Gods logica eist bekering en nederigheid

Dierbare broeders en zusters,

We vervolgen met het tweede gedeelte van het Marcusevangelie, de laatste reis namelijk, naar Jeruzalem en naar het hoogtepunt van Jezus’ zending. Nadat Petrus in naam van de leerlingen, zijn geloof heeft beleden door te erkennen dat Hij de Messias is (Mc. 8, 29) [[b:Mc. 8, 29]], begint Jezus open te spreken over het einde dat Hem wacht. De evangelist geeft drie opeenvolgende aankondigingen over Zijn dood en verrijzenis, in de hoofdstukken 8, 9 en 10: Jezus kondigt er steeds duidelijk het lot aan dat Hem wacht en de intrinsieke noodzaak ervan. Het citaat van deze zondag bevat de tweede aankondiging. Jezus zegt: “De Mensenzoon wordt overgeleverd in de handen der mensen en ze zullen Hem doden; maar drie dagen na zijn dood zal Hij weer opstaan” (Mc. 9, 31) [b:Mc. 9, 31]. De leerlingen “begrepen die woorden wel niet, maar schrokken ervoor terug Hem te ondervragen” (Mc. 9, 32) [b:Mc. 9, 32].

Inderdaad, als men dit deel van het verhaal van Marcus leest, lijkt het vanzelfsprekend dat een diepe innerlijke afstand Jezus van Zijn leerlingen scheidt; zij staan, bij wijze van spreken, niet op dezelfde golflengte, zodat de woorden van de Meester niet of slechts oppervlakkig begrepen worden.De apostel Petrus veroorlooft het zich, na de belijdenis van zijn geloof in Jezus, Hem terecht te wijzen omdat Hij voorzegd heeft dat Hij zou verworpen en gedood worden. Na de tweede aankondiging van Zijn lijden, beginnen de leerlingen te discuteren over wie van hen de grootste is (Mc. 9, 34) [[b:Mc. 9, 34]]; en na de derde aankondiging, vragen Jakobus en Johannes aan Jezus om rechts en links van Hem te mogen zitten wanneer Hij in Zijn glorie zal zijn (Mc. 10, 35-40) [[b:Mc. 10, 35-40]]. Men vindt nog andere tekens van deze afstand: bijvoorbeeld, de leerlingen kunnen een jonge epilepticus niet genezen, die Jezus daarna wel geneest door de kracht van het gebed (Mc. 9, 14-29) [[b:Mc. 9, 14-29]]; of wanneer kinderen bij Jezus gebracht worden, maken de leerlingen Hem verwijten, maar Jezus is daarentegen verontwaardigd, Hij laat hen blijven en zegt dat alleen wie zijn zoals zij, toegang kan hebben tot het Rijk Gods (Mc. 10, 13-16) [[b:Mc. 10, 13-16]].

Wat zegt ons dit alles? Het brengt ons in herinnering dat Gods logica altijd anders is dan de onze, wat God zelf geopenbaard heeft bij monde van de profeet Jesaja: “Want mijn gedachten zijn niet uw gedachten” (Jes. 55, 8) [b:Jes. 55, 8]. Dat is de reden waarom het volgen van de Heer, van de mens altijd diepe bekering vraagt; een verandering in zijn manier van denken en leven vraagt dat men zijn hart opent om te luisteren zodat men verlicht en innerlijk veranderd wordt. Hoogmoed is dat sleutelelement dat het verschil maakt tussen God en de mens: in God bestaat geen hoogmoed, omdat Hij “iedere volheid” is en helemaal geneigd tot liefde en leven geven; terwijl de hoogmoed diep geworteld zit in ons, mensen, en constant waakzaamheid en zuivering vraagt. Wij, die klein zijn, wij verlangen ernaar groot te zijn, de eerste te zijn, terwijl God geen angst heeft om zich te verlagen en zich klein te maken. De Maagd Maria is in volmaakte “harmonie” met God: roepen wij Haar Naam met vertrouwen aan opdat Zij ons zou leren Jezus trouw te volgen op de weg van de liefde en de nederigheid.