Verrijzenis van Christus is hoeksteen van ons geloof

De eerste toespraak, die Petrus kort na het plotselinge gebeuren van Pinksteren gericht heeft tot de verbaasde en ontroerde menigte, eindigde met de zeer krachtige verkondiging van de verrijzenis van Hem, die voortaan erkend moest worden als de beloofde Gezalfde: "Jezus van Nazareth, een man, wiens zending tot U van Godswege bekrachtigd is door de daden, de wonderen en de tekenen, die God door Hem onder U heeft verricht en die gij goed kent... Gij hebt Hem door de hand van goddelozen aan het kruis genageld en gedood. Maar God heeft Hem ten leven opgewekt... en daarvan zijn wij allen getuigen" (Hand. 2, 22-32) [b:Hand. 2, 22-32]. En het zal dit getuigenis zijn, dat van toen af de zekerheid uitmaakt van de opgroeiende Kerk. De H. Paulus zal er de eerste schriftelijke documenten over dicteren (Vgl. 1 Kor. 15; enz.) [[b:1 Kor. 15]] en de Evangelies zullen tot onze vreugde en stichting vertellen over het eerste bezoek van de heilige vrouwen uit het Evangelie aan het lege graf van de verrezen Christus, op de dageraad van de derde dag na Zijn tragische dood en eveneens zullen ze de buitengewone maar werkelijke feiten registreren van de verschijningen van de verrezen Christus aan Zijn leerlingen.

Van toen af is de Verrijzenis van Christus de hoeksteen van ons geloof en van onze geschiedenis en zowel omdat enkele personen er een tastbare ervaring van bewaard hebben (Hand. 10, 40) [b:Hand. 10, 40] als omdat dit voornaamste feit van de katholieke godsdienst in het mysterie gehuld is (Hand. 10, 40) [[b:Hand. 10, 40]] vgl: iiia q. 55 a. 2 ad 2 [[[t:iiia q. 55 a. 2 ad 2]]], zal het voor altijd de fundamentele basis van die godsdienst vormen: "De steen, die de bouwlieden - zoals Jezus Zelf voorspeld had - verworpen hebben, is de hoeksteen geworden; dit is door de Heer geschied en het is wonderbaar in onze ogen". (Mt. 21, 42; Ps. 118, 22; Hand. 4, 11; Rom. 9, 33; 1 Pt. 2, 7) [b:Mt. 21, 42; Ps. 118, 22; Hand. 4, 11; Rom. 9, 33; 1 Pt. 2, 7]

Aan de bevestiging van de historische werkelijkheid, aan het levensgeheim, dat deze gebeurtenis in zich zelf voorhoudt aan ons en voor de lotgevallen van de Kerk en van de mensheid, die er uit voortvloeien, is dit Paasfeest gewijd, dat heel het Christendom beheerst en dat ons ook vandaag het Exultet doet zingen, de ongehoorde, ondenkbare, maar niet te ontkennen en niet uit te wissen overwinning van het leven op de dood en die ons allen gezamenlijk en ieder van ons aangaat en raakt.

Christus, de Heer, is waarlijk verrezen. Maria, de onschuldige en bevoorrechte Moeder, is al verrezen en door Hem opgenomen in de onsterfelijke volheid van zijn glorierijk leven aan de rechterhand van de Vader. En de lijst van hen, die op de laatste dag geroepen zullen worden tot het laatste wonder van de verrijzenis in de lichamelijke vernieuwing van een bestaan zonder einde (Vgl. 1 Kor. 15, 20.35; e.v.) [[b:1 Kor. 15, 20.35]] (Joh. 5, 29) [[b:Joh. 5, 29]], die lijst wordt al samengesteld en registreert de namen "in het boek van het leven", in het onuitwisbare geheugen van God. (Lc. 10, 20; Fil. 4, 3; Openb. 21, 27) [[b:Lc. 10, 20; Fil. 4, 3; Openb. 21, 27]] Ook wij, broeders en zonen, ook wij zullen verrijzen. De stem trilt bij het uitspreken van zo'n alles overtreffende voorzegging; het geloof trilt in ons, als we met een zuiver en oprecht hart Pasen hebben gehouden", d.w.z. ons gevoed hebben met het Vlees en Bloed van Christus, dat Hij ons aanbiedt in de Eucharistie, want wie zulk vitaal voedsel heeft genuttigd - "hem" - heeft Hij gezegd - "zal Ik doen verrijzen op de laatste dag" (Joh. 6, 54) [b:Joh. 6, 54]. De Verrijzenis van Christus weerspiegelt zich nu in de hoop, straks in een werkelijkheid, die alles zal veranderen. (Vgl. 1 Kor. 15, 38; e.v.) [[b:1 Kor. 15, 38vv]]

We kunnen er niet stilzwijgend aan voorbijgaan, dat de activiteit van de ontkenners en van de critici zich met zo'n groot geheim bezig houdt om het te ontdoen van zijn enige werkelijke zin; maar vandaag is onze zekerheid zo volledig en gelukkig, dat we niets anders verlangen dan haar mee te delen aan wie die heden niet met ons delen om hen te hebben als deelgenoten van ons geloof en van onze zaligheid.

En dit ook om een einde te maken aan de dubbelzinnigheid van een magisch woord, dat een betovering en dikwijls een bedrog is voor hen, die het gebruik er van beperken tot de grenzen van de verschijnselen in het tijdelijke, en wel het woord verrijzenis in de zin van wetenschappelijke oorzakelijkheid en historische ervaring, wanneer men met verrijzenis bedoelt: het gebruik maken van methoden en krachten, die de natuurlijke orde niet te boven gaan. Niemand kan er zich meer over verheugen, dat men spreekt over opstanding, d.w.z. over economische, culturele en sociale verbetering tot verlichting en genezing van ieder menselijk lijden, dan wie om de bovennatuurlijke motieven van het Evangelie houdt van de mensen en van de moeizame opbouw van hun maatschappij voor een werkelijke vooruitgang van hun samenieving en van het welzijn, dat hun toekomt. Maar het zou zelfbedrog zijn, wanneer men de daadwerkelijke en alles overwinnende opstanding, waarnaar het leven van de mens een diep en wezenlijk verlangen in zich heeft, zou hopen te bereiken los van de "hoop, die niet bedriegt" (Rom. 5, 5), en wanneer men daarbij geen leer getrokken zou hebben uit het onvermijdelijke gevaar, dat een blinde begeerlijkheid naar alleen maar tijdelijk welzijn voor de mens kan leiden tot groter ongeluk, juist door het toenemen van zijn vermogen om meer te verlangen en meer te genieten.

Laten we ook op dit ogenblik vol licht denken aan de richting gevende woorden van Sint Paulus: "De liefde van Christus laat ons geen rust... Zo wordt wie in Christus is nieuw geschapen; het oude is voorbij; zie, het nieuwe is daar" (2 Kor. 5, 14-17). Daarom: corda, voces et opera: laat het nieuwe harten, nieuwe woorden en nieuwe daden zijn.