De bekoring van ontmoediging overwinnen

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

De parabels die de liturgie ons vandaag geeft – twee parabels – ontlenen hun inspiratie juist aan het gewone leven en geven blijk van de aandachtige blik van Jezus, die de werkelijkheid observeert en met kleine, dagelijkse beelden vensters opent op het mysterie van God en het leven van de mens. Jezus sprak op een manier die gemakkelijk is om te begrijpen, Hij sprak met beelden over de werkelijkheid, over het dagelijkse leven. Zo leert Hij ons dat ook de dagelijkse dingen, die ons soms allemaal hetzelfde lijken en die wij verstrooid of moeizaam doen, bewoond zijn door de verborgen aanwezigheid van God, dat wil zeggen dat zij zin hebben. Ook wij hebben een aandachtige blik nodig om “God te zoeken en te vinden in alle dingen”.

Vandaag vergelijkt Jezus het Rijk Gods, dat wil zeggen Zijn aanwezigheid die in het hart van de dingen en van de wereld woont, met een mosterdzaadje, dat wil zeggen het kleinste graantje dat bestaat: heel klein. Nochtans, eens in de aarde geworpen, groeit het om de grootste boom te worden. (Mc. 4, 31-32) [[b:Mc. 4, 31-32]] God ook. Soms belet het kabaal van de wereld en de talloze activiteiten die onze dagen vullen, ons om halt te houden en te zien dat de Heer de geschiedenis leidt. En toch – het Evangelie verzekert het – is God aan het werk, als een klein goed zaadje, dat stilletjes en langzaam ontkiemt. En beetje bij beetje wordt het een weelderige boom, die iedereen leven en koelte geeft. Zelfs het zaad van onze goede werken kan klein lijken. Toch behoort al wat goed is, aan God en draagt het nederig zijn vrucht. Het goede – vergeten wij dat niet – groeit altijd nederig en op een verborgen manier, dikwijls onzichtbaar.

Dierbare broeders en zusters, met deze parabel wil Jezus ons vertrouwen geven. In de vele situaties van het leven, kan het namelijk gebeuren dat men ontmoedigd wordt, omdat men de zwakheid van het goede ziet tegenover de schijnbare kracht van het kwaad. En men kan zich door wantrouwen laten verlammen wanneer men zich heeft ingezet en er geen resultaat komt en de dingen nooit lijken te veranderen. Het Evangelie vraagt ons een nieuwe blik te hebben op onszelf en de werkelijkheid. Het vraagt ons grotere ogen te hebben, die verder kunnen kijken, vooral verder dan de schijn, om Gods aanwezigheid te ontdekken die als een nederige liefde altijd aan het werk is op het terrein van ons leven en dat van de geschiedenis. Dat is ons vertrouwen, dat is wat ons de kracht geeft om elke dag met geduld door te gaan en het goede te zaaien dat vrucht zal dragen. Hoe belangrijk is dit ook om uit de pandemie te geraken! Het vertrouwen ontwikkelen dat wij in Gods hand zijn en ons tegelijk allemaal inzetten voor de heropbouw en een nieuw begin, geduldig en standvastig.

Het onkruid van het wantrouwen kan zich ook in de Kerk nestelen, vooral wanneer wij een geloofscrisis doormaken en de mislukking zien van verschillende plannen en initiatieven. Maar vergeten wij nooit dat het resultaat van het zaaien niet afhangt van onze capaciteiten: het hangt af van Gods werking, het is aan ons om te zaaien en met liefde te zaaien, met inzet en geduld. Maar de kracht van het graan is goddelijk. Jezus legt het uit in de andere parabel van vandaag: de boer zaait het zaad en geeft zich geen rekenschap hoe het vrucht draagt, want het graan groeit uit eigen kracht, dag en nacht, wanneer men er zich het minst aan verwacht. (Mc. 4, 26-29) [[b:Mc. 4, 26-29]] Met God is er zelfs voor de droogste grond, altijd hoop op nieuwe scheuten.

Moge de Allerheiligste Maagd Maria, de nederige dienares van de Heer, ons leren Gods grootheid te zien die werkt in de kleine dingen en de bekoring van ontmoediging te overwinnen. Stellen wij dagelijks vertrouwen in Haar!