Uit het gebed van padre Pio vloeide de liefde voort

Beminde broeders en zusters:

In het hart van mijn pelgrimstocht naar deze plek, waar alles spreekt over het leven en de heiligheid van Pater Pio van Pietrelcina, heb ik de vreugde om voor u en met u de Eucharistie te vieren, het mysterie dat het middelpunt was van zijn hele bestaan: de oorsprong van zijn roeping, de kracht van zijn getuigenis, de opdracht van zijn offer. Met grote genegenheid groet ik u allen, hier in groten getale bijeengekomen, en al degenen die zich via radio en televisie bij ons hebben aangesloten.

Ik groet allereerst aartsbisschop Domenico Umberto D'Ambrosio, die zich, na jaren trouwe dienst aan deze diocesane gemeenschap, voorbereidt om de pastorale zorg van het aartsbisdom van Lecce op zich te nemen. Ik dank hem ook hartelijk dat hij een vertolker van uw aller gevoelens is. Ik groet de andere concelebrerende bisschoppen. Ik richt een speciale groet aan de kapucijner broeders, in het bijzonder aan de minister-generaal, broeder Mauro Jöhri, aan de definitor-generaal, aan de minister-provinciaal, aan de pater gardiaan van het klooster, aan de rector van het heiligdom en aan de kapucijner broederschap van San Giovanni Rotondo.

Evenzo groet en dank ik allen die hun bijdrage leveren aan de dienst van het heiligdom en de werken die ermee verbonden zijn. Ik groet de civiele en militaire autoriteiten. Ik groet de priesters, diakens, de overige mannelijke en vrouwelijke religieuzen en alle gelovigen. Ik groet allen hartelijk die in Casa Sollievo della Sofferenza verblijven, de eenzamen en alle inwoners van uw stad.

We hebben zojuist de Evangeliepassage van de bedaarde storm gehoord (Mc. 4, 35-41) [b:Mc. 4, 35-41], die vergezeld is gegaan van een korte maar indringende tekst uit het Boek van Job, waarin God zich openbaart als de Heer van de zee. Jezus berispt de wind en beveelt de zee te kalmeren, Hij spreekt hem toe alsof die de duivelse macht zelf was. Volgens wat de eerste lezing (Job 38, 1.8-11) [b:Job 38, 1.8-11] en Psalm 107 (Ps. 107, 23-24.25-26.28-29.30-31) [b:Ps. 107, 23-24.25-26.28-29.30-31] ons vertellen, wordt de zee in de Bijbel gezien als een bedreigend, chaotisch, potentieel destructief element dat alleen God, de Schepper, kan domineren, regeren en tot zwijgen brengen.

Er is evenwel nog een andere kracht, een positieve kracht, die de wereld beweegt en in staat is schepselen te transformeren en te vernieuwen: de kracht van de "liefde van Christus" (2 Kor. 5, 14) [b:2 Kor. 5, 14], zoals de heilige Paulus ze noemt in de tweede Brief aan de Korinthiërs; daarom is deze in wezen geen kosmische kracht, maar een goddelijke, transcendente kracht. Zij werkt ook in op de kosmos, maar op zichzelf is de liefde van Christus "een ander" type van kracht, en de Heer manifesteerde dit transcendente anders-zijn in zijn Pasen, in de "heiligheid" van het "pad" die Hij koos om ons te bevrijden van de heerschappij van het kwaad, zoals was gebeurd met de uittocht uit Egypte, toen hij de Joden wegleidde door de wateren van de Rode Zee. "Ongenaakbaar, God —roept de psalmist uit—, is uw weg (...). Door de zee heen voerde uw weg, door oneindige wateren uw pad" (Ps. 77, 14.20) [b:Ps. 77, 14.20]. In het paasmysterie ging Jezus door de afgrond van de dood, omdat God het universum op deze wijze wilde vernieuwen: door de dood en verrijzenis van zijn Zoon, "die is voor allen gestorven", opdat allen kunnen leven "voor Hem die ter wille van hen is gestorven en verrezen" (2 Kor. 5, 15) [b:2 Kor. 5, 15], en opdat ze niet alleen voor zichzelf zouden leven.

Het plechtige gebaar van het kalmeren van de stormachtige zee is duidelijk een teken van Christus' heerschappij over de negatieve machten en doet ons denken aan zijn goddelijkheid: "Wie is Hij toch -vroegen verbaasd en en met grote vrees de leerlingen zich af-, dat zelfs wind en water Hem gehoorzamen?" (Mc. 4, 41) [b:Mc. 4, 41]. Hun geloof is nog niet vast; het vormt zich; het is een mengeling van angst en vertrouwen; integendeel, de overgave vol vertrouwen van Jezus aan de Vader is totaal en puur. Daarom kan Hij door deze kracht van liefde slapen tijdens de storm, volkomen veilig in de armen van God. Maar de tijd zal komen dat ook Jezus angst en smart zal ervaren: wanneer zijn tijd komt, zal Hij het volle gewicht van de zonden van de mensheid voelen, als een grote golf die op het punt staat op hem neer te storten. Dat zal een verschrikkelijke storm zijn, niet kosmisch maar geestelijk. Het zal de laatste aanval zijn, de extreme aanval van het kwaad tegen Gods Zoon.

Op dat uur twijfelde Jezus echter niet aan de kracht van God de Vader en zijn nabijheid, hoewel Hij de afstand tussen haat en liefde, tussen leugen en waarheid, tussen zonde en genade ten volle moest ervaren. Hij ervoer dit drama in zichzelf op een hartverscheurende manier vooral in Getsemani, vóór zijn arrestatie en daarna tijdens de Passie, tot aan zijn dood aan het kruis. Op dat uur was Jezus enerzijds totaal verenigd met de Vader, totaal verlaten op Hem; en aan de andere kant, door solidair te zijn met zondaars, was Hij eenzaam en voelde Hij zich verlaten door Hem.

Sommige heiligen hebben deze ervaring van Jezus persoonlijk intens beleefd. Padre Pio van Pietrelcina is een van hen. Een eenvoudige man van nederige afkomst, "gegrepen door Christus" (Fil. 3, 12) [b:Fil. 3, 12] -zoals de apostel Paulus over zichzelf schrijft- om hem een uitverkoren instrument te maken van de eeuwige kracht van zijn kruis: van kracht van liefde voor de zielen, van vergeving en verzoening, van geestelijk vaderschap en actieve solidariteit met degenen die lijden. De stigmata die zijn lichaam kenmerkten, verenigden hem innig met de verrezen Gekruisigde. Als ware volgeling van sint Franciscus van Assisi maakte hij zich, net als de Poverello, de ervaring van de apostel Paulus eigen, zoals hij die in zijn brieven beschrijft: "Met Christus ben ik gekruisigd. Ikzelf leef niet meer, Christus is het die leeft in mij" (Gal. 2, 19-20) [b:Gal. 2, 19-20]; of ook: "Zo verricht de dood zijn werk in ons en het leven in u" (2 Kor. 4, 12) [b:2 Kor. 4, 12].

Dit betekent geen vervreemding, verlies van persoonlijkheid: God neemt nooit weg wat menselijk is, maar vormt het om met zijn Geest en richt het om zijn heilsplan te dienen. Padre Pio behield zijn natuurlijke gaven en ook zijn temperament, maar hij bood alles aan God aan, die hem vrijelijk kon gebruiken om het werk van Christus voort te zetten: het verkondigen van het Evangelie, het vergeven van zonden en het genezen van zieken naar lichaam en ziel.

Zoals met Jezus gebeurde, moest Pater Pio de echte strijd voeren, de radicale strijd, niet tegen aardse vijanden, maar tegen de boze geesten. (Ef. 6, 12) [[b:Ef. 6, 12]] De sterkste "stormen" die hem bedreigden waren de aanvallen van de duivel, waartegen hij zich verdedigde met "de wapenrusting van God", met "het schild van het geloof" en "het zwaard van de Geest, dat is het Woord Gods" (Ef. 6, 11.16.17) [b:Ef. 6, 11.16.17]. Hij bleef verenigd met Jezus en had altijd de diepte van het menselijk drama voor ogen. Daarom gaf hij zichzelf over en offerde hij zijn talrijke vormen van lijden, en putte hij zich uit in de zorg en de verlichting van de zieken, een bevoorrecht teken van Gods barmhartigheid, van zijn koninkrijk dat komt, meer nog, dat al in de wereld is, van de overwinning van de liefde en de overwinning van het leven over zonde en dood. Zielen leiden en lijden verlichten: zo kan de missie van de heilige Pio van Pietrelcina worden samengevat, zoals de Dienaar Gods paus Paulus VI ook over hem zei: "Hij was een man van gebed en lijden." Uit het gebed van padre Pio vloeide de liefde voort [[8372]]

Beste vrienden, minderbroeders Kapucijnen, leden van de gebedsgroepen en alle gelovigen van San Giovanni Rotondo, u bent de erfgenamen van Pater Pio, en de erfenis die hij u heeft nagelaten is de heiligheid. In een van zijn brieven schreef hij: "Het lijkt erop dat Jezus geen ander geneesmiddel voor mijn handen heeft dan uw ziel te heiligen" (Epist. II, blz.155). Zijn eerste zorg, zijn priesterlijk en vaderlijk verlangen, was altijd dat mensen naar God zouden terugkeren, dat ze zijn barmhartigheid ervaren en innerlijk vernieuwd de schoonheid en de vreugde herontdekken van het christen zijn, van het leven in gemeenschap met Jezus, van het behoren tot zijn Kerk, en het beleven van het Evangelie. Padre Pio trok met zijn getuigenis aan tot het pad van heiligheid en gaf met zijn voorbeeld het 'dubbelspoor' aan dat ernaartoe leidt: gebed en naastenliefde.

Vooral het gebed. Zoals alle grote mensen van God, maakte Padre Pio zich tot gebed, in lichaam en ziel. Zijn dagen waren een levende rozenkrans, dat wil zeggen, een voortdurende meditatie en assimilatie van Christus' mysteries in geestelijke vereniging met de Maagd Maria. Dit verklaart de unieke aanwezigheid in hem van bovennatuurlijke gaven en van praktische menselijke zin. En alles had zijn hoogtepunt in de viering van de Heilige Mis: daarin was hij volledig verenigd met de gestorven en verrezen Heer.

Uit het gebed, als uit een eeuwig levende fontein, vloeide de liefde voort. De liefde die hij in zijn hart droeg en op anderen overdroeg, vloeide over van tederheid, altijd alert op de werkelijke situatie van individuen en gezinnen. Hij ervoer de liefde van het Hart van Jezus vooral voor de zieken en degenen die lijden, en juist uit die voorliefde ontstond en kreeg het project vorm van een groot werk gewijd aan de "verlichting van het lijden" (sollievo della sofferenza). Deze instelling kan niet goed worden begrepen of geïnterpreteerd als ze wordt gescheiden van haar inspirerende bron, namelijk de evangelische naastenliefde, die op haar beurt wordt bezield door het gebed.

Beminde broeders, vandaag brengt padre Pio dit alles opnieuw onder onze aandacht. De gevaren van het activisme en de secularisatie zijn altijd aanwezig; daarom heeft mijn bezoek ook tot doel u te bevestigen in de trouw aan de missie die u heeft geërfd van uw geliefde vader. Velen van u, mannen en vrouwen religieuzen en leken, gaan zo op in de duizenden taken die gepaard gaan met het dienen van pelgrims of ziekenhuispatiënten dat u het risico loopt het enige echt noodzakelijke te verwaarlozen: te luisteren naar Christus om de wil te vervullen van God. Als u u realiseert dat u dit risico loopt, kijkt dan naar Pater Pio: zijn voorbeeld, zijn lijden; en doet een beroep op zijn voorspraak, zodat hij van de Heer het licht en de kracht mag verkrijgen die u nodig hebt om zijn missie voort te zetten, doordrenkt van liefde voor God en broederlijke naastenliefde. En moge hij vanuit de hemel het voortreffelijke geestelijke vaderschap blijven uitoefenen dat hem tijdens zijn aardse bestaan kenmerkte; moge hij zijn broeders, zijn geestelijke kinderen en al het werk dat hij begon, blijven vergezellen.

Moge hij samen met heilige Franciscus en de Maagd, die hij zo beminde en bemind maakte in deze wereld, over u allen waken en u altijd beschermen. En dan, zelfs temidden van stormen die plotseling kunnen opsteken, kunt u de adem van de Heilige Geest ervaren, die sterker is dan welke tegenwind dan ook en die de boot van de Kerk en ieder van ons voortstuwt. Daarom moeten we altijd in kalmte leven en vreugde in ons hart koesteren, terwijl we de Heer danken. "Want eeuwig is zijn erbarmen" (Antwoordpsalm). Amen.