De Rite van de Heilige Communie in tijden van een pandemie

Niemand kan ons dwingen om het Lichaam van Christus te ontvangen op een manier die een risico vormt voor het verlies van de partikels, en een afname van de eerbied, zoals de manier van het ontvangen van de Communie in de hand. Hoewel het waar is dat men de communie zou kunnen ontvangen op een kleine witte en schone zakdoek (reiniger, kleine korporaal) direct in de mond, is deze manier niet altijd uitvoerbaar en wordt zelfs door sommige priesters geweigerd.

In deze gevallen is het beter om een Geestelijke Communie te doen, die de ziel met bijzondere genaden vervult. In tijden van vervolging waren veel katholieken lange tijd niet in staat om op sacramentele wijze het Heilig Sacrament te ontvangen, maar ze deden wel een Geestelijke Communie met veel geestelijk voordeel.

De Communie in de hand is niet hygiënischer dan de Communie in de mond. Sterker nog, het kan gevaarlijker zijn door besmetting. Hygiënisch gezien draagt de hand een enorme hoeveelheid bacteriën. Veel ziektekiemen worden via de handen overgedragen. Of het nu gaat om het schudden van de handen van andere mensen of het veelvuldig aanraken van voorwerpen, zoals deurklinken of leuningen en grijpstangen in het openbaar vervoer, ziektekiemen kunnen snel van hand tot hand gaan; en met deze onhygiënische handen en vingers raken mensen dan vaak hun neus en mond aan. Ook kunnen ziektekiemen soms dagenlang overleven op het oppervlak van de aangeraakte voorwerpen. Volgens een studie uit 2006, gepubliceerd in het tijdschrift "BMC Infectious Diseases", kunnen influenzavirussen en soortgelijke virussen enkele dagen overleven op levenloze oppervlakken, zoals bijvoorbeeld deurklinken of leuningen en handgrepen in het vervoer en openbare gebouwen.

Veel mensen die naar de kerk komen en dan de Heilige Communie in hun handen krijgen, hebben eerst deurklinken of leuningen aangeraakt en grijpen aan stangen in het openbaar vervoer of andere gebouwen. Zo worden virussen op de palm en de vingers van hun handen ingeprent. En vervolgens raken ze tijdens de heilige Mis met deze handen en vingers soms hun neus of mond aan. Met deze handen en vingers raken ze de Gewijde Hostie aan (in het geval van Handcommunie) en hechten zich virussen aan de Hostie, waardoor ze die virussen via de Hostie in hun mond brengen.

Tongcommunie is zeker minder gevaarlijk en hygiënischer dan de Handcommunie. In feite bevatten de handpalm en de vingers van de hand, zonder intensief te wassen, ontegenzeggelijk een opeenhoping van virussen.

Het verbod op Tongcommunie is ongegrond in vergelijking met de grote gezondheidsrisico's van Handcommunie in tijden van een pandemie. Een dergelijk verbod vormt een misbruik van het gezag. Bovendien lijkt het erop dat sommige kerkelijke autoriteiten de situatie van een epidemie als voorwendsel gebruiken. Het lijkt er ook op dat sommigen van hen een soort cynische vreugde hebben om het proces van bagatellisering en desacralisatie van het Allerheiligste en Goddelijkste Lichaam van Christus in het eucharistische Sacrament meer en meer te verspreiden, waardoor het Lichaam van de Heer zelf wordt blootgesteld aan de werkelijke gevaren van oneerbiedigheid (verlies van partikels) en heiligschennis (diefstal van de gewijde hosties).

Dan is er ook nog het feit dat er in de tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerk geen bewezen gevallen van besmetting door de ontvangst van het Heilig Avondmaal zijn geweest. In de Byzantijnse kerk geeft de priester de Communie aan de gelovigen, zelfs met een lepel, dezelfde lepel voor iedereen. En dan drinkt de priester of diaken de wijn en het water waarmee hij de lepel heeft gezuiverd, die soms zelfs met de tong van een gelovige werd aangeraakt tijdens de ontvangst van het Heilig Avondmaal. Veel gelovigen van de Oosterse Kerken zijn geschandaliseerd, wanneer ze het gebrek aan geloof van bisschoppen en priesters van de Latijnse Ritus zien, omdat ze het verbod op het ontvangen van de Tongcommunie invoeren, een verbod dat uiteindelijk ingesteld kan worden wegens gebrek aan geloof in het heilige en goddelijke karakter van het Lichaam en Bloed van de Eucharistische Christus.

Als de Kerk in onze tijd niet opnieuw met de grootst mogelijke ijver probeert het geloof, de eerbied en de veiligheidsmaatregelen voor het Lichaam van Christus te vergroten, zullen alle veiligheidsmaatregelen voor de mensen tevergeefs zijn. Als de Kerk in onze tijd zich niet zal bekeren en zich tot Christus zal wenden, door voorrang te geven aan Jezus, en met name aan de Eucharistieviering, zal God de waarheid van zijn Woord laten zien, dat zegt: "Tenzij de Heer het huis bouwt, werken zij tevergeefs aan de bouw ervan. Tenzij de Heer de stad bewaart, waakt hij tevergeefs over het behoud ervan" (Ps. 127, 1-2) [b:Ps. 127, 1-2].

Het volgende gebed voor het doen van een Geestelijke Communie wordt aanbevolen:

"Aan Uw voeten, o mijn Jezus, leg ik mij neer en ik bied U het berouw van mijn berouwvolle hart aan, dat verootmoedigd is in het niets en in Uw heilige aanwezigheid. Ik aanbid U in het Sacrament van Uw liefde, de onuitsprekelijke Eucharistie. Ik verlang U te ontvangen in de arme woning die mijn hart U aanbiedt. In afwachting van het geluk van de sacramentele Communie wil ik U in de geest bezitten. Kom tot mij, o mijn Jezus, want ik kom van mijn kant tot U! De liefde omarmt mijn hele wezen in het leven en in de dood. Ik geloof in U, ik hoop in U, ik hou van U. Amen"

+ Athanasius Schneider, hulpbisschop van het aartsbisdom Sint Maria in Astana.