Tot de priesters en religieuzen

Welbeminde broeders en zusters in de Heer:

In dit pastorale bezoek mocht een bijzonder moment van ontmoeting met u allen, priesters en religieuzen, niet ontbreken die in zulke grote getale verblijft in deze parochie.

Ik bevind me dus genoeglijk te midden van u en druk u mijn vreugde uit van vader, broeder en vriend en op dit korte moment van ontmoeting zou ik u enkele beschouwingen willen voorhouden die voortkomen uit de vereisten van onze tijd.

Wat is het algemene kenmerk van de tijd waarin ons de Voorzienigheid heeft geroepen te leven? Het lijkt dat we kunnen antwoorden dat het een grote geestelijke crisis is: van ideeën, van geloof en dientengevolge van moreel leven.

Wij zijn geroepen om in deze tijd van ons te leven en haar te beminnen om haar te redden. Voor welke eisen stelt ons dat?

Onze tijd vergt vooral diepgaande filosofische en theologische overtuigingen
Vele schipbreuken in het geloof en het gewijde leven, in het verleden en het heden, en vele huidige situaties van zorg en verbijstering vinden hun oorsprong in een crisis van filosofische aard. Het is nodig met grote ernst te zorgen voor de eigen culturele vorming. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft aangedrongen op de noodzaak om altijd Sint Thomas van Aquino als leermeester en leraar te hebben, want alleen in het licht en op basis van de ‘eeuwige filosofie’ kan het gebouw opgetrokken worden van de zo logische en veeleisende christelijke leer. Leo XIII zaliger gedachtenis bevestigde en belichtte in de beroemde en altijd actuele encycliek Aeterni Patris [2514], wier eeuwfeest we dit jaar vieren, op geweldige wijze de geldigheid van het rationele fundament van het christelijk geloof.

Daarom moet onze eerste zorg vandaag bestaan in die van de waarheid, zowel als eigen inwendige noodzaak, als voor ons dienstwerk. We kunnen geen dwaling verspreiden of in de schaduw van de twijfel laten! Het christelijk geloof als erfelijk en sociologisch wordt steeds meer persoonlijk, inwendig en veeleisend, en dat is zeker een goed, maar wij moeten zelf ook hebben om te kunnen geven! Herinneren we ons wat Sint Paulus schreef aan zijn leerling Timotheüs: “bewaar wat u is toevertrouwd, en keer u af van het profaan en leeg geredeneer en de opwerpingen van de zogenaamde gnosis; sommigen die haar verkondigen, zijn het spoor van het geloof reeds bijster geraakt”! (1 Tim. 6, 20) [b:1 Tim. 6, 20].

Deze aansporing is in het bijzonder geldig voor onze tijd die zo dorst naar zekerheid en duidelijkheid, en zo innig belaagd en gekweld is.

Onze tijd vraagt om rijpe en evenwichtige personen
De ideologische verwarring geeft aanleiding tot persoonlijkheden die psychologisch onrijp en arm zijn; de pedagogie zelf blijkt onzeker te zijn en soms dwalend. Juist om deze reden zoekt de moderne wereld ijverig naar rolmodellen, en in de meeste gevallen wordt zij daarin teleurgesteld, bedrogen en vernederd. Daarom moeten we rijpe personen zijn die hun eigen gevoeligheid beheersen, die hun eigen taken opnemen als verantwoordelijken en leiders, die zich weten te realiseren op de plaats en in het werk waar ze zich bevinden.

Onze tijd vereist kalmte en moed om de realiteit te nemen zoals ze is, zonder depressieve kritiek en zonder utopieën, om haar te beminnen en te redden.

Spant u zich daarom allen in deze idealen van “rijpheid” te verkrijgen door de liefde voor de eigen plicht, de meditatie, de geestelijke lezing, het gewetensonderzoek, het regelmatige ontvangen van het sacrament van de Boete, de geestelijke begeleiding. De Kerk en de moderne maatschappij hebben rijpe personen nodig: en die moeten wij zijn met de hulp van God!

Tenslotte heeft onze tijd een serieuze toeleg nodig op de eigen heiliging
De geestelijke noden van de huidige wereld zijn immens! Als we de grenzeloze oerwouden bezien van huizenblokken in de moderne metropolissen, bevolkt door talloze menigten, slaat de schrik om het hart. Hoe kunnen we al deze personen bereiken en ze tot Christus brengen?

De zekerheid komt ons te hulp dat we slechts instrumenten zijn van de genade: wie handelt in elk van deze zielen is God zelf met zijn liefde en barmhartigheid.

Onze ware en constante toeleg moet die zijn van de persoonlijke heiliging, om geschikte en vruchtbare instrumenten van de genade te worden. Het meest waarachtige en oprechte verlangen dat ik kan uitdrukken is slechts dit: wordt heilig en spoedig heilig! terwijl ik daarbij de woorden herhaal van Sint Paulus aan de Thessalonicenzen: “De God van de vrede, Hij moge u heiligen, geheel en al. Heel uw wezen, geest, ziel en lichaam, moge ongerept bewaard zijn bij de komst van onze Heer Jezus Christus” (1 Tes. 5, 23) [b:1 Tes. 5, 23].

Welbeminden:

Laten we tevreden zijn in deze tijden te leven en leggen we ons moedig toe op het plan dat de Voorzienigheid op mysterieuze wijze voltrekt, ook door middel van ons.

Heilige Pius V, “wier verheven persoon –zei Johannes XXIII– verbonden is met grote beproevingen die de Kerk moest verdragen in tijden die veel moeilijker zijn dan de onze” Discorsi, messaggi e.. Discorsi, messaggi e colloqui, vol. II, blz. 720, 6 mei 1960, leert ons in onze moeilijkheden ook onze toevlucht te zoeken bij de allerheiligste Maria, onze hemelse Moeder, de overwinnaar van alle dwaling en alle ketterij. Bidden we altijd tot haar, bidden we tot haar in het bijzonder met de heilige Rozenkrans, opdat ons enige en hoogste ideaal altijd de redding van de zielen moge zijn.

Van ganser harte geef ik u allen mijn bijzondere apostolische zegen.