Apostolische reis naar Cuba, de Verenigde Staten en de VN - 8e Wereldontmoeting van Gezinnen

Tot de zieken en gehandicapten bijeengekomen in aula Paulus VI bij het begin van de Algemene Audiëntie.
Goedendag!

Ik groet jullie allen. Vandaag gebeurt de audiëntie op twee plaatsen: hier en op het plein. Het weer leek een beetje slecht te worden (...). Ziekte is iets slecht. Er zijn de dokter - ze zijn bekwaam - de verplegers, de verpleegsters, de medicijnen, alles, maar het blijft altijd iets slecht. Maar er is het geloof, het geloof dat ons bemoedigt en ook het inzicht dat we hebben: God is voor ons ziek geworden, dat wil zeggen Hij heeft zijn Zoon gezonden die al onze ziekten op zich genomen heeft, tot op het kruis. Wanneer we het geduld van Jezus zien wordt ons geloof sterker.

Zo gaan we met onze ziekte op weg, met Jezus aan onze zijde, bij de hand genomen door Jezus. Hij weet wat lijden is, Hij begrijpt ons, en Hij troost ons en geeft ons kracht.

Ik geef jullie nu de zegen en vraag de Heer dat Hij jullie zegent en vergezelt. Maar eerst bidden we tot Onze-Lieve-Vrouw.

Ave Maria . . .

{Zegen}

Op het Sint Pietersplein over zijn recente Apostolische Reis
Geliefde broers en zussen, goedendag!

(...)

De voorbije dagen heb ik de apostolische reis naar Cuba en de Verenigde Staten [d:431] gemaakt. Ze is voortgekomen uit de wil om aan de Wereldontmoeting van de Gezinnen, al enige tijd gepland in Philadelphia [d:430], deel te nemen.

(...)

"Missionaris van de Barmhartigheid": zo heb ik mij in Cuba voorgesteld, een land rijk aan natuurlijke schoonheid, aan cultuur en aan geloof. De barmhartigheid van God is groter dan elke kwetsuur, dan elk conflict, dan elke ideologie; met deze blik van de barmhartigheid heb ik heel het Cubaanse volk kunnen omhelzen, ter plaatse en elders, over elke verdeeldheid heen. Symbool van deze diepe Cubaanse zielsverbondenheid is Onze- Lieve -Vrouw van de Naastenliefde van el Cobre, die precies honderd jaar geleden werd uitgeroepen tot patrones van Cuba. Ik ben op bedevaart gegaan naar die Moeder van de hoop, Moeder die leidt op de weg van de gerechtigheid, vrede, vrijheid en verzoening.

Ik heb met het Cubaanse volk de hoop kunnen delen dat de profetie van de heilige Johannes Paulus II in vervulling zal gaan: dat Cuba zich opent voor de wereld en de wereld zich opent voor Cuba. Geen afsluitingen meer, geen uitbuiting van de armoede meer, maar vrijheid in waardigheid. Dat is de weg die het hart van talloze jonge Cubanen verwarmt: geen weg van ontsnapping, van gemakkelijke winsten, maar van verantwoordelijkheid, dienst aan de naaste, zorg voor de broosheid. Een weg die kracht put uit de christelijke wortels van dat volk, dat zoveel heeft geleden. Een weg die ik speciaal heb aanbevolen aan de priesters en de godgewijde personen, aan studenten en gezinnen. Moge de heilige Geest op voorspraak van de allerheiligste Maria het zaad doen groeien dat we hebben gezaaid.

Van Cuba naar de Verengde Staten van Amerika is een symbolische overtocht, een brug die God zij dank in opbouw is. God bouwt altijd bruggen; het zijn wij die muren bouwen. En muren storten altijd in!

In de Verenigde Staten heb ik drie etappes afgelegd: Washington, New York en Philadelphia.

In Washington (...) Heb ik eraan herinnerd dat de grootste rijkdom van dit land en van zijn bevolking bestaat in zijn geestelijk en ethisch erfgoed. Zo heb ik de voortzetting willen aanmoedigen van de sociale opbouw in trouw aan zijn basisbeginsel, dat wil zeggen dat alle mensen door God als gelijken zijn geschapen met dezelfde onvervreemdbare rechten, zoals het leven, de vrijheid en het streven naar geluk. Deze waarden die door allen gedeeld kunnen worden, vinden in het Evangelie hun volledige voltooiing zoals de heiligverklaring heeft getoond van pater Junipero Serra, franciscaan en grote verkondiger in Californië. De heilige Junipero toont de weg van de vreugde: op weg gaan en met de anderen de liefde van Christus delen. Dat is de weg van de christen, maar ook van elke mens die de liefde heeft leren kennen: niet voor zichzelf houden, maar delen met de anderen. Op dit religieus en moreel fundament zijn de Verenigde Staten van Amerika gegroeid en op dit fundament kunnen ze het land blijven van de vrijheid en van het onthaal en de samenwerking voor een meer rechtvaardige en broederlijker wereld.

In New York heb ik de centrale zetel van UNO kunnen bezoeken (...) Sprekend, tot de vertegenwoordigers van de Naties heb ik, in het spoor van mijn voorgangers, de aanmoediging hernieuwd van de Katholieke Kerk voor deze instelling en voor de rol die ze speelt bij het bevorderen van de ontwikkeling en van de vrede. In het bijzonder heb ik herinnerd aan de noodzaak om samen en effectief werk te maken van de zorg voor de schepping. Ik heb ook de oproep hernieuwd om het geweld tegen etnische en religieuze minderheden en ook tegen de burgerbevolking te stoppen en te voorkomen.

Voor de vrede en de broederschap hebben we gebeden bij het gedenkteken op Ground Zero, (...). Voor de vrede en de gerechtigheid heb ik de Eucharistie gevierd in Madison Square Garden

(...)

Hoogtepunt van de reis was de Ontmoeting van de Gezinnen in Philadelphia [d:430], waar, door het prisma van het gezin, heel de wereld de horizon was. Het gezin, dat is het vruchtbare verbond tussen man en vrouw, is het antwoord op de grote uitdaging voor onze wereld; Het is een dubbele uitdaging: fragmentatie en massificatie, twee uitersten die samengaan en zich wederkerig bevestigen en samen het consumptistisch economisch model ondersteunen. Het gezin is het antwoord omdat het de basiscel is van een maatschappij die het evenwicht behoudt tussen de persoonlijke en de gemeenschapsdimensie, en die tegelijk een model kan zijn voor het duurzame beheer van de goederen en rijkdommen van de schepping. Het gezin is de hoofdacteur van een integrale ecologie, want het is het primaire sociale subject dat in zich de twee basisbeginselen draagt van de menselijke beschaving op aarde: het beginsel van de verbondenheid en het beginsel van de vruchtbaarheid. Het Bijbels humanisme geeft ons dit beeld: het menselijk paar, verenigd en vruchtbaar, door God in de tuin van de wereld geplaatst om hem te bewerken en te bewaren.

(...)

Bij nader toezien is het geen toeval maar voorzienigheid dat de boodschap, beter, het getuigenis van de Wereldontmoeting van de gezinnen op dit ogenblik juist uit de Verenigde Staten van Amerika komt, dat wil zeggen uit het land dat tijdens de voorbije eeuw de grootste economische en technologische groei heeft gekend zonder zijn godsdienstige wortels te verloochenen. Welnu, diezelfde wortels vragen dat we vertrekken bij het gezin om het ontwikkelingsmodel te herdenken en te veranderen, voor het welzijn van heel het menselijke gezin.