte, erger dan die van Lazarus die "met zweren overdekt" (Lc. 16, 20) [b:Lc. 16, 20] is: deze rijke man lijdt onder ernstige blindheid, want hij slaagt er niet in verder te kijken dan de wereld van feestmalen en mooie kleren. Hij kijkt niet achter de deur van zijn huis, waar Lazarus ligt, want wat buiten gebeurt, interesseert hem niet. Hij kijkt niet met zijn ogen omdat hij niet met zijn hart voelt. De geest van de wereld die de ziel verdooft, is in zijn hart gekomen. De geest van de wereld is als een "zwart gat" dat het goede opslokt, dat de liefde dooft omdat hij alles tot het ik herleidt. Dan ziet men alleen nog de schijn en schenkt men geen aandacht aan de anderen, omdat men onverschillig wordt voor alles. Wie onder die ernstige blindheid leidt, gaat dikwijls "scheelogen": hij kijkt met ontzag naar beroemde mensen, mensen van aanzien, door de wereld bewonderd, en keert de blik af van de vele Lazarussen van vandaag, armen en lijdende mensen, de bevoorrechten van de Heer.

Doch de Heer kijkt naar wie veronachtzaamd wordt en door de wereld opzij geschoven. Lazarus is in alle parabels van Jezus, de enige die bij naam genoemd wordt. Zijn naam betekent “God helpt”. God vergeet hem niet, Hij zal hem binnenlaten op het feestmaal van Zijn Koninkrijk, bij Abraham, in een gemeenschap die rijk is aan genegenheid. De rijke man daarentegen heeft in de parabel geen naam; zijn leven wordt vergeten want wie voor zichzelf leeft, maakt geen geschiedenis. En een christen moet geschiedenis maken! Hij moet uit zichzelf treden om geschiedenis te maken! Doch wie voor zichzelf leeft, maakt geen geschiedenis. De ongevoeligheid van vandaag graaft kloven die voor altijd onoverbrugbaar zijn. En wij zijn momenteel in die ziekte van onverschilligheid, egoïsme en wereldse gezindheid terechtgekomen.

Er is een ander detail in de parabel, een contrast. Het weelderige leven van deze man zonder naam, wordt beschreven als opzichtig: alles in hem stelt zich eisend op voor zijn behoeften en rechten. Zelfs als hij gestorven is, dringt hij aan om geholpen te worden en staat hij op zijn vermeende rechten. De armoede van Lazarus gaat daarentegen gepaard met grote waardigheid: geen enkele klacht, protest noch misprijzen komt uit zijn mond. Een kostbare les: als dienaars van Jezus’ woord zijn wij geroepen geen schijn te vertonen, geen eer te zoeken; wij mogen evenmin droevig zijn of ons beklagen. Laat ons geen ongeluksprofeten zijn die hun behagen scheppen in het opdiepen van gevaren of afwijkende gedragingen; laat ons geen mensen zijn die zich in hun eigen omgeving verschuilen en bittere oordelen uiten over de samenleving, de Kerk, over alles en iedereen, en zo de wereld met negatieve dingen bevuilen. Wie vertrouwd is met Gods woord kent geen geklaag en scepticisme.

Wie Jezus’ hoop verkondigt, draagt vreugde uit en ziet ver, heeft horizonten en geen muur die hem opsluit; hij ziet ver omdat hij verder kan kijken dan het kwaad en de problemen. Tegelijk ziet hij ook dichtbij goed, want hij heeft aandacht voor de naaste en zijn behoeften. Vandaag vraagt de Heer ons: wij zijn ten overstaan van de vele Lazarussen die wij zien, geroepen bezorgd te zijn, wegen te vinden om te ontmoeten en te helpen, zonder steeds naar anderen door te verwijzen en te zeggen “morgen zal ik je helpen, vandaag heb ik geen tijd, morgen”. En dat is een zonde. De tijd die gegeven wordt om anderen te hulp te komen is tijd die aan Jezus gegeven wordt, het is liefde die blijft: het is onze schat in de hemel die wij ons hier op aarde verwerven.

Tot slot, dierbare catechisten en dierbare broeders en zusters, moge de Heer ons de genade geven elke dag vernieuwd te worden door de vreugde van de eerste verkondiging: Jezus is gestorven en verrezen, Jezus houdt persoonlijk van ons! Moge Hij ons de kracht geven om naar het gebod van de liefde te leven en het te verkondigen, door de blindheid te overstijgen van schijn en wereldse droefheid. Moge Hij ons gevoelig maken voor de armen, die geen aanhangsel zijn van het Evangelie maar een bladzijde in het midden, die altijd en voor iedereen open ligt.