Train de trainers

Beminde broeders en zusters:

Ik ben erg blij om vandaag bij u te zijn om deze Eucharistie te vieren en om de vreugde en hoop, zwoegen en inspanning, idealen en aspiraties van deze diocesane gemeenschap te delen. Ik groet kardinaal Tarcisio Bertone, mijn staatssecretaris en titulair van dit bisdom. Ik begroet uw pastoor, monseigneur Raffaello Martinelli, en de burgemeester van Frascati, en dank hen voor de hoffelijke welkomstwoorden waarmee zij mij namens u allen hebben verwelkomd. Het doet mij genoegen de minister, de voorzitters van de regio en de provincie, de burgemeester van Rome, de andere aanwezige burgemeesters en alle vooraanstaande autoriteiten te begroeten. En ik ben erg blij om deze Mis vandaag met uw bisschop te vieren. Zoals hij heeft gezegd, was hij meer dan twintig jaar voor mij een zeer trouwe en bekwame medewerker in de Congregatie voor de Geloofsleer [d:106], waar hij vooral werkte op het gebied van de Catechismus [1] en de catechese. Met grote stilte en discretie droeg hij bij aan de Catechismus van de Katholieke Kerk [1] en het Compendium van de Catechismus [663]. In deze grote symfonie van het geloof is ook zijn stem zeer aanwezig.

In het Evangelie van deze zondag neemt Jezus het initiatief om de twaalf apostelen op missie te sturen. (Mc. 6, 7-13) [[b:Mc. 6, 7-13]] Inderdaad, de term 'apostelen' betekent juist 'uitgezonden, op weg gezonden'. Hun roeping zal volledig gerealiseerd worden na de Verrijzenis van Christus, met de gave van de Heilige Geest op Pinksteren. Het is echter heel belangrijk dat Jezus vanaf het begin de Twaalf bij zijn optreden wil betrekken: het is een soort "leerweg" gezien de grote verantwoordelijkheid die op hen wacht. Het feit dat Jezus enkele leerlingen roept om rechtstreeks aan zijn zending mee te werken, toont één aspect van zijn liefde: dat wil zeggen, Hij minacht de hulp niet die andere mensen aan Zijn werk kunnen geven; hij kent hun grenzen, hun zwakheden maar veracht ze niet; Hij geeft hen zelfs de waardigheid zijn gezondenen te zijn. Jezus stuurt ze twee aan twee uit en geeft ze instructies die de evangelist in een paar zinnen samenvat. De eerste verwijst naar de geest van onthechting: de apostelen moeten niet gehecht zijn aan geld of gemak. Jezus waarschuwt de leerlingen verder dat ze niet altijd gunstig onthaald zullen worden: soms worden ze afgewezen; ze kunnen zelfs worden vervolgd. Maar dit moet hun niet bezwaren: ze moeten in de naam van Jezus spreken en het Koninkrijk van God verkondigen, zonder zich zorgen te maken over succes. Het succes wordt aan God overgelaten.

De eerste verkondigde lezing biedt ons hetzelfde perspectief en laat ons zien dat degenen die door God gezonden zijn vaak niet goed worden ontvangen. Dit is het geval van de profeet Amos, door God gezonden om te profeteren in het heiligdom van Betel, een heiligdom van het koninkrijk van Israël. (Am. 7, 12-15) [[b:Am. 7, 12-15]] Amos predikt energiek tegen het onrecht, waarbij hij vooral de misstanden van de koning en de notabelen aan de kaak stelt, misstanden die de Heer beledigen en die de eredienst tevergeefs maken. Daarom beveelt Amasja, de priester van Betel, Amos om te vertrekken. Hij antwoordt dat niet hij het was die deze missie koos, maar dat de Heer hem als profeet heeft aangesteld en hem juist daarheen had gestuurd, naar het koninkrijk van Israël. Daarom zal hij, of hij nu wordt aanvaard of afgewezen, blijven profeteren en prediken wat God zegt en niet wat mensen willen horen. En dit blijft de opdracht van de Kerk: zij verkondigt niet wat de machtigen willen horen zeggen. En haar criterium is waarheid en gerechtigheid, ook al gaat dat in tegen applaus en tegen menselijke macht.

Evenzo waarschuwt Jezus de Twaalf in het Evangelie dat het kan gebeuren dat ze op de een of andere plaats worden afgewezen. In dit geval moeten ze naar een andere plaats gaan, nadat ze het gebaar hebben gemaakt om het stof van hun voeten te schudden voor de mensen, een teken dat op twee manieren onthechting uitdrukt: morele onthechting - zoals in: de boodschap is aan u verkondigd, u bent het die ze verwerpt - en materiële onthechting - we hebben niet gewild en we willen niets voor onszelf. (Mc. 6, 11) [[b:Mc. 6, 11]] De andere zeer belangrijke aanwijzing uit de passage uit het Evangelie is dat de Twaalf niet tevreden kunnen zijn met het prediken van bekering: de prediking moet, volgens de instructies en het voorbeeld van Jezus, gepaard gaan met de genezing van de zieken; lichamelijke en geestelijke genezing. Hij spreekt over de concrete genezingen van ziekten, hij spreekt ook over het uitdrijven van demonen, dat wil zeggen, het zuiveren van de menselijke geest, het reinigen, reinigen van de ogen van de ziel die verduisterd zijn door ideologieën en daarom God niet kunnen zien, de waarheid en gerechtigheid niet kunnen zien. Deze dubbele geestelijke en lichamelijke genezing is altijd de opdracht van de volgelingen van Christus. Daarom moet de apostolische opdracht altijd de twee aspecten bevatten van de prediking van het Woord van God en van het tonen van zijn goedheid met gebaren van naastenliefde, dienstbaarheid en toewijding.

Beminde broeders en zusters: ik dank God die mij vandaag heeft gezonden om u dit Woord van heil opnieuw te verkondigen. Een Woord dat aan de basis staat van het leven en handelen van de Kerk, ook van deze Kerk in Frascati. Uw bisschop heeft me geïnformeerd over de pastorale inspanning die voor hem het belangrijkst is, die in wezen een vormende inspanning is, die vooral gericht is op catechisten: train de trainer. Het is precies wat Jezus deed met zijn leerlingen: Hij onderrichtte hen, bereidde hen voor en vormde hen ook door de missionaire 'leerschool', zodat ze de apostolische verantwoordelijkheid in de Kerk op zich zouden kunnen nemen. In de christelijke gemeenschap is dit altijd het eerste dienstwerk dat wordt geboden door de verantwoordelijken: te beginnen bij de ouders, die in het gezin samen met hun kinderen de educatieve opdracht vervullen; denken we aan de pastoors, die verantwoordelijk zijn voor de vorming in de gemeenschap; aan alle priesters, in de verschillende werkvelden: allen beleven met voorrang een educatieve dimensie. En de lekengelovigen zijn, naast de reeds genoemde rol van ouders, betrokken bij het vormende dienstwerk met jongeren of volwassenen, als verantwoordelijke in de Katholieke Actie en in andere kerkelijke bewegingen, of betrokken in burgerlijke en sociale omgevingen, altijd met grote aandacht voor de vorming van mensen. De Heer roept allen en deelt verschillende gaven uit voor verschillende taken in de Kerk. Hij roept tot het priesterschap en het godgewijde leven, en hij roept tot het huwelijk en de toewijding als leek in de Kerk zelf en in de samenleving. Het is belangrijk dat de rijkdom aan gaven volledig wordt aanvaard, vooral door de jongeren. Moge men de vreugde ervaren om met geheel zichzelf aan God te beantwoorden, die vreugde te schenken op het pad van het priesterschap en het godgewijde leven of op het pad van het huwelijk, twee complementaire paden die elkaar verlichten, elkaar wederzijds verrijken en gezamenlijk de gemeenschap verrijken. De maagdelijkheid om het Koninkrijk van God en het huwelijk zijn in beide gevallen roepingen, roepingen van God om met het hele leven en voor het hele leven aan te beantwoorden. God roept: het is noodzakelijk om te luisteren, aan te nemen, te beantwoorden. Zoals Maria: "Hier ben ik, mij geschiede naar uw woord." (Lc. 1, 38) [[b:Lc. 1, 38]]

Ook hier, in de diocesane gemeenschap van Frascati, zaait de Heer grootmoedig zijn gaven, roept Hij ons op Hem te volgen en zijn zending tot in vandaag uit te breiden. Ook hier is een nieuwe evangelisatie nodig en daarom stel ik voor dat u intens het Jaar van het Geloof [d:354] beleeft dat in oktober begint, vijftig jaar na de opening van het Tweede Vaticaans Concilie [d:4]. De documenten van het Concilie bevatten een enorme rijkdom voor de vorming van de nieuwe christelijke generaties, voor de vorming van ons geweten. Leest u ze dus, leest de Catechismus van de Katholieke Kerk [1] en herontdekt zo de schoonheid van het christen-zijn, van het Kerk-zijn, van het leven van het grote "wij" dat Jezus om zich heen heeft gevormd, om de wereld te evangeliseren: het "wij" van de Kerk, die nooit gesloten is, maar altijd open en gericht op de verkondiging van het Evangelie.

Beminde broeders en zusters van Frascati, weest verenigd onder elkaar en tegelijkertijd open, missionarissen. Blijft standvastig in het geloof, geworteld in Christus door het Woord en de Eucharistie. Wees mensen die bidden om altijd verenigd te zijn met Christus, als ranken aan de wijnstok. En gaat tegelijkertijd uit, brengt zijn boodschap aan allen, vooral aan de kleintjes, aan de armen, aan degenen die lijden. In elke gemeenschap bemint elkaar; weest niet verdeeld, maar leeft als broeders, zodat de wereld mag geloven dat Jezus leeft in zijn Kerk en dat het Koninkrijk van God nabij is. De beschermheiligen van het bisdom Frascati zijn twee apostelen: Filippus en Jacobus, twee van de Twaalf. Aan hun voorspraak vertrouw ik de weg van uw gemeenschap toe, opdat deze in geloof vernieuwd mag worden en er met werken van naastenliefde duidelijk van kan getuigen. Amen.