De Kerk is teken en instrument van gemeenschap voor de hele menselijke familie

Beminde broeders en zusters:

Op deze twintigste zondag in de tijd door het jaar, houdt de liturgie ons de woorden van de profeet Jesaja voor: "De vreemdelingen die zich bij Jahwe hebben aangesloten, om Hem te dienen (...) hen allen laat Ik komen naar mijn heilige berg, en schenk hun vreugde in mijn huis van gebed. (...) Want mijn huis zal heten: Huis van gebed voor alle volken" (Jes. 56, 6-7) [b:Jes. 56, 6-7]. De apostel Paulus noemt in de tweede lezing ook de universaliteit van de verlossing, evenals de evangelische pagina die de episode vertelt van de Kananese vrouw, een buitenlandse in vergelijking met de Joden, die de Heer verhoorde om haar grote geloof. Het woord van God biedt ons dus de gelegenheid om na te denken over de universaliteit van de zending van de Kerk gevormd uit volkeren van alle rassen en culturen. Juist van hieruit komt de grote verantwoordelijkheid van de kerkelijke gemeenschap, geroepen om een gastvrij huis voor iedereen te zijn, een teken en instrument van gemeenschap voor de hele menselijke familie.

Vooral in onze tijd is het buitengewoon belangrijk dat elke christelijke gemeenschap zich hiervan steeds dieper bewust wordt, om ook het maatschappelijk middenveld te helpen elke verleiding van racisme, onverdraagzaamheid en uitsluiting te boven te komen en zich te organiseren met opties die de waardigheid van ieder mens respecteren. Een van de grootste verworvenheden van de mensheid is inderdaad precies het overwinnen van racisme. Maar helaas zijn er in verschillende landen zorgwekkende nieuwe manifestaties te vinden, die vaak verband houden met sociale en economische problemen, die echter nooit de raciale minachting en discriminatie kunnen rechtvaardigen. Laten we bidden dat het respect voor iedere persoon overal groeit, samen met het verantwoordelijke besef dat alleen in het wederzijdse welkom van iedereen een wereld kan worden opgebouwd die wordt gekenmerkt door authentieke gerechtigheid en ware vrede.

Vandaag stel ik voor om voor nog een andere intentie te bidden, gezien het nieuws van talrijke ernstige verkeersongevallen, vooral in deze periode. We mogen niet wennen aan deze trieste realiteit. Inderdaad, het goede van het menselijk leven is te kostbaar en het is de mens te onwaardig om te sterven of ongeldig te worden verklaard om oorzaken die in de meeste gevallen vermeden zouden kunnen worden. Een groter verantwoordelijkheidsgevoel is zeker nodig. Vooral bij automobilisten, want ongevallen worden vaak veroorzaakt door te hoge snelheid en roekeloos gedrag. Het besturen van een voertuig op openbare wegen vereist moreel inzicht en burgerzin. Om dit laatste te bevorderen, is het voortdurende werk van preventie, waakzaamheid en repressie door de bevoegde autoriteiten essentieel. Anderzijds voelen we ons als Kerk op ethisch vlak direct uitgedaagd: christenen moeten allereerst het geweten persoonlijk onderzoeken op het eigen gedrag als automobilisten. Evenzo leren de gemeenschappen iedereen om ook het autorijden te beschouwen als een veld van verdediging van het leven en de concrete beoefening van de naastenliefde.

We vertrouwen de sociale problemen die ik heb herinnerd toe aan de moederlijke tussenkomst van Maria, die we nu samen met het gebed van het Angelus aanroepen.

Ná het bidden van het Angelus
Ik volg de situatie in Georgië met aandacht en bezorgdheid en voel me bijzonder dicht bij de slachtoffers van het conflict. Terwijl ik een speciaal gebed uitspreek voor de overledenen en mijn oprechte condoleances betuig aan degenen die rouwen, roep ik op om edelmoedige verlichting van het ernstige lijden van de vluchtelingen, vooral vrouwen en kinderen, die zelfs het meest noodzakelijke ontberen om te overleven. Ik roep op tot de opening, zonder verder uitstel, van humanitaire corridors tussen de regio Zuid-Ossetië en de rest van Georgië, zodat de nog steeds verlaten doden een waardige begrafenis kunnen krijgen, de gewonden naar behoren worden behandeld en degenen die willen, terug kunnen keren naar hun dierbaren. Dat ook aan de etnische minderheden die bij het conflict betrokken zijn, de veiligheid en de fundamentele rechten die nooit kunnen worden geschonden, worden gegarandeerd. Ten slotte hoop ik dat de wapenstilstand, die dankzij de bijdrage van de Europese Unie tot stand is gekomen, wordt geconsolideerd en omgezet in stabiele vrede, en tegelijkertijd nodig ik de internationale gemeenschap uit haar steun te blijven bieden om tot een duurzame oplossing te komen, door middel van dialoog en gemeenschappelijke goodwill.

Met diepe emotie ontving ik het nieuws van de plotselinge dood van bisschop Wilhelm Emil Egger, bisschop van Bolzano-Bressanone (Brixen). Een paar dagen geleden heb ik hem in klaarblijkelijke goede gezondheid achtergelaten. Niets liet dit snelle vertrek voorzien. Ik verenig me met de smart van de familieleden en het hele bisdom waarin hij werd gewaardeerd en geliefd om zijn inzet en toewijding. Terwijl ik tot de Heer een vurig gebed opzend voor zijn goede en trouwe dienaar, zend ik een bijzondere troostende apostolische zegen aan de broer kapucijner broeder, aan de andere familieleden en aan alle priesters, mannen en vrouwen religieuzen en gelovigen van het bisdom Bolzano-Bressanone.

{...}

{in het Spaans}

Ik groet de Spaanssprekende gelovigen van harte. Ik nodig u uit om Jezus Christus elke dag te volgen met levend geloof, hoopvolle hoop en vurige naastenliefde. Moge uw hart niet worden overweldigd door de dagelijkse moeilijkheden, maar verheerlijk God liever met uw leven. Gezegende zondag.

{...}