De eenheid van de Christenen en het respect voor elkaars meningen in de zoektocht naar de waarheid

Dank U! Beste broeders en zusters, we willen samen het Angelus bidden. Twee dagen geleden zijn we begonnen met de Week van Gebed voor de Eenheid van de Christenen [d:210], waarin katholieken, orthodoxen, anglicanen en protestanten, in het besef dat hun verdeeldheden een obstakel vormen voor de aanvaarding van het Evangelie, samen van de Heer op nog intenser wijze de gave van de volle gemeenschap afsmeken. Dit door de voorzienigheid ingegeven initiatief ontstond honderd jaar geleden, toen Father Paul Wattson startte met de “achtdaagse” van gebed voor de eenheid van alle leerlingen van Christus. Om deze reden zijn hier vandaag op het Sint Pietersplein onder u die met zovelen hier bent ook de geestelijke zonen en dochters van Father Wattson aanwezig, de Broeders en Zusters van “the Atonement”, de Verzoening, die ik van harte groet en aanmoedig om voort te gaan met hun speciale toewijding aan de zaak van de eenheid. Allemaal hebben we de plicht om te bidden en te werken voor het overwinnen van elke vorm van verdeeldheid onder de christenen en te beantwoorden aan het verlangen van Christus “Ut unum sint”. Het gebed, de bekering van het hart, de versteviging van de banden van gemeenschap vormen de essentie van deze geestelijke beweging, waarvan wij wensen dat zij de leerlingen van Christus spoedig moge leiden tot de gemeenschappelijke viering van de Eucharistie als manifestatie van hun eenheid.

Het bijbelse thema van dit jaar is veelbetekenend: “Bidt zonder ophouden” (1 Tess. 5, 17) [b:1 Tess. 5, 17]. De heilige Paulus richt zich tot de gemeenschap van Tessaloníca, die interne tegenstellingen en conflicten beleefde, om hen met kracht te herinneren aan enkele fundamentele houdingen, waaronder met name het onophoudelijk gebed opvalt. Door hiertoe uit te nodigen, wil hij hen doen begrijpen dat uit het nieuwe leven in Christus en in de heilige Geest het vermogen voortkomt om elke vorm van zelfzucht te overwinnen, om in vrede en broederlijke eenheid samen te leven, zodat ieder graag de lasten en het lijden van de anderen draagt. We moeten nooit moe worden te bidden voor de eenheid van de christenen. Toen Jezus tijdens het laatste Avondmaal voor de zijnen bad dat zij “één mogen zijn”, had hij daarbij een nauw omschreven doel voor ogen: “opdat de wereld gelove” (Joh. 17, 21) [b:Joh. 17, 21]. De zending van de Kerk tot evangelisatie gaat langs de weg van de oecumene, de weg van de eenheid in geloof, van het evangelische getuigenis en de authentieke broederlijkheid.

Zoals elk jaar zal ik mij vrijdag a.s., 25 januari, naar de basiliek van Sint Paulus buiten de Muren begeven om met de plechtige Vespers de Week van Gebed voor de Eenheid van de Christenen [d:210] af te sluiten. Ik nodig de Romeinen en de pelgrims uit zich te verenigen met mij en met de christenen van de Kerken en kerkelijke Gemeenschappen die aan de viering zullen deelnemen om van God de kostbare gave af te smeken van de verzoening tussen alle gedoopten. De heilige Moeder van God, waarvan vandaag de verschijning wordt herdacht aan Alfonso Ratisbonne in de kerk van de heilige Andreas, genaamd Sant’ Andrea delle Fratte, moge voor alle leerlingen de overvloed van de Heilige Geest verkrijgen, zodat wij samen de volmaakte eenheid kunnen bereiken en zo het getuigenis van geloof en leven kunnen geven dat de wereld zo dringend nodig heeft... .

Vervolgens bidt de Paus met de aanwezigen en de luisteraars en kijkers die via radio, televisie en internet verbonden zijn het Angelus.

Na het Angelus ging de Paus in op het uitstellen van zijn bezoek aan de Romeinse Universiteit "La Sapienza".

Dierbare vrienden, nu wil ik op de eerste plaats de jonge universiteitsstudenten begroeten, die met zovelen zijn - dank voor jullie aanwezigheid - de professoren en u allen die vandaag zo taalrijk naar het Sint Pietersplein bent gekomen om deel te nemen aan het Angelus en om uw solidariteit met mij tot uitdrukking te brengen; het is mooi om deze gemeenschappelijke broederschap in het geloof te zien, dank hiervoor. Ik dank jullie van harte, dierbare vrienden; ik dank de Kardinaal-Vicaris die het initiatief heeft genomen voor dit moment van ontmoeting. Zoals jullie weten, heb ik heel graag de hoffelijke uitnodiging aanvaard die aan mij gericht was om donderdag jongstleden een bijdrage te leveren aan de inauguratie van het academisch jaar van de Sapienza - Universiteit van Rome” en ik heb met vreugde gewerkt aan mijn toespraak. Ik ken deze Universiteit goed, ik acht haar hoog en ben de studenten toegenegen die haar bezoeken: velen van hen komen mij elk jaar bij meerdere gelegenheden in het Vaticaan bezoeken, samen met collega’s van de andere Universiteiten. Helaas heeft, zoals bekend, het klimaat dat er gecreëerd was mijn aanwezigheid bij de plechtigheid inopportuun gemaakt. Tegen mijn zin in heb ik moeten uitstellen, maar heb toch de tekst [2186] die ik in de dagen na Kerstmis voor deze gelegenheid had voorbereid, willen toezenden. De liefde voor het zoeken naar de waarheid, voor de discussie, voor de vrijmoedige dialoog met respect voor de wederzijdse stellingnamen, verbindt mij met het universitaire milieu, dat lange jaren mijn wereld is geweest. Dat alles is ook zending van de Kerk, die zich inspant om getrouw Jezus te volgen, de Leermeester van het leven, de waarheid en de liefde. Om zo te zeggen als emeritusprofessor die in zijn leven zoveel studenten heeft ontmoet, moedig ik jullie allen aan, dierbare studenten en professoren, om altijd respect te hebben voor de mening van de ander en in een vrije en verantwoordelijke geest de waarheid en het goede te zoeken. Aan allen en ieder in het bijzonder hernieuw ik de uitdrukking van mijn dankbaarheid, met de verzekering van mijn genegenheid en mijn gebed.