Over het Sacrament van de Eucharistie

Geliefde broers en zussen, goede dag!

Vandaag zal ik jullie over de Eucharistie spreken. De Eucharistie staat samen met het Doopsel en het Vormsel in het hart van de “christelijke initiatie”. Zij is de bron van het leven zelf van de Kerk. Aan dit sacrament van de liefde ontspringt inderdaad elke authentieke weg van geloof, van gemeenschap en van getuigenis.

Wat we zien, wanneer we samenkomen om de Eucharistie, de Mis, te vieren, laat ons al aanvoelen wat we gaan beleven. In het centrum van de ruimte bestemd voor de viering staat het altaar, een tafel bedekt met een tafellaken. Het doet ons denken aan een feestmaal. Op de tafel is een kruis aanwezig om aan te duiden dat op dit altaar het offer van Christus wordt opgedragen. Hij is het geestelijk voedsel dat men daar, onder de tekenen van brood en wijn, ontvangt. Naast het altaar staat de ambo, dat wil zeggen: de plaats van waar het Woord van God verkondigd wordt. Dat betekent dat men daar samenkomt om te luisteren naar de Heer die door de Heilige Schriften spreekt en dus is ook zijn Woord het voedsel dat men ontvangt.

Woord en Brood worden in de Mis één. Net zoals op het Laatste Avondmaal, wanneer alle woorden van Jezus, al de tekenen die Hij gedaan had, zich condenseerden in het gebaar van het breken van het brood en van het aanbieden van de kelk, voorafname van het offer op het kruis, en in die woorden: “Neemt, eet, dit is mijn lichaam… Neemt, drinkt, dit is mijn bloed”.

Het gebaar van Jezus, voltrokken in het Laatste Avondmaal, is de ultieme dankzegging aan de Vader voor zijn liefde, voor zijn barmhartigheid. “Dankzegging” in het Grieks zegt men “eucharistie”. Dat is de reden waarom dit Sacrament Eucharistie wordt genoemd: het is de hoogste dankzegging aan de Vader, die ons zo bemind heeft dat Hij ons zijn Zoon uit liefde heeft geschonken. Daarom vat de term Eucharistie heel het gebaar samen, het gebaar van God en mens samen, het gebaar van Jezus, waarlijk God en waarlijk mens.

De eucharistische viering is dus veel meer dan een eenvoudig feestmaal: het is werkelijk de gedachtenis van het Pasen van Jezus, het centrale mysterie van de verlossing. “Gedachtenis” betekent niet een herinnering, een gewone herinnering, maar het wil zeggen dat we, telkens we dit Sacrament vieren, deelnemen aan het mysterie van het lijden, sterven en verrijzen van Jezus. De Eucharistie is het hoogtepunt van Gods heils handelen. De Heer Jezus stort over ons, door zich gebroken brood voor ons te maken, geheel zijn barmhartigheid en zijn liefde uit en vernieuwt op die wijze ons hart, ons bestaan en onze wijze van ons te verhouden tot Hem en tot de broeders. Dat is de reden dat men gangbaar zegt, wanneer men aan dit Sacrament deelneemt, dat men “de communie ontvangt”, “te communie gaat”. Dit wil zeggen dat, door de kracht van de Heilige Geest, de deelname aan de eucharistische tafel ons op enige en diepe wijze gelijkvormig maakt aan Christus door ons vanaf nu reeds een voorsmaak te schenken van de volle gemeenschap met de Vader, die kenmerkend is voor het hemels gastmaal, waar we samen met alle heiligen de vreugde zullen kennen de Vader van aangezicht tot aangezicht te schouwen.

Geliefde vrienden, we danken nooit voldoende de Heer voor de gave van de Eucharistie! Het is een zeer grote gave en daarom is het zo belangrijk op zondag naar de mis te gaan. Naar de Mis gaan, niet alleen om te bidden, maar om de Communie te ontvangen, het brood dat het lichaam is van Jezus Christus die ons redt, ons vergiffenis schenkt, ons met de Vader verenigt. Dat doen is zo mooi! Elke zondag gaan we naar de Mis, omdat het de eigenlijke dag is van de verrijzenis van de Heer. Daarom is de zondag voor ons zo belangrijk. En door de Eucharistie ervaren we het behoren tot de Kerk, tot het Volk van God, tot het Lichaam van God, aan Jezus Christus. We zullen nooit erin slagen geheel de waarde en de rijkdom ervan te vatten. Vragen we Hem daarom dat dit Sacrament in de Kerk zijn aanwezigheid mag bewaren en onze gemeenschappen vormen in de naastenliefde en in de gemeenschap, volgens het hart van de Vader. En dat doet men een leven lang, te beginnen op de dag van de Eerste Communie. Dat elk kind ze mag doen want, na het Doopsel en het Vormsel, is het de eerste stap naar het sterke toebehoren aan Jezus Christus.