Het licht en de kracht van de eerste Christenen

Dierbare vertegenwoordigers van de Heilige Stoel bij de internationale organisaties,

Dierbare vrienden, verantwoordelijken en leiders van katholiek geïnspireerde niet-gouvernementele organisaties,

Het is mijn genoegen u te mogen ontvangen op de Stoel van Petrus, symbool van de gemeenschap met de universele Kerk. Ik dank u omdat u uit verschillende landen ter wereld gekomen bent om ervaringen uit te wisselen en na te denken over het thema van de inclusie. Bedankt voor deze inzet. U drukt daarmee het verlangen uit een concreet getuigenis te geven om de opvang en inclusie van de meest kwetsbare mensen te bevorderen, om van de wereld een “gemeenschappelijk huis” te maken. U verwezenlijkt dit alles door uw ervaring op dit vlak en op het vlak van de internationale politiek.

Velen onder u interesseren zich voor plaatsen waar gedebatteerd wordt over de rechten van personen, over hun levensvoorwaarden, huisvesting, onderwijs, ontwikkeling en andere sociale problemen, en proberen daar aanwezig te zijn. Op die manier verwezenlijkt u wat het Tweede Vaticaans Concilie zegt: de Kerk bestaat in deze wereld, leeft ermee samen en heeft ermee te maken. vgl: Gaudium et Spes [[[575|40]]]

Het gaat voor de Kerk om een “grensgebied” waar u een belangrijke rol kunt spelen, zoals het Concilie in herinnering brengt waar het spreekt over de samenwerking van christenen met internationale instellingen. Ik citeer: “Tot de opbouw van een vredelievende en broederlijke volkerengemeenschap kunnen bovendien op vele manieren de diverse internationale katholieke verenigingen bijdragen; deze moeten geconsolideerd worden door het aantal medewerkers uit te breiden en de hulpmiddelen die zij nodig hebben en door goede coördinatie van de krachten. Want in onze tijd eisen de doelmatige actie en de noodzakelijke dialoog collectieve initiatieven”. Gaudium et Spes [[575|90]]

Deze uitspraak van het Concilie is van grote actualiteit en ik zou drie aspecten willen belichten:

1. de vorming van de leden,
2. de noodzakelijke middelen,
3. deelnemen aan initiatieven waarbij in groep kan gewerkt worden.

Ten eerste: de vorming. De complexiteit van de wereld en de antropologische crisis waarin wij vandaag ondergedompeld zijn, vragen een coherent levensgetuigenis om dialoog en een positieve reflectie over de menselijke waardigheid op gang te brengen. Dit getuigenis kent twee vereisten : enerzijds, een groot geloof en groot vertrouwen in het feit een werktuig te zijn voor Gods werkzaamheid in de wereld; onze efficiëntie staat niet op het voorplan. Anderzijds is professionele voorbereiding nodig die aangepast is aan de wetenschappelijke en humanistische materies om ze vanuit christelijk perspectief te kunnen aanbieden; in die zin biedt de sociale leer van de Kerk het kader van de kerkelijke principes om de mensheid beter van dienst te zijn. Ik raad u aan ze te kennen, in deze leer goed gevormd te zijn, om ze vervolgens in uw projecten om te zetten.

Een geschikte vorming en onderwijs, als transversale dimensies van de problemen van het sociale en politieke leven, is vandaag een prioritair engagement voor de Kerk. Wij kunnen het niet uit ons hoofd opzeggen. Daarom heb ik een oproep tot de wereld willen doen om opnieuw een globaal Pact over het onderwijs te sluiten, dat een stap voorwaarts is en opleidt tot vrede en gerechtigheid, tot opvang tussen de volken en universele solidariteit, naast aandacht voor de bescherming van het “gemeenschappelijk huis”, in de zin zoals dat verwoord wordt in de encycliek Laudato Si' [5000]. Daarom moedig ik u aan uw professionalisme en kerkelijke identiteit nog meer te ontwikkelen.

Ten tweede: de nodige materiële hulpmiddelen voor de aangewezen doeleinden. Herinneren wij ons de parabel van de talenten. Hulpmiddelen zijn belangrijk, zij zijn noodzakelijk, ja, maar het kan gebeuren dat zij soms onvoldoende zijn om de vooropgestelde doeleinden te bereiken.

Wij mogen niet ontmoedigd geraken. Men dient te bedenken dat de Kerk altijd grote werken gedaan heeft met weinig middelen. Men dient ze aan te schaffen, zeker, en zijn talenten maximaal te laten renderen, maar men dient daarbij te tonen dat onze bekwaamheden van God komen, dat onze bekwaamheden ons niet toebehoren. Daar ligt uw rijkdom verankerd. “En God heeft de macht u met alle gaven te overstelpen, zodat gij altijd in alle opzichten van al het nodige voorzien, nog ruimschoots overhoudt voor elk goed werk” (2 Kor. 9, 8) [b:2 Kor. 9, 8].

Soms is een overdaad aan materiële middelen om een werk te realiseren, contraproductief omdat ze de creativiteit verdooft. Dat geldt voor de administratie van een huisvrouw tot en met de grote industrieën of grote weldadigheidsorganisaties, die zich het hoofd moeten breken om te zien hoe 6.000 personen te voeden met 4.000 porties; dat verhoogt de creativiteit, om een voorbeeld te geven. Erger nog, instellingen kennen soms wantoestanden inzake materiële middelen; wanneer de hulpmiddelen overvloedig zijn, geraken zij niet altijd daar waar zij moeten komen. Wanneer wij de middelen hebben, betalen wij hier en daar een ondersecretaris uit; en het administratief organigram stijgt zodanig dat 40, 50, 60 % van de gekregen hulp, aan het apparaat van de organisatie blijft kleven en niet geraakt waar zij moet geraken. Ik vind het niet uit, dat gebeurt vandaag in vele instellingen van de Kerk die u goed kent.

Tenslotte, meedoen met initiatieven om in groep te werken. De geloofservaring, het besef de genade van de Heer te dragen, zegt ons dat het mogelijk is mee te doen met initiatieven om in groep te werken. Samenwerken in gemeenschappelijke projecten doet de waarde van de werken nog meer uitstralen omdat zo iets in het licht gesteld wordt dat tot de natuur van de Kerk behoort, haar communio, de gezamenlijke weg in dezelfde zending (syn-odos) ten dienste van het algemeen welzijn, door medeverantwoordelijkheid en ieders bijdrage. Uw Forum wil er een voorbeeld van zijn. Daarom zullen de projecten die u overal verwezenlijkt, uw inzet met andere katholieke organisaties, in gemeenschap met de herders en vertegenwoordigers van de Heilige Stoel bij de internationale organismen, het vermenigvuldigend effect hebben van de gist uit het Evangelie evenals het licht en de kracht van de eerste christenen. De wereld van vandaag vereist nieuwe moed en nieuwe verbeeldingskracht om andere wegen te openen voor dialoog en samenwerking, om een cultuur van ontmoeting in de hand te werken, waar de menselijke waardigheid volgens Gods scheppingsplan in het centrum geplaatst wordt.

Dierbare vrienden, de Kerk en de paus hebben uw werk, uw engagement en getuigenis op de grens van het internationaal vlak nodig. Het woord “grens” moet voor u veel betekenis hebben. Ga moedig door en altijd met nieuwe hoop. Dank u!