De Kerk: 10. Bruid verwacht haar bruidegom

Geliefde broers en zussen, goede dag.

In de voorbije tijd hebben we het gehad over de Kerk, over onze heilige moeder de hiërarchische Kerk, het volk van God op weg. Vandaag willen we de vraag stellen: bij het einde, wat zal er geworden van het volk van God? Wat zal er met elk van ons gebeuren? Aan wat moeten we ons verwachten? De apostel Paulus bemoedigde de Christenen van Tessalonica die zich dezelfde vragen stelden. Na zijn uiteenzetting spraken ze volgende woorden, bij de mooiste van het Nieuwe Testament: “En zo zullen we voor altijd samen zijn met de Heer” (1 Tes 4, 17) [b:1 Tes 4, 17]. Het zijn eenvoudige woorden, maar zeer sterk vervuld van hoop! Het is symbolisch hoe in het boek van de Openbaring Johannes, aansluitend bij het aanvoelen van de Profeten, de finale, definitieve dimensie beschrijft met de termen “En ik zag de heilige Stad, het nieuwe Jeruzalem van God uit de hemel neerdalen, schoon als een bruid die zich voor haar man heeft getooid” (Apk 21, 2) [b:Apk 21, 2]. Dat is wat ons te wachten staat! Ziehier, wat de Kerk is: zij is het volk van God dat de Heer Jezus volgt en zich dag na dag voorbereidt op de ontmoeting met Hem, zoals een bruid met haar bruidegom. En dat niet alleen bij wijze van spreken. Het zal een echte bruiloft zijn! Precies omdat Christus, door mens te worden zoals wij en door ons met Hem één te maken in zijn dood en verrijzenis, ons echt gehuwd heeft en ons als volk tot zijn bruid heeft gemaakt. Dat is niets anders dan de voltooiing van het patroon van gemeenschap en liefde dat God heeft geweven in de loop van de geschiedenis, de geschiedenis van het volk van God en van elk van ons persoonlijk. Het is de Heer die dit bewerkt.

Er is nog een element dat ons verder bemoedigt en ons hart raakt: Johannes zegt dat in de Kerk, bruid van Christus, het “nieuw Jeruzalem” zichtbaar wordt. Dat betekent dat de Kerk geroepen is niet alleen bruid maar ook stad te worden, symbool bij uitstek van menselijke samenleving en relatiepatroon. Hoe mooi is het dus te mogen schouwen, volgens een ander zeer suggestief beeld van de Apokalyps, alle mensen en alle volkeren verzameld in deze stad, als in een tent “de tent van God”! (Apk. 21, 3) [[b:Apk. 21, 3]] In dit schitterende kader zal geen isolement, geen misbruik of enigerlei onderscheiding – van sociale, etnische of religieuze aard – zijn maar we zullen allen één zijn in Christus.

Bij het zien van dit ongehoorde en schitterende decor, kan ons hart niet anders dan zich op sterke wijze bevestigd voelen in de hoop. Weet, dat de christelijke hoop niet eenvoudigweg verlangen of voorspelling of optimisme is. Voor een Christen is de hoop verwachting, vurige, hartstochtelijke verwachting van de vervulling van een finaal en definitief mysterie, het mysterie van de liefde van God, waarin we zijn herboren en nu reeds leven. Het is de verwachting van iemand die aankomt: Christus de Heer, die ons altijd nabij komt, dag na dag, en die komt om ons uiteindelijk binnen te leiden in de volheid van zijn gemeenschap en van zijn vrede. Daarom heeft de Kerk de plicht de lamp van de hoop altijd brandend en goed zichtbaar te houden, zodat ze kan blijven schitteren als zeker teken van redding en voor heel de mensheid het pad kan verlichten naar de ontmoeting met het barmhartige aangezicht van God.

Geliefde broers en zussen, dat is het dus wat wij verwachten: dat Jezus terugkomt! De Kerk bruid verwacht haar bruidegom! We moeten ons echter, met grote oprechtheid, de vraag stellen: zijn we echt lichtende en geloofwaardige getuigen van deze verwachting, van deze hoop? Leven onze gemeenschappen nog in het teken van de aanwezigheid van de Heer Jezus en in de warme verwachting van zijn komst of zijn ze eerder vermoeid, versuft, onder het gewicht van de vermoeidheid en van de berusting? Lopen ook wij het gevaar de olie van het geloof en de olie van de vreugde op te maken? Laten we aandachtig zijn!

Laten we de Maagd Maria aanroepen, moeder van de hoop en koningin van de hemel, dat ze ons altijd in een luisterende en verwachtende houding bewaart om op die wijze nu reeds doordrongen te zijn van de liefde van Christus en eens deel te hebben aan de vreugde zonder einde in de totale gemeenschap met God. En vergeet nooit, nooit vergeten: “En zo zullen we voor altijd samen zijn met de Heer” (1 Tess. 4, 17) [b:1 Tess. 4, 17].