Het hart openen voor het vertrouwvol beluisteren van Gods Woord

Beminde broeders en zusters:

Op deze derde zondag van de Vastentijd biedt de liturgie ons dit jaar opnieuw een van de mooiste en diepste teksten van de Bijbel: de dialoog tussen Jezus en de Samaritaanse vrouw. (Joh. 4, 5-42) [[b:Joh. 4, 5-42]] Heilige Augustinus, van wie ik tijdens de catecheses op woensdag uitvoerig spreek, was terecht gefascineerd door dit relaas en maakte er een gedenkwaardige bemerking over. Het is onmogelijk om in een korte uitleg de rijkdom van deze pagina van het Evangelie uit te drukken: we moeten ze lezen en er persoonlijk over mediteren, ons vereenzelvigen met deze vrouw die, op een dag zoals vele andere dagen, water ging putten uit de put en daar Jezus ontmoette, gezeten, «vermoeid van de tocht», in de middaghitte. «Geef Mij te drinken», zei Hij haar, en het verbaasde haar zeer. Het was namelijk niet gebruikelijk dat een Jood met een onbekende Samaritaanse vrouw sprak. Maar de verbazing van de vrouw zou nog groeien: Jezus sprak haar over «levend water» dat de dorst kan lessen en voor haar zal worden tot een «waterbron opborrelend tot eeuwig leven». Hij toonde de vrouw bovendien haar persoonlijke leven te kennen; Hij openbaarde haar dat het moment was aangebroken de enig ware God te aanbidden in geest en waarheid. Ten slotte verzekerde Hij haar —zeer opmerkelijk— dat Hij de Messias was.

En dat alles vanuit de werkelijke en zintuiglijke ervaring van dorst. Het thema van de dorst loopt door het hele Evangelie van Johannes: vanaf de ontmoeting met de Samaritaanse, langs de grote profetie tijdens het Loofhuttenfeest (Joh. 7, 37-38) [[b:Joh. 7, 37-38]], tot aan het kruis als Jezus alvorens te sterven, opdat de Schrift in vervulling zou gaan, zegt: «Ik heb dorst». (Joh. 19, 28) [[b:Joh. 19, 28]] Christus' dorst is een toegang tot het mysterie van God, die dorst heeft om de onze te lessen, zoals Hij arm werd om ons rijk te maken. (2 Kor. 8, 9) [[b:2 Kor. 8, 9]]

Ja, God dorst naar ons geloof en onze liefde. Als een goede en barmhartige vader wenst Hij ons al het mogelijk goede toe, en dit goede is Hijzelf. De Samaritaanse daarentegen stelt de existentiële ontevredenheid voor van degene die niet heeft gevonden wat hij zoekt: zij had «vijf mannen» gehad en leefde nu met een ander; haar komen en gaan van en naar de put voor water drukken een repetitief en berustend leven uit. Maar alles veranderde voor haar die dag dankzij het gesprek met de Heer Jezus, dat haar verbaasde tot het punt dat ze haar waterkruik in de steek liet en naar de mensen in de stad rende om te zeggen: «Komt eens kijken naar een man, die mij alles heeft verteld wat ik gedaan heb! Zou Hij soms de Messias zijn?» (Joh. 4, 28-29) [b:Joh. 4, 28-29].

Beminde broeders en zusters, laten wij ook ons hart openen voor het vertrouwvol beluisteren van het woord van God om, net als de Samaritaanse, Jezus te vinden die zijn liefde aan ons openbaart en zegt: de Messias, uw Redder, «Dat ben Ik, die met u spreek» (Joh. 4, 26) [b:Joh. 4, 26]. Dat Maria dat geschenk voor ons verkrijgt, zij die de eerste en volmaakte leerlinge is van het vleesgeworden Woord.