Gebed, een gesprek tussen personen die van elkaar houden

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

In de Evangeliepassage van vandaag (Luc. 11, 1-13) [b:Luc. 11, 1-13], verhaalt de heilige Lucas de omstandigheden waarin Jezus het Onze Vader aanleert. De leerlingen konden reeds bidden. Zij zegden formules op uit de joodse traditie maar verlangen op hun beurt ook naar de “kwaliteit” van het gebed van Jezus. Want zij kunnen vaststellen dat het gebed een wezenlijke dimensie is in het leven van hun Meester. Trouwens, elke belangrijke daad van Hem wordt gekenmerkt door haltes van langdurig gebed. Bovendien, zijn zij gefascineerd wanneer zij zien dat Hij niet bidt zoals andere leraren uit die tijd; Zijn gebed is echter een intieme band met de Vader, zodanig dat ook zij verlangen te delen in die momenten van eenheid met God, om er heel de zoetheid van te proeven.

Zo wachten zij op een dag tot Jezus het gebed in afzondering beëindigd heeft en ze vragen Hem: “Heer, leer ons bidden” (Luc. 11, 1) [[b:Luc. 11, 1]]. In antwoord op die expliciete vraag van de leerlingen, geeft Jezus geen abstracte definitie van gebed, of onderricht Hij geen efficiënte gebedstechniek om iets te verkrijgen. Hij nodigt Zijn leerlingen integendeel uit een gebedservaring op te doen, door hen rechtstreeks in communicatie met de Vader te brengen, waarbij Hij heimwee in hen wekt naar een persoonsrelatie met God, met de Vader. Daar ligt het nieuwe van het christelijk gebed! Het is een gesprek tussen personen die van elkaar houden, een gesprek dat gefundeerd is op vertrouwen, gedragen door het luisteren en open voor solidair engagement. Het is een gesprek van de Zoon met de Vader, een gesprek tussen kinderen en de Vader. Dat is het christelijk gebed.

Daarom geeft Hij hun het gebed van het Onze Vader, misschien de meest kostbare gave die de Goddelijke Meester hun in Zijn zending op aarde heeft nagelaten. Nadat Hij ons Zijn mysterie geopenbaard heeft van Zoon en broeder, laat Jezus ons met dit gebed doordringen tot het vaderschap van God. Ik wil dit benadrukken: wanneer Jezus ons het Onze Vader onderricht, laat Hij ons binnengaan in het vaderschap van God en wijst ons de manier aan om een biddend en rechtstreeks gesprek met Hem aan te gaan door de weg van het kinderlijk vertrouwen. Het is een gesprek tussen de papa en zijn kind, van het kind met zijn papa. Wat wij in het Onze Vader vragen is voor ons reeds helemaal gerealiseerd in de enige Zoon: de heiliging van Zijn Naam, de komst van Zijn Rijk, de gaven van brood, vergeving en bevrijding van het kwaad. Terwijl wij vragen, openen wij de hand om te ontvangen. De gaven ontvangen die de Vader ons in de Zoon getoond heeft. Het gebed dat de Heer ons geleerd heeft, is de synthese van ieder gebed en wij richten het tot de Vader altijd in gemeenschap met de broeders. Soms zijn er verstrooiingen in het gebed, maar dikwijls voelen wij ook de wil om bij het eerste woord te blijven staan: “Vader”, en dit vaderschap in ons hart te voelen.

Vervolgens vertelt Jezus de parabel van een vriend die ongelegen komt. En Hij zegt: ge moet aandringen in het gebed. Ik denk aan wat kinderen van ongeveer drie jaar doen: zij beginnen vragen te stellen over wat zij niet begrijpen. In mijn land heet dat de leeftijd van de waarom vragen; hier ook, geloof ik. Kinderen kijken naar hun papa en zeggen: papa, waarom? papa, waarom? Zij vragen uitleg. Let op: wanneer papa het waarom begint uit te leggen, komen zij met een andere vraag zonder naar heel de uitleg te luisteren. Wat gebeurt er? Kinderen zijn onzeker over de vele dingen die zij half beginnen te begrijpen. Zij willen alleen de aandacht van papa op zich trekken en daarom: waarom? waarom? waarom? Als wij in het Onze Vader bij het eerste woord stilstaan, doen wij hetzelfde als toen wij kind waren, de aandacht van vader op ons trekken. Zeggen wij: “Vader”, “Vader”, en ook: “waarom?” en Hij zal naar ons kijken.

Vragen wij aan Maria, de biddende vrouw, ons te helpen het Onze Vader in vereniging met Jezus te bidden, om volgens het Evangelie te leven, geleid door de Heilige Geest.