"Want niemand kan een ander fundament leggen dan wat er reeds ligt, namelijk Jezus Christus." (1 Kor. 3, 11)

Niemand zal al diegenen, die betrokken zijn bij de voorbereiding en uitvoering van de Synode voor de Kerk in het Amazonegebied, de goede wil ontkennen om alles in het werk te stellen om het katholieke geloof te bevorderen onder de inwoners van dit uitgestrekte gebied en in het fascinerende landschap ervan. Voor de Kerk en de wereld moet de Amazone worden beschouwd als "een pars pro toto, een paradigma, een hoop voor de hele wereld". Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(37)]] Reeds in deze taak wordt het idee van de "integrale" ontwikkeling van alle mensen in het ene huis op aarde, waarvoor de Kerk zich nu verantwoordelijk verklaart en dat steeds weer terugkeert in de Instrumentum Laboris [7413], duidelijk. De tekst is gestructureerd in drie delen:

1. De Stem van het Amazonegebied;
2. Integrale Ecologie: Het geween van de aarde en de armen;
3. Profetische Kerk in het Amazonegebied: Uitdaging en hoop.

De drie delen zijn gestructureerd volgens het patroon van de Bevrijdingstheologie [d:476]: het zien van de situatie - beoordeling in het licht van het Evangelie - betere levensomstandigheden creëren.

Zoals vaak het geval is bij dit soort teksten van werkgroepen, werken teams van gelijkgestemden altijd aan de afzonderlijke onderdelen, wat resulteert in vervelende herhalingen. Als alle herhalingen consequent worden verwijderd, kan de tekst gemakkelijk worden gehalveerd of verminderd.

Maar niet de kwantitatieve overmatige lengte is het grootste probleem, maar het feit dat de belangrijkste termen niet duidelijk zijn en op een inflatoire manier worden gebruikt: Wat is synodale weg, wat is intergrale ontwikkeling, wat moet worden begrepen door een Samaritaanse, missionaire, synodale open kerk, de kerk in beweging (chiesa in uscita), de kerk van de armen, de Amazone, etc.? Is de Kerk iets anders dan het volk van God, of alleen te begrijpen als de hiërarchie van paus en bisschoppen, of maakt zij er deel van uit, of staat zij tegenover het volk? Is Gods volk een sociologisch of theologisch concept? Of is het niet eerder de gemeenschap van gelovigen met hun herders op de bedevaart naar het eeuwige leven? Zijn het de bisschoppen die de roep van het volk moeten horen, of God die, zoals Mozes in de slavernij van Israël in Egypte, nu de opvolgers van de apostelen opdraagt om de gelovigen van de zonde en de goddeloosheid van het seculiere naturalisme en immanentisme naar zijn verlossing in Gods Woord en de sacramenten van de Kerk te leiden?

Is de Kerk van Christus door haar Stichter slechts als grondstof in de handen van de bisschoppen en pausen gegeven, die zij nu - direct verlicht door de Heilige Geest - kunnen omvormen tot een hedendaags instrument, ook met profane doelen?

De radicale ommezwaai in de hermeneutiek van de katholieke theologie is merkbaar in de opbouw van deze tekst. De relatie tussen de Heilige Schrift en de apostolische traditie enerzijds en het kerkelijk leergezag anderzijds is klassiek bepaald, namelijk dat de openbaring volledig in de Schrift en de traditie is opgenomen, terwijl aan het leergezag - verbonden met de geloofszin van het gehele volk van God - de authentieke en onfeilbare interpretatie toekomt. Schrift en traditie zijn daarom constitutieve kennisprincipes voor het katholiek geloof en zijn theologisch-wetenschappelijke reflectie. Het leergezag daarentegen is alleen actief op het gebied van interpretatie en regulering. Dei Verbum [[576|8-10.24]]

In de huidige IL [7413] is het precies andersom. De hele gedachtegang beweegt zich in een cirkel rond de nieuwste documenten van het leergezag van Paus Franciscus, met weinig verwijzingen naar Johannes Paulus II en Benedictus XVI, terwijl de Schrift weinig wordt gebruikt en de Kerkvaders bijna niet, maar dan alleen maar illustratief voor overtuigingen - die al om andere redenen zijn vastgesteld. Misschien wil men een bijzondere loyaliteit aan de paus betuigen of gelooft men dat men de inspanningen van het theologische werk kan redden door voortdurend te verwijzen naar zijn vaak herhaalde slogans die de auteurs - heel terloops - "zijn mantra" Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(25)]] noemen. Deze vleierij wordt tot het uiterste doorgevoerd na de uitspraak: "Het actieve onderwerp van de inculturatie zijn de inheemse volkeren zelf" Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(122)]] met de geestige formulering "zoals Paus Franciscus heeft bevestigd: de genade veronderstelt de cultuur", alsof hij dit - weliswaar een fundamenteel axioma van de katholieke Kerk - zelf had ontdekt. De orginele formulering is dat de genade de natuur veronderstelt, zoals het geloof het verstand veronderstelt. vgl: ia q. 1 a. 8 [[[t:ia q. 1 a. 8]]]

Naast deze verwarring over de rol van het Leergezag enerzijds en de Heilige Schrift en Traditie anderzijds, gaat de IL [7413] zelfs zover om te beweren dat er nieuwe bronnen van Openbaring zijn. IL 19 [7413|(19)] beweert:

"Bovendien kunnen we zeggen dat het Amazonegebied - of enig ander inheems of gemeenschapsgebied - niet alleen een 'ubi' is, of een 'waar' (een geografische plaats), maar ook een 'quid' of een 'wat', een betekenisvolle plaats voor het geloof of de ervaring van God in de geschiedenis. Een gebied is dus een theologische plaats waar het geloof wordt geleefd en dus ook een bijzondere bron voor de openbaring van God: openbarende plaatsen waar het reservoir van leven en wijsheid wordt geopenbaard, een leven en wijsheid die over God spreken".

Als hier een bepaald gebied tot een "speciale bron voor de openbaring van God" wordt verklaard, dan moet worden gezegd dat dit een valse leer is, omdat de katholieke kerk al 2000 jaar onfeilbaar heeft geleerd dat de Schrift en de apostolische traditie de enige bronnen van openbaring zijn en dat er geen verdere openbaring in de loop van de geschiedenis kan worden toegevoegd. Zoals Dei Verbum [576] zegt:

"....er is geen nieuwe openbare openbaring te verwachten" Dei Verbum [[576|4]]

Schrift en traditie zijn de enige bronnen van die ene openbaring.

"Deze heilige Overlevering en de Heilige Schrift van Oud en Nieuw Verbond zijn dus als het ware de spiegel, waarin de Kerk op haar aardse pelgrimstocht God beschouwt, van wie zij alles ontvangt, totdat zij Hem eens van aangezicht tot aangezicht zal mogen aanschouwen, gelijk Hij is." Dei Verbum [[576|7]]

"De heilige Overlevering en de Heilige Schrift vormen één heilige schat van het woord Gods, die aan de Kerk is toevertrouwd." Dei Verbum [[576|10]]

Naast deze opvallende uitspraken en verwijzingen kan worden gezegd: het meest geciteerd worden de, met de uitwerking van de IL [7413] opgedragen en daartoe in 2014 opgerichte Rete Ecclesiale Panamazzonica (=REPAM), en de daartoe behorende auteurs van de zogenaamde Theologia india.
Het is een gesloten samenleving van absoluut gelijkgestemde mensen, zoals duidelijk te zien is aan de namenlijsten van de voorbereidende vergaderingen in Washington en Rome en die een onevenredig groot aantal voornamelijk Duitstalige Europeanen telt.

Men is immuun voor ernstige bezwaren, omdat het alleen gebaseerd kan zijn op monolithische doctrinalisme en dogmatisme of ritualisme Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(38.110.138)]], klerikalisme dat niet in staat is tot dialoog Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(110)]], op het rigide denken van de Farizeeën en de trots van de schriftgeleerden, en met wie men alleen maar met verloren tijd en nutteloze liefdesinspanningen te maken zou hebben. Niet iedereen heeft ervaring met Zuid-Amerika en hoort er alleen maar bij omdat ze de gelijke mening toegedaan zijn en ook de onderwerpen bepalen voor de gelijktijdige "synodale weg" van de Duitse Bisschoppenconferentie en het Centraal Comité van Duitse katholieken (afschaffing van het celibaat, vrouwen in het priesterambt en de hefbomen tegen het klerikalisme en fundamentalisme, aanpassing van de geopenbaarde seksuele moraal aan de genderideologie en de waardering van de homoseksuele praktijk). In een periode van 15 jaar was ik zelf jaarlijks twee tot drie maanden pastoraal en theologisch actief in parochies en seminaries in Peru en andere landen en beoordeel daarom niet vanuit een puur eurocentrisch perspectief, waarvan men mij graag zou willen beschuldigen. Een belangrijke zorg in het IL [7413] zal door elke katholiek worden gedeeld dat de volkeren van het Amazonegebied niet het voorwerp mogen blijven van kolonialisme en neokolonialisme, van krachten die zich alleen bezighouden met winst en macht ten koste van het geluk en de waardigheid van andere mensen. In kerk, maatschappij en staat is het duidelijk dat de mensen die daar wonen en vooral onze katholieke broeders en zusters, gelijke en vrije onderdanen van hun leven en aspiratie, hun geloof en hun moraal - in onze gezamenlijke verantwoordelijkheid - voor God staan. Maar hoe kan dit worden bereikt?

De verkondiging van het Evangelie is zonder twijfel een dialoog die overeenkomt met het Woord (logo's) van God aan ons en met ons antwoord in de gave 'om niet' van gehoorzaamheid van het geloof. Dei Verbum [[576|5]] Omdat de missie begint bij Christus, de God-mens, en hij zijn missie overbrengt van de Vader naar de Apostelen, heeft het alternatief van een dogmatische benadering "van boven" en een pedagogisch-pastorale benadering "van beneden" geen betekenis, tenzij men "het God-menselijke principe van de pastorale zorg" Franz Xaver Arnold Franz Xaver Arnold zou verwerpen. Maar de geadresseerde van de universele zending van Jezus (Mt. 28, 19) [b:Mt. 28, 19], "de universele en enige bemiddelaar van het heil tussen God en alle mensen" (Joh. 14, 6; Hand. 4, 12; 1 Tim. 2, 4) [b:Joh. 14, 6; Hand. 4, 12; 1 Tim. 2, 4] is de man die met zijn verstand nadenkt over de zin van het bestaan tussen de geboorte en de dood, die geschokt is door de existentiële crisis van het mens-zijn en die in leven en dood zijn hoop op God, de oorsprong en het doel van ieder mens, legt. Een kosmovisie met haar mythen en de rituele magie van Moeder "Natuur" of de offers aan "Goden" en geesten, die ons afschrikken of ons lokken met valse beloften, kan niet de juiste benadering zijn voor de komst van de Drie-ene God in Zijn Woord en Heilige Geest, net zo min als het wetenschappelijk-positivistische wereldbeeld van de liberale bourgeoisie, die van het Christendom een comfortabele overblijfsel van morele waarden en civiel-religieuze rituelen maakt. Serieus, moet in de opleiding van toekomstige priesters en theologen de Amazone kosmos, de wijsheid van de voorouders met hun mythen en rituelen de plaats innemen van de kennis van de klassieke en moderne filosofie, van de kerkvaders, van de moderne theologie, van de concilies?

Als de term "kosmosvisie" alleen maar betekent dat alle geschapen dingen met elkaar verbonden zijn, dan zou dat een waarheid als een koe zijn. Door de substantiële eenheid van lichaam en ziel staat de mens op het kruispunt van de structuur van geest en materie. Maar de aanblik van de kosmos is slechts aanleiding voor de verheerlijking van God en zijn prachtige heerschappij in de natuur en geschiedenis. Maar niet de kosmos wordt aanbeden als God, maar alleen de Schepper zelf. Wij vallen niet op onze knieën voor de machtige kracht van de natuur en "alle koninkrijken van de wereld met hun pracht en praal" (Mt. 4, 8) [b:Mt. 4, 8], maar alleen voor God. "Want in de Schrift staat er...: Gij zult de Heer, uw God, aanbidden en Hem alleen dienen". (Mt. 4, 10) [b:Mt. 4, 10]. Zo wees Jezus de duivelse verleider in de woestijn terug.

De "Theologia indigena und die Ökotheologie" Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(98)]] is een gedachtespinsel van sociaal-romantici. Theologie is het begrip (intellectus fidei) van de openbaring van God in zijn woord in de geloofsbelijdenis van de Kerk en niet het altijd nieuwe web van wereldgewaarwordingen en wereldbeelden of religieus-morele constellaties van het kosmische alles-een-gevoel, van de vervaging van het gevoel van zichzelf met de wereld (hen kai pan). Onze natuurlijke wereld is een schepping van de persoonlijke God. Geloof in christelijke zin is dus kennis van God in Zijn eeuwige Woord, dat vlees is geworden, is verlicht in de Heilige Geest, zodat we God in Christus mogen kennen. Het geloof, als bovennatuurlijke deugden, worden ons gecommuniceerd met hoop en liefde. Zo zien wij onszelf als kinderen van God, die door Christus tot God zeggen in de Heilige Geest "Abba, Vader" (Rom. 8, 15) [b:Rom. 8, 15]. Wij stellen al ons vertrouwen in Hem en Hij maakt ons tot zijn zonen, die vrij zijn van de angst voor de elementaire krachten van de wereld en de demonische wezens, goden en geesten, die verraderlijk op ons wachten in de onvoorspelbaarheid van de materiële krachten van de wereld.

De incarnatie is een unieke gebeurtenis in de geschiedenis, die God vrijelijk heeft besloten in zijn universele wil tot verlossing. Het is geen inculturatie en de inculturatie van de Kerk is geen incarnatie. Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(7.19.29.108)]] Het was niet Irenaeus van Lyon in het 5e boek van Adversus Haereses [848] Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(113)]], maar Gregorius van Nazianze die het principe formuleerde: "quod non est assumptum non est sanatum - wat niet wordt aangenomen is ook niet verlost" 101, 32 [[1996]]

En wat bedoeld werd was de volledigheid van de menselijke natuur tegen Apollinaris van Laodicea (315-390), die dacht dat het Woord bij de incarnatie (menswording) alleen het lichaam zonder de menselijke ziel zou hebben aanvaard. De zin:

"Culturele diversiteit vraagt om een reëlere incarnatie om op verschillende manieren te leven en de verschillende culturen te absorberen" Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(113)]]

is daarom nogal absurd. De incarnatie is niet het principe van de secundaire culturele aanpassing, maar concreet en vooral ook het principe van de bemiddeling van het heil in de

"Kerk als sacrament van het heil van de wereld in Christus" Lumen Gentium [[617|1.48]]

in de Geloofsbelijdenis van de Kerk, in haar zeven Sacramenten en in het bisschopsambt met de Paus aan het hoofd in de apostolische successie. Secundaire riten uit de traditie van de volkeren kunnen helpen om de Sacramenten, die door Christus geschonken zijn als middel tot verlossing, in de cultuur te verankeren. Zij mogen echter niet onafhankelijk worden, zodat bijvoorbeeld bruiloftsgebruiken plotseling belangrijker worden dan bijvoorbeeld het ja-woord, dat het enige constitutieve woord is voor het Sacrament van het huwelijk. De door Christus en de apostelen geschonken sacramentele tekens (woord en materiële symbolen) kunnen niet tot elke prijs worden veranderd. De doop kan alleen in naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest met natuurlijk water worden gegeven, en in de Eucharistie kan het brood van tarwekorrels en wijn van de wijnstok niet worden vervangen door plaatselijk voedsel. Dit zou geen inculturatie zijn, maar een ontoelaatbare inmenging in de historische wil tot de instelling ervan door Jezus en ook een breuk van de eenheid van de Kerk in haar sacramentele centrum. Als de inculturatie verwijst naar de secundaire uitwendige viering van de dienst en niet naar de Sacramenten die ex opere operato zijn door de levende aanwezigheid van Christus, de stichter en de eigenlijke genadegever in deze sacramentele tekens, dan is de zin schandalig of in ieder geval ondoordacht, die zegt:

"Zonder deze inculturatie kan de liturgie worden gereduceerd tot een expositiestuk in het museum of tot het bezit van enkelen". Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) [[7413|(124)]]

God is niet zomaar overal en uniform aanwezig in alle religies, waarbij de incarnatie slechts een typisch mediterraan verschijnsel zou zijn. Integendeel, God als Schepper van de wereld is aanwezig in het geheel en in elk menselijk hart (Hand. 17, 27; e.v.) [b:Hand. 17, 27vv] - ook al zijn de ogen van de mens vaak verblind door de zonde en zijn oren doof voor de liefde van God. Maar Hij komt tot ons op de weg van zelfopenbaring in de geschiedenis van Zijn uitverkoren volk Israël, heel dicht bij ons in Zijn vleesgeworden Woord en in de Geest die in ons hart wordt uitgestort. Deze zelfcommunicatie van God als genade en leven van ieder mens wordt in de wereld verspreid via de weg van de verkondiging van de Kerk, haar leven en haar cultus, d.w.z. de wereldmissie volgens de universele opdracht van Christus. Maar Hij werkt ook al met zijn hulp en hoffelijke genade in de harten van mensen die Hem nog niet expliciet en bij naam kennen, zodat wanneer zij van Hem horen in de apostolische verkondiging, zij Hem kunnen identificeren als Jezus de Heer - in de Heilige Geest (1 Kor. 12, 3) [b:1 Kor. 12, 3].

Wat in het IL [7413] ontbreekt is een duidelijke erkenning van Gods zelf-communicatie in het verbum incarnatum, aan de sacramentaliteit van de Kerk, aan de Sacramenten als objectief genademiddel in plaats van alleen maar zelfreferentiële symbolen, aan het bovennatuurlijke karakter van de genade, zodat de integriteit van de mens niet alleen bestaat uit eenheid met de natuur, maar ook uit het zoonschap met God en een genadige gemeenschap met de Drie-eenheid, en dat het eeuwige leven de beloning is van bekering tot God, van verzoening met Hem en niet alleen met het milieu en de wereld om ons heen. Integrale ontwikkeling mag niet beperkt blijven tot het verschaffen van materiële middelen. Want de mens bereikt zijn nieuwe integriteit alleen door volmaaktheid in de genade, nu in de doop, waardoor wij een nieuw schepsel en kinderen van God worden en eens in de visie van God in de gemeenschap van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest en in de gemeenschap van zijn heiligen (1 Joh. 1, 3; 1 Joh. 3, 1) [b:1 Joh. 1, 3; 1 Joh. 3, 1].

In plaats van de onduidelijke benadering van de vage religiositeit en de nutteloze poging om van het Christendom een wetenschap van verlossing te maken door de sacralisering van de kosmos en de biodiversiteit, de natuur en de ecologie, is het noodzakelijk om te kijken naar het centrum en de oorsprong van ons geloof: "God heeft in zijn goedheid en wijsheid besloten om zich te openbaren en het mysterie van zijn wil te openbaren: dat alle mensen door middel van Christus, het Woord dat vlees is geworden, toegang tot de Vader hebben in de Heilige Geest en deelgenoten zijn van de goddelijke aard". Dei Verbum [[576|2]]