Angelus, 4 november 2012

Beminde broeders en zusters:

Het Evangelie van deze zondag (Mc. 12, 28-34) [b:Mc. 12, 28-34] houdt ons opnieuw Jezus' leer voor over het grootste gebod: het gebod van de liefde dat tweeledig is: God liefhebben en de naaste. De heiligen die we onlangs hebben gevierd allen samen in een enkel plechtig feest, zijn juist degenen die, vertrouwend op de genade van God, trachten te leven volgens deze fundamentele wet. Het gebod van liefde kan inderdaad volledig in praktijk worden gebracht door degenen die in een diepe relatie met God leven, juist zoals het kind in staat wordt tot liefde vanuit een goede relatie met de moeder en vader. De heilige Johannes van Avila, die ik onlangs tot kerkleraar heb uitgeroepen, schrijft aan het begin van zijn Verhandeling over de liefde van God [8409]: «De zaak die het hart het meest raakt met de liefde van God is de liefde te beschouwen die deze Heer voor ons heeft ...' zegt hij. De liefde beweegt het hart meer dan de weldaden; omdat hij die een ander een gunst bewijst, geeft hem iets van wat hij heeft; maar wie liefheeft, geeft zichzelf met wat hij heeft, zonder iets over te laten om te geven.» (n. 1) [[8409]] Meer dan een gebod – de liefde is geen gebod – is het een geschenk, een realiteit die God ons laat kennen en ervaren, zodat het als een zaadje ook in ons kan ontkiemen en zich in ons leven kan ontwikkelen.

Als Gods liefde diep geworteld is in een persoon, is hij of zij ook in staat om degenen lief te hebben die het niet verdienen, net zoals God dat ons doet. De vader en moeder houden niet alleen van hun kinderen als ze het verdienen: ze houden altijd van ze, hoewel zij er natuurlijk op wijzen wanneer deze ongelijk hebben. Van God leren we altijd en alleen het goede te willen en nooit het kwade. We leren naar de ander te kijken niet alleen met onze ogen, maar met de blik van God, die de blik van Jezus Christus is. Een blik die vertrekt vanuit het hart en niet aan de oppervlakte blijft; ze gaat verder dan de schijn en slaagt erin de diepste hoop van de ander waar te nemen: de hoop dat er wordt geluisterd, op belangeloze aandacht; in één woord: van liefde. Maar er is ook de omgekeerde weg: dat door zichzelf open te stellen voor de ander zoals hij is, door hem tegemoet te gaan, door mezelf beschikbaar op te stellen, ik mezelf ook open stel om God te kennen, te voelen dat Hij bestaat en goed is. Liefde tot God en liefde tot de naaste zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en staan in een wederkerige relatie. Jezus heeft noch het een noch het ander uitgevonden. Maar Hij onthulde dat zij diep van binnen één enkel gebod zijn, en Hij deed dat niet alleen met het woord, maar vooral met zijn getuigenis: de persoon zelf van Jezus en heel zijn mysterie belichamen de eenheid van liefde voor God en de naaste, zoals de twee armen van het kruis, verticaal en horizontaal. In de Eucharistie geeft Hij ons deze dubbele liefde, Zichzelf gevend, zodat wij, gevoed met dit Brood, elkaar liefhebben zoals Hij ons heeft liefgehad.

Beste vrienden: laten we op voorspraak van de Maagd Maria bidden dat elke christen zijn geloof in de enige ware God weet te tonen met een overtuigend getuigenis van liefde jegens de naaste.

Ná het bidden van het Angelus
{...}

Ik begroet de Spaanssprekende pelgrims hartelijk die deelnemen aan dit Mariagebed, in het bijzonder de leraren en leerlingen van het Bio-klimatisch Instituut uit Badajoz. Met het liefdesgebod dat vandaag in het Evangelie wordt verkondigd, geeft Jezus ons aan hoe onze houding tegenover zijn Woord moet zijn: ernaar luisteren, erover mediteren en het in ons hart bewaren, van ons leven een vreugdevol en voortdurend getuigenis maken van naastenliefde. Moge de Maagd Maria, Moeder van de schone Liefde, voor allen een voorbeeld zijn van standvastigheid en trouw in het goede doen. Gezegende zondag.

{...}