Christus Vivit

Christus leeft. Hij is onze hoop en de mooiste jeugd van deze wereld. Alles wat hij aanraakt, wordt jong, wordt nieuw, is vervuld van leven. Daarom zijn de eerste woorden die ik elke jonge christen wil vertellen: hij leeft en wil dat je leeft!

Hij is in jou, Hij is bij je en gaat nooit weg. Voor zover je weg kunt komen, is naast jou de Verrezene, die je roept en wacht tot je opnieuw begint. Als je je oud voelt vanwege verdriet, wrok, angst, twijfel of mislukkingen, zal Hij er zijn om je kracht en hoop te geven.

Aan alle jonge Christenen schrijf ik met genegenheid deze apostolische vermaning, dat wil zeggen een brief die enkele overtuigingen van ons geloof oproept en tegelijkertijd ons aanmoedigt om te groeien in heiligheid en toewijding aan onze eigen roeping. Aangezien dit een mijlpaal is in de context van een synodaal pad, richt ik me tegelijkertijd tot het hele Volk van God, de voorgangers en de gelovigen, omdat reflectie op jongeren en voor jongeren ons allemaal uitdaagt en stimuleert. Daarom zal ik in sommige paragrafen rechtstreeks tot jongeren spreken en in andere paragrafen zal ik een meer algemene benadering van kerkelijk onderscheid voorstellen.

Ik werd geïnspireerd door de rijkdom aan reflecties en dialogen van de Synode vorig jaar. Ik zal hier niet alle bijdragen kunnen verzamelen, die u in het Einddocument [7076] kunt lezen, maar ik heb geprobeerd om bij het schrijven van deze brief de voorstellen op te nemen die mij het meest belangrijk lijken. Op deze manier zal mijn woord worden verrijkt door duizenden stemmen van gelovigen van over de hele wereld die hun mening naar de synode hebben gezonden. Zelfs de ongelovige jonge mensen, die wilden deelnemen aan hun reflecties, stelden vragen die aanleiding gaven tot nieuwe vragen in mij.

Laten we wat schatten uit de Heilige Schrift ophalen, waar de jeugd verschillende keren wordt gesproken en hoe de Heer hen tegemoet gaat.

In een tijd waarin jonge mensen weinig meetelden, laten sommige teksten zien dat God met andere ogen kijkt. We zien bijvoorbeeld dat Jozef bijna de jongste van het gezin was. (Gen. 37, 2-3) [[b:Gen. 37, 2-3]] God vertelde hem echter grote dingen in een droom en hij overwon al zijn broeders in belangrijke posities toen hij ongeveer twintig was. (Gen. 37-47) [[b:Gen. 37-47]]

In Gideon erkennen we de oprechtheid van de jongeren, die niet de gewoonte hebben om de realiteit te verzachten. Toen hem werd verteld dat de Heer met hem was, antwoordde hij: “Als de Heer met ons is, waarom heeft ons dit dan allemaal overkomen?” (Re. 6, 13) [b:Re. 6, 13]. Maar God werd niet gehinderd door die smaad en verdubbelde zijn inzet: “Ga met deze kracht van u en red Israël” (Re. 6, 14) [b:Re. 6, 14].

Samuel was een onzekere jonge man, maar de Heer communiceerde met hem. Dankzij het advies van een volwassene opende hij zijn hart om Gods roeping te horen: “Spreek Heer, omdat uw dienaar naar u luistert” (1 Sam. 3, 9.10) [b:1 Sam. 3, 9.10]. Daarom was hij een groot profeet die op belangrijke momenten in zijn vaderland tussenkwam. Koning Saul was ook een jonge man toen de Heer hem riep om zijn zending te vervullen. (1 Sam. 9, 2 ) [[b:1 Sam. 9, 2 ]]

Koning David werd gekozen toen hij een jongen was. Toen de profeet Samuel op zoek was naar de toekomstige koning van Israël, presenteerde een man zijn oudere en meer ervaren zonen als kandidaten. De profeet zei echter dat de uitverkorene de jonge David was, die de schapen weidde (1 Sam. 16, 6-13) [[b:1 Sam. 16, 6-13]], omdat “de mens verschijning ziet, maar de Heer ziet het hart” (1 Sam. 16, 7) [b:1 Sam. 16, 7]. De glorie van de jeugd ligt in het hart in plaats van in de fysieke kracht of in de indruk die bij anderen wordt gegeven.

Toen Salomo zijn vader moest opvolgen, voelde hij zich verloren en zei hij tegen God: “Ik ben maar een jongen; Ik weet niet hoe ik mezelf moet reguleren“ (1 Kon. 3, 7) [b:1 Kon. 3, 7]. De brutaliteit van de jeugd zette hem ertoe aan om God om wijsheid te vragen en wijdde zich aan zijn missie. Iets dergelijks gebeurde met de profeet Jeremia, geroepen om zijn volk wakker te maken toen hij nog heel jong was. In zijn angst zei hij: “Helaas, Heer God! Zie, ik weet niet hoe ik moet spreken, omdat ik jong ben“ (Jer. 1, 6) [b:Jer. 1, 6], maar de Heer vroeg hem dat niet te zeggen (Jer. 1, 7) [[b:Jer. 1, 7]] en voegde eraan toe:” Wees niet bang voor hen, want ik ben met u om uzelf te beschermen“ (Jer. 1, 8) [b:Jer. 1, 8]. De inwijding van de profeet Jeremia aan zijn zending laat zien wat mogelijk wordt als de frisheid van de jeugd en de kracht van God worden gecombineerd.

Een Joods meisje, dat in dienst was van het buitenlandse militair Naäman, kwam met geloof tussenbeide om hem te helpen herstellen van zijn ziekte. (2 Kon. 5, 2-6) [[b:2 Kon. 5, 2-6]] De jonge Ruth was een voorbeeld van vrijgevigheid om bij haar schoonmoeder te blijven die in schande was gevallen (Ruth 1, 1-18) [[b:Ruth 1, 1-18]] en toonde ook haar vrijmoedigheid om door te gaan in het leven. (Rt. 4, 1-17) [[b:Rt. 4, 1-17]]

Het vertelt een gelijkenis van Jezus (Lc. 15, 11-32) [[b:Lc. 15, 11-32]] dat de ‘jongere’ zoon het vaderlijk huis wilde verlaten in een ver land. (Lc. 15, 12-13) [[b:Lc. 15, 12-13]] Maar zijn dromen van autonomie veranderden in libertinisme en losbandigheid (Lc. 15, 13) [[b:Lc. 15, 13]] en hij ervoer de hardheid van eenzaamheid en armoede. (Lc. 15, 14-16) [[b:Lc. 15, 14-16]] Hij was echter in staat om het opnieuw te overwegen om opnieuw te beginnen (Lc. 15, 17-19) [[b:Lc. 15, 17-19]] en besloot op te staan. (Lc. 15, 20) [[b:Lc. 15, 20]] Het is typerend voor het jonge hart om beschikbaar te zijn om te veranderen, om op te staan en te worden geïnstrueerd door het leven. Hoe het kind niet te begeleiden in deze nieuwe onderneming? De oudere broer had echter al een oud hart en liet zich beheersen door hebzucht, zelfzucht en afgunst. (Lc. 15, 28-30) [[b:Lc. 15, 28-30]] Jezus looft de jonge zondaar die meer de goede weg inslaat dan hij die gelooft dat hij trouw is maar niet leeft in de geest van liefde en genade.

Jezus, de eeuwig jonge, wil ons een altijd jong hart geven. Het Woord van God vraagt ons: “Neem het oude zuurdeeg weg, als nieuwe pasta” (1 Kor. 5, 7) [b:1 Kor. 5, 7]. Tegelijkertijd nodigt hij ons uit om onszelf van de “oude mens” te ontdoen om de “nieuwe” mens aan te trekken. (Kol. 3, 9.10) [[b:Kol. 3, 9.10]] Hetzelfde Griekse woord dat.. Hetzelfde Griekse woord dat ‘nieuw’ betekent, wordt gebruikt om ‘jong’ uit te drukken. En wanneer hij uitlegt wat het betekent om die jeugd ‘die vernieuwd’ is (Kol. 3, 10) [b:Kol. 3, 10] aan te doen, zegt hij dat het betekent ‘gevoelens van tederheid, vriendelijkheid, nederigheid, zachtmoedigheid, grootmoedigheid, elkaar ondersteunen en je vergeven’ elkaar, als iemand klachten had over een ander” (Kol. 3, 12-13) [b:Kol. 3, 12-13]. Dit betekent dat echte jeugd bestaat uit het hebben van een hart dat in staat is lief te hebben. Aan de andere kant is het ouder worden van de ziel het enige dat ons van anderen scheidt. Dat is de reden waarom hij besluit: “Maar bovenal doen deze dingen een beroep op de naastenliefde, die hen op een perfecte manier verenigt” (Kol. 3, 14) [b:Kol. 3, 14].

We merken op dat Jezus het niet leuk vond dat volwassenen op minachting neerzien op de jongeren of hen op een despotische manier in hun dienst hielden. Integendeel, hij vroeg: “Wie van jullie is groter zal worden zoals de jongere” (Lc. 22, 26) [b:Lc. 22, 26]. Voor hem was leeftijd geen privilege, en dat ie-mand minder jaren had, betekende niet dat hij minder waard was of dat hij minder waardigheid had.

Het Woord van God zegt dat jonge mensen “als broeders” behandeld moeten worden (1 Tim. 5, 1) [b:1 Tim. 5, 1] en beveelt de ouders aan: “Maak uw kinderen niet boos, opdat zij niet ontmoedigd worden” (Kol. 3, 21) [b:Kol. 3, 21]. Een jong persoon kan niet worden ontmoedigd, zijn karakteristiek is om van grote dingen te dromen, om brede horizonten te zoeken, om meer te durven, om de wereld te willen veroveren, om veeleisende voorstellen te accepteren en om zijn best te doen om iets beters te bouwen. Hiervoor sta ik er met de jongeren op dat ze zichzelf niet laten beroven van de hoop en tegen iedereen herhaal ik: “Niemand verafschuwt je jonge leeftijd” (1 Tim. 4, 12) [b:1 Tim. 4, 12].

Tegelijkertijd wordt het echter aanbevolen aan jonge mensen: “Wees onderdanig aan de ouderlingen” (1 Pt. 5, 5) [b:1 Pt. 5, 5]. De Bijbel nodigt altijd uit om een diep respect te hebben voor ouderen, omdat ze over een schat aan ervaring beschikken, ze de successen en mislukkingen, de vreugden en grote pijnen van het leven, de hoop en teleurstellingen hebben ervaren, en in de stilte van hun hart houden ze zoveel verhalen dat kan ons helpen geen fouten te maken en niet bedrogen te worden door valse luchtspiegelingen. Het woord van een oudere wijze nodigt ons uit om bepaalde grenzen te respecteren en te weten hoe te domineren op het juiste moment: “Hij spoort de jonge mannen nog steeds aan verstandig te zijn” (Tit. 2, 6) [b:Tit. 2, 6]. Het is niet goed om in de jeugdcultus te vervallen, of in een jeugdige houding die anderen voor hun jaren veracht of omdat ze van een andere leeftijd zijn. Jezus zei dat de wijze persoon nieuwe dingen en oude dingen uit zijn schat weet te halen. (Mt. 13, 52) [[b:Mt. 13, 52]] Een jonge wijze opent zich voor de toekomst, maar is altijd in staat iets van de ervaring van anderen te waarderen.

In het Evangelie van Marcus verschijnt er een persoon die, wanneer Jezus hem aan de geboden herinnert, zegt: “Al deze dingen heb ik vanaf mijn jeugd gadegeslagen” (Mc. 10, 20) [b:Mc. 10, 20]. De Psalm zei dit al: “U, mijn Heer, mijn hoop, mijn vertrouwen, Heer, uit mijn jeugd. (...) Van je jeugd, o God, heb je mij geleerd en vandaag verkondig ik nog steeds je wonderen“ (Ps. 71, 5.17) [b:Ps. 71, 5.17]. We moeten ons niet bekeren om onze jeugd goed te besteden, ons hart open te stellen voor de Heer, op een andere manier te leven. Dit alles neemt onze jeugd niet weg, maar versterkt het en hernieuwt het: “Laat uw jeugd vernieuwd worden als een arend” (Ps. 103, 5) [b:Ps. 103, 5]. Dit is de reden waarom St. Augustinus klaagde: “Ik hield zo laat van je, zo oud en zo nieuw! Ik heb laat van je gehouden!" X, 27: PL 32, 795 [[850]] Echter, deze rijke man, die in zijn jeugd trouw aan God was geweest, liet de jaren zijn dromen wegnemen en hij verkoos gehecht te blijven aan zijn bezittingen. (Mc. 10, 22) [[b:Mc. 10, 22]]

In plaats daarvan verschijnt in het Evangelie van Mattheüs een jonge man (Mt. 19, 20.22) [[b:Mt. 19, 20.22]] die Jezus benadert om meer te vragen (Mt. 19, 20) [[b:Mt. 19, 20]], met die open geest die typisch is voor jonge mensen, op zoek naar nieuwe horizonten en grote uitdagingen. In werkelijkheid was zijn geest niet zo jong, omdat hij zich al had vastgeklampt aan rijkdom en comfort. Met zijn mond beweerde hij iets meer te willen, maar toen Jezus hem vroeg om vrijgevig te zijn en zijn bezittingen te verdelen, besefte hij dat hij zich niet los kon maken van wat hij bezat. Uiteindelijk “toen hij dit woord hoorde, ging de jongeman weg, verdrietig” (Mt. 19, 22) [b:Mt. 19, 22]. Hij had afstand gedaan van zijn jeugd.

Het Evangelie spreekt ook over enkele prudente jonge vrouwen die klaar en attent waren, terwijl anderen afgeleid en in slaap verkeerden. (Mt. 25, 1-13) [[b:Mt. 25, 1-13]] In feite kan men zijn jeugd afgeleid doorbrengen, vliegen op het oppervlak van het leven, slapen, niet in staat om diepe relaties op te bouwen en het hart van het leven te betreden. Op deze manier wordt een slechte toekomst voorbereid, zonder inhoud. Of je kunt je jeugd doorbrengen met het cultiveren van mooie en geweldige dingen, en op deze manier een toekomst voorbereiden vol leven en innerlijke rijkdom.

Als je je innerlijke kracht, dromen, enthousiasme, hoop en vrijgevigheid kwijt bent, verschijnt Jezus voor je terwijl hij zich voordoet voor de dode zoon van de weduwe en met al zijn macht als de verrezen Heer de Heer je aanspoort: “Jongen, ik zeg je, sta op!” (Lc. 7, 14) [b:Lc. 7, 14].

Ongetwijfeld zijn er veel andere teksten van het Woord van God die ons kunnen informeren over deze tijd van het leven. We zullen enkele daarvan in de volgende hoofdstukken analyseren.

Jezus is “jong onder de jongeren om het voorbeeld van de jongeren te zijn en hen te wijden aan de Heer”. II, 22, 4: PG 7 784 [[848]] Om deze reden bevestigde de synode dat “de jeugd een originele en stimulerende periode van het leven is, die Jezus zelf heeft geleefd, om haar te heiligen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|60]] Wat zegt het Evangelie over de jeugd van Jezus?

De Heer “straalde de geest uit” (Mt. 27, 50) [b:Mt. 27, 50] aan een kruis toen Hij net iets ouder was dan dertig. (Lc. 3, 23) [[b:Lc. 3, 23]] Het is belangrijk om te beseffen dat Jezus een jonge man was. Hij gaf zijn leven in een fase die vandaag wordt gedefinieerd als die van een jonge volwassene. Op het hoogtepunt van Zijn jeugd begon Hij zijn openbare missie en aldus “is een licht opgestaan” (Mt. 4, 16) [b:Mt. 4, 16], vooral toen Hij zijn leven tot het einde gaf. Dit einde was niet geïmproviseerd, integendeel al Zijn jeugd was een kostbare voorbereiding, in elk van zijn momenten, omdat “alles in het leven van Jezus een teken is van zijn mysterie” Catechismus van de Katholieke Kerk [[1|515]] en “het hele leven van Christus is een mysterie” van verlossing”. Catechismus van de Katholieke Kerk [[1|517]]

Het Evangelie spreekt niet over de kindertijd van Jezus, maar vertelt ons over enkele gebeurtenissen in Zijn adolescentie en jeugd. Matteüs plaatst deze periode van de jeugd van de Heer tussen twee gebeurtenissen: de terugkeer van Zijn familie naar Nazareth, na de tijd van ballingschap, en Zijn doop in de Jordaan, waar Hij zijn openbare missie begon. De laatste beelden van het kind Jezus zijn dat van een kleine vluchteling in Egypte (Mt. 2, 14-15) [[b:Mt. 2, 14-15]] en daarna die van een gerepatrieerde naar Nazareth. (Mt. 2, 19-23) [[b:Mt. 2, 19-23]] De eerste beelden van jongvolwassen Jezus zijn degenen die Hem aan ons voorstellen in de menigte naast de rivier de Jordaan, die door zijn neef Johannes de Doper gedoopt is als een van de vele van zijn volk. (Mt. 3, 13-17) [[b:Mt. 3, 13-17]]

Die doop was niet zoals de onze, die ons introduceert in het leven van genade, maar het was een toewijding voordat Hij aan de grote missie van zijn leven begon. Het Evangelie zegt dat Zijn doop de oorzaak was van de vreugde en het plezier van de Vader: “Gij zijt mijn Zoon, mijn geliefde” (Lc. 3, 22) [b:Lc. 3, 22]. Onmiddellijk verscheen Jezus vervuld met de Heilige Geest en werd door de Geest naar de woestijn geleid. Op deze manier was Hij klaar om te gaan en te prediken en wonderen te doen, te bevrijden en te genezen. (Lc. 4, 1-14) [[b:Lc. 4, 1-14]] Elke jongeman, wanneer hij zich geroepen voelt om een missie op deze aarde uit te voeren, wordt uitgenodigd om in zijn binnenwereld dezelfde woorden te herkennen die God de Vader tot hem richt: “U bent mijn geliefde zoon”.

Onder deze verhalen vinden we er een die Jezus in volledige adolescentie laat zien. Het was toen hij met zijn ouders terugkeerde naar Nazareth, nadat zij hem verloren hadden en hem in de tempel vonden. (Lc. 2, 41-51) [[b:Lc. 2, 41-51]] Hier zegt hij dat hij “aan hen onderworpen was” (Lc. 2, 51) [[b:Lc. 2, 51]], omdat hij zijn familie niet had ontkend. Onmiddellijk voegt Lucas eraan toe dat Jezus ‘in wijsheid, ouderdom en genade is gegroeid voor God en mensen’ (Lc. 2, 52) [b:Lc. 2, 52]. Dat wil zeggen, hij was zichzelf aan het voorbereiden en in die tijd verdiepte hij zich in zijn relatie met de Vader en met anderen. St. Johannes Paulus II legde uit dat hij niet alleen lichamelijk groeide, maar dat “er ook een spirituele groei in Jezus was” omdat “de volheid van genade in Jezus ten opzichte van de leeftijd was: er was altijd volheid, maar een groeiende volheid met toename in leeftijd”. De Geest en het Kind Jezus [[7384|2-3]]

Op basis van deze Evangeliegegevens kunnen we bevestigen dat Jezus in zijn jeugdige fase ‘zich vormde’, en zich aan het voorbereiden was om het project van de Vader uit te voeren. Zijn adolescentie en jeugd stuurden hem naar die allerhoogste missie.

In de adolescentie en jeugd was Zijn relatie met de Vader die van de geliefde Zoon; aangetrokken door de Vader groeide Hij, zorgde Hij voor Zijn zaken: “Wist je niet dat ik voor de dingen van mijn Vader moet zorgen?” (Lc. 2, 49) [b:Lc. 2, 49]. We moeten echter niet denken dat Jezus een eenzame tiener was of een jonge man die aan zichzelf dacht. Zijn relatie met de mensen was die van een jonge man die het hele leven van een goed geïntegreerd gezin in het dorp deelde. Hij had het werk van Zijn vader geleerd en vervolgens vervangen als timmerman. Om deze reden wordt Hij bij één gelegenheid “de timmermanszoon” genoemd (Mt. 13, 55) [b:Mt. 13, 55] en wederom eenvoudig “de timmerman” (Mc. 6, 3) [b:Mc. 6, 3]. Dit detail laat zien dat Hij een dorpsjongen was zoals de anderen en dat hij heel normale relaties had. Niemand beschouwde hem als een vreemde jongeman of gescheiden van de anderen. Juist om deze reden, toen Jezus zichzelf presenteerde om te prediken, konden mensen niet uitleggen waar Hij die wijsheid nam: “Is dit niet de zoon van Jozef?” (Lc. 4, 22) [b:Lc. 4, 22].

Het feit is dat “zelfs Jezus niet opgroeide in een gesloten en exclusieve relatie met Maria en Jozef, maar met plezier verhuisde in de uitgebreide familie waarin familieleden en vrienden waren”. Amoris Laetitia [[6271|182]] We begrijpen dus waarom, toen we terugkeerden van de pelgrimstocht naar Jeruzalem, de ouders kalm waren, denkend dat de twaalfjarige jongen (Lc. 2, 42) [[b:Lc. 2, 42]] vrij rondliep tussen de mensen, hoewel ze hem een hele dag niet zagen: “gelovend dat hij in het feest was, maakten ze een dag van reizen“ (Lc. 2, 44) [b:Lc. 2, 44]. Zeker - dachten ze - Jezus was daar, hij ging en kwam tussen de anderen, hij grapte met die van zijn leeftijd, hij luisterde naar de verhalen van de volwassenen en hij deelde de geneugten en de droefheden van de karavaan. De Griekse term die Lucas gebruikte voor de karavaan van pelgrims - synodia - geeft precies deze “gemeenschap onderweg ” aan waarvan de Heilige Familie deel uitmaakt. Dankzij het vertrouwen van zijn ouders, beweegt Jezus zich vrij en leert hij met alle anderen te lopen.

Deze aspecten van Jezus’ leven kunnen een inspiratie zijn voor elke jongere die opgroeit en zich voorbereidt om zijn missie te vervullen. Het gaat om volwassen worden in de relatie met de Vader, in het bewustzijn om een van de leden van het gezin en van de gemeenschap te zijn, en om open te staan voor vervulling door de Geest en om de missie te volbrengen die God toevertrouwt, zijn eigen roeping. Dit alles mag niet worden genegeerd in het jeugdwerk, om geen projecten te creëren die jonge mensen isoleren van het gezin en de wereld, of die hen transformeren in een geselecteerde minderheid die bewaard is gebleven voor alle infecties. We hebben eerder projecten nodig die hen versterken, begeleiden en projecteren naar de ontmoeting met anderen, de genereuze dienst, de missie.

Jezus verlicht u niet, jonge mensen, van ver of van buitenaf, maar uitgaande van zijn eigen jeugd, die hij met u deelt. Het is erg belangrijk om de jonge Jezus te overdenken die ons de evangeliën toont, omdat Hij echt een van jullie was, en in Hem zijn veel typische aspecten van jonge harten herkenbaar. We zien het bijvoorbeeld in de volgende kenmerken: “Jezus had een onvoorwaardelijk vertrouwen in de Vader, Hij zorgde voor de vriendschap met zijn discipelen en bleef zelfs op momenten van crisis trouw aan het. Hij toonde diepe compassie tegenover de zwaksten, vooral de armen, zieken, zondaars en de uitgeslotenen. Hij had de moed om de religieuze en politieke autoriteiten van zijn tijd onder ogen te zien; Hij had de ervaring zich verkeerd begrepen en verworpen te voelen; heeft de angst voor lijden ervaren en de kwetsbaarheid van de Passie gekend; Hij richtte zijn blik op de toekomst door te vertrouwen op de veilige handen van de Vader en op de kracht van de Geest. In Jezus kunnen alle jonge mensen elkaar vinden”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|63]]

Aan de andere kant is Jezus opgestaan en wil Hij dat we deelnemen aan de nieuwheid van zijn opstanding. Hij is de echte jeugd van een verouderde wereld en het is ook de jeugd van een universum dat wacht met “de barensweeën” (Rom. 8, 22) [b:Rom. 8, 22] om gekleed te worden met zijn licht en zijn leven. Naast Hem kunnen we drinken van de ware bron, die onze dromen, onze projecten, onze grote idealen levend houdt, en die ons lanceert in de aankondiging van het leven dat de moeite waard is om te leven. In twee merkwaardige details van het Evangelie van Marcus kunnen we de oproep zien tot de ware jeugd van de herrezenen. Aan de ene kant verschijnt in de passie van de Heer een angstige jongeman die probeerde Jezus te volgen, maar die naakt wegvluchtte (Mc. 14, 51-52) [[b:Mc. 14, 51-52]], een jongeman die niet de kracht had om alles te riskeren om de Heer te volgen. In plaats daarvan zien we in de buurt van het lege graf een jongeman “gekleed in een wit gewaad” (Mc. 16, 5) [b:Mc. 16, 5] die ons uitnodigde om angst te overwinnen en de vreugde van de opstanding aan te kondigen. (Mc. 16, 6-7) [[b:Mc. 16, 6-7]]

De Heer roept ons in de nacht van andere jonge mensen op naar lichtsterren; Hij nodigt ons uit om naar de ware sterren te kijken, die tekens die zo gevarieerd zijn dat Hij ons geeft omdat we niet stil blijven, maar we imiteren de zaaier die de sterren observeerde om het veld te kunnen ploegen. God licht sterren voor ons op zodat we kunnen blijven lopen: “De sterren schenen in hun wachtposten en ze verheugden zich; hij riep ze en antwoordde" (Bar. 3, 34-35) [b:Bar. 3, 34-35]. Maar Christus zelf is voor ons het grote licht van hoop en leiding in onze nacht, omdat hij “de stralende morgenster” is (Openb. 22, 16) [b:Openb. 22, 16].

Jong zijn, in plaats van een leeftijd, is een toestand van het hart. Aldus kan een instituut dat zo oud is als de Kerk zichzelf vernieuwen en terugkeren naar jong zijn in verschillende stadia van zijn zeer lange geschiedenis. In werkelijkheid voelt hij op zijn meest tragische momenten de roep om terug te keren naar het wezenlijke van de eerste liefde. Herinnerend aan deze waarheid, bevestigde het Tweede Vaticaans Concilie dat “rijk in een lang verleden dat er altijd in leeft, en op weg is naar menselijke perfectie in de tijd en naar het ultieme lot van geschiedenis en leven, het de ware jeugd van de wereld is”. Daarin is het altijd mogelijk om Christus te ontmoeten “de metgezel en vriend van de jongeren”. Boodschap aan de jongeren [[514|1]]

We vragen de Heer om de Kerk te bevrijden van diegenen die het willen ouder worden, het te repareren op het verleden, het te stoppen, het onbeweeglijk te maken. We vragen ook dat ze haar verlost van een andere verleiding: om te geloven dat ze jong is omdat ze toegeeft aan alles wat de wereld haar biedt, om te geloven dat ze zichzelf vernieuwt omdat ze haar boodschap verbergt en zichzelf camoufleert met anderen. Nee. Het is jong wanneer het zelf is, wanneer het elke dag de steeds nieuwe kracht van het Woord van God, van de Eucharistie, van de aanwezigheid van Christus en van de kracht van zijn Geest ontvangt. Hij is jong wanneer hij voortdurend in staat is terug te keren naar zijn bron.

Het is waar dat leden van de Kerk geen rare types mogen zijn. Iedereen moet in staat zijn om ons te horen als broeders en buren, zoals de apostelen, die genoten van “de gunst van alle mensen” (Hand. 2, 47) [b:Hand. 2, 47]. (Hand. 4, 21.33; Hand. 5, 13) [[b:Hand. 4, 21.33; Hand. 5, 13]] Tegelijkertijd moeten we echter de moed hebben om anders te zijn, om andere dromen te laten zien die deze wereld niet biedt, om getuige te zijn van de schoonheid van vrijgevigheid, van dienstbaarheid, van zuiverheid, van fortuin, van vergeving, van trouw aan iemands roeping, van gebed, van de strijd voor gerechtigheid en het algemeen welzijn, van liefde voor de armen, van sociale vriendschap.

De Kerk van Christus kan altijd in de verleiding komen om het enthousiasme te verliezen, omdat ze niet langer luistert naar de roeping van de Heer naar het risico van het geloof, om alles te geven zonder gevaren te meten, en terugkeert om valse aardse zekerheden te zoeken. Juist de jonge mensen kunnen haar helpen om jong te blijven, niet in corruptie te vervallen, niet om te stoppen, niet om trots te zijn, niet om te veranderen in een sekte, om armer te zijn en in staat om te getuigen, om dicht bij de laatste en de afgedankte te blijven, om te vechten voor gerechtigheid, om zich nederig te laten ondervragen. Ze kunnen de schoonheid van de jeugd naar de Kerk brengen wanneer ze “het vermogen om zich te verblijden in wat begint te stimuleren, zichzelf terug te geven, zichzelf te vernieuwen en opnieuw te beginnen voor nieuwe veroveringen” stimuleren. Boodschap aan de jongeren [[514|1]]

Degenen onder ons die niet langer jong zijn, hebben kansen nodig om hun stem en hun stimulus te laten sluiten, en “nabijheid creëert de voorwaarden voor de Kerk om een ruimte te zijn voor dialoog en een getuigenis van broederschap dat fascineert”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|1]] We moeten meer ruimtes creëren waar de stem van jonge mensen resoneert: “Luisteren maakt het mogelijk om geschenken uit te wisselen, in een context van empathie. (...) Tegelijkertijd bepaalt het de voorwaarden voor een aankondiging van het Evangelie dat echt het hart bereikt, op een doordringende en vruchtbare manier”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|8]]

”Als voor veel jonge mensen God, religie en de Kerk lege woorden lijken, zijn ze gevoelig voor de figuur van Jezus, wanneer het op een aantrekkelijke en effectieve manier wordt gepresenteerd”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|50]] Om deze reden moet de Kerk niet te zeer op zichzelf zijn gericht, maar vooral Jezus Christus weerspiegelen. Dit betekent dat hij nederig erkent dat sommige concrete dingen moeten veranderen, en daartoe moet hij ook de visie en zelfs de kritiek van jonge mensen verzamelen.

Op de synode werd erkend dat “een aanzienlijk aantal jongeren, om de meest uiteenlopende redenen, niets van de Kerk vragen omdat ze het niet belangrijk vinden voor hun bestaan. Sommigen vragen inderdaad uitdrukkelijk om met rust te worden gelaten, omdat ze de aanwezigheid ervan als lastig en zelfs irritant ervaren. Dit verzoek komt vaak niet voort uit een onkritische en impulsieve minachting, maar heeft ook zijn wortels in serieuze en respectabele redenen: seksuele en economische schandalen; de onvoorbereidheid van de gewijde bedienaren die niet weten hoe ze de gevoeligheid van de jongeren adequaat kunnen onderscheppen; het gebrek aan zorg bij de voorbereiding van de preek en bij de presentatie van het Woord van God; de passieve rol die is toegewezen aan jongeren binnen de christelijke gemeenschap." Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|53]]

Zelfs als er jonge mensen zijn die gelukkig zijn als ze een Kerk zien die nederig zeker is van haar gaven en ook in staat zijn om loyale en broederlijke kritiek uit te oefenen, vragen andere jongeren om een Kerk die meer luistert, die niet constant de wereld veroordeelt. Ze willen geen stille en schuchtere Kerk zien, maar niet altijd in oorlog zijn voor twee of drie thema’s die het achtervolgen. Om geloofwaardig te zijn in de ogen van jonge mensen, moet het soms nederigheid herstellen en gewoon luisteren, herkennen in wat anderen een licht zeggen dat hen kan helpen het Evangelie beter te ontdekken. Een defensieve Kerk, die nederigheid vergeet, die ophoudt luisteren, zich niet laat betrappen, zijn jeugd verliest en een museum wordt. Hoe kan het de dromen van jonge mensen accommoderen? Hoewel het de waarheid van het Evangelie bezit, dit betekent niet dat hij het volledig heeft begrepen; integendeel, het moet altijd groeien in het begrijpen van deze onuitputtelijke schat. vgl: Dei Verbum [[[576|8]]]

Een al te angstige en gestructureerde Kerk kan bijvoorbeeld voortdurend kritisch zijn over alle verhandelingen over de verdediging van vrouwenrechten en voortdurend de risico’s en mogelijke fouten van dergelijke claims onder de aandacht brengen. Omgekeerd kan een levende Kerk reageren door aandacht te schenken aan de legitieme claims van vrouwen die meer rechtvaardigheid en gelijkheid eisen. Het kan geschiedenis onthouden en een lang verhaal herkennen van autoritarisme van mannen, van onderwerping, van verschillende vormen van slavernij, misbruik en door mannen gedomineerd geweld. Met deze blik zal hij in staat zijn om deze eigen rechten te claimen, en hij zal zijn bijdrage met overtuiging leveren voor meer wederkerigheid tussen mannen en vrouwen, hoewel hij het niet eens is met alles wat sommige feministische groepen voorstellen. In deze lijn wilde de Synode het engagement van de Kerk hernieuwen "tegen alle discriminatie en geweld op grond van geslacht". Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|150]] Dit is de reactie van een Kerk die zichzelf jong houdt en zich laat ondervragen en stimuleren door de gevoeligheid van jonge mensen.

In het hart van de Kerk schijnt Maria. Zij is het geweldige model voor een jonge Kerk die Christus met frisheid en volgzaamheid wil volgen. Toen zij heel jong was, ontving zij de aankondiging van de engel en gaf zij niet op met het stellen van vragen. (Lc. 1, 34) [[b:Lc. 1, 34]] Maar zij had een ziel beschikbaar en zei: “Zie de dienstmaagd des Heren” (Lc. 1, 38) [b:Lc. 1, 38].

”De kracht van het” ja “van Maria, jong, maakt altijd indruk. De kracht van dat “mij geschiedde naar uw woord” dat zij tegen de engel zei. Het was iets anders dan een passieve of berustende acceptatie. Het was iets anders dan een “ja” alsof je wilde zeggen: “Nou, laten we eens kijken wat er gebeurt”. Maria kende deze uitdrukking niet: laten we eens kijken wat er gebeurt. Ze was vastbesloten, ze begreep waar het over ging en zei ‘ja’, zonder woorden. Het was iets meer, iets anders. Het was het “ja” van degenen die betrokken willen raken en risico willen nemen, van diegenen die alles willen inzetten, zonder enige andere garantie dan de zekerheid dat ze weten dat ze dragers van een belofte zijn. En ik vraag iedereen van jullie: heb je het gevoel dat je de belofte hebt? Welke belofte draag ik in mijn hart? Maria zou ongetwijfeld een moeilijke missie hebben gehad, maar de moeilijkheden waren geen reden om “nee” te zeggen. Natuurlijk zou zij complicaties hebben gehad, maar het zouden niet dezelfde complicaties zijn geweest die zich voordoen wanneer lafheid ons verlamt omdat we niet alles vooraf duidelijk of verzekerd hebben. Maria heeft geen levensverzekering gekocht! Maria zet alles op het spel en daarom is ze sterk, daarom is ze ook influencer, is ze de beïnvloeder van God! Het “ja” en de wens om te dienen waren sterker dan twijfels en moeilijkheden."" Tijdens de gebedswake met de jongeren [[7336]]

Zonder toe te geven aan ontwijkingen of luchtspiegelingen:

“Ze wist hoe ze de pijn van haar Zoon moest begeleiden, (...) steunde hem met zijn ogen en beschermde hem met zijn hart. Pijn die geleden heeft, maar die haar niet heeft gebogen. Ze was de sterke vrouw van het “ja”, die ze ondersteunt en begeleidt, beschermt en omhelst. Zij is de grote bewaker van de hoop. (...) Van haar leren we “ja” zeggen tegen het koppige geduld en de creativiteit van diegenen die niet de moed verliezen en opnieuw beginnen “. Bij de afsluiting van de Kruisweg [[7391]]

Maria was het meisje met een grote ziel die zich verheugde met vreugde (Lc. 1, 47) [[b:Lc. 1, 47]], zij was het meisje met haar ogen verlicht door de Heilige Geest die met geloof het leven overwoog en alles in haar hart hield. (Lc. 2, 19.51) [[b:Lc. 2, 19.51]] Het was de rusteloze, degene die klaar was om te vertrekken, dat toen ze hoorde dat haar nicht haar nodig had, ze niet aan haar eigen projecten dacht, maar ‘zonder uitstel’ (Lc. 1, 39) [b:Lc. 1, 39] naar het bergachtige gebied begon.

En wanneer het nodig is om uw kind te beschermen, hier is zij met Jozef in een ver land. (Mt. 2, 13-14) [[b:Mt. 2, 13-14]] Om deze reden bleef zij onder de discipelen verzameld in gebed wachten op de Heilige Geest. (Hand. 1, 14) [[b:Hand. 1, 14]] Zo werd met zijn aanwezigheid een jonge Kerk geboren, met zijn apostelen die uitkwamen om een nieuwe wereld te baren. (Hand. 2, 4-11) [[b:Hand. 2, 4-11]]

Dat meisje van vandaag is de Moeder die waakt over haar kinderen, over ons haar kinderen die vaak in het leven wandelen, behoeftig, maar met de wens dat het licht van de hoop niet uitgaat. Dit is wat we willen: dat het licht van hoop niet uitgaat. Onze Moeder kijkt naar deze pelgrimsmensen, een volk van jonge mensen van wie zij houdt, die haar zoekt door stilte in haar hart te maken ondanks het feit dat er onderweg zoveel lawaai, gesprekken en afleidingen zijn. Maar voor de ogen van de Moeder is er alleen ruimte voor de stilte gevuld met hoop. En zo verlicht Maria opnieuw onze jeugd.

Het hart van de Kerk is ook vol met jonge heiligen, die hun leven gaven voor Christus, velen van hen tot het martelaarschap. Het waren kostbare reflecties van de jonge Christus die schijnen om ons te stimuleren en ons uit onze slaperigheid te laten komen. De synode benadrukte dat

“veel jonge heiligen de kenmerken van de jonge leeftijd in al hun schoonheid hebben doen schijnen en ware profeten van verandering in hun tijd zijn geweest; hun voorbeeld laat zien waar jonge mensen toe in staat zijn om zich open te stellen voor een ontmoeting met Christus“. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|65]]

”Door de heiligheid van de jongeren kan de Kerk haar spirituele vuur en haar apostolische kracht vernieuwen. De balsem van heiligheid, opgewekt door het goede leven van zoveel jonge mensen, kan de wonden van de Kerk en van de wereld genezen, en ons terugbrengen naar die volheid van liefde waar we altijd voor zijn geroepen: de jonge heiligen sporen ons aan om terug te keren naar onze eerste liefde. (Openb. 2, 4) [[b:Openb. 2, 4]]‘ Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|167]]

Er zijn heiligen die het volwassen leven niet gekend hebben en hebben ons het getuigenis achtergelaten van een andere manier om de jeugd te ervaren. We herinneren ons er op zijn minst enkele, uit verschillende historische perioden, die op hun eigen manier heilig waren.

In de 3e eeuw was de H. Sebastiaan een jonge kapitein van de Praetoriaanse Garde. Ze vertellen dat hij overal over Christus sprak en zijn metgezellen probeerde te bekeren, totdat ze hem verplichtten om afstand te doen van zijn geloof. Omdat hij het niet accepteerde, overlaadden ze hem met pijlen, maar hij overleefde en bleef Christus zonder angst aankondigen. Uiteindelijk sloegen ze hem om hem te vermoorden.

Franciscus van Assisi, toen hij jong en vol dromen was, voelde de oproep van Jezus om arm te zijn zoals hij en om de Kerk te herstellen met zijn getuigenis. Hij gaf alles met vreugde op en is de heilige van universele broederschap, de broer van allen, die de Heer loofde voor zijn schepselen. Hij stierf in 1226.

De H. Jeanne d’Arc werd geboren in 1412. Ze was een jonge boerin die, ondanks haar jonge leeftijd, vocht om Frankrijk te verdedigen tegen indringers. Miskend door haar uiterlijk en haar manier van leven in het geloof, stierf zij op de brandstapel.

De zalige Andrew Phû Yên was een jonge 17de-eeuwse Vietnamees. Hij was een catecheet en hielp de missionarissen. Hij werd gevangen genomen vanwege zijn geloof en omdat hij het niet wilde opgeven, werd hij gedood. Hij stierf en zei: “Jezus”.

In dezelfde eeuw werd de H. Catarina Tekakwitha, een jonge leek die afkomstig was uit Noord-Amerika, vervolgd om haar geloof en reed in haar vlucht meer dan driehonderd kilometer door dichte bossen. Zij wijdde zichzelf aan God en stierf en zei: “Jezus, ik hou van jou!”

De heilige Dominicus Savio heeft al zijn lijden aan Maria aangeboden. Toen Don Bosco hem leerde dat heiligheid inhoudt dat hij altijd vreugdevol is, opende hij zijn hart voor een aanstekelijke vreugde. Hij probeerde dicht bij zijn meest gemarginaliseerde en zieke metgezellen te blijven. Hij stierf in 1857 op veertienjarige leeftijd en zei: “Wat een wonder zie ik!”

Sint-Theresia van het kind Jezus werd in 1873 geboren. Toen ze vijftien was en veel moeilijkheden overwon, slaagde ze erin in te treden in een Karmelietenklooster. Zij leefde de kleine weg van volledig vertrouwen in de liefde van de Heer, en stelde voor om met haar gebed het vuur van liefde te voeden dat de Kerk beweegt.

De zalige Ceferino Namuncurá was een jonge Argentijnse zoon van een belangrijke leider van de inheemse volkeren. Hij werd een Salesiaanse seminarist, met een sterk verlangen om terug te keren naar zijn stam om Jezus Christus te brengen. Hij stierf in 1905.

De zalige Isidoro Bakanja was een leek uit Congo en gaf getuigenis van zijn geloof. Hij werd lang gemarteld omdat hij het Christendom aan andere jongeren had voorgesteld. Hij stierf in 1909 zijn beul te vergeven.

De zalige Pier Giorgio Frassati, die stierf in 1925, “was een jonge man met een boeiende vreugde, een vreugde die vele moeilijkheden in zijn leven overtrof”. Bij de afsluiting van de Kruisweg [[7391|(4)]] Hij zei dat hij de liefde van Jezus die hij in de communie ontving terug wilde betalen door de armen te bezoeken en te helpen.

De zalige Marcel Callo was een jonge Fransman die in 1945 stierf. In Oostenrijk werd hij gevangengezet in een concentratiekamp waar hij zijn medegevangenen troostte te midden van hard werk.

De jonge zalige Chiara Badano, die in 1990 stierf, heeft ervaren hoe pijn kan worden veranderd door liefde (...). De sleutel tot haar vrede en haar vreugde was volledig vertrouwen in de Heer en acceptatie van ziekte als een mysterieuze uitdrukking van haar wil voor het welzijn van haar en van iedereen “. "Verheugt u in de Heer te allen tijde" (Fil. 4, 4) [[4575|6]]

Dat deze, samen met zoveel jonge mensen die, vaak in stilte en anonimiteit, het Evangelie diepgaand hebben geleefd, voorspreken voor de Kerk, zodat zij vol van vreugdevolle, moedige en toegewijde jonge mensen kan zijn die de wereld nieuwe getuigenissen van heiligheid geven.

Na het Woord van God te hebben gelezen, kunnen we onszelf niet beperken tot het zeggen dat jonge mensen de toekomst van de wereld zijn: zij zijn het heden, zij verrijken het met hun bijdrage. Een jongere is geen kind meer, hij bevindt zich in een moment van zijn leven waarin hij verschillende verantwoordelijkheden op zich neemt en samen met volwassenen deelneemt aan de ontwikkeling van het gezin, van de samenleving, van de Kerk. Maar de tijden veranderen en de vraag komt terug: hoe zijn jonge mensen vandaag, wat gebeurt er nu met jongeren?

De synode heeft erkend dat de gelovigen van de Kerk niet altijd de houding van Jezus hebben, in plaats van dat wij er diep naar luisteren.

“Soms bestaat de neiging om kant-en-klare antwoorden en kant-en-klare recepten te geven, zonder dat de jeugdkwesties in hun nieuwheid verschijnen en ze in beslag nemen. de provocatie”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|8]]

Aan de andere kant, wanneer de Kerk rigide schema’s opgeeft en openstaat voor een aandachtig en beschikbaar luisterend naar jonge mensen, verrijkt deze empathie haar, omdat

“het jongeren toestaat hun bijdrage te leveren aan de gemeenschap, hen te helpen nieuwe gevoeligheden te begrijpen”. en om nieuwe vragen te stellen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|8]]

Vandaag lopen volwassenen het risico een lijst met rampen te maken, met gebreken van de jeugd van onze tijd. Sommigen juichen ons toe omdat we experts zijn in het identificeren van negatieve aspecten en gevaren. Maar wat zou het resultaat zijn van deze houding? Een steeds grotere afstand, minder nabijheid, minder wederzijdse hulp.

Het waakzame oog van degenen die geroepen zijn om vader, voorganger en gids van de jeugd te zijn, bestaat uit het identificeren van de kleine vlam die blijft branden, het riet dat lijkt te breken maar nog niet gebroken is. (Jes. 42, 3) [[b:Jes. 42, 3]] Het is het vermogen om paden te identificeren waar anderen alleen muren zien, het is weten hoe ze mogelijkheden moeten herkennen waar anderen alleen gevaren zien. Zo is de blik van God de Vader, in staat om de zaden van goed gezaaid in de harten van jonge mensen te versterken en te voeden. Het hart van elke jongere moet daarom worden beschouwd als “heilig land”, drager van zaden van goddelijk leven en waarvoor we “onze sandalen uit moeten doen” om het Mysterie te kunnen naderen en verdiepen.

We zouden kunnen proberen de karakteristieken van de jonge mensen van vandaag te beschrijven, maar allereerst wil ik een observatie van de synodevaders verzamelen:

“De samenstelling van de synode maakte de aanwezigheid en de bijdrage van de verschillende regio’s van de wereld zichtbaar, met de nadruk op de schoonheid van het zijn Universele Kerk. Zelfs in een context van groeiende globalisering, vroegen de synodevaders om de vele verschillen tussen contexten en culturen te benadrukken, zelfs binnen hetzelfde land. Er is een groot aantal jeugdwerelden, zo erg dat in sommige landen de neiging bestaat om de term ‘jeugd’ in het meervoud te gebruiken. Bovendien vormt de leeftijdsgroep die door de huidige synode (16-29 jaar) wordt beschouwd, geen homogeen geheel, maar bestaat deze uit groepen die in bijzondere situaties leven”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|10]]

Al vanuit demografisch oogpunt zijn er in sommige landen veel jonge mensen, terwijl andere een zeer laag geboortecijfer hebben. Echter,

“een ander verschil is afgeleid van de geschiedenis, waardoor landen en continenten van de oude christelijke traditie anders zijn, wiens cultuur een herinnering draagt om niet verloren te gaan, van landen en continenten die in plaats daarvan gemarkeerd worden door andere religieuze tradities en waarin het Christendom het is een minderheid en soms recente aanwezigheid. In andere gebieden zijn de christelijke gemeenschappen en de jongeren die er deel van uitmaken, het voorwerp van vervolging “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|11]]

Het is ook nodig om die jongeren te onderscheiden

“die toegang hebben tot een groeiend aantal kansen die worden geboden door de globalisering, door hen die in de marge van de samenleving of op het platteland leven en die het gevolg zijn van vormen van uitsluiting en verspilling”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|12]]

Er zijn veel andere verschillen die gecompliceerd zouden zijn om hier in detail te beschrijven. Daarom lijkt het niet gepast om te pauzeren om een uitvoerige analyse van jonge mensen in de wereld van vandaag te bieden, van hoe ze leven en wat er met hen gebeurt. Maar aangezien ik de realiteit niet kan observeren, zal ik in het kort wijzen op enkele bijdragen die vóór de Synode en anderen kwamen die ik tijdens de cursus heb kunnen verzamelen.

Jeugd is geen object dat in abstracte termen kan worden geanalyseerd. In werkelijkheid bestaat “jeugd” niet, er zijn jonge mensen met hun concrete leven. In de vooruitstrevende wereld van vandaag worden zoveel van deze levens blootgesteld aan lijden en manipulatie.

De synodevaders wezen er met pijn op dat

“veel jonge mensen in oorlogscontexten leven en lijden aan geweld in een ontelbare verscheidenheid van vormen: ontvoeringen, afpersing, georganiseerde misdaad, mensenhandel, slavernij en seksuele uitbuiting, verkrachtingen, enz. Andere jongeren worstelen vanwege hun geloof om een plaats te vinden in hun samenlevingen en lijden aan verschillende vormen van vervolging, tot aan hun dood. Er zijn veel jonge mensen die vanwege dwang of gebrek aan alternatieven misdaden en geweld plegen: kindsoldaten, gewapende en criminele bendes, drugshandel, terrorisme, enz. Dit geweld breekt vele jonge levens. Misbruik en verslavingen, evenals geweld en deviantie zijn enkele van de redenen waarom jongeren gevangen worden gezet, met een bepaalde incidentie in sommige etnische en sociale groepen “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|41]]

Veel jonge mensen worden geïdeologiseerd, uitgebuit en gebruikt als kanonnenvoer of als een middel om anderen te vernietigen, te intimideren of te bespotten. En het ergste is dat velen individualisten, vijanden en wantrouwen jegens iedereen worden en zo een gemakkelijke prooi worden voor ontmenselijkende voorstellen en destructieve plannen opgesteld door politieke groeperingen of economische machten.

Nog steeds

"de meest talrijk in de wereld zijn de jongeren die lijden aan vormen van marginalisatie en sociale uitsluiting, om religieuze, etnische of economische redenen. We herinneren ons de moeilijke situatie van adolescenten en jongeren die zwanger worden en de gesel van abortus, evenals de verspreiding van HIV, de verschillende vormen van afhankelijkheid (drugs, gokken, pornografie, enz.) En de situatie van kinderen en straatkinderen., die thuis, familie en economische middelen missen “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|42]]

En als het om vrouwen gaat, worden deze situaties van marginalisering dubbel pijnlijk en moeilijk.

We kunnen geen Kerk zijn die niet huilt in het licht van deze drama’s van haar jonge kinderen. We moeten er nooit aan wennen, want wie niet weet hoe hij moet huilen, is geen moeder. We willen huilen omdat de maatschappij ook meer moeder is, omdat je in plaats van moord leert te baren, omdat het een belofte van het leven is. We huilen als we terugdenken aan die jonge mensen die stierven door ellende en geweld en we vragen de samenleving om een ondersteunende moeder te leren worden. Die pijn gaat niet weg, het vergezelt ons bij elke stap, omdat de realiteit niet verborgen kan worden. Het ergste dat we kunnen doen, is het recept van de wereldse geest toepassen dat bestaat uit het verdoven van jonge mensen met ander nieuws, andere afleidingen, banaliteit.

Misschien

"weten degenen die min of meer een leven maken zonder noodzaak, niet hoe ze moeten huilen. Bepaalde werkelijkheden van het leven worden alleen gezien met ogen gereinigd door tranen. Ik nodig jullie allemaal uit jezelf af te vragen: heb ik geleerd te huilen? Wanneer zie ik een hongerig kind, een kind dat op straat wordt gedrogeerd, een dakloos kind, een in de steek gelaten kind, een mishandeld kind, een kind dat als slaaf van de samenleving wordt gebruikt? Of is de mijne de grillige kreet van degenen die huilen omdat ze graag iets meer willen hebben? “. Tot de jongeren van de St. Thomas Universiteit [[7393]]

Probeer te leren huilen voor jongeren die slechter af zijn dan jij. Genade en mededogen worden ook uitgedrukt in tranen. Als het niet tot je komt, vraag de Heer je te vergieten in tranen voor het lijden van anderen. Als je weet hoe je moet huilen, pas dan kun je met je hart iets voor anderen doen.

Soms is de pijn van sommige jonge mensen ondraaglijk; het is een pijn die niet in woorden kan worden uitgedrukt; het is een pijn die ons als een klap treft. Deze jonge mensen kunnen God alleen vertellen dat ze veel lijden, dat het te moeilijk voor hen is om door te gaan, dat ze niet langer in iemand geloven. In deze hartverscheurende kreet worden echter de woorden van Jezus aangebracht: “Zalig zijn de ellendigen, want zij zullen vertroost worden” (Mt. 5, 4) [b:Mt. 5, 4]. Er zijn jonge mensen die erin geslaagd zijn om een pad in het leven te openen omdat deze goddelijke belofte hen heeft bereikt. Moge er altijd een christelijke gemeenschap zijn in de buurt van een jongeman die lijdt, om die woorden te laten klinken van gebaren, knuffels en concrete hulp!

Het is waar dat de machtigen wat hulp bieden, maar vaak tegen hoge kosten. In veel arme landen is de financiële hulp van sommige rijkere landen of een aantal internationale organisaties meestal gekoppeld aan de acceptatie van westerse voorstellen over seksualiteit, huwelijk, leven of sociale rechtvaardigheid. Deze ideologische kolonisatie doet vooral jonge mensen pijn. Tegelijkertijd zien we hoe een bepaalde reclame leert dat mensen altijd ontevreden zijn en bijdraagt aan de afvalcultuur, waarin jongeren zelf een wegwerpmateriaal worden.

De hedendaagse cultuur presenteert een model van een persoon die nauw verbonden is met het imago van de jongere. Mensen die er jong uitzien zien er prachtig uit, die behandelingen uitvoeren om de sporen van de tijd te laten verdwijnen. Jonge lichamen worden voortdurend in advertenties gebruikt om te verkopen. Het model van schoonheid is een jeugdmodel, maar we zijn voorzichtig, want dit is geen lof voor jonge mensen. Het betekent alleen dat volwassenen jongeren voor zichzelf willen stelen, geen respect, dol zijn op jonge mensen en voor hen zorgen.

Sommige jonge mensen

“voelen familietradities als overweldigend en vluchten onder de druk van een geglobaliseerde cultuur die hen soms zonder referentiepunten laat. In andere delen van de wereld is er echter geen echt generatieconflict tussen jongeren en volwassenen, maar een wederzijdse vervreemding. Soms proberen of falen volwassenen om de basiswaarden van het bestaan over te dragen of jonge stijlen aan te nemen, waardoor de relatie tussen generaties omver wordt geworpen. Op deze manier dreigt de relatie tussen jongeren en volwassenen op het affectieve niveau te blijven, zonder de educatieve en culturele dimensie te raken “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|34]]

Hoe dit jonge mensen pijn doet, hoewel sommigen het zich niet realiseren! De jongeren zelf wezen erop dat dit de overdracht van het geloof sterk belemmert

“in die landen waar geen vrijheid van meningsuiting bestaat, waar jonge mensen (...) niet mogen deelnemen aan het leven van de Kerk”. Eindverslag van de pre-synodale bijeenkomst voor de Jongerensynode "Jongeren, geloof en onderscheiding van roeping" [[6966|(1)]]

Jongeren erkennen dat het lichaam en de seksualiteit essentieel zijn voor hun leven en voor de groei van hun identiteit. In een wereld die uitsluitend seksualiteit benadrukt, is het echter moeilijk om een goede relatie met je lichaam te onderhouden en affectieve relaties vreedzaam te leven. Om deze en om andere redenen is seksuele moraliteit vaak

“een oorzaak van misverstanden en afstand nemen van de Kerk, aangezien het wordt gezien als een ruimte van oordeel en veroordeling”.

Tegelijkertijd uiten jonge mensen

"een expliciete wens om te discussiëren over de problemen met betrekking tot het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke identiteit, de wederkerigheid tussen mannen en vrouwen, homoseksualiteit". Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|39]]

In onze tijd,

“beïnvloeden de ontwikkelingen van de biomedische wetenschap en technologieën de perceptie van het lichaam sterk, wat het idee oproept dat het onbeperkt kan worden aangepast. Het vermogen om in te grijpen in het DNA, de mogelijkheid om kunstmatige elementen in het organisme in te voegen (cyborg) en de ontwikkeling van neurowetenschappen vormen een geweldige hulpbron, maar brengen tegelijkertijd antropologische en ethische vragen naar voren “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|37]]

Ze kunnen ons doen vergeten dat het leven een geschenk is, dat we geschapen zijn en beperkte wezens zijn, die we gemakkelijk kunnen worden uitgebuit door degenen die technologische macht hebben. vgl: Laudato Si' [[[5000|106]]]

“Bovendien wordt in sommige jeugdige contexten de fascinatie voor risicovol gedrag verspreid als een middel om zichzelf te verkennen, sterke emoties te zoeken en erkenning te krijgen. (...) Deze verschijnselen, waaraan de nieuwe generaties worden blootgesteld, vormen een obstakel voor een serene rijping “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|37]]

Bij de jongeren vinden we ook, onder de indruk van de ziel, de ontvangen slagen, de mislukkingen, de droevige herinneringen. Vele malen

“zijn het de wonden van de nederlagen van hun eigen geschiedenis, van de gefrustreerde verlangens, van de discriminaties en onrechtvaardigheden die zijn opgelopen, van het niet hebben gevoeld van geliefd of herkend”.

Dan "

zijn er morele wonden, het gewicht van je fouten, schuldgevoelens omdat je gefaald hebt.’ Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|67]]

Jezus maakt zich present in deze kruisen van jonge mensen, om hen zijn vriendschap, zijn opluchting, zijn genezingsbedrijf aan te bieden, en de Kerk wil zijn instrument zijn op deze reis naar innerlijke genezing en vrede van hart.

Bij sommige jonge mensen herkennen we een verlangen van God, zelfs als dat niet het geval is met alle contouren van de geopenbaarde God. In andere kunnen we een droom van broederschap zien, die niet klein is. In veel gevallen bestaat er een echt verlangen om de vaardigheden te ontwikkelen die ze hebben om iets aan de wereld te bieden. In sommige zien we een bepaalde artistieke gevoeligheid, of een zoektocht naar harmonie met de natuur. In andere kan er misschien een grote behoefte aan communicatie zijn. In veel van hen zullen we een diep verlangen vinden naar een ander leven. Het zijn authentieke uitgangspunten, innerlijke energieën die met openheid wachten op stimulus, licht en aanmoediging.

De synode heeft zich op een bepaalde manier beziggehouden met drie thema’s die van groot belang zijn, en daarover wil ik de conclusies ervan aanvaarden, ook al zullen ze ons nog steeds verplichten door te gaan met verdere analyse en een adequater en effectiever reactievermogen te ontwikkelen.

”De digitale omgeving kenmerkt de hedendaagse wereld. Grote delen van de mensheid worden op een gewone en continue manier ondergedompeld. Het is niet langer alleen een kwestie van “gebruik” van communicatiemiddelen, maar van het leven in een breed gedigitaliseerde cultuur die ingrijpende gevolgen heeft voor het begrip tijd en ruimte, voor de perceptie van zichzelf, voor anderen en voor de wereld, voor de manier van communiceren, van leren, op de hoogte blijven, relaties aangaan met anderen. Een benadering van de werkelijkheid die het beeld van luisteren en lezen begunstigt, beïnvloedt de manier van leren en de ontwikkeling van de kritische zin“. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|21]]

Internet en sociale netwerken hebben een nieuwe manier gecreëerd om te communiceren en banden te smeden, en

“ze zijn een plek waar jonge mensen veel tijd doorbrengen en elkaar gemakkelijk ontmoeten, zelfs als niet iedereen er toegang toe heeft, vooral in sommige delen van de wereld. Ze vormen echter een buitengewone gelegenheid voor dialoog, ontmoeting en uitwisseling tussen mensen, evenals toegang tot informatie en kennis. Bovendien is de digitale context een context van sociaal-politieke participatie en actief burgerschap, en kan het de verspreiding van onafhankelijke informatie vergemakkelijken die in staat is om de meest kwetsbare mensen effectief te beschermen door schendingen van hun rechten aan het licht te brengen. In veel landen vormen internet en sociale netwerken nu een onmisbare plaats om jongeren te bereiken en te betrekken, zelfs bij pastorale initiatieven en activiteiten”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|22]]

Om dit fenomeen echter in zijn totaliteit te begrijpen, is het noodzakelijk te erkennen dat, zoals elke menselijke realiteit, het wordt overschreden door limieten en tekortkomingen. Het is niet gezond om communicatie te verwarren met eenvoudig virtueel contact. In feite is

“de digitale omgeving ook een territorium van eenzaamheid, manipulatie, uitbuiting en geweld, tot in het extreme geval van het donkere web. Digitale media kunnen zichzelf blootstellen aan het risico van afhankelijkheid, isolement en progressief verlies van contact met de concrete realiteit, waardoor de ontwikkeling van authentieke interpersoonlijke relaties wordt belemmerd. Nieuwe vormen van geweld verspreiden zich via sociale media, zoals cyberpesten; het web is ook een kanaal voor de verspreiding van pornografie en de uitbuiting van mensen voor seksuele doeleinden of door gokken”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|23]]

We mogen niet vergeten dat

“gigantische economische belangen werken in de digitale wereld, in staat zijn om vormen van controle te bereiken die even subtiel zijn als invasief, en mechanismen creëren voor het manipuleren van het geweten en het democratisch proces. Het functioneren van vele platforms komt vaak de voorkeur te geven aan de ontmoeting tussen gelijkgestemde mensen, waardoor de vergelijking tussen de verschillen wordt belemmerd. Deze gesloten circuits vergemakkelijken de verspreiding van valse informatie en nieuws, wat vooroordelen en haat bevordert. De verspreiding van nepnieuws is een uiting van een cultuur die het besef van de waarheid heeft verloren en feiten naar bepaalde interesses buigt. De reputatie van mensen wordt in gevaar gebracht door online samenvattende processen. Het fenomeen heeft ook betrekking op de Kerk en haar voorgangers”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|24]]

In een document dat 300 jongeren van over de hele wereld vóór de synode hadden voorbereid, rapporteerden zij dat

“onlinerelaties onmenselijk kunnen worden. Digitale ruimtes maken ons blind voor de kwetsbaarheid van anderen en voorkomen introspectie. Problemen zoals pornografie verstoren de perceptie van menselijke seksualiteit door jongeren. De technologie die op deze manier wordt gebruikt, creëert een misleidende parallelle realiteit die de menselijke waardigheid negeert “. I, 4 [[6966]]

Onderdompeling in de virtuele wereld heeft de voorkeur gegeven aan een soort van “digitale migratie”, dat wil zeggen een afstand nemen van het gezin, culturele en religieuze waarden, die veel mensen naar een wereld van eenzaamheid en zelf-uitvinding leidt, tot het punt van het ervaren van een gebrek van de wortels, hoewel ze fysiek op dezelfde plaats blijven. Het nieuwe en overvolle leven van de jongeren, die aandringt en probeert hun persoonlijkheid te bewijzen, staat vandaag voor een nieuwe uitdaging: interactie met een echte en virtuele wereld waarin ze zichzelf penetreren zoals in een onbekend continent. De jongeren van vandaag zijn de eersten die deze synthese maken tussen wat persoonlijk is, wat specifiek is voor een cultuur en wat globaal is. Dit vereist echter dat ze erin slagen over te schakelen van virtueel contact naar goede en gezonde communicatie.

Hoe kunnen we de vele jonge mensen die direct betrokken zijn bij migratie vergeten? Deze

“vertegenwoordigen een structureel fenomeen wereldwijd en geen tijdelijke noodsituatie. Migraties kunnen plaatsvinden in hetzelfde land of tussen verschillende landen. De bezorgdheid van de Kerk betreft met name degenen die vluchten voor oorlog, geweld, politieke of religieuze vervolging, natuurrampen als gevolg van klimaatverandering en extreme armoede: veel van hen zijn jong. Over het algemeen zijn zij op zoek naar kansen voor henzelf en hun gezin. Ze dromen van een betere toekomst en willen de voorwaarden creëren om deze te realiseren“. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|25]]

De migranten

“herinneren ons aan de oorspronkelijke toestand van het geloof, namelijk dat” buitenlanders en pelgrims op aarde zijn“ (Hebr. 11, 13) [b:Hebr. 11, 13]”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|25]]

Andere migranten worden

“aangetrokken door de westerse cultuur, soms met onrealistische verwachtingen die hen blootstellen aan ernstige teleurstellingen. Gewetenloze mensenhandelaars, vaak gekoppeld aan drug- en wapenkartels, misbruiken de zwakte van migranten, die al te vaak geweld, mensenhandel, psychologisch en zelfs fysiek geweld en onuitsprekelijk leed tegenkomen op hun weg. Het is de moeite waard om nota te nemen van de bijzondere kwetsbaarheid van niet-begeleide minderjarige migranten en de situatie van degenen die gedwongen worden om vele jaren in vluchtelingenkampen door te brengen of die lang in een doorreisland gestrand zijn gebleven, zonder de studie te kunnen voortzetten of hun talenten te kunnen uiten. In sommige landen van aankomst wekken de migratieverschijnselen alarm en angsten op, die vaak worden geprikkeld en geëxploiteerd voor politieke doeleinden. Dit leidt tot de verspreiding van een xenofobe mentaliteit, een mentaliteit van zelfkastijding en zelfreductie, waarop we resoluut moeten reageren." Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|26]]

”Jongeren die migreren ervaren de scheiding van hun eigen context van oorsprong en vaak ook een culturele en religieuze ontworteling. De breuk treft ook de gemeenschappen van herkomst, die de meest krachtige en ondernemende elementen verliezen, en gezinnen, in het bijzonder wanneer een of beide ouders migreren en hun kinderen achterlaten in het land van herkomst. De Kerk speelt een belangrijke rol als referentie voor de jongeren van deze gebroken gezinnen. Maar die van migranten zijn ook verhalen over ontmoetingen tussen mensen en culturen: voor de gemeenschappen en samenlevingen waarin ze aankomen, zijn ze een kans op verrijking en voor de integrale menselijke ontwikkeling van iedereen. De welkomstinitiatieven die naar de Kerk verwijzen, spelen in dit opzicht een belangrijke rol en kunnen de gemeenschappen die in staat zijn om deze te bereiken nieuw leven inblazen“. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|27]]

”Dankzij de verschillende afkomst van de synodevaders zag de synode vele ontmoetingen met het thema van migranten, met name tussen landen van vertrek en landen van aankomst. Bovendien is de alarmerende kreet van die kerken wiens leden gedwongen zijn te ontsnappen aan oorlog en vervolging en die in deze gedwongen migraties een bedreiging voor hun bestaan zien, weergalmd. Alleen al het feit dat we al deze verschillende perspectieven erin opnemen, stelt de Kerk in staat om een profetische rol te spelen in relatie tot de samenleving op het gebied van migratie.“ Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|28]]

Ik vraag met name jonge mensen om niet te vervallen in de netwerken van degenen die ze willen gebruiken tegen andere jongeren die naar hun land komen, ze beschrijven als gevaarlijke subjecten en alsof ze niet dezelfde onvervreemdbare waardigheid van ieder mens hebben.

In de afgelopen tijd is ons ten stelligste gevraagd om de roep te horen van de slachtoffers van de verschillende soorten misstanden gepleegd door sommige bisschoppen, priesters, religieuzen en leken. Deze zonden veroorzaken

"het leed van de slachtoffers dat een leven lang kan duren en waaraan geen berouw kan verhelpen. Dit fenomeen is wijdverspreid in de samenleving, het beïnvloedt ook de Kerk en vormt een ernstige belemmering voor zijn missie”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|29]]

Het is waar dat

“de gesel van seksueel misbruik van minderjarigen een fenomeen is dat van oudsher wijdverspreid is, helaas in alle culturen en samenlevingen”,

vooral binnen de families zelf en in verschillende instellingen, waarvan de uitbreiding vooral aan het licht is gekomen

“dankzij de verandering in de gevoeligheid van de publieke opinie “.

Echter,

“de universaliteit van deze plaag, terwijl de ernst ervan in onze samenlevingen wordt bevestigd, doet niet af aan zijn wangedrag in de Kerk”

en

“in de boosheid, gerechtvaardigd, van het volk, ziet de Kerk de weerspiegeling van de toorn van God, verraden en geslagen”. Bescherming van minderjarigen [[5328]]

”De synode bevestigt opnieuw de vaste toezegging om rigoureuze preventieve maatregelen te nemen om herhaling ervan te voorkomen, te beginnen met de selectie en opleiding van diegenen aan wie verantwoordelijkheids- en onderwijstaken zullen worden toevertrouwd”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|29]]

Tegelijkertijd moet het besluit om

“dergelijke noodzakelijke maatregelen en sancties toe te passen”

niet langer worden afgeschaft. Aan het Volk Gods [[7033]] En dit alles met de genade van Christus. We kunnen niet meer teruggaan.

”Er zijn verschillende soorten misbruik: macht, economisch, geweten, seksueel. De taak van uitroeiing van de vormen van uitoefening van de autoriteit waarover ze zijn geënt, wordt duidelijk en het gebrek aan verantwoordelijkheid en transparantie waarmee vele zaken zijn gemanaged, wordt tegengegaan. Het verlangen naar dominantie, het gebrek aan dialoog en transparantie, de vormen van dubbel leven, de spirituele leegte, evenals psychologische fragiliteit vormen het terrein waarop corruptie floreert “. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|30]]

Klerikalisme is een permanente verleiding voor priesters, die interpreteren dat

“het ministerie ontvangen als een kracht om te oefenen in plaats van als een dienst gratis en vrijgevig om aan te bieden; en dit brengt ons ertoe te geloven dat we behoren tot een groep die alle antwoorden heeft en niet langer hoeft te luisteren en niets te leren”. Openingstoespraak 1e algemene bijeenkomst Jongerensynode [[7062]]

Ongetwijfeld stelt het klerikalisme gewijde personen bloot aan het risico van verlies van respect voor de heilige en onvervreemdbare waarde van elke persoon en zijn vrijheid.

Samen met de synodevaders wil ik met genegenheid en dankbaarheid mijn

“dankbaarheid uitspreken aan degenen die de moed hebben om het geleden kwaad te veroordelen: ze helpen de Kerk zich bewust te worden van wat er is gebeurd en de noodzaak om slagvaardig te reageren”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|31]]

Echter,

"de oprechte toewijding van talloze leken en leken, priesters, gewijde mannen en vrouwen en bisschoppen die elke dag met eerlijkheid en toewijding aan de dienst van de jongeren doorbrengen, verdienen speciale erkenning. Hun werk is een bos dat groeit zonder geluid te maken. Ook hebben veel van de aanwezige jongeren op de synode hun dankbaarheid uitgesproken voor degenen van wie zij zijn vergezeld en herhaalden zij de grote behoefte aan referentiecijfers”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|31]]

God zij gedankt, de priesters die schuldig zijn aan deze verschrikkelijke misdaden zijn niet de meerderheid, die in plaats daarvan wordt gevormd door degenen die een getrouwe en edelmoedige bediening verrichten. Ik vraag jonge mensen om gestimuleerd te worden door deze meerderheid. In elk geval, als je een priester in gevaar ziet, omdat hij de vreugde van zijn bediening heeft verloren, omdat hij op zoek is naar emotionele compensatie of de verkeerde weg is ingeslagen, de moed heeft om hem te herinneren aan zijn toewijding aan God en zijn volk, kondig hem zelf aan het Evangelie en moedig het aan om op de goede weg te blijven. Daarbij biedt u onschatbare hulp op een fundamenteel aspect: preventie waardoor u de herhaling van deze gruweldaden kunt voorkomen. Deze zwarte wolk wordt ook een uitdaging voor jonge mensen die Jezus Christus en zijn Kerk liefhebben, omdat zij een grote bijdrage kunnen leveren aan de genezing van deze wond als zij hun vermogen om te vernieuwen, te claimen, samenhang en getuigenis te eisen, om terug te keren naar dromen en opnieuw uit te vinden.

Dit is niet de enige zonde van de leden van de Kerk, wier geschiedenis vele schaduwen heeft. Onze zonden zijn voor ieders ogen; ze reflecteren zonder medelijden in de rimpels van het duizendjarige gezicht van onze Moeder en Leraar. Omdat het tweeduizend jaar heeft geleefd en de

‘vreugde en hoop, het verdriet en de angst van de mens’ heeft gedeeld. Gaudium et Spes [[575|1]]

En loop zoals het is, zonder toevlucht te nemen tot cosmetische chirurgie. Hij is niet bang om de zonden van zijn leden te laten zien, die soms sommigen van hen proberen te verbergen, voor het brandende licht van het Woord van het Evangelie dat reinigt en zuivert. En hij houdt niet op met elke dag te herhalen, met schaamte: “Wees mij genadig, o God, in uw liefde; (...) mijn zonde is altijd voor mij“ (Ps. 51, 3.5) [b:Ps. 51, 3.5]. Laten we echter onthouden dat de Moeder niet wordt verlaten wanneer ze wordt verwond, integendeel, het wordt vergezeld zodat ze al haar kracht en haar vermogen om altijd opnieuw te beginnen uit zichzelf haalt.

Te midden van deze tragedie die onze ziel terecht pijn doet,

“biedt de Heer Jezus, die zijn Kerk nooit verlaat, haar de kracht en de gereedschappen voor een nieuwe reis aan”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|31]]

Zo kan dit donkere moment,

“met de kostbare hulp van de jongeren, echt een gelegenheid zijn voor een baanbrekende hervorming”, Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|31]]

om zich te openen voor een nieuw Pinksteren en een fase van zuivering en verandering te beginnen die geef de Kerk een hernieuwde jeugd. Maar jonge mensen zullen veel meer kunnen helpen als ze zich deel voelen van het

“heilige en geduldige, trouwe volk van God, ondersteund en verlicht door de Heilige Geest”, omdat “het precies dit heilige volk van God zal zijn die ons zal bevrijden van de plaag van het klerikalisme, dat is de vruchtbare grond voor al deze gruwelen”. Bescherming van minderjarigen [[5328]]

In dit hoofdstuk heb ik even stil gestaan om te kijken naar de realiteit van jonge mensen in de wereld van vandaag. Enkele andere aspecten zullen in de volgende hoofdstukken verschijnen. Zoals ik al zei, pretendeer ik niet volledig te zijn met deze analyse. Ik dring er bij de gemeenschappen op aan om hun jongste realiteit met respect en ernst te onderzoeken, om de meest geschikte pastorale paden te onderscheiden. Ik wil dit hoofdstuk echter niet afsluiten zonder enkele woorden toe te lichten.

Ik herinner je aan het goede nieuws dat ons op de ochtend van de opstanding was gegeven: dat in alle duistere en pijnlijke situaties waar we het over hebben een uitweg is. Het is bijvoorbeeld waar dat de digitale wereld u het risico kan inhouden om uzelf geïsoleerd, geïsoleerd of van leeg plezier te isoleren. Maar vergeet niet dat er jonge mensen zijn die op deze gebieden creatief en soms briljant zijn. Dit is het geval van de jonge zalige Carlo Acutis.

Hij wist heel goed dat deze mechanismen van communicatie, reclame en sociale netwerken kunnen worden gebruikt om ons tot slapende subjecten te maken, afhankelijk van consumptie en het nieuws dat we kunnen kopen, geobsedeerd door vrije tijd, gesloten in negativiteit. Maar hij wist hoe hij de nieuwe communicatietechnieken moest gebruiken om het Evangelie over te dragen, om waarden en schoonheid over te brengen.

Hij viel niet in de val. Hij zag dat veel jonge mensen, hoewel ze er anders uitzien, uiteindelijk hetzelfde worden als anderen, op zoek naar wat het machtige hen oplegt via de mechanismen van consumptie en verbluffendheid. Op deze manier staan ze de gaven die de Heer hen gaf niet toe om te bloeien, ze bieden niet aan deze wereld die vermogens die zo persoonlijk en uniek zijn dat God in iedereen heeft gezaaid. Dus, zoals Carlo zei, het gebeurt dat “allen geboren worden als originelen, maar velen sterven als fotokopieën”. Laat dit je niet overkomen.

Laat ze je hoop en vreugde niet stelen, waardoor je narcoticum wordt om je te gebruiken als een slaaf van hun belangen. Durf meer te zijn, omdat je wezen belangrijker is dan al het andere. U hoeft niet te bezitten of te verschijnen. Je kunt komen om te zijn wat God, je Schepper, weet dat je bent, als je herkent dat je te veel geroepen bent. Roep de Heilige Geest op en loop vol vertrouwen naar het grote doel: heiligheid. Op deze manier zul je geen fotokopie worden, zul je volledig jezelf zijn.

Daarvoor moet je een fundamenteel iets erkennen: jong zijn betekent niet alleen zoeken naar voorbijgaande genoegens en oppervlakkige successen. Om de jeugd zijn doel in de loop van je leven te laten vervullen, moet het een tijd zijn van genereuze gaven, van oprechte offers, van offers die ons kosten maar ons vruchtbaar maken. Het is zoals een groot dichter zei:

“ Als ik zou herstellen wat ik had hersteld,
moest ik eerst verliezen wat ik verloor.
Als ik wilde krijgen wat ik kreeg,
moest ik verdragen wat ik had doorgemaakt.

Als ik nu verliefd zou zijn,
moest ik gekwetst worden.
Ik denk dat het goed was dat ik leed aan mijn leed.,
Ik denk dat het goed is om te hebben gehuild wat ik huilde.

Omdat ik tenslotte heb geconstateerd
dat men niet geniet van goed genot
tot na het te hebben geleden.

Omdat ik tenslotte begreep
dat wat de boom heeft van bloemen
leeft van wat het heeft begraven”. Soneto [[7395]]

Als je jong bent, maar je zwak, moe of teleurgesteld voelt, vraag dan Jezus om je te vernieuwen. Hoop faalt niet bij hem. Hetzelfde kan worden gedaan als u zich ondergedompeld voelt in ondeugden, slechte gewoonten, zelfzucht of morbide troost. Jezus, vol leven, wil je helpen zodat het de moeite waard is om jong te zijn. Zodoende zul je de wereld niet ontnemen van die bijdrage die alleen jij kunt geven, als zo uniek en onherhaalbaar als je bent.

Ik wil je er echter ook aan herinneren dat

“het erg moeilijk is om te vechten tegen de eigen lust en tegen de valkuilen en verleidingen van de duivel en de zelfzuchtige wereld als we geïsoleerd zijn. Dat is het bombardement dat ons verleidt dat we, als we te klein zijn, gemakkelijk het besef van realiteit, innerlijke helderheid en bezwijken verliezen“. Gaudete et Exsultate [[6894|140]]

Dit geldt vooral voor jongeren, want samen heb je een bewonderenswaardige kracht. Als je enthousiast wordt over het gemeenschapsleven, ben je in staat tot grote opofferingen voor anderen en voor de gemeenschap. Het isolement daarentegen, verzwakt je en stelt je bloot aan de ergste kwaden van onze tijd.

In alle omstandigheden wil ik alle jonge mensen het allerbelangrijkste aan het licht brengen, het eerste ding dat nooit het zwijgen wordt opgelegd. Het is een boodschap die drie grote waarheden bevat die we allemaal altijd, meerdere keren moeten horen.

Allereerst wil ik iedereen de eerste waarheid vertellen: “God houdt van jou”. Als je het al eerder hebt gehoord, doet het er niet toe, ik wil je eraan herinneren: God houdt van je. Twijfel nooit, wat er ook met je gebeurt in het leven. In alle omstandigheden ben je oneindig geliefd.

Misschien was de ervaring van vaderschap dat je leefde niet de beste, je aardse vader was misschien ver weg en afwezig of, integendeel, dominant en bezitterig; of was gewoon niet de vader die je nodig had. Ik weet het niet. Maar wat ik je met zekerheid kan zeggen is dat je jezelf veilig in de armen van je goddelijke Vader kunt werpen, van die God die je leven gaf en die het je blijft geven. Hij zal je stevig ondersteunen en tegelijkertijd zul je voelen dat hij je vrijheid ten volle respecteert.

In zijn Woord vinden we veel uitdrukkingen van zijn liefde. Het is alsof hij op zoek is naar verschillende manieren om het te manifesteren om te zien of een van die woorden je hart kan bereiken.

Soms lijkt Hij bijvoorbeeld op die liefhebbende ouders die met hun kinderen spelen: “ Ik trok ze met banden van goedheid, met banden van liefde, ik was voor hen als iemand die een kind tegen zijn wang opheft ” (Hos. 11, 4) [b:Hos. 11, 4].

Soms lijkt het vol van de liefde van die moeders die oprecht van hun kinderen houden, met een viscerale liefde die niet in staat is om te vergeten en te verlaten: “Misschien is een vrouw vergeten over haar kind, om niet te worden ontroerd door het kind van haar schoot? Zelfs als ze het vergeet, zal ik je nooit vergeten” (Jes. 49, 15) [b:Jes. 49, 15].

Het laat zien hoe zelfs een minnaar die zo ver tatoeëren je gaat geliefde op de palm van de hand te kunnen zijn gezicht altijd in de buurt te hebben: “ Hier, op de palmen van mijn handen Ik heb u getrokken” (Jes. 49, 16) [b:Jes. 49, 16].

Op andere momenten benadrukt hij de kracht en de stevigheid van zijn liefde, die zichzelf niet laat overwinnen: “Zelfs als de bergen bewogen en de heuvels wankelden, zou mijn genegenheid niet van u wijken, en zou mijn verbond van vrede niet wankelen” (Jes. 54, 10) [b:Jes. 54, 10].

Of hij vertelt ons dat we altijd zijn verwacht, omdat we niet toevallig in deze wereld zijn verschenen. Voordat we zelfs maar bestonden, waren we een project van zijn liefde: “Ik heb je liefgehad met eeuwige liefde, want ik blijf trouw aan jou” (Jer. 31, 3) [b:Jer. 31, 3].

Of hij wijst ons erop dat hij onze schoonheid kan zien, die niemand anders kan herkennen: “ Je bent waardevol in mijn ogen, omdat je waardig bent en ik hou van je” (Jes. 43, 4) [b:Jes. 43, 4].

Of het laat ons ontdekken dat zijn liefde niet droevig is, maar pure vreugde die wordt vernieuwd als we ons laten beminnen door hem: “De Heer, jouw God, in je midden is een krachtige redder. Hij zal zich over u verheugen, hij zal u vernieuwen met zijn liefde, hij zal juichen voor u met gejuich van vreugde” (Sef. 3, 17) [b:Sef. 3, 17].

Voor hem ben je heel kostbaar, je bent niet onbetekenend, je bent belangrijk voor hem, omdat je het werk van zijn handen bent. Dit is de reden waarom hij op je let en je met genegenheid onthoudt. Je moet vertrouwen hebben in de

“nagedachtenis van God: zijn geheugen is geen” harde schijf “die al onze gegevens vastlegt en opslaat, zijn geheugen is een teder hart van mededogen, die zich verheugt in het permanent wissen van al onze sporen van kwaad”. De WJD beginnen vandaag en gaan morgen thuis verder [[6399]]

Hij wil je fouten niet bijhouden en in elk geval zal hij je helpen iets te leren, zelfs als je valt. Omdat hij van je houdt. Probeer even te zwijgen door jezelf door Hem te laten beminnen. Probeer alle innerlijke stemmen en geschreeuw tot zwijgen te brengen en blijf een ogenblik in zijn omhelzing van liefde.

Het is een liefde

“die zichzelf niet oplegt of verbrijzelt, een liefde die niet marginaliseert of zwijgt en niet zwijgt, een liefde die niet vernedert of onderwerpt. Het is de liefde van de Heer, dagelijkse liefde, discreet en respectvol, liefde voor vrijheid en voor vrijheid, liefde die geneest en verheft. Het is de liefde van de Heer, die meer weet van opstijgen dan van vallen, van verzoening in plaats van verbod, van een nieuwe kans te geven in plaats van te veroordelen, van de toekomst en van het verleden “. Houd de Gods droom levend [[7234]]

Wanneer hij je iets vraagt of wanneer hij gewoon de uitdagingen toestaat die het leven je biedt, verwacht hij dat je ruimte voor hem vrijmaakt om je vooruit te duwen, je aan te sporen, om je volwassen te maken. Het maakt hem niet uit dat je je twijfels aan hem uit, wat hem zorgen baart, is dat je niet met hem praat, dat je jezelf niet oprecht openstelt om met hem te praten, hij vertelt de Bijbel dat Jakob met God vocht (Gen. 32, 25-31) [[b:Gen. 32, 25-31]], maar dit heeft hem niet van de weg van de Heer verwijderd. In werkelijkheid is hij het die ons aanspoort: “Kom, kom en laat ons praten” (Jes. 1, 18) [b:Jes. 1, 18]. Zijn liefde is zo echt, zo waar, zo concreet dat hij ons een relatie biedt vol oprechte en vruchtbare dialogen. Tot slot, zoek de omhelzing van je hemelse Vader in het liefdevolle gezicht van zijn moedige getuigen op aarde!

De tweede waarheid is dat Christus zich uit liefde tot het einde toe heeft overgegeven om jou te redden. Zijn open armen aan het kruis zijn het kostbaarste teken van een vriend die in staat is om het extreme te bereiken: “Omdat hij de zijnen had liefgehad die in de wereld waren, hield hij van hen tot het einde” (Joh. 13, 1) [b:Joh. 13, 1].

De heilige Paulus bevestigde dat hij leefde toevertrouwd aan die liefde die alles gaf: “Dit leven, ik leef het in het geloof van de Zoon van God, die van mij hield en zichzelf voor mij gaf” (Gal. 2, 20) [b:Gal. 2, 20].

Die Christus die ons aan het kruis heeft gered van onze zonden, met dezelfde kracht van zijn totale zelfgave, blijft ons redden en ons vandaag verlossen. Kijk naar zijn Kruis, klamp je vast aan Hem, laat jezelf gered worden, want

“zij die zich door Hem gered hebben, zijn bevrijd van zonde, van verdriet, van innerlijke leegte, van afzondering”. Evangelii Gaudium [[4984|1]]

En als je zondigt en weggaat, verhoogt hij je weer met de kracht van zijn kruis. Vergeet nooit dat

“hij zeventig maal zeven vergeeft. Hij gaat terug om ons een voor een op zijn schouders te laden. Niemand kan ons de waardigheid ontnemen die deze oneindige en onwrikbare liefde ons geeft. Hij laat ons onze hoofden opsteken en opnieuw beginnen, met een tederheid die ons nooit teleurstelt en die ons altijd weer vreugde kan schenken “. Evangelii Gaudium [[4984|3]]

Wij

“worden gered door Jezus: omdat hij van ons houdt en niet zonder kan. We kunnen alles doen, maar Hij houdt van ons en redt ons. Omdat alleen datgene waar je van houdt kan worden opgeslagen. Alleen wat u omhelst, kan worden getransformeerd. De liefde van de Heer is groter dan al onze tegenstellingen, al onze zwakheden en al onze kleingeestigheid. Maar juist door onze tegenstrijdigheden, fragiliteit en kleingeestigheid wil hij dit liefdesverhaal schrijven. Hij omhelsde de verloren zoon, hij omhelsde Petrus na zijn verloocheningen en hij omhelst ons altijd, altijd, altijd na ons vallen en helpt ons op te staan en weer op te staan. Omdat de echte val - pas daarvoor op - de echte val, degene die ons leven kan ruïneren, is om op de grond te blijven en ons niet te laten helpen”. Tijdens de gebedswake met de jongeren [[7336]]

Zijn vergeving en zijn redding zijn niet iets dat we hebben gekocht of dat we moeten verwerven met onze werken of onze inspanningen. Hij vergeeft ons en bevrijdt ons gratis. Zijn geven aan het kruis is iets dat zo groot is dat we het niet kunnen en niet moeten betalen, we moeten het alleen maar verwelkomen met enorme dankbaarheid en de vreugde om zoveel geliefd te zijn voordat we ons het kunnen voorstellen: “hij heeft ons eerst liefgehad” (1 Joh. 4, 19) [b:1 Joh. 4, 19].

Jongeren die de Heer liefheeft, hoeveel bent u waard als u verlost bent door het kostbare bloed van Christus! Beste jonge mensen, jullie

“hebben geen prijs! U bent geen stukken om te verkopen op een veiling! Laat jezelf alsjeblieft niet kopen, laat je niet verleiden, laat je niet verslaven door ideologische kolonisaties die vreemde ideeën in je hoofd stoppen en uiteindelijk worden we slaven, afhankelijk, gefaald in het leven. U hebt geen prijs: u moet het altijd herhalen: ik ben niet geveild, ik heb geen prijs. Ik ben vrij, ik ben vrij! Word verliefd op deze vrijheid, die Jezus biedt “. Wij zijn: uniek, creatief, solidair [[7396]]

Kijk naar de open armen van de gekruisigde Christus, laat jezelf altijd opnieuw worden gered. En wanneer u nadert om uw zonden te bekennen, gelooft u stellig in zijn genade die u bevrijdt van schuld. Overweeg zijn bloed dat met zoveel genegenheid is verspild en achtergelaten om er door gezuiverd te worden. Je kunt dus altijd opnieuw herboren worden.

Maar er is een derde waarheid, die onafscheidelijk is van de vorige: hij leeft! Het moet vaak worden herinnerd, omdat we het risico lopen om Jezus Christus alleen als een goed voorbeeld van het verleden te nemen, als een herinnering, als iemand die ons tweeduizend jaar geleden redde. Dit zou ons niets dienen, het zou ons eerder gelijk laten, het zou ons niet bevrijden. Hij die ons vervult met zijn genade, Hij die ons bevrijdt, Hij die ons transformeert, Hij die ons geneest en troost ons is iemand die leeft. Het is de verrezen Christus, vol van bovennatuurlijke vitaliteit, bekleed met oneindig licht. Om deze reden bevestigde de heilige Paulus: “Als Christus niet is opgestaan, is uw geloof ijdel” (1 Kor. 15, 17) [b:1 Kor. 15, 17].

Als Hij leeft, dan kan hij te allen tijde echt aanwezig zijn in jouw leven om het met licht te vullen. Er zal dus nooit weer eenzaamheid en verlatenheid zijn. Zelfs als iedereen zou weggaan, zal Hij er zijn, zoals Hij beloofde: “Ik ben altijd met u, tot het einde van de wereld” (Mt. 28, 20) [b:Mt. 28, 20]. Hij vult alles met zijn onzichtbare aanwezigheid, en waar je ook gaat, hij zal op je wachten. Omdat hij niet alleen is gekomen, maar hij komt en zal elke dag blijven komen om je uit te nodigen naar een steeds nieuwe horizon te wandelen.

Overweeg de gelukkige Jezus die overloopt van vreugde. Verheug u met uw vriend die heeft gezegevierd. Ze doodden de heilige, de rechtvaardige, de onschuldige, maar Hij won. Het kwaad heeft niet het laatste woord. Zelfs niet in je leven zal het kwaad het laatste woord hebben, omdat je Vriend die van je houdt wil triomferen in jou. Je Redder leeft.

Als Hij leeft, is dit een garantie dat het goede zijn weg kan vinden in ons leven, en dat onze inspanningen ergens nuttig voor zullen zijn. Dan kunnen we stoppen met klagen en vooruit kijken, want met hem kunnen we altijd vooruit kijken. Dit is de beveiliging die we hebben. Jezus is het eeuwige leven. Als we ons aan Hem vastklampen, zullen we leven en alle vormen van dood en geweld passeren die onderweg verborgen zijn.

Elke andere oplossing zal zwak en tijdelijk zijn. Misschien zal het een tijdje nuttig zijn, dan zullen we weerloos zijn, in de steek gelaten, blootgesteld aan de elementen. Bij hem is het hart daarentegen geworteld in een basisbeveiliging, die alles te boven gaat. De H. Paulus zegt dat hij verenigd wil worden met Christus om ‘hem te kennen, de kracht van zijn opstanding’ (Fil. 3, 10) [b:Fil. 3, 10]. Het is de kracht die zich zelfs in je bestaan vele malen zal manifesteren, omdat hij kwam om je leven te geven, “en leven in overvloed” (Joh. 10, 10) [b:Joh. 10, 10].

Als je de schoonheid van deze boodschap met je hart kunt waarderen en je door de Heer kunt laten ontmoeten; als je jezelf laat liefde en van Hem verlost; als je vriendschap met Hem aangaat en begint te praten met de levende Christus over de concrete dingen van je leven, zal dit de grote ervaring zijn, het zal de fundamentele ervaring zijn die je christelijke leven zal ondersteunen. Dit is ook de ervaring die u kunt communiceren met andere jonge mensen. Omdat “er bij het begin van een Christen geen ethische beslissing of een geweldig idee is, maar een ontmoeting met een gebeurtenis, met een Persoon, die het leven een nieuwe horizon geeft en daarmee de beslissende richting”. Deus Caritas Est [[715|1]]

In deze drie waarheden - God houdt van jou, Christus is jouw redder, Hij leeft - verschijnt God de Vader en verschijnt Jezus. Waar de Vader en Jezus zijn, is er ook de Heilige Geest. Hij is het die voorbereidingen treft en harten opent om deze aankondiging te verwelkomen, Hij is het die deze ervaring van redding levend houdt, het is Hij die je zal helpen groeien in deze vreugde als je Hem laat handelen. De Heilige Geest vult het hart van de verrezen Christus en stroomt in uw leven als een bron van daar. En wanneer je het ontvangt, laat de Heilige Geest je steeds meer het hart van Christus binnenkomen, zodat je altijd meer vol kunt zijn van zijn liefde, zijn licht en zijn kracht.

Roep elke dag de Heilige Geest aan om de ervaring van de grote verkondiging voortdurend in u te hernieuwen. Waarom niet? Je verliest niets en Hij kan je leven veranderen, hij kan het verlichten en het een betere koers geven. Beschadig jezelf niet, het neemt niets van je af, integendeel, het helpt je om op de beste manier te vinden wat je nodig hebt. Heb je liefde nodig? Je zult het niet vinden in ongebreideldheid, anderen gebruiken, bezitten of domineren. Je zult het op een manier vinden die je echt gelukkig maakt. Bent u op zoek naar intensiteit? Je zult niet leven door voorwerpen te verzamelen, geld uit te geven, wanhopig achter de dingen van deze wereld aan te lopen. Het zal op een veel mooiere en bevredigender manier gebeuren als je je laat leiden door de Heilige Geest.

Ben je op zoek naar passie? Zoals een prachtig gedicht zegt: verliefd! (of laat je verliefd worden), want

“niets kan belangrijker zijn dan God te ontmoeten, dat wil zeggen verliefd worden op Hem op een definitieve en absolute manier. Wat je verliefd wordt, spreekt tot je verbeelding en laat uiteindelijk zijn sporen achter. Hij zal beslissen wat je ‘s ochtends uit bed haalt, wat je zult doen in je zonsondergang, hoe je je weekends zult doorbrengen, wat je leest, wat je weet, wat je hart breekt en wat je overweldigt met vreugde en dankbaarheid. Word verliefd! Blijf verliefd! Alles zal anders zijn”. Enamórate [[7398]]

Deze liefde voor God, dat leven met passie, is mogelijk dankzij de Heilige Geest, omdat “de liefde van God in onze harten is uitgestort door de Heilige Geest die ons is gegeven” (Rom. 5, 5) [b:Rom. 5, 5].

Hij is de bron van de beste jeugd. Omdat hij die op de Heer vertrouwt “is als een boom geplant langs een stroom, naar de stroom toe verlengt hij de wortels; het is niet bang wanneer de hitte komt, zijn bladeren blijven groen“ (Jer. 17, 8) [b:Jer. 17, 8]. Terwijl ‘de jonge werkers en worden moe’ (Jes. 40, 30) [b:Jes. 40, 30], winnen degenen die hun vertrouwen stellen in de Heer ‘kracht, zetten vleugels als adelaars, rennen zonder gedoe, lopen zonder moe te worden’ (Jes. 40, 31) [b:Jes. 40, 31].

Hoe leefde de jeugd toen we onszelf lieten verlichten en transformeren door de grote verkondiging van het Evangelie? Het is belangrijk om deze vraag te stellen, omdat de jeugd, meer dan een bron van trots, een geschenk van God is:

“Jong zijn is een genade, een fortuin”. Bij de zaligverklaring van Nunzio Sulprizio, perfect voorbeeld voor werknemers [[7399]]

Het is een geschenk dat we onnodig kunnen verspillen, of we kunnen het met dankbaarheid ontvangen en ten volle leven.

God is de auteur van jeugd en werkt bij elke jongere. De jeugd is een tijd gezegend voor de jeugd en een zegen voor de Kerk en voor de wereld. Het is een vreugde, een lied van hoop en een zaligspreking. Het waarderen van de jeugd betekent deze periode van het leven zien als een kostbaar moment en niet als een overgangsfase waarin jongeren zich gedwongen voelen om volwassen te worden.

Ten tijde van Jezus was de overgang uit de kindertijd een levensweg die langverwacht, veel gevierd en waarvan genoten werd. Daarom, toen Jezus het leven van een “kind” herstelde (Mc. 5, 39) [b:Mc. 5, 39], deed hij haar nog een stap nemen, haar laten groeien en “maagd” worden (Mc. 5, 41) [b:Mc. 5, 41]. Toen hij haar zei: “meisje, sta op!” (Talità kumi ), op hetzelfde moment dat hij haar meer verantwoordelijk voor haar leven maakte en de deuren van haar jeugd opende.

”Jeugd, een fase in de ontwikkeling van de persoonlijkheid, wordt gekenmerkt door dromen die vorm krijgen, door relaties die steeds meer consistentie en balans krijgen, door pogingen en experimenten, door keuzes die geleidelijk aan een levensproject opbouwen. In dit seizoen van het leven worden jongeren opgeroepen om zichzelf voorwaarts te projecteren zonder hun wortels te doorbreken, om autonomie op te bouwen, maar niet in eenzaamheid“. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|65]]

Gods liefde en onze relatie met de levende Christus beletten ons niet om te dromen, ze vragen ons niet om onze horizon te versmallen. Integendeel, deze liefde spoort ons aan, stimuleert ons, drijft ons naar een beter en mooier leven. Het woord “rusteloosheid” somt veel van de aspiraties van de harten van jonge mensen op. Zoals Paulus VI zei:

“in de ontevredenheid die je kwelt (...) is er een element van licht”. Tijdens de H. Mis met jongeren [[7400]]

Het ontevreden onbehagen, samen met de verbazing over de nieuwigheden die aan de horizon verschijnen, opent de weg naar de durf die hen drijft om hun leven in handen te nemen en verantwoordelijk te worden voor een missie. Deze gezonde rusteloosheid, die vooral in de jeugd ontwaakt, blijft het kenmerk van elk hart dat jong, beschikbaar en open blijft. Ware innerlijke vrede co-existeert met deze diepe ontevredenheid. St. Augustinus zei:

“Heer, u hebt ons voor u gemaakt en onze harten zijn rusteloos totdat zij in u rusten”. I, 1, 1 PL 32, 661 [[880]]

Enige tijd geleden vroeg een vriend me wat ik zie als ik aan een jongere denk. Mijn antwoord was:

“Ik zie een jongen of een meisje op zoek naar hun eigen pad, wie wil vliegen met hun voeten, die uitkijkt op de wereld en naar de horizon kijkt met hoopvolle ogen, vol met toekomstige en zelfs illusies. De jongere gaat met twee voeten zoals de volwassenen, maar in tegenstelling tot de volwassenen, die ze parallel houden, heeft hij altijd een voor de ander, klaar om te gaan, om te schieten. Altijd vooruit gelanceerd. Praten over jonge mensen betekent praten over beloften, en het betekent praten over vreugde. De jongeren zijn zo sterk, ze kunnen met hoop kijken. Een jongere is een belofte van leven die een zekere mate van vasthoudendheid heeft; hij heeft genoeg waanzin om zichzelf te misleiden en de voldoende capaciteit om te herstellen van de teleurstelling die daaruit kan voortvloeien”. Dio è giovane. Una.. Dio è giovane. Una conversazione con Thomas Leoncini, Milano 2018, 16.

Sommige jonge mensen weigeren misschien deze levensfase omdat ze graag kinderen willen blijven, of wensen

“een onbepaalde verlenging van de adolescentie en het uitstel van beslissingen; de angst voor het definitieve leidt dus tot een soort van verlamming van de beslissing. Maar de jeugd kan geen opgeschorte tijd blijven: het is het tijdperk van keuzes en juist daarin ligt zijn fascinatie en zijn grootste taak. Jongeren nemen beslissingen in de professionele, sociale, politieke en andere radicalere gebieden die hun bestaan een beslissende configuratie zullen geven”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|68]]

Ze nemen ook beslissingen met betrekking tot liefde, partnerkeuze of het hebben van hun eerste kinderen. We zullen deze thema’s verdiepen in de laatste hoofdstukken, gewijd aan persoonlijke roeping en het onderscheidingsvermogen ervan.

Maar tegen de dromen die beslissingen inspireren, altijd

“is er de dreiging van weeklagen, van berusting. We laten deze over aan degenen die de “godinnenklacht” volgen! (...) het is een misleiding: het zorgt ervoor dat je het verkeerde pad volgt. Wanneer alles stil en stil lijkt te zijn, wanneer persoonlijke problemen ons storen, kunnen sociale ontberingen niet de juiste antwoorden vinden, het is niet goed om op te geven. De weg is Jezus: pak hem op onze “boot” en vertrek met hem! Hij is de Heer! Hij verandert het perspectief van het leven. Geloof in Jezus leidt tot een hoop die verder gaat dan een zekerheid die niet alleen gebaseerd is op onze kwaliteiten en bekwaamheden, maar ook op het Woord van God, op de uitnodiging die van Hem komt, zonder al te veel menselijke berekeningen te maken en niet de moeite te nemen om te verifiëren de werkelijkheid die je omringt, valt samen met je zekerheden. Roei naar het diepe, stap uit jezelf”. AAS 105 (2013), 904-905 [[5090]]

We moeten volharden op de weg van dromen. Om deze reden moeten we uitkijken voor een verleiding die ons vaak slechte grappen maakt: angst. Het kan een grote vijand worden als het leidt tot overgave, omdat we vinden dat de resultaten niet onmiddellijk zijn. De mooiste dromen worden met hoop, geduld en toewijding en met het opgeven van haast gewonnen. Tegelijkertijd mogen we niet vastlopen door onzekerheid, we moeten niet bang zijn om risico’s te nemen en fouten te maken. Veeleer moeten we bang zijn om verlamd te leven, zoals dood leven, gereduceerd tot mensen die niet leven omdat ze geen risico willen nemen, omdat ze hun verplichtingen niet nakomen of bang zijn om fouten te maken. Zelfs als je een fout maakt, kun je altijd je hoofd opheffen en opnieuw beginnen, omdat niemand het recht heeft om je hoop te stelen.

.Jonge mensen, geef niet het beste van je jeugd op, kijk niet naar het leven vanaf het balkon. Verwar geluk niet met een bank en breng je hele leven niet voor een scherm door. Verlaag jezelf niet eens tot het treurige schouwspel van een verlaten voertuig. Wees geen geparkeerde auto’s, laat dromen liever bloeien en neem beslissingen. Je loopt risico, zelfs als je faalt. Overleef het niet met de verdoofde ziel en kijk niet naar de wereld alsof je een toerist bent. Laat jezelf horen! Verjaag de angsten die je verlammen, om geen gemummificeerde jonge mensen te worden. Live! Gun jezelf het beste van het leven! Open de kooideuren en vlieg weg! Ga alsjeblieft niet van tevoren met pensioen.

Deze projectie naar de toekomst van dromen betekent niet dat jonge mensen volledig naar voren worden geprojecteerd, maar tegelijkertijd is er in hen een sterke wens om het heden te leven, om de mogelijkheden die dit leven hen biedt optimaal te benutten. Deze wereld zit vol met schoonheid! Hoe kunnen we Gods gaven verachten?

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, wil de Heer dit verlangen om te leven niet verzwakken. Het is goed om te onthouden wat een geleerde van het Oude Testament heeft gezegd: “Zoon, voor zover je kunt, behandel jezelf goed (...). Ontneem jezelf geen gelukkige dag” (Sir. 14, 11.14) [b:Sir. 14, 11.14]. De ware God, degene die van je houdt, wil je gelukkig maken. Daarom vinden we in de Bijbel dit advies ook aan jongeren: “Geniet, jongeman, in je jeugd, en verheug je hart in de dagen van je jeugd. (...) Werp melancholie uit je hart“ (Pred. 11, 9-10) [b:Pred. 11, 9-10]. Omdat het God is die “ons overvloedig geeft omdat we ervan kunnen genieten” (1 Tim. 6, 17) [b:1 Tim. 6, 17].

Hoe kan iemand die niet in staat is om te genieten van zijn kleine dagelijkse geschenken God dankbaar zijn, die niet kan stoppen voor de eenvoudige en aangename dingen die hij bij elke stap ontmoet? Omdat “niemand erger is dan iemand die zichzelf schaadt” (Sir. 14, 6) [b:Sir. 14, 6]. Het gaat niet om onverzadigbaar te zijn, altijd geobsedeerd door eindeloze genoegens. Integendeel, omdat dit je zal beletten het heden te leven. Het gaat erom dat je weet hoe je je ogen moet openen en kunt stoppen om volledig en met dankbaarheid elke kleine gave van het leven te leven.

Het is duidelijk dat het Woord van God je uitnodigt om het heden te leven, niet alleen om je voor te bereiden op morgen: “Maak je daarom geen zorgen over morgen, want morgen zal je je zorgen maken over zichzelf. Elke dag volstaat zijn straf“ (Mt. 6, 34) [b:Mt. 6, 34]. Maar dit betekent niet dat je moet beginnen aan een onverantwoordelijke losbandigheid die ons leeg en altijd ontevreden houdt, maar volledig het heden leeft, energieën gebruikt voor goede dingen, broederschap ontwikkelt, Jezus volgt en elke kleine vreugde van het leven waardeert als een geschenk van liefde van God.

In dit verband wil ik eraan herinneren dat kardinaal Franciscus Xaverius Nguyên Van Thuân, toen hij in een concentratiekamp werd opgesloten, niet wilde dat zijn dagen alleen maar zouden bestaan uit wachten en hopen op een toekomst. Hij koos ervoor om

“het huidige moment te leven door het met liefde te vullen”;

en de manier waarop hij zich realiseerde dat dit het volgende was:

“Ik begrijp de kansen die elke dag ontstaan, om gewone acties op een buitengewone manier uit te voeren”. Gebeden van hoop [[2142]]

Terwijl je worstelt om je dromen te realiseren, leef nu volledig, geef alles en vul het elk moment met liefde. Omdat het waar is dat deze dag van je jeugd de laatste kan zijn, en dan is het de moeite waard om het te leven met alle verlangens en met alle mogelijke diepgang.

Dit geldt ook voor moeilijke momenten, die moeten worden beleefd om hun boodschap te kunnen leren. Zoals de Zwitserse bisschoppen zeggen:

“Hij is daar waar we dachten dat hij ons in de steek had gelaten en dat er geen mogelijkheid meer was tot behoud. Het is een paradox, maar voor veel Christenen zijn lijden, duisternis, (...) plaatsen van ontmoeting met God geworden”. Zeit für dich – Zeit für mich – Zeit für uns [[7401]]

Bovendien gaat de wens om te leven en nieuwe ervaringen op te doen vooral over veel jonge mensen met fysieke, mentale en sensorische handicaps. Zelfs als ze niet altijd dezelfde ervaringen kunnen hebben als hun leeftijdsgenoten, hebben ze verrassende, onvoorstelbare bronnen die soms de algemene overtreffen. De Heer Jezus vult ze met andere geschenken die de gemeenschap naar waarde schat, zodat ze zijn project van liefde voor elk van hen kunnen ontdekken.

Hoe je ook leeft en hoeveel ervaringen je ook opdoet, je zult niet de diepste betekenis van je jeugd verstaan, je zult de ware volheid van het jong zijn niet kennen, als je niet elke dag de grote Vriend ontmoet, als je niet in vriendschap met Jezus leeft.

Vriendschap is een geschenk van het leven en een gave van God. Door vrienden zuivert de Heer ons en doet Hij ons rijpen. Tegelijkertijd zijn de trouwe vrienden die ons in moeilijke ogenblikken terzijde staan, een weerspiegeling van de genegenheid van de Heer, van zijn troost en zijn liefdevolle aanwezigheid. Vrienden hebben leert ons om ons open te stellen, te begrijpen, te zorgen voor de ander, uit onze gemakzucht en het isolement te treden, het leven te delen. Daarom “is een trouwe vriend niet te betalen” (Sir. 6, 15) [b:Sir. 6, 15]

Vriendschap is geen vluchtige en voorbijgaande, maar een stabiele, hechte, trouwe relatie, die in de loop van de tijd rijpt. Het is een relatie van genegenheid die ons één doet voelen, en tegelijkertijd is het een genereuze liefde die ons ertoe brengt het welzijn van de vriend te zoeken. Ook al kunnen vrienden heel verschillend zijn van elkaar, er zijn altijd enkele dingen gemeenschappelijk die hen ertoe brengen zich elkaar nabij te voelen, er is een intimiteit die wordt gedeeld in oprechtheid en vertrouwen.

Vriendschap is zo belangrijk dat Jezus zelf zich presenteert als vriend: “Ik noem u geen dienaars meer, maar u heb ik vrienden genoemd” (Joh. 15, 15) [b:Joh. 15, 15]. Door de genade die Hij ons schenkt, worden wij zo verheven dat wij daadwerkelijk zijn vrienden zijn. Met dezelfde liefde die Hij in ons uitstort, kunnen wij Hem liefhebben, zijn liefde uitbreiden tot anderen, in de hoop dat ook zij hun plaats zullen vinden in de door Jezus gestichte gemeenschap van vriendschap. vgl: iia-iiae q. 23 a. 1 [[[t:iia-iiae q. 23 a. 1]]] En hoewel Hij als Verrezene al volledig gelukkig is, is het mogelijk tegenover Hem vrijgevig te zijn en Hem te helpen zijn Rijk in deze wereld op te bouwen door zijn instrumenten te zijn om zijn boodschap te brengen, zijn licht en vooral zijn liefde voor de ander. (Joh. 15, 16) [[b:Joh. 15, 16]] De leerlingen hebben geluisterd naar de oproep van Jezus tot vriendschap met Hem. Het was een uitnodiging die hen niet dwong, maar op delicate wijze tot hun vrijheid was gericht: “Gaat mee om het te zien”, zei Hij tegen hen, en zij “gingen mee en zagen waar Hij zich ophield. Die dag bleven ze bij Hem” (Joh. 1, 39) [b:Joh. 1, 39]. Na die intieme en onverwachte ontmoeting lieten zij alles achter en gingen met Hem mee.

Vriendschap met Jezus is onverbrekelijk. Hij laat ons nooit in de steek, ook al lijkt Hij soms het stilzwijgen te bewaren. Wanneer wij Hem nodig hebben, laat Hij zich door ons vinden (Jer. 29, 14) [[b:Jer. 29, 14]] en staat ons ter zijde overal waar wij gaan. (Re. 1, 19) [[b:Re. 1, 19]] Want Hij verbreekt nooit een verbond. Hij vraagt ons Hem niet te verlaten: “Blijft in Mij, zoals Ik in u” (Joh. 15, 4) [b:Joh. 15, 4]. Maar als wij ons verwijderen, “blijft Hij trouw, want zichzelf verloochenen kan Hij niet” (2 Tim. 2, 13) [b:2 Tim. 2, 13].

Met een vriend praten we, delen wij de meest geheime dingen. Ook met Jezus spreken we. Het gebed is een uitdaging en een avontuur. En wat voor avontuur! Het stelt ons in staat Hem beter te leren kennen, diep in Hem binnen te treden en te groeien in een steeds sterkere eenheid. Het gebed stelt ons in staat Hem alles te vertellen wat ons overkomt en vol vertrouwen te rusten in zijn armen en tegelijkertijd schenkt het ons ogenblikken van kostbare intimiteit en genegenheid, waarbij Jezus zijn leven in ons uitstort. Door te bidden “spelen wij zijn spel”, geven wij Hem ruimte, “zodat Hij kan handelen en kan binnenkomen en kan overwinnen”. Incontro con i volontari della GMG [[8414]]

Zo kunnen we ertoe komen een voortdurende eenheid met Hem te ervaren, die alles overtreft wat wij met andere personen kunnen beleven: “Ikzelf leef niet meer, Christus is het die leeft in mij” (Gal. 2, 20) [b:Gal. 2, 20]. Beroof je jeugd niet van deze vriendschap. Je zult Hem niet alleen aan je zijde voelen, wanneer je bidt. Je zult herkennen dat Hij met je mee gaat op ieder ogenblik. Probeer Hem te ontdekken en je zult de mooie ervaring beleven dat je je altijd vergezeld weet. Dat is wat de leerlingen van Emmaus hebben beleefd, toen Jezus, terwijl zij op weg waren en gedesoriënteerd met elkaar spraken, zich liet zien en “met hen mee liep” (Lc. 24, 15) [b:Lc. 24, 15]. Een heilige zei dat “het christendom niet een geheel is van waarheden waarin men moet geloven, van wetten die men moet navolgen, van verboden. Zo maakt het een afstotelijke indruk. Het christendom is een Persoon die mij zo heeft liefgehad dat Hij aanspraak maakt op mijn liefde. Het Christendom is Christus”. Homilía, 6 de noviembre de 1977 [[8415]]

Jezus kan alle jongeren van de Kerk in één droom verenigen, “een grootse droom en een droom die in staat is allen erbij te betrekken. De droom waarvoor Jezus zijn leven op het kruis heeft gegeven en de Heilige Geest zich heeft uitgestort en de dag van Pinksteren heeft gemarkeerd met vuur in het hart van iedere man en iedere vrouw, in het hart van iedereen (...) Hij heeft hem ingegrift in de hoop dat die ruimte vindt om te groeien en zich te ontwikkelen. Een droom, een droom Jezus genaamd, gezaaid door de Vader: God zoals Hij, zoals de Vader, gezonden door de Vader met het vertrouwen dat hij zal groeien en leven in ieder hart. Een concrete droom, die een Persoon is, die in onze aderen stroomt, die het hart doet opschrikken en opspringen”. L’Osservatore Romano, 26 januari 2019, 12 [[7234]]

Veel jongeren geven om hun lichaam en proberen daarbij de fysieke kracht of het uiterlijk te ontwikkelen. Anderen spannen zich in om hun vermogens en kennis te versterken en op deze wijze voelen zij zich zekerder. Sommigen mikken hoger, zij streven ernaar om zich meer in te zetten en zoeken naar een geestelijke ontwikkeling. De heilige Johannes zei: “Ik heb u geschreven, jongemannen, omdat jullie sterk zijn en Gods woord in jullie woont” (1 Joh. 2, 14) [b:1 Joh. 2, 14]. De Heer zoeken, zijn Woord bewaren, proberen met het eigen leven hierop te antwoorden, groeien in de deugden, dat maakt de harten van de jongeren sterk. Daarom is het noodzakelijk de “verbinding” met Jezus te behouden, “online” met Hem te blijven, zodat je niet alleen in geluk en heiligheid zult groeien met je krachten en je geest. Net zoals je ervoor zorgt dat je de verbinding met internet niet verliest, zorg je ervoor dat jouw verbinding met de Heer actief is, en dat betekent de dialoog niet verbreken, naar Hem luisteren, Hem je zaken vertellen, en wanneer je geen heldere ideeën hebt over wat je zou moeten doen, vraag Hem dan: “Jezus, wat zou U doen in mijn plaats?”. L’Osservatore Romano, 19 januari 2018, 7. [[7071]]

Ik hoop dat jij jezelf zo kunt waarderen, jezelf zo serieus kunt nemen dat je je geestelijke groei zoekt. Behalve het voor de jeugd kenmerkende enthousiasme, is er ook de schoonheid van het zoeken naar “gerechtigheid, geloof, liefde en vrede” (2 Tim. 2, 22) [b:2 Tim. 2, 22]. Dat betekent niet je spontaniteit, je frisheid, je enthousiasme, je tederheid verliezen. Want volwassen worden betekent niet de beste waarden van deze levensfase achterlaten. Anders zou de Heer je op een dag kunnen verwijten: “Ik denk terug aan de trouw van je jeugd, aan de liefde van je bruidstijd; hoe je Mij gevolgd bent in de woestijn” (Jer. 2, 2) [b:Jer. 2, 2].

Anderzijds moet ook een volwassene rijpen zonder de waarden van de jeugd te verliezen. Omdat in werkelijkheid iedere levensfase een permanente genade is, bevat zij een waarde die niet voorbij mag gaan. Een goed beleefde jeugd blijft als innerlijke ervaring en in het volwassen leven maakt men haar zich eigen, wordt zij verdiept en blijft haar vruchten geven. Als het kenmerkend is voor de jeugd zich aangetrokken te voelen door het oneindige dat zich opent en dat begint, vgl: 20 [[[8485]]] een risico van het volwassen leven met zijn zekerheden en gemakken is het steeds meer verwaarlozen van deze horizon en het verliezen van de waarde die eigen is aan de jeugdjaren. Het tegendeel zou daarentegen moeten gebeuren: rijpen, groeien en het eigen leven organiseren zonder de aantrekkingskracht, de ruimere openheid, de fascinatie voor een werkelijkheid die altijd iets meer is, te verliezen. Op ieder ogenblik van het leven zullen wij onze jeugd kunnen vernieuwen en doen toenemen. Toen ik mijn ambt als paus ben begonnen, heeft de Heer mijn horizon verruimd en mij een vernieuwde jeugd gegeven. Hetzelfde kan een paar overkomen dat sinds vele jaren is getrouwd, of een monnik in zijn klooster. Er zijn dingen die in de jaren moeten bezinken, maar deze rijping kan samengaan met een vuur dat zich vernieuwt, met een steeds jong hart.

Opgroeien wil zeggen de kostbaarste dingen die de jeugd je schenkt, bewaren en voeden, maar het betekent tegelijkertijd openstaan voor het zuiveren van wat niet goed is, en voor het ontvangen van nieuwe gaven van God, die je oproept te ontwikkelen wat waarde heeft. Soms kunnen minderwaardigheidscomplexen je ertoe brengen je gebreken en zwakheden niet te zien en op deze wijze kun je je afsluiten voor groei en rijping. Laat je liever beminnen door God, die je liefheeft zoals je bent, je waardeert en respecteert, maar je ook steeds meer biedt: diepere vriendschap met Hem, meer vuur in het gebed, meer dorst naar zijn Woord, meer verlangen om Christus te ontvangen in de eucharistie, meer verlangen om zijn evangelie te beleven, meer innerlijke kracht, meer vrede en geestelijke vreugde.

Ik herinner je er echter aan dat je niet heilig en voltooid kunt zijn door anderen te kopiëren. Het navolgen van de heiligen betekent nooit hun wijze van zijn en van het beleven van de heiligheid kopiëren.

“Er zijn getuigenissen die nuttig zijn om ons te stimuleren en te motiveren, maar niet opdat wij die trachten te imiteren, want dat zou ons zelfs kunnen verwijderen van de unieke en specifieke weg die de Heer voor ons voorzien heeft”. Evangelii Gaudium [[4984|11]]

Jij moet ontdekken wie je bent en jouw persoonlijke wijze om heilig te zijn ontwikkelen, onafhankelijk van wat de anderen zeggen en denken. Heilig worden wil zeggen in vollere mate zichzelf worden, wat God heeft willen dromen en scheppen: geen kopie. Jouw leven moet een profetische stimulans zijn die anderen inspireert, die een spoor in deze wereld achterlaat, het unieke spoor dat alleen jij kunt achterlaten. Als je daarentegen kopieert, beroof je deze aarde, en ook de hemel, van wat niemand anders in jouw plaats kan bieden. Ik herinner eraan dat de heilige Johannes van het Kruis in zijn Geestelijk Hooglied schreef dat ieder “op zijn wijze” moest profiteren van zijn geestelijke raad vgl: B, Prologo, 2 [[[3968]]], omdat God zelf zijn genade heeft willen tonen “aan sommigen op de ene en aan anderen op een andere manier”. vgl: XIV-XV, 2 [[[3968]]]

Jouw geestelijke groei komt vooral tot uitdrukking in de broederlijke, edelmoedige, barmhartige liefde. De heilige Paulus zei het: “Moge de Heer u overvloedig doen toenemen in de liefde voor elkaar en voor allen, zoals ook onze liefde uitgaat naar u” (1 Tess. 3, 12) [b:1 Tess. 3, 12]. Moge jij steeds meer de “extase” beleven die bestaat in het buiten jezelf treden om het welzijn van anderen te zoeken, zelfs tot het geven van je leven toe.

Wanneer een ontmoeting met God “extase” wordt genoemd, dan is dat omdat deze ons buiten onszelf haalt en ons verheft, gegrepen als we zijn door de liefde en de schoonheid van God. Maar men kan ons ook buiten onszelf doen treden om de verborgen schoonheid in ieder mens te herkennen, zijn waardigheid en zijn grootheid als beeld van God en kind van de Vader. De Heilige Geest wil ons ertoe brengen buiten onszelf te treden, de ander met liefde te omarmen en zijn welzijn te zoeken. Daarom is het altijd beter het geloof samen te beleven en onze liefde in een gemeenschapsleven tot uitdrukking te brengen door met andere jongeren onze genegenheid, onze tijd, ons geloof en onze onrust te delen. De Kerk biedt veel en verschillende ruimten om het geloof in gemeenschap te beleven, omdat samen alles gemakkelijker is.

De opgelopen wonden kunnen je leiden tot de verleiding van het isolement, om je in jezelf terug te trekken, tot het opkroppen van gevoelens van wrok; houd echter nooit op te luisteren naar Gods oproep tot vergeving. Zoals de bisschoppen van Rwanda goed hebben onderwezen, “vraagt de verzoening met de ander vóór alles erom in hem de schittering van het beeld van God te ontdekken. (...) In deze optiek is het van vitaal belang de zondaar te onderscheiden van zijn zonde en belediging om te komen tot een authentieke verzoening. Dat betekent dat je het kwaad dat de ander je aandoet, haat, maar je hem blijft liefhebben, omdat je zijn zwakheid erkent en in hem het beeld van God ziet”. Aan de gelovigen gedurende het bijzonder jaar van de verzoening in Rwanda, Kigali [[8491|(17)]]

Soms verzwakken de energie, de dromen en het enthousiasme van de jeugd als gevolg van de verleiding om ons in onszelf op te sluiten, in onze problemen, gekwetste gevoelens, gejammer en gerieflijke omstandigheden. Laat je dit niet overkomen, want je zult van binnen voor je tijd oud worden. Iedere levensfase heeft zijn schoonheid en het mag de jeugd niet ontbreken aan een gemeenschappelijke utopie, aan het vermogen om samen te dromen, aan de grote horizonten waarnaar wij samen kijken.

God houdt van de vreugde van de jongeren en Hij nodigt hen vooral uit tot de vreugde die men in broederlijke gemeenschap beleeft, tot dat hoger genieten van wie weet te delen, omdat “het zaliger is te geven dan te ontvangen” (Hand. 20, 35) [b:Hand. 20, 35] en “God van een blijmoedige gever houdt” (2 Kor. 9, 7) [b:2 Kor. 9, 7]. Broederliefde vermenigvuldigt ons vermogen om ons te verheugen, omdat zij ons in staat stelt te genieten van het welzijn van anderen: “Verblijdt u met de blijden” (Rom. 12, 15) [b:Rom. 12, 15]. Mogen de spontaniteit en de impuls van je jeugd steeds meer veranderen in de spontaniteit van de broederliefde, in de frisheid die ons altijd laat handelen met vergeving, met vrijgevigheid, met het verlangen om een gemeenschap te vormen. Een Afrikaans spreekwoord zegt: ” Als je snel wilt zijn, loop dan alleen. Als je ver wil komen, loop dan met de anderen”. Laten wij ons de broederschap niet laten ontnemen.

Geconfronteerd met een werkelijkheid die zo vol geweld en egoïsme is, kunnen jongeren inderdaad het risico lopen zich in kleine groepen op te sluiten en zich zo aan de uitdagingen van het leven in de maatschappij, een weidse, stimulerende wereld met zoveel noden, te onttrekken. Zij menen dat zij een broederlijke liefde beleven maar misschien is hun groep een eenvoudige verlenging van hun ik. Dat wordt erger als de roeping van de leek alleen maar wordt opgevat als een dienst binnen de Kerk (lectoren, acolieten, catechisten, enz.), waarbij men vergeet dat de roeping van de leek vóór alles de naastenliefde in het gezin en de maatschappelijke of politieke naastenliefde is: het is een concreet engagement gebaseerd op het geloof voor de opbouw van een nieuwe samenleving; het is een leven te midden van de wereld en de samenleving om haar op verschillende niveaus te evangeliseren, om de vrede, het samenleven, de gerechtigheid, de mensenrechten, de barmhartigheid te laten groeien en zo het Koninkrijk van God in de wereld te verbreiden

Ik stel de jongeren voor om verder te gaan dan vriendengroepen en “maatschappelijke vriendschap” op te bouwen, het algemeen welzijn na te streven. Maatschappelijke vijandschap verwoest. En een gezin gaat ten gronde aan vijandschap. Een land gaat ten gronde aan vijandschap. De wereld gaat ten gronde aan vijandschap. De grootste vijandschap is oorlog. Heden ten dage zien wij dat de wereld ten gronde gaat aan oorlog. Want ze zijn niet in staat aan tafel te gaan zitten en met elkaar te praten. (...) Wees in staat maatschappelijke vriendschap op te bouwen”. L’Osservatore Romano, 21-22 september 2015, 6 [[7936]] Het is niet gemakkelijk, we moeten altijd iets opgeven, we moeten onderhandelen, maar als wij dit doen, als wij aan het welzijn van allen denken, kunnen wij de magnifieke ervaring opdoen de geschillen opzij te zetten om samen te strijden voor een gemeenschappelijk doel. Als wij erin slagen bij deze zorgvuldige en soms moeizame inzet om bruggen te bouwen, een vrede te stichten die goed voor allen is, punten van overeenkomst te midden van zoveel verschillen te vinden, is dit het wonder van de cultuur van de ontmoeting dat jongeren met hartstocht durven te beleven.

De synode heeft erkend dat “maatschappelijke inzet een specifiek kenmerk is van de jongeren van vandaag, ook al heeft die een andere vorm dan bij voorbije generaties. Naast sommige onverschilligen zijn er vele anderen die bereid zijn zich in te zetten voor initiatieven van vrijwilligerswerk, actief burgerschap en maatschappelijke solidariteit; zij moeten worden begeleid en aangemoedigd om de talenten, de competenties en de creativiteit van de jongeren naar boven te laten komen en het van hun kant op zich nemen van verantwoordelijkheden aan te moedigen. Maatschappelijke inzet en direct contact met de armen blijven een fundamentele gelegenheid voor de ontdekking of verdieping van het geloof en voor een onderscheiding van de eigen roeping. (...) Ook is er gewezen op de bereidheid tot een inzet op politiek gebied voor de opbouw van het algemeen welzijn”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|46]]

Vandaag hebben Godzijdank jongerengroepen van parochies, scholen, bewegingen of universitaire groepen de gewoonte de ouderen en zieken gezelschap te gaan houden of arme wijken te bezoeken, of gaan zij samen behoeftigen helpen in de zogenaamde “nachten van de naastenliefde”. Vaak merken zij dat wat ze bij deze activiteiten ontvangen, meer is dan wat ze geven, omdat je leert en veel rijper wordt, wanneer je de moed hebt in contact te komen met het lijden van anderen. Bovendien is er bij de armen een verborgen wijsheid en kunnen zij met eenvoudige woorden ons helpen om waarden te ontdekken die wij niet zien.

Andere jongeren nemen deel aan sociale programma’s die erop gericht zijn huizen te bouwen voor wie dakloos is of vervuilde gebieden te saneren of hulp bijeen te brengen voor de meest behoeftigen. Het zou goed zijn als deze gemeenschappelijke energie niet alleen zou worden aangewend bij sporadische acties, maar op een vaste wijze met duidelijke doeleinden en een goede organisatie die een meer duurzame en doeltreffende activiteit helpt te verwezenlijken. De mensen van de universiteit kunnen zich verenigen op interdisciplinaire wijze om hun kennis toe te passen op de oplossing van maatschappelijke problemen en bij deze taak kunnen ze zij aan zij werken met jongeren van andere kerken en andere godsdiensten.

Zoals bij het wonder van Jezus kunnen de broden en de vissen van de jongeren zich vermenigvuldigen. (Joh. 6, 4-13) [[b:Joh. 6, 4-13]] Zoals in de parabel gebeurt, worden de kleine zaadjes van de jongeren bomen en vruchten die geoogst moeten worden. (Mt. 13, 23.31-32) [[b:Mt. 13, 23.31-32]] Dit alles uitgaande van de levende bron van de eucharistie, waarin ons brood en onze wijn worden veranderd om ons eeuwig Leven te geven. Aan de jongeren wordt een immense en moeilijke taak toevertrouwd. Met het geloof in de Verrezene zullen zij die met creativiteit en hoop op zich nemen door zich altijd dienstbaar op te stellen, zoals de dienaren van dat huwelijksfeest, de verbaasde medewerkers bij het eerste teken van Jezus, die alleen maar de aanwijzing van zijn Moeder volgden: “Doet maar wat Hij u zeggen zal” (Joh. 2, 5) [b:Joh. 2, 5]. Barmhartigheid, creativiteit en hoop doen het leven groeien.

Ik wil je aanmoedigen dit engagement op je te nemen, omdat ik weet dat

“je hart, een jong hart, een betere wereld wil bouwen. Ik volg het wereldnieuws en zie dat veel jongeren in vele delen van de wereld de straat op zijn gegaan om het verlangen te uiten naar een rechtvaardiger en broederlijker beschaving. Jongeren op straat. Het zijn jongeren die de hoofdrolspelers van de verandering willen zijn. Laat anderen alsjeblieft niet de hoofdrolspelers van de verandering zijn! Jullie zijn het die de toekomst hebben! Door jullie komt de toekomst in de wereld. Jullie vraag ik ook hoofdrolspelers te zijn van deze verandering. Blijf apathie overwinnen door een christelijk antwoord te bieden op de maatschappelijke en politieke onrust die zich in verschillende delen van de wereld voordoet. Ik vraag jullie bouwers van de wereld te zijn, aan het werk te gaan voor een betere wereld. Beste jongeren, kijk alsjeblieft niet naar het leven “vanaf het balkon”, plaats je er midden in. Jezus is niet op het balkon gebleven, Hij is erin gaan staan; kijk niet naar het leven “vanaf het balkon”, treed erin binnen, zoals Jezus heeft gedaan”. Avondwake Wereldjongerendagen Rio de Janeiro [[8492]]

Maar vecht vooral op de een of andere wijze voor het algemeen welzijn, wees dienaars van de armen, wees hoofdrolspelers van de revolutie van de naastenliefde en de dienstbaarheid, in staat om weerstand te bieden aan de ziekte van consumentisme en oppervlakkig individualisme.

In liefde voor Christus zijn jongeren geroepen overal met hun eigen leven getuige te zijn van het evangelie. De heilige Alberto Hurtado zei dat

“apostel zijn niet betekent een onderscheidingsteken in het knoopsgat van je colbert dragen; het betekent niet praten over de waarheid, maar haar beleven, belichamen, veranderen in Christus. Apostel zijn bestaat niet in het dragen van een fakkel in de hand, in het bezitten van licht, maar in licht zijn (...) Het Evangelie (...) is meer een voorbeeld dan een les. De in geleefd leven veranderde boodschap”. https:// www.padrealbertohurtado.cl/escritos-2 [[8493]]

De waarde van het getuigenis betekent niet dat het woord tot zwijgen moet worden gebracht. Waarom praat je niet over Jezus, waarom vertel je anderen niet dat Hij ons de kracht geeft om te leven, dat het mooi is om met Hem te spreken, dat het goed voor ons is om over zijn woorden te mediteren? Jongeren, laat de wereld je niet meeslepen om alleen maar negatieve of oppervlakkige zaken te delen. Wees in staat tegen de stroom in te gaan en deel Jezus, deel het geloof dat Hij je heeft gegeven. Ik wens jullie toe dat jullie in je hart dezelfde onweerstaanbare impuls voelen die de heilige Paulus bewoog, toen hij zei: “Wee mij, als ik het evangelie niet verkondig!” (1 Kor. 9, 16) [b:1 Kor. 9, 16].

“Waar zendt Jezus ons heen? Er zijn geen grenzen, er zijn geen beperkingen: Hij zendt ons naar allen. Het evangelie is voor allen en niet voor enkelen. Het is niet alleen voor hen die ons dichterbij, ontvankelijker, gastvrijer lijken. Het is voor allen. Wees niet bang om te gaan en Christus te brengen in iedere omgeving tot aan de periferie van de maatschappij, ook aan wie meer veraf, onverschilliger lijkt. De Heer zoekt allen, Hij wil dat allen de warmte van zijn barmhartigheid en zijn liefde voelen”. AAS 105 (2013), 665 [[5016]]

En Hij nodigt ons uit om zonder angst mee te gaan met de missionaire verkondiging waar we ook zijn en met wie we ook zijn, in de wijk, bij de studie, bij de sport, wanneer we uitgaan met vrienden, wanneer we vrijwilligerswerk doen of op het werk, het is altijd goed en zinvol de vreugde van het evangelie te delen. Dat is de wijze waarop de Heer tot allen nadert. En Hij wil jullie, jongeren, als zijn instrumenten om licht en hoop uit te stralen, want Hij wil rekenen op jullie moed, jullie frisheid en jullie enthousiasme.

Men kan niet verwachten dat de zending gemakkelijk en comfortabel is. Sommige jongeren hebben hun leven gegeven, omdat zij hun missionaire gedrevenheid niet wilden afremmen. De bisschoppen van Korea hebben zich als volgt uitgedrukt:

“Wij hopen graankorrels en instrumenten te kunnen zijn voor het heil van de mensheid door het voorbeeld van de martelaren te volgen. Ook al is ons geloof klein als een mosterdzaadje, God zal het doen groeien en het als instrument gebruiken voor zijn heilswerk”. Pastorale brief ter gelegenheid van de 150ste verjaardag van de marteldood gedurende de Byeong-in-vervolging [[8494]]

Vrienden, wacht niet tot morgen om mee te werken aan de verandering van de wereld met jullie energie, jullie durf en jullie creativiteit. Jullie leven is geen “intussen”. Jullie zijn het nu van God, die wil dat jullie vruchtbaar zijn. vgl: L’Osservatore Romano, 28-29 januari 2019, 12 [[[7229]]] Want

“het is door te geven dat men krijgt” Gebed, “Signore, fa’ di.. Gebed, “Signore, fa’ di me uno strumento della tua pace”, geïnspireerd door de heilige Franciscus van Assisi.

en de beste manier om een goede toekomst voor te bereiden, is goed het heden met toewijding en edelmoedigheid te beleven.

Soms heb ik jonge, mooie bomen gezien die hun takken steeds hoger naar de hemel verhieven en een lied van hoop leken. Later, na een storm, vond ik ze omgevallen, dood. Want ze hadden weinig wortels, zij hadden hun takken uitgespreid zonder diep wortel te schieten in de grond, en zo zijn ze bezweken aan de aanvallen van de natuur. Daarom doet het me pijn te zien dat sommigen jongeren voorstellen een toekomst zonder wortels op te bouwen, alsof de wereld nu begint. Want

“het is onmogelijk dat iemand groeit, als hij geen sterke wortels heeft die helpen met beide benen vast op de grond te staan. Het is gemakkelijk “weg te vliegen”, wanneer men geen plaats heeft om zich te hechten, om zich te vestigen”. L’Osservatore Romano, 28-29 januari 2019, 6 [[7336]]

Deze kwestie is niet secundair en het lijkt me passend er een kort hoofdstuk aan te wijden. Wanneer we dit begrijpen kunnen we onderscheid maken tussen de vreugde van de jeugd en een valse cultus ervan, die sommigen gebruiken om de jongeren te verleiden en hen te gebruiken voor hun doeleinden

Stel je dit voor: als iemand jullie een voorstel doet en jullie zeggen de geschiedenis te negeren, de schat van de ouderen niet te koesteren, alles wat voorbij is, te verachten en alleen maar naar de toekomst te kijken die hij je aanbiedt, is dat dan misschien niet een gemakkelijke manier om jullie te lokken met zijn voorstel om jullie alleen maar te laten doen wat hij je zegt? Die persoon heeft het nodig dat jullie leeg, ontworteld, wantrouwig ten opzichte van alles zijn, opdat jullie alleen maar zijn beloften kunnen vertrouwen en je aan zijn plannen kunnen onderwerpen. Zo werken ideologieën van verschillende kleur die alles wat anders is vernietigen (of deconstrueren) en zo zonder tegenstand kunnen domineren. Daartoe hebben ze jongeren nodig die de geschiedenis verachten, de geestelijke en menselijke rijkdom afwijzen die door de generaties heen is doorgegeven, die alles wat aan hen is voorafgegaan, negeren.

Stel je dit voor: als iemand jullie een voorstel doet en jullie zeggen de geschiedenis te negeren, de schat van de ouderen niet te koesteren, alles wat voorbij is, te verachten en alleen maar naar de toekomst te kijken die hij je aanbiedt, is dat dan misschien niet een gemakkelijke manier om jullie te lokken met zijn voorstel om jullie alleen maar te laten doen wat hij je zegt? Die persoon heeft het nodig dat jullie leeg, ontworteld, wantrouwig ten opzichte van alles zijn, opdat jullie alleen maar zijn beloften kunnen vertrouwen en je aan zijn plannen kunnen onderwerpen. Zo werken ideologieën van verschillende kleur die alles wat anders is vernietigen (of deconstrueren) en zo zonder tegenstand kunnen domineren. Daartoe hebben ze jongeren nodig die de geschiedenis verachten, de geestelijke en menselijke rijkdom afwijzen die door de generaties heen is doorgegeven, die alles wat aan hen is voorafgegaan, negeren.

Tegelijkertijd gebruiken deze manipulatoren een ander middel: een aanbidding van de jeugd, alsof alles wat niet jong is, verfoeilijk en achterhaald zou zijn. Het jeugdige lichaam wordt het symbool van deze nieuwe cultus, derhalve wordt alles wat te maken heeft met dat lichaam, ongelimiteerd verafgood en begeerd, en wat niet jong is, wordt met minachting bekeken. Dat is echter een wapen dat uiteindelijk vóór alles de jongeren omlaaghaalt en hen berooft van werkelijke waarden, en hen gebruikt om persoonlijk, economisch of politiek voordeel te behalen.

Beste jongeren, laat niet toe dat ze je jeugd gebruiken om een oppervlakkig leven te bevorderen dat schoonheid met schijn verwart. Ontdek in plaats daarvan dat er schoonheid is in de arbeider die vuil en onverzorgd terugkeert naar huis, maar met de vreugde dat hij brood voor zijn kinderen heeft verdiend. Er is een buitengewone schoonheid in de gemeenschap van een gezin dat rond de tafel verzameld is, en in het brood dat royaal gedeeld wordt, ook al is de tafel zeer arm. Er is schoonheid in de ongekapte en wat oudere echtgenote die verder dan haar krachten en haar gezondheid toelaten, blijft zorgen voor haar zieke man. Hoewel de lente van de verkering lang geleden is, is er een schoonheid in de trouw van de echtparen die elkaar liefhebben in de herfst van het leven, en in de ouderen die hand in hand lopen. Er is een schoonheid die verder gaat dan het uiterlijk of de esthetiek van de mode in iedere man en iedere vrouw die hun persoonlijke roeping met liefde beleven in een belangeloze dienst voor de gemeenschap, het vaderland, in het edelmoedige werk voor het geluk van het gezin, die bezig zijn met het harde anonieme onbetaalde werk om de maatschappelijke vriendschap te herstellen. Deze schoonheid, die herinnert aan die van Christus op het kruis, ontdekken, laten zien en duidelijk laten uitkomen, betekent de grondslagen leggen voor ware solidariteit en een cultuur van de ontmoeting.

Samen met de strategieën van de valse cultus van de jeugd en het uiterlijk, wordt er tegenwoordig een spiritualiteit zonder God gepromoot, een affectiviteit zonder gemeenschap en zonder inzet voor degene die lijdt, een angst voor de armen, gezien als gevaarlijke personen, en een reeks aanbiedingen die pretenderen je te laten geloven in een paradijsachtige toekomst die steeds verder zal worden uitgesteld. Ik wil jullie zoiets niet aanbieden en met heel mijn genegenheid wil ik jullie ervoor waarschuwen je te laten overheersen door deze ideologie, die jullie niet jonger zal maken, maar jullie zal veranderen in slaven. Ik stel jullie een andere weg voor, die uit vrijheid, enthousiasme, creativiteit, nieuwe horizonten bestaat, waarbij we tegelijkertijd de wortels verzorgen die voeden en ondersteunen.

In dit perspectief wil ik onderstrepen dat

“veel uit niet-westerse streken afkomstige synodevaders erop wijzen hoe in hun landen de globalisering authentieke vormen van culturele kolonisatie met zich meebrengt die de jongeren losmaakt van hun culturele en religieuze wortels waaruit ze voortkomen. Er is een inzet van de Kerk nodig om hen bij deze overgang te begeleiden, zonder dat zij de kostbaarste kenmerken van hun eigen identiteit verliezen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|14]]

Vandaag zijn wij getuigen van een tendens om de jongeren te “homogeniseren”, de aan hun plaats van herkomst eigen verschillen op te heffen, hen te veranderen in manipuleerbare, in serie vervaardigde subjecten. Zo brengt men een culturele verwoesting tot stand die even erg is als het uitsterven van dier- en plantensoorten. vgl: Laudato Si' [[[5000|145]]] Daarom heb ik in een boodschap aan de in Panama verenigde inheemse jongeren hen aangespoord

“de zorg op zich te nemen voor de wortels, omdat de kracht die jullie zal doen groeien, bloeien en vrucht dragen, komt van de wortels”. L’Osservatore Romano, 19 januari 2019, 8 [[7602]]

Op de synode is gezegd dat

“jongeren gericht zijn op de toekomst en het leven met energie en dynamiek onder ogen zien. Zij (...) neigen soms ertoe weinig aandacht te schenken aan de herinnering aan het verleden waaruit zij voortkomen, in het bijzonder aan de zovele gaven die hun zijn doorgegeven door hun ouders, grootouders, de culturele bagage van de maatschappij waarin zij leven. De jongeren helpen om de levende rijkdom van het verleden te ontdekken door eraan te herinneren en deze te gebruiken voor hun eigen keuzes en mogelijkheden is een ware daad van liefde voor hen met het oog op hun groei en de keuzes die zij moeten maken”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|35]]

Het Woord van God beveelt aan om het contact met de ouderen niet te verliezen, om van hun ervaring te kunnen profiteren: “Zoek het gezelschap van de ouderen en luister trouw naar hun wijsheid. (...) Als je een verstandig mens vindt, ga hem dan al vroeg in de morgen bezoeken en laat je voet de drempels van zijn deuren uitslijten” (Sir. 6, 34.36) [b:Sir. 6, 34.36]. In ieder geval moeten de lange jaren die zij hebben geleefd, en alles wat hun in het leven is overkomen, ons ertoe brengen naar hen met respect te kijken: “Sta op voor een grijsaard” (Lev. 19, 32) [b:Lev. 19, 32], omdat “het sieraad van de jongemannen hun kracht is, de luister van de bejaarden hun grijze haren zijn” (Spr. 20, 29) [b:Spr. 20, 29].

De Bijbel vraagt aan ons: “Luister naar uw vader: hij heeft u verwekt; en minacht niet uw moeder, als zij oud is geworden” (Spr. 23, 22) [b:Spr. 23, 22]. Het gebod om vader en moeder te eren is “het eerste gebod dat gepaard gaat met een belofte” (Ef. 6, 2) [b:Ef. 6, 2] (Ex. 20, 12; Deut. 5, 16; Lev. 19, 3) [[b:Ex. 20, 12; Deut. 5, 16; Lev. 19, 3]] en de belofte is “opdat het je welga en je lang moge leven op aarde” (Ef. 6, 3) [b:Ef. 6, 3].

Dat betekent niet dat je het met alles wat ze zeggen eens moet zijn, of dat je al hun acties moet goedkeuren. Een jongere zou altijd een kritische geest moeten hebben. De heilige Basilius de Grote beval de jongeren met verwijzing naar de oude Griekse auteurs aan hen te achten, maar alleen dat aan te nemen wat zij ons aan goeds kunnen leren. vgl: 1, 2: PG 31, 565 [[[1953]]] Het gaat er eenvoudigweg om een wijsheid te vergaren die van generatie op generatie wordt doorgegeven, een wijsheid die samen kan gaan met menselijke gebreken en die niet verdient te verdwijnen ten overstaan van de nieuwigheden van de consumptiemaatschappij en de markt.

Voor de wereld is een breuk tussen generaties nooit van nut geweest en zal dat ook niet zijn. Het zijn sirenenzangen van een toekomst zonder wortels, zonder verworteling. Het is de leugen die je wil laten geloven dat alleen wat nieuw is, goed en mooi is. Het bestaan van relaties tussen de generaties houdt in dat men in de gemeenschappen een collectief geheugen bezit, aangezien iedere generatie het onderricht van de voorafgaande generaties weer opneemt en zo de opvolgers een erfenis nalaat. Dat vormt referentiekaders om een nieuwe maatschappij hecht te verankeren. Zoals het oude spreekwoord zegt: “Als de jongere de kennis zou hebben en de oudere de kracht, zou er niets zijn dat men niet zou kunnen doen”.

In de profetie van Joël vinden wij een boodschap die het ons mogelijk maakt dit op een zeer mooie manier te begrijpen. Er staat: “Hierna zal Ik mijn geest uitstorten over alle mensen, uw zonen en uw dochters zullen profeteren, uw grijsaards dromen zien, uw jonge mannen visioenen krijgen” (Joël 3, 1) [b:Joël 3, 1]. (Hand. 2, 17) [[b:Hand. 2, 17]] Als de jongeren en de ouderen zich openstellen voor de Heilige Geest, brengen zij samen een prachtige combinatie tot stand. De ouderen dromen en de jongeren hebben visioenen. Hoe vullen de twee zaken elkaar aan?

De ouderen hebben dromen die verweven zijn met herinneringen, beelden van zoveel beleefde dingen, getekend door de ervaring en de jaren. Als de jongeren geworteld zijn in de dromen van de ouderen, slagen zij erin de toekomst te zien, kunnen zij visioenen hebben die voor hen de horizon openen en hun nieuwe wegen tonen. Maar als de ouderen niet dromen, kunnen de jongeren de horizon niet meer duidelijk zien.

Het is mooi om tussen de dingen die onze ouders hebben bewaard, enkele herinneringen te vinden die ons in staat stellen om ons in te denken wat onze opa’s en oma’s voor ons hebben gedroomd. Alvorens geboren te worden heeft ieder mens van zijn grootouders als geschenk de zegen van een droom vol liefde en hoop ontvangen: die van een beter leven. En als hij van een van zijn grootouders die niet gekregen zou hebben, dan heeft zeker een overgrootvader deze gedroomd en was hij blij voor hem, wanneer hij in de wieg naar zijn kinderen en vervolgens naar zijn kleinkinderen keek. De oerdroom, de scheppingsdroom van God onze Vader, gaat aan het leven van al zijn kinderen vooraf en begeleidt het. Het herinneren aan deze zegen, die zich van generatie tot generatie uitstrekt, is een kostbare erfenis, die wij levend moeten weten te houden om haar op onze beurt door te geven.

Daarom is het goed de ouderen lange verhalen te laten houden, die soms mythologisch, fantasievol lijken - het zijn dromen van ouderen -, maar vaak vol kostbare ervaring, welsprekende symbolen, verborgen boodschappen zitten. Deze verhalen kosten tijd en vragen van ons dat we belangeloos bereid zijn om ze met geduld te beluisteren en te interpreteren, omdat zij niet passen in een boodschap op sociale media. Wij moeten accepteren dat alle wijsheid waaraan wij voor het leven behoefte hebben, niet kan worden ingepast binnen de grenzen die worden opgelegd door de huidige communicatiemiddelen.

In het boek La saggezza del tempo vgl: La saggezza del tempo. In dialogo con papa Francesco sulle grandi questioni della vita [[[8495]]] heb ik enkele verlangens tot uitdrukking gebracht in de vorm van vragen:

“Wat vraag ik aan de ouderen, tot wie ik mezelf ook reken? Ik vraag dat wij bewakers zijn van de herinnering. Wij, opa’s en oma’s, moeten een koor vormen. Ik stel me ouderen voor als het permanente koor van een belangrijk geestelijk heiligdom, waarin de smeekbeden en de lofgezangen de hele gemeenschap ondersteunen, die werkt en strijdt op het terrein van het leven”. 12 [[8495]]

Het is mooi dat “jonge mannen en jonge meisjes, grijsaards en kinderen, allen bijeen, nu de naam van de Heer prijzen” (Ps. 148, 12-13) [b:Ps. 148, 12-13].

Wat kunnen wij, ouderen, de jongeren geven?

“Wij kunnen de jongeren van vandaag die hun mengsel van heroïsche ambities en onzekerheden beleven, eraan herinneren dat een leven zonder liefde een onvruchtbaar leven is”. 13 [[8495]]

Wat kunnen wij hun zeggen?

“Wij kunnen de jongeren van vandaag zeggen dat angst voor de toekomst overwonnen kan worden”. 13 [[8495]]

Wat kunnen wij hun leren?

“Wij kunnen de jongeren die buitengewoon bezorgd zijn om zichzelf, leren dat men een grotere vreugde ervaart in het geven dan in het ontvangen en dat de liefde niet alleen met woorden, maar ook met werken wordt getoond”. 13 [[8495]]

De liefde die zich geeft en actief is, maakt vaak fouten. Degene die handelt, die iets waagt, begaat vaak fouten. In dit opzicht kan het getuigenis van Maria Gabriela Perin interessant blijken, die vanaf haar geboorte vaderloos was: zij denkt na over de manier waarop dit haar leven heeft beïnvloed, in een relatie die niet heeft geduurd, maar van haar een moeder en nu een oma heeft gemaakt:

“Wat ik weet, is dat God geschiedenissen schept. In zijn genialiteit en barmhartigheid neemt Hij onze triomfen en mislukkingen en weeft prachtige wandtapijten vol ironie. De achterkant van de stof kan wanordelijk lijken met zijn door elkaar lopende draden - de gebeurtenissen in ons leven - en misschien is het die kant die ons geen rust laat, wanneer wij twijfels hebben. De goede kant van het tapijt laat echter een schitterende geschiedenis zien en dat is de kant die God ziet”. 162-163 [[8495]]

Wanneer bejaarde personen aandachtig naar het leven kijken, begrijpen zij vaak instinctief wat er achter de door elkaar lopende draden zit en herkennen wat God op creatieve manier, zelfs met onze fouten, tot stand brengt.

Als wij samen op gaan, jongeren en ouderen, zullen wij goed geworteld kunnen zijn in het heden en vanuit deze positie met het verleden en de toekomst kunnen omgaan: het verleden ontmoeten om van de geschiedenis te leren en de wonden te genezen die ons soms beïnvloeden; de toekomst ontmoeten om het enthousiasme te voeden, dromen te doen ontspruiten, profetieën op te wekken, verwachtingen te doen bloeien. Op deze wijze verenigd zullen wij van elkaar kunnen leren, de harten verwarmen, onze geest inspireren met het licht van het evangelie en onze handen nieuwe kracht geven.

De wortels zijn geen ankers die ons aan andere tijden binden en ons verhinderen in de huidige wereld present te zijn om iets nieuws geboren te laten worden. Zij zijn integendeel een referentiepunt die het ons toestaat te groeien en aan de nieuwe uitdagingen te beantwoorden. Derhalve heeft het evenmin nut

“dat wij gaan neerzitten om met nostalgie aan de voorbije tijden terug te denken. Wij moeten met realisme en liefde onze cultuur ter harte nemen en haar met het Evangelie vullen. Wij worden vandaag uitgenodigd de Blijde Boodschap van Jezus aan de nieuwe tijden te verkondigen. Wij moeten onze tijd met zijn mogelijkheden en risico’s, met zijn vreugden en verdriet, met zijn rijkdommen en zijn beperkingen, met zijn successen en zijn fouten liefhebben”. 2 [[8496]]

Op de synode heeft een van de toehoorders, een jongeman van de Samoa-eilanden, gezegd dat de Kerk een kano is waarin de ouderen helpen koers te houden door de stand van de sterren te interpreteren en de jongeren krachtig roeien, terwijl zij zich voorstellen wat hen later wacht. Laten wij ons niet van de weg af laten brengen, noch door jongeren die denken dat de volwassenen een verleden zijn dat er niet meer toe doet, dat al achterhaald is, noch door volwassenen die altijd menen te weten hoe jongeren zich zouden moeten gedragen. Laten wij veeleer allen in dezelfde kano stappen en samen zoeken naar een betere wereld, onder de steeds nieuwe impuls van de Heilige Geest.

De jongerenpastoraal heeft, zoals wij gewend waren deze te realiseren, de golf van de maatschappelijke en culturele veranderingen ondergaan. Jongeren vinden vaak in de gebruikelijke structuren geen antwoorden op hun zorgen, hun eisen, hun problemen en hun wonden. De verbreiding en de groei van verenigingen en bewegingen met bij voorkeur jeugdige kenmerken kunnen worden geïnterpreteerd als een actie van de Geest, die nieuwe wegen opent. Het is echter nodig hun deelname aan de gehele pastoraal van de Kerk te verdiepen, en er is behoefte aan een grotere gemeenschap onder hen en een betere coördinatie van hun handelen. Ook al is het niet altijd gemakkelijk de jongeren aan te spreken, komen twee aspecten duidelijk naar voren: het besef dat de hele gemeenschap hen evangeliseert, en de dringende noodzaak dat de jongeren een grotere rol spelen in het pastorale aanbod.

Ik wil onderstrepen dat de jongeren zelf actoren van de jongerenpastoraal zijn, vergezeld en begeleid, maar vrij om met creativiteit en durf steeds nieuwe wegen te vinden. Dientengevolge zou het overbodig zijn hier stil te blijven staan bij het voorstellen van een soort handboek van de jongerenpastoraal of een praktische gids van de pastoraal. Het gaat er veeleer om zijn toevlucht te nemen tot de slimheid, het genie en de kennis die de jongeren zelf hebben van de gevoeligheid, de taal en de problemen van de andere jongeren.

Zij laten ons de noodzaak zien om nieuwe stijlen en nieuwe strategieën aan te nemen. Bijvoorbeeld, terwijl de volwassenen proberen alles gepland te hebben, met periodieke vergaderingen en vaste dienstroosters, voelt het grootste gedeelte van de jongeren zich weinig aangetrokken door deze pastorale schema’s. De jongerenpastoraal heeft er behoefte aan een grotere flexibiliteit te verwerven en de jongeren uit te nodigen voor evenementen die hun soms een plaats bieden waar zij niet alleen vorming krijgen, maar die hun ook gelegenheid geeft het leven te delen, feest te vieren, te zingen, te luisteren naar concrete getuigenissen en de gemeenschappelijke ontmoeting met de levende God te ervaren.

Anderzijds zou het zeer wenselijk zijn nog meer goede praktijken te verzamelen: die methodologieën, die talen, die motivaties die werkelijk aantrekkelijk waren om jongeren dichter bij Christus en de Kerk te brengen. Het is niet belangrijk van welke kleur ze zijn, “conservatief of progressief”, “van recht of van links”. Belangrijk is alles te verzamelen dat goede resultaten heeft gegeven en effectief is om de vreugde van het evangelie over te brengen.

De jongerenpastoraal kan alleen maar synodaal zijn, dat wil zeggen in staat om vorm te geven aan het

“samen op weg zijn”

en dit impliceert een

“waardering voor de charisma’s die de Geest schenkt overeenkomstig de roeping en de rol van ieder van de leden (van de Kerk), door een dynamiek van medeverantwoordelijkheid.(...) Bezield door deze geest, zullen wij op weg kunnen gaan naar een participatieve en medeverantwoordelijke Kerk die in staat is de rijkdom van de verscheidenheid waaruit zij bestaat, te waarderen en daarbij ook dankbaar de bijdrage verwelkomt van de lekengelovigen, inclusief jonge mensen en vrouwen, van het Godgewijde leven van vrouwen en mannen en van groepen, verenigingen en bewegingen. Niemand moet aan de kant worden gezet of zichzelf aan de kant kunnen zetten”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|123]]

Op deze wijze zullen wij door van elkaar te leren, beter de wonderbaarlijke veelzijdige werkelijkheid weerspiegelen die de Kerk van Jezus Christus moet zijn. Zij kan de jongeren nu juist aantrekken, omdat zij geen monolithische eenheid is, maar een netwerk van verschillende gaven die de Geest onophoudelijk in haar uitstort en haar zo steeds nieuw maakt ondanks haar gebreken.

Op de synode zijn veel concrete voorstellen naar voren gekomen om de jongerenpastoraal te vernieuwen en haar te bevrijden van benaderingen die niet doeltreffend meer zijn, omdat zij niet de dialoog aangaan met de huidige cultuur van de jongeren. Het is duidelijk dat ik hier niet alles bijeen kan brengen; enkele hiervan kan men vinden in het Slotdocument van de synode.

Ook zou ik alleen in het kort willen onderstrepen dat de benadering van de jongerenpastoraal een tweevoudige grote lijn laat zien. De ene is het zoeken, de uitnodiging, de oproep die nieuwe jongeren trekt naar de ervaring van de Heer. De andere is de groei, de ontwikkeling van een traject van rijping van degene die die ervaring al heeft opgedaan.

Voor wat het eerste punt betreft, het zoeken, vertrouw ik op het vermogen van de jongeren zelf, die weten hoe ze aantrekkelijke manieren kunnen vinden om uit te nodigen. Zij weten festivals, sportcompetities te organiseren en weten ook te evangeliseren op de sociale netwerken met berichten, liederen, video’s en andere bijdragen. Wij moeten alleen de jongeren stimuleren en hun vrijheid van handelen geven, opdat zij enthousiast raken voor de missie op de terreinen van de jongeren. De eerste verkondiging kan een diepgaande geloofservaring opwekken gedurende een retraite die een schokeffect teweegbrengt, een conversatie in een bar, in een ogenblik van stilte op de faculteit, of door middel van een van Gods onpeilbare wegen. Maar het belangrijkste is dat iedere jongere de moed vindt om het zaad van de eerste verkondiging te zaaien in de vruchtbare grond van het hart van een andere jongere.

Bij dit zoeken dient de taal van de nabijheid een bevoorrechte plaats te hebben, de taal van de belangeloze, relationele en existentiële liefde die het hart raakt, het leven bereikt, hoop en verlangens wekt. Men moet de jongeren benaderen met de grammatica van de liefde, niet met proselitisme. De taal die de jongeren begrijpen, is die van hen die leven geven, die er wegens hen en voor hen zijn, en van hen die ondanks eigen beperkingen en eigen zwakheden zich inspannen het geloof op een coherente wijze te beleven. Tegelijkertijd moeten wij met een grotere gevoeligheid ernaar zoeken hoe wij het kerygma kunnen belichamen in de taal van de jongeren van vandaag.

Voor wat de groei betreft, zou ik een belangrijke waarschuwing willen geven. Op sommige plaatsen gebeurt het dat, nadat in de jongeren een intense ervaring met God, een ontmoeting met Christus opgeroepen werd die hun harten raakte, hun vormingsbijeenkomsten worden aangeboden waarin alleen maar doctrinaire en morele kwesties worden behandeld: over het kwaad in de wereld van vandaag, over de Kerk, over de sociale leer, over de kuisheid, over het huwelijk, over geboortecontrole en andere thema’s. Het resultaat is dat veel jongeren zich vervelen, het vuur van de ontmoeting met Christus en de vreugde van Hem te volgen verliezen, velen de weg verlaten en anderen droefgeestig en negatief worden. Laten wij de bezorgdheid om een grote hoeveelheid doctrinaire inhoud over te dragen tot rust brengen en laten wij vooral proberen de grote ervaringen die het christelijk leven ondersteunen, op te wekken en wortel te doen schieten. Zoals Romano Guardini zei:

“In de ervaring van een grote liefde (...) wordt alles wat er gebeurt, deel daarvan”. Mainz 71991, 14. [[8513]]

Ieder vormingsproject, ieder groeitraject voor jongeren moet zeker een doctrinaire en morele vorming bevatten. Het is evenzeer belangrijk dat dit om twee hoofdzaken draait: een is de verdieping van het kerygma, de fundamentele ervaring van de ontmoeting met God door de gestorven en verrezen Christus. De andere is de groei in de broederlijke liefde, in het gemeenschapsleven, in de dienst.

Ik heb in Evangelii Gaudium [4984] hierop zeer de nadruk gelegd en ik denk dat het de moeite waard is hieraan te herinneren. Enerzijds zou het een ernstige fout zijn te denken dat in de jongerenpastoraal

“het kerygma wordt opgegeven ten gunste van een vorming die verondersteld wordt meer “solide” te zijn. Er is niets dat solider, dieper, zekerder, consistenter en wijzer is dan deze verkondiging. Heel de christelijke vorming is allereerst een verdieping van het kerygma dat steeds meer en steeds beter gestalte krijgt”. Evangelii Gaudium [[4984|165]]

Daarom zou de jongerenpastoraal altijd ogenblikken moeten bevatten die de persoonlijke ervaring van de liefde van God en de levende Jezus Christus helpen vernieuwen en verdiepen. Dat zal zij doen door uit verschillende bronnen te putten: getuigenissen, liederen, ogenblikken van aanbidding, ruimte voor geestelijke overweging met de Heilige Schrift en ook met verschillende prikkels door middel van de sociale netwerken. Maar deze vreugdevolle ervaring van ontmoeting met de Heer mag nooit worden vervangen door een soort “indoctrinatie”

Anderzijds moet iedere aanpak van de jongerenpastoraal duidelijk verschillende middelen en bronnen omvatten om de jongeren te helpen te groeien in broederschap, als broeders en zusters te leven, elkaar te helpen, gemeenschap te vormen, de ander te dienen, de armen nabij te zijn. Als de broederliefde het “nieuwe gebod” (Joh. 13, 34) [b:Joh. 13, 34] is, als zij de “gehele wet vervult” (Rom. 13, 10) [b:Rom. 13, 10], als zij datgene is wat het beste onze liefde voor God toont, dan moet zij een belangrijke plaats innemen in ieder plan van vorming en groei van de jongeren.

In al onze instellingen moeten wij veel meer ons vermogen tot hartelijke ontvangst ontwikkelen en versterken, omdat veel jongeren die komen, zich diepgaand verweesd voelen. En ik verwijs niet naar bepaalde conflicten in het gezin, maar naar een ervaring die op dezelfde wijze kleine kinderen, jongeren, moeders, vaders en zonen en dochters betreft. Voor zeer veel hedendaagse weeskinderen, onze tijdgenoten - misschien voor onszelf - zouden gemeenschappen als de parochie en de school wegen van belangeloze liefde en ontwikkeling, van bevestiging en groei moeten bieden. Veel jongeren voelen zich vandaag kinderen van de mislukking, omdat de dromen van hun ouders en grootouders in vlammen zijn opgegaan op de brandstapel van het onrecht, van het maatschappelijk geweld, van het “redde wie zich redden kan”. Wat een ontworteling! Als de jongeren zijn opgegroeid in een wereld die bestaat uit ashopen, is het niet gemakkelijk voor hen het vuur van de grote verlangens en projecten brandend te houden. Als ze zijn opgegroeid in een woestenij van zinloosheid, hoe zullen zij het verlangen hebben om zich op te offeren om te zaaien? De ervaring van de discontinuïteit, de ontworteling en het wegvallen van basale zekerheden, begunstigd door de hedendaagse mediacultuur, brengen dat gevoel van diepgaande verweesdheid voort waarop wij moeten antwoorden met het scheppen van broederlijke en aantrekkelijke ruimten waar men leeft met zin.

Een “thuis” scheppen is uiteindelijk

“een gezin vormen”; het is leren zich verenigd te voelen met anderen in relaties die niet louter utilitaristisch of functioneler zijn, zó verenigd dat men het leven als een beetje menselijker ervaart. Een thuis scheppen is het mogelijk maken dat de profetie gestalte krijgt en onze uren en dagen minder onherbergzaam, minder onverschillig en anoniem worden. Het is banden smeden die worden opgebouwd met eenvoudige, dagelijkse gebaren die wij allen kunnen maken. Wij weten allen heel goed, dat een thuis de medewerking van allen behoeft. Niemand mag hier onverschillig tegenover staan of hier niet mee te maken willen hebben, omdat ieder een noodzakelijke bouwsteen is voor de bouw ervan. Dit houdt in dat men de Heer vraagt dat Hij ons de genade geeft om geduld te leren hebben, elkaar te leren vergeven, te leren iedere dag opnieuw te beginnen. En hoe vaak moeten we vergeven en opnieuw beginnen? Zevenmaal zeventig keer, alle keren dat het nodig is. Sterke relaties scheppen vereist het vertrouwen dat elke dag gevoed wordt met geduld en vergeving. En zo komt het wonder tot stand van het ervaren dat men hier opnieuw geboren wordt; hier worden wij allen opnieuw geboren, omdat wij Gods liefkozing werkelijk voelen die het ons laat dromen van een menselijkere en daarom goddelijkere wereld”. L’Osservatore Romano, 28-29 januari 2019, 10 [[8514]]

In dit kader moeten wij in onze instellingen de jongeren geschikte plaatsen aanbieden die zij naar eigen believen kunnen inrichten en waar zij vrij in en uit kunnen gaan, plaatsen waar ze zich welkom voelen en waar ze spontaan heen kunnen gaan, met vertrouwen, om andere jongeren te ontmoeten, zowel op ogenblikken van lijden of verveling, als wanneer zij hun vreugde willen vieren. Iets dergelijks hebben sommige parochieclubs of andere jongerencentra, wat in veel gevallen de omgeving is waar jongeren vriendschap ervaren en verliefd worden, waar ze elkaar kunnen ontmoeten, muziek, recreatieactiviteiten, sport en ook reflectie en gebed kunnen delen, met kleine subsidies en een verschillend aanbod. Op deze wijze baant de onontbeerlijke verkondiging van persoon tot persoon zich een weg, die door geen enkel pastoraal middel of strategie kan worden vervangen.

“Vriendschap en confrontatie, vaak ook in min of meer gestructureerde groepen, bieden de gelegenheid om maatschappelijke en relationele vaardigheden te versterken in een context waarin men niet wordt geëvalueerd en beoordeeld. De groepservaring vormt ook een grote bron voor het delen van het geloof en voor de wederzijdse hulp bij het getuigen. Jongeren zijn in staat andere jongeren te begeleiden en een waar apostolaat te beleven te midden van eigen vrienden”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|36]]

Dat betekent niet dat zij zich isoleren en ieder contact met de parochiegemeenschappen, de bewegingen en de andere kerkelijke instellingen verliezen. Maar zij zullen beter passen in open gemeenschappen, die leven in het geloof, ernaar verlangen Jezus Christus uit te stralen, blij, vrij, broederlijk en geëngageerd zijn. Die gemeenschappen kunnen de kanalen zijn waar zij voelen dat het mogelijk is waardevolle relaties te cultiveren.

De school is ongetwijfeld een platform om kinderen en jongeren te benaderen. Zij is de bevoorrechte plaats voor de ontwikkeling van de persoon en daarom heeft de christelijke gemeenschap daarvoor altijd een grote aandacht gehad, zowel door het vormen van docenten en managers als door het oprichten van eigen scholen van iedere soort en ieder niveau. Op dit terrein heeft de Geest talloze charisma’s en getuigenissen van heiligheid opgewekt. De school heeft echter dringend behoefte aan een zelfkritiek, als men de resultaten van de pastorale zorg van veel onderwijsinstellingen in ogenschouw neemt, een pastorale zorg die gefocust is op godsdienstonderricht dat vaak niet in staat blijkt om duurzame geloofservaringen op te wekken. Bovendien zijn er katholieke scholen die alleen maar georganiseerd lijken om het bestaande te behouden. De angst voor verandering maakt hen onbekwaam om de onzekerheid te verdragen en drijft hen ertoe zich af te sluiten voor de werkelijke of denkbeeldige gevaren die elke verandering in zich draagt. De school die veranderd is in een “bunker”, die beschermt tegen de fouten “van buiten”, is de karikaturale uitdrukking van deze neiging. Dit beeld weerspiegelt op een uitdagende wijze wat veel jongeren ervaren op het ogenblik dat zij sommige opvoedingsinstellingen verlaten: een onoverkomelijk verschil tussen wat ze hebben geleerd, en de wereld waarin ze leven. Ook het religieuze en morele aanbod dat ze hebben ontvangen, heeft hen niet voorbereid om te gaan met een wereld die dit belachelijk maakt, en ze hebben geen manieren geleerd om te bidden en het geloof te beleven op een manier die in het ritme van deze maatschappij gemakkelijk volgehouden kan worden. Eigenlijk bestaat een van de grootste vreugden van een opvoeder erin een leerling te zien die zich ontwikkelt tot een sterke, geïntegreerde persoon, die een belangrijke rol kan spelen en in staat is te geven.

De katholieke school blijft wezenlijk als ruimte voor de evangelisatie van de jongeren. Het is belangrijk rekening te houden met enkele inspirerende criteria waar in de apostolische constitutie Veritatis Gaudium [6795] op wordt gewezen met het oog op een vernieuwing en opnieuw lanceren van scholen en universiteiten die missionair “in beweging komen”, zoals: ervaring van het kerygma, dialoog op alle niveaus, interdisciplinariteit en transdisciplinariteit, bevordering van de cultuur van de ontmoeting, de dringende noodzaak “een netwerk op te bouwen” en de keuze voor de laatsten, voor hen die de maatschappij dumpt en weggooit. vgl: Veritatis Gaudium [[[6795|(4)]]] En ook het vermogen de kennis van het hoofd, het hart en de handen te integreren.

Anderzijds mogen wij de geestelijke vorming niet scheiden van de culturele vorming. De Kerk heeft altijd voor de jongeren ruimte willen ontwikkelen voor de beste cultuur. Zij moet hier niet van afzien, omdat de jongeren er recht op hebben.

“Vooral vandaag betekent recht op cultuur de wijsheid beschermen, dat wil zeggen menselijke en humaniserende kennis. Al te vaak wordt men geconditioneerd door banale en voorbijgaande modellen van leven, die ertoe aanzetten succes tegen lage kosten na te jagen waarbij offers in diskrediet gebracht worden en de voorstelling ingeprent wordt dat studie geen nut heeft, als zij niet onmiddellijk iets concreets oplevert. Nee, studie dient ertoe om zich vragen te stellen, zich niet door banaliteit te laten bedwelmen, zin in het leven te zoeken. Men moet aanspraak maken op het recht de zovele sirenen die vandaag van dit zoeken afhouden, niet de overhand te laten krijgen. Om niet te bezwijken voor het gezang van de sirenen, die de zeelieden betoverden en tegen de rotsen te pletter deden slaan, liet Odysseus zich vastbinden aan de mast van het schip en stopte de oren van zijn reisgenoten dicht. Orpheus deed echter iets anders om tegen het gezang van de sirenen in te gaan: hij hief een mooiere melodie aan, die de sirenen betoverde. dat is jullie grote taak: op de verlammende deuntjes van het culturele consumentisme antwoorden met dynamische en sterke keuzes, met onderzoek, kennis en met delen”. AAS 109 (2017), 1115 [[6682]]

Veel jongeren kunnen leren om te genieten van stilte en intimiteit met God. Ook is het aantal groepen toegenomen die bijeenkomen om het Allerheiligste te aanbidden en met het Woord van God te bidden. Men mag de jongeren niet onderschatten, alsof ze niet in staat zouden zijn zich open te stellen voor een contemplatief aanbod. Men moet alleen de juiste stijl en wijze vinden om hen te helpen toegang te krijgen tot deze ervaring van een zo hoge waarde. Voor wat de terreinen van de eredienst en het gebed betreft,

“vragen de katholieke jongeren in verschillende contexten om voorstellen voor gebed en sacramentele ogenblikken die in staat zijn hen in hun dagelijks leven in een frisse, authentieke en vreugdevolle liturgie af te halen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|51]]

Het is belangrijk de sterkste ogenblikken van het liturgisch jaar op hun waarde te schatten, in het bijzonder de Goede Week, Pinksteren en Kerstmis. Ook andere feestelijke ontmoetingen die de routine onderbreken en de vreugde van het geloof helpen ervaren, bevallen hun zeer.

Een bevoorrechte gelegenheid om te groeien en zich ook open te stellen voor de goddelijke gave van het geloof en de naastenliefde is het dienen: veel jongeren voelen zich aangetrokken door de mogelijkheid anderen te helpen, vooral kinderen en armen. Vaak is deze dienst de eerste stap om het christelijk en kerkelijk leven te ontdekken of te herontdekken. Veel jongeren worden moe van onze programma’s van doctrinaire en ook geestelijke vorming en soms maken zij aanspraak op de mogelijkheid om een actievere rol in te nemen bij activiteiten die anderen ten goede komen.

Wij mogen de artistieke uitdrukkingsvormen, zoals het theater, de schilderkunst en andere niet vergeten.

“Het belang van de muziek is heel bijzonder; het vertegenwoordigt een echt milieu waarin de jongeren constant ondergedompeld zijn, evenals een cultuur en een taal die in staat zijn emoties te wekken en de identiteit te vormen. De taal van de muziek vertegenwoordigt ook een pastoraal middel dat in het bijzonder de liturgie en een vernieuwing ervan bevraagt”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|47]]

Zingen kan een grote stimulans zijn voor de weg van de jongeren. De heilige Augustinus zei:

“Zing, maar loop; verlicht je werk met gezang, bemin de luiheid niet; zing en loop. (...) Als je verder gaat, loop je; maar ga verder in het goede, in het juiste geloof, in de goede werken: zing en loop”. 256, 3: PL 38, 1193. [[880]]

“Even veelbetekenend is het belang dat de sportbeoefening onder de jongeren heeft, waarvan de Kerk vanuit het potentieel op het gebied van opvoeding en vorming niet moet onderschatten, waarin ze een sterke aanwezigheid moet behouden. De sportwereld moet worden geholpen de dubbelzinnigheden te overwinnen die zij doormaakt, zoals het mythologiseren van kampioenen, de verslaving aan de commerciële manier van denken en de ideologie van het succes ten koste van alles”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|47]]

Aan de basis van de sportieve ervaring ligt

“de vreugde: de vreugde om te bewegen, de vreugde samen te zijn, de vreugde om het leven en de gaven die de Schepper ons elke dag geeft”. L’Osservatore Romano, 17 februari 2017, 8. [[8515]]

Anderzijds hebben sommige Kerkvaders het voorbeeld van de training van sportslieden gebruikt om de jongeren aan te moedigen te groeien in kracht en luiheid en gemak te beheersen. Toen de heilige Basilius de Grote zich tot de jongeren richtte, nam hij het voorbeeld van de inspanning die de sport vereist en prentte hun zo het vermogen in om zich op te offeren om te groeien in de deugden:

“Na zich duizenden offers te hebben opgelegd om met alle middelen hun fysieke kracht te vermeerderen door in de inspannende oefeningen van de sportschool te zweten, (...) en, om het kort te houden, na ervoor gezorgd te hebben dat heel de periode die aan de grote strijd voorafgaat, alleen maar een voorbereiding is, (...) gaan zij tot op het uiterste van hun fysieke en psychische krachten om een krans te winnen (...). En wij, voor wie in het andere leven zulke buitengewone prijzen verwachten die geen enkele taal op waardige wijze kan beschrijven, denken we misschien dat we die kunnen verkrijgen door een luizenleventje te leiden en de kantjes ervan af te lopen?”. VIII, 11-12: PG 31, 580. [[1953]]

Bij veel adolescenten en jongeren roept het contact met de schepping een bijzondere fascinatie op en ze zijn gevoelig voor de bescherming van het milieu, zoals in het geval van de scouts en andere groepen die dagen in de natuur, kampen, wandelingen, excursies en campagnes voor het milieu organiseren. In de geest van de heilige Franciscus van Assisi zijn dit ervaringen die een weg kunnen aangeven om toegang te krijgen tot de school van de universele broederschap en het contemplatieve gebed.

Deze mogelijkheden en verschillende andere die openstaan voor de evangelisatie van de jongeren, moeten ons niet doen vergeten dat er naast de veranderingen van de geschiedenis en van de sensibiliteit van de jongeren gaven van God zijn die altijd actueel zijn, die een kracht bevatten die alle tijdperken en omstandigheden overstijgt: het altijd levende en effectieve Woord van de Heer, de aanwezigheid van Christus in de Eucharistie, die ons voedt, het sacrament van de vergeving, dat ons bevrijdt en sterkt. Wij kunnen ook de onuitputtelijke geestelijke rijkdom vermelden die de Kerk bewaart in het getuigenis van haar heiligen en in het onderricht van de grote geestelijke meesters. Ook al moeten wij de verschillende fases respecteren en soms geduldig wachten op het juiste ogenblik, wij kunnen niet anders dan de jongeren uitnodigen tot deze bronnen van nieuw leven, wij hebben niet het recht hen zoveel goeds te onthouden.

Naast het gewone geplande pastorale werk dat parochies en bewegingen verwezenlijken, is het heel belangrijk ruimte te maken voor een “volkse jongerenpastoraal”, die een andere stijl, andere tijden, een ander ritme, een andere methodologie heeft. Zij bestaat in een ruimere en flexibelere pastoraal die op de verschillende plaatsen waar de jongeren zich concreet bewegen, de natuurlijke leiding en de charisma’s stimuleert die de Heilige Geest al onder hen heeft gezaaid. Allereerst gaat het erom niet zoveel belemmeringen op te werpen, normen, controles en verplichte kaders te stellen aan de gelovige jongeren die natuurlijke leiders in de wijken en de verschillende situaties zijn. Wij moeten ons ertoe beperken hen te begeleiden en te stimuleren en daarbij een beetje meer te vertrouwen in de fantasie van de Heilige Geest, die werkt zoals Hij wil

Wij hebben het over leiders die echt ‘dicht bij het volk’ staan, geen elitaire of in kleine groepen van uitverkorenen opgesloten leiders. Willen zij in staat zijn een in de wereld van de jongeren populaire pastoraal tot leven te brengen, is het noodzakelijk

“te leren de gevoelens van de mensen gewaar te worden, hun woordvoerders te zijn en te werken voor de bevordering ervan”. Buenos Airs, 1969, X, 1 [[8516]]

Wanneer wij het hebben over “volk”, moet men hieronder niet zozeer de structuren van de maatschappij of van de Kerk verstaan, maar veeleer het geheel van personen die niet als individuen onderweg zijn, maar als een nauw verbonden gemeenschap van en voor allen, die het niet kan toestaan dat de armsten en de zwaksten achterblijven:

“Het volk wil dat allen deelhebben aan de gemeenschappelijke goederen, en het aanvaardt het zich aan te passen aan het tempo van de laatsten om samen aan te komen”. Tomo II (Anexos I y II), Buenos Aires, 2013, 11 [[8517]]

Leiders van het volk zijn derhalve zij die het vermogen hebben om allen erbij te betrekken en daarbij op de weg van de jongeren de armsten, de zwaksten, de meest beperkten en gewonden op te nemen. Zij voelen zich niet ongemakkelijk of bang vanwege de gewonde en gekruisigde jongeren.

In diezelfde lijn moeten wij vooral bij jongeren die niet zijn opgegroeid in christelijke gezinnen of instellingen en zich op een weg van langzame rijping bevinden, het mogelijk goede stimuleren. vgl: Evangelii Gaudium [[[4984|44-45]]] Christus heeft ons gewaarschuwd niet te doen alsof alles alleen maar graan is. (Mt. 13, 24-30) [[b:Mt. 13, 24-30]] Soms, door te verlangen naar een steriele, pure, door abstracte ideeën gekenmerkte, ver van de wereld afstaande en tegen elke vlek beschermde jongerenpastoraal reduceren wij het evangelie tot een smakeloos, onbegrijpelijk, afstandelijk aanbod dat losstaat van de jongerencultuur en alleen maar geschikt is voor een christelijke jongerenelite die zich anders voelt, maar in werkelijkheid in een isolement zonder leven of vruchtbaarheid ronddobbert. Samen met het onkruid dat wij afwijzen, ontwortelen of verstikken wij zo duizenden kiemen die ondanks hun beperkingen proberen te groeien.

In plaats van

“hen te verstikken met een geheel aan regels die van het christendom een beperkend en moralistische beeld geven, zijn wij geroepen te investeren in hun durf en hen op te leiden om hun verantwoordelijkheden op zich te nemen, in de zekerheid dat ook fouten, mislukkingen en crises ervaringen zijn die hun menszijn versterken kunnen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|70]]

Op de synode heeft men ertoe aangespoord een jongerenpastoraal op te bouwen die in staat is inclusieve ruimtes te scheppen, waar plaats is voor ieder type van jongeren en waar werkelijk zichtbaar wordt dat wij een Kerk zijn met open deuren. Het is ook niet nodig dat men alle onderricht van de Kerk volledig aanvaardt om deel te kunnen nemen aan sommige van onze ruimtes die bestemd zijn voor de jongeren. Een open houding jegens allen die het verlangen en de bereidheid hebben om geconfronteerd te worden met de door God geopenbaarde waarheid, is genoeg. Sommige vormen van het pastorale aanbod kunnen vereisen dat je al een bepaalde weg van geloof hebt afgelegd, maar wij hebben behoefte aan een jongerenpastoraal die dicht bij het volk staat, die de deuren openzet en ruimte geeft aan allen en aan ieder met hun twijfels, trauma’s, problemen en hun zoeken naar identiteit, met hun fouten, verhalen, ervaringen van zonde en al hun moeilijkheden.

Er moet ook ruimte zijn voor

“al degenen die een andere visie op het leven hebben, een ander geloof belijden of verklaren vreemd te staan tegenover een religieus perspectief. Alle jongeren zijn zonder uitzondering in Gods hart en derhalve ook in het hart van de Kerk. Wij erkennen echter eerlijk dat deze woorden die op onze lippen weerklinken, niet altijd werkelijk in ons pastorale handelen tot uitdrukking komen: vaak blijven wij opgesloten in onze omgeving, waar hun stem ons niet bereikt, of wijden wij ons aan minder veeleisende en meer bevredigende activiteiten en verstikken wij de gezonde pastorale onrust die ons uit onze vermeende zekerheden doet treden. En toch vraagt het evangelie van ons te wagen en wij willen dat doen zonder aanmatiging en zonder te doen aan proselitisme, door te getuigen van de liefde van de Heer en alle jongeren van de wereld de hand te reiken”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|117]]

Wanneer de jongerenpastoraal ophoudt elitair te zijn en accepteert “dichtbij het volk” te zijn, is dat een langzaam, respectvol, geduldig, vertrouwvol, onvermoeibaar proces met compassie. Op de synode is het voorbeeld van de leerlingen van Emmaus voorgehouden (Lc. 24, 13-35) [[b:Lc. 24, 13-35]], dat ook model kan staan voor wat er gebeurt in de jongerenpastoraal.

“Jezus gaat met de twee leerlingen mee die de zin van wat er met Hem is gebeurd, niet hebben begrepen en zich van Jeruzalem en de gemeenschap verwijderen. Om in hun gezelschap te zijn legt Hij de weg met hen af. Hij stelt vragen aan hen en luistert geduldig naar hun verhaal over de gebeurtenissen om hen te helpen herkennen wat zij meemaken. Dan verkondigt Hij hun liefdevol en energiek het Woord en brengt hen ertoe de gebeurtenissen die zij hebben meegemaakt, te interpreteren in het licht van de Schriften. Hij neemt hun uitnodiging om bij hen te verblijven bij het vallen van de avond aan: Hij gaat hun nacht binnen. Bij het luisteren wordt hun hart warm en hun geest verlicht, bij het breken van het brood gaan hun ogen open. Zijzelf kiezen ervoor onverwijld opnieuw de weg in tegengestelde richting te nemen om terug te keren naar de gemeenschap en daarmee de ervaring van de ontmoeting met de Verrezene te delen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|4]]

De verschillende uitingen van volksvroomheid, vooral pelgrimstochten, trekken jongeren aan die zich niet gemakkelijk invoegen in kerkelijke structuren en zijn een concrete uitdrukking van het vertrouwen in God. Deze vormen van het zoeken naar God, die vooral aanwezig zijn bij de armste jongeren, maar ook in andere sectoren van de maatschappij, moeten niet geringschattend behandeld worden, maar moeten aangemoedigd en gestimuleerd worden. Want volksvroomheid

“is een legitieme manier om het geloof te beleven” Evangelii Gaudium [[4984|124]]

en de

“uitdrukking van het spontaan missionair handelen van het Volk van God”. Evangelii Gaudium [[4984|122]]

Ik wil eraan herinneren dat het niet noodzakelijk is een lang traject af te leggen, opdat de jongeren missionarissen worden. Ook de zwaksten, de meest beperkten en gewonden kunnen dat op hun manier zijn, omdat men altijd moet toestaan dat het goede wordt gecommuniceerd, ook al gaat dat samen met veel zwakheden. Een jongere die op pelgrimstocht gaat om de Moeder Gods om hulp te vragen en een vriend of kameraad uitnodigt om hem te vergezellen, verricht met dit eenvoudige gebaar een kostbare, missionaire handeling. Samen met de volkse jongerenpastoraal is onafscheidelijk een volksnabije, oncontroleerbare zending aanwezig, die alle kerkelijke planmatigheden doorbreekt. Laten wij deze begeleiden, aanmoedigen, maar laten we er niet naar streven haar te zeer te reguleren.

Als wij weten hoe we moeten luisteren naar wat de Geest ons zegt, kunnen wij niet veronachtzamen dat de jongerenpastoraal altijd een missionaire pastoraal moet zijn. Jongeren worden rijk, wanneer zij hun verlegenheid overwinnen en de moed vinden om de huizen te gaan bezoeken. Op deze manier komen ze in contact met het leven van de mensen, leren ze verder te kijken dan het eigen gezin en de eigen groep, beginnen ze het leven te begrijpen in een ruimer perspectief. Tegelijkertijd versterken zich hun geloof en hun gevoel van tot de Kerk behoren. Jongerenmissies, die gewoonlijk na een periode van voorbereiding tijdens de vakantieperiodes georganiseerd worden, kunnen een vernieuwing van de geloofservaring en ook serieuze aanzetten voor een roeping teweegbrengen.

Jongeren zijn echter in staat nieuwe vormen van zending te creëren op de meest verschillende terreinen. Omdat zij zich bijvoorbeeld zo goed bewegen op de sociale netwerken, moet men hen erbij betrekken om God, broederschap en engagement daar in te brengen.

Jongeren hebben er behoefte aan te worden gerespecteerd in hun vrijheid, maar zij hebben er ook behoefte aan begeleid te worden. Het gezin zou de eerste plaats van begeleiding moeten zijn. De jongerenpastoraal stelt een levensproject voor dat is gebaseerd op Christus: het bouwen van een huis, van een gezin, gebouwd op de rots. (Mt. 7, 24-25) [[b:Mt. 7, 24-25]] Dat gezin, dat project zal zich voor het grootste gedeelte van hen concretiseren in het huwelijk en de huwelijksliefde. Daarom is het noodzakelijk dat de jongerenpastoraal en de gezinspastoraal een natuurlijke continuïteit vormen door gecoördineerd en geïntegreerd te werken om het proces van de roeping op een adequate wijze te kunnen begeleiden.

De gemeenschap speelt een zeer belangrijke rol bij de begeleiding van de jongeren en het is de gehele gemeenschap die zich verantwoordelijk moet voelen om hen op te nemen, te motiveren, aan te moedigen en te stimuleren. Dat houdt in dat naar de jongeren met begrip, achting en genegenheid wordt gekeken en men hen niet voortdurend beoordeelt of van hen een volmaaktheid eist die niet aan hun leeftijd beantwoordt.

Op de synode

“hebben velen gewezen op een gebrek aan deskundige personen die zich aan de begeleiding wijden. Geloven in de theologische en pastorale waarde van het luisteren, brengt een heroverweging met zich mee om de vormen te vernieuwen waarmee gewoonlijk het priesterambt tot uitdrukking wordt gebracht, en een onderzoek van zijn prioriteiten. Bovendien erkent de synode de noodzaak godgewijde personen en leken, mannen en vrouwen voor te bereiden, die gekwalificeerd zijn voor de begeleiding van jongeren. Het charisma van het luisteren dat de Heilige Geest in de gemeenschappen doet ontstaan, zou ook een vorm van institutionele erkenning voor het kerkelijk dienstwerk kunnen krijgen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|9]]

Verder is het vooral nodig om jongeren te begeleiden die zich aandienen als potentiële leiders, zodat zij kunnen worden gevormd en voorbereid. De jongeren die vóór de synode bijeengekomen zijn, hebben gevraagd om de ontwikkeling

“van nieuwe leiderschapsprogramma’s voor de vorming en de voortdurende ontwikkeling van jonge leidinggevenden. Sommige jonge vrouwen nemen een gebrek waar aan vrouwelijke referentiefiguren binnen de Kerk, waaraan ook zij hun intellectuele en beroepsmatige talenten willen geven. Bovendien zijn wij van mening dat seminaristen en religieuzen nog meer in staat zouden moeten zijn jongeren te begeleiden die dergelijke verantwoordelijke posities bekleden”. Document van de presynodale vergadering ter voorbereiding van de 15de Algemene Gewone Vergadering van de bisschoppenconferentie [[8518|(12)]]

De jongeren zelf hebben ons beschreven wat de kenmerken zijn die zij hopen te vinden in degenen die hen begeleiden en ze hebben dit zeer duidelijk uitgedrukt:

“Tot de kwaliteiten van een dergelijke begeleider behoort: een gelovige christen zijn die zich in de Kerk en de wereld engageert; voortdurend op zoek zijn naar heiligheid; een vertrouweling zijn die niet oordeelt, actief luisteren naar de behoeften van jongeren en adequate antwoorden geven; vol liefde zijn en zelfbewust; de eigen grenzen kennen en ervaren zijn in de vreugden en het verdriet van het geestelijk leven. Een eigenschap van primair belang bij begeleiders is het erkennen van het eigen mens-zijn, ofwel dat zij menselijke wezens zijn en dat ze dus fouten maken - geen volmaakte personen, maar zondaars die vergeving ontvangen. Soms worden begeleiders op een voetstuk geplaatst en hun val kan een verwoestend effect hebben op het vermogen van de jongeren om zich te blijven inzetten in de Kerk. Begeleiders zouden jongeren niet moeten begeleiden, alsof dezen passieve volgelingen waren, maar naast hen lopen, en hen in staat stellen om actieve deelnemers aan de reis te zijn. Zij moeten de vrijheid respecteren die deel uitmaakt van het onderscheidingsproces van een jongere, en hun de instrumenten aanreiken om dit zo goed mogelijk te doen. Een begeleider moet diep overtuigd zijn van het vermogen van een jongere deel te nemen aan het leven van de Kerk. Een begeleider moet de zaden van het geloof in de jongeren koesteren zonder te verwachten onmiddellijk de vruchten van het werk van de Heilige Geest te zien. De rol van begeleider is niet en mag niet alleen voorbehouden zijn aan priesters en godgewijde personen, maar ook leken moeten in de gelegenheid worden gesteld om deze te vervullen. Alle begeleiders zouden een degelijke basisvorming moeten krijgen en zich moeten inzetten voor een permanente vorming”. Document van de presynodale vergadering ter voorbereiding van de 15de Algemene Gewone Vergadering van de bisschoppenconferentie [[8518|(10)]]

Ongetwijfeld zijn de onderwijsinstellingen van de Kerk een gemeenschappelijke omgeving voor begeleiding die het mogelijk maakt veel jongeren oriëntatie te geven, vooral wanneer

“zij trachten alle jongeren te verwelkomen, onafhankelijk van hun religieuze keuzes, culturele herkomst en persoonlijke, familiaire of maatschappelijke situatie. Zo levert de Kerk een fundamentele bijdrage aan de integrale opvoeding van de jongeren in de meest uiteenlopende delen van de wereld”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|15]]

Zij zouden onrechtmatig hun functie beperken, als ze strikte criteria zouden vaststellen voor de toelating van studenten of voor hun verblijf, omdat ze zo veel jongeren een begeleiding zouden ontnemen die hen zou helpen hun leven te verrijken.

Het woord “roeping” kan in ruime zin begrepen worden als oproep van God. Het bevat de oproep tot leven, de oproep tot vriendschap met Hem, de roeping tot heiligheid enzovoort. Dit heeft een grote waarde, omdat het heel ons leven plaatst voor de God die ons bemint. En dit stelt ons in staat te begrijpen dat niets de vrucht is van een zinloze chaos, maar dat alles onderdeel kan worden van een antwoord aan de Heer, die een schitterend plan voor ons heeft.

In de exhortatie Gaudete et Exsultate [6894] wilde ik ingaan op de roeping van allen om te groeien ter ere van God en heb ik mij voorgenomen

“de roeping tot heiligheid te laten klinken en te proberen deze vorm te geven in de huidige context met zijn risico’s, uitdagingen en mogelijkheden”. Gaudete et Exsultate [[6894|2]]

Het Tweede Vaticaans Concilie heeft ons geholpen het besef van deze, tot ieder gerichte roeping te hernieuwen:

“Alle gelovigen, tot welke levensvorm en -staat zij ook behoren, zijn, ieder op zijn manier, door de Heer geroepen tot de volmaakte heiligheid, die niets anders is dan de volmaaktheid van de Vader zelf”. Lumen Gentium [[617|11]]

Fundamenteel is te onderscheiden en te ontdekken dat wat Jezus van iedere jongere wil, allereerst zijn vriendschap is. Dat is de fundamentele onderscheiding. In de dialoog van de verrezen Heer met zijn vriend Simon Petrus was de grote vraag: “Simon, zoon van Johannes, hebt gij Mij lief?”. (Joh. 21, 16) [b:Joh. 21, 16]. Met andere woorden: wil je Mij als vriend? De zending die Petrus krijgt om te zorgen voor zijn schapen en lammeren, zal altijd verband houden met deze belangeloze liefde, met deze liefde in vriendschap.

En als een tegenvoorbeeld nodig is, laten we dan denken aan de mislukte ontmoeting en botsing tussen de Heer en de rijke jongeling, die ons duidelijk zegt dat wat die jongeman niet had begrepen, de liefdevolle blik van de Heer was. (Mc. 10, 21) [[b:Mc. 10, 21]] Hij ging bedroefd heen na een goede ingeving te zijn gevolgd, omdat hij er niet in geslaagd was zich los te maken van de vele dingen die hij bezat. (Mt. 19, 22) [[b:Mt. 19, 22]] Hij miste de kans op wat zeker een grote vriendschap had kunnen zijn. En wij zullen nooit weten wat die ene jongeling die Jezus met liefde had aangekeken en die Hij de hand had gereikt, voor ons had kunnen zijn en wat hij had kunnen doen voor de mensheid.

"Het verhaal Jezus ons schenkt, is een liefdesgeschiedenis, een levensverhaal dat zich wil vermengen met het onze en wortel wil schieten in de grond van ieder. Dat leven is niet een redding die “in een cloud hangt” en er op wacht om gedownload te worden, noch een nieuwe “app” die moet worden ontdekt, of een geestelijke oefening als vrucht van technieken van persoonlijke groei. Evenmin is het leven dat God ons biedt, een tutorial waarmee wij het laatste nieuws kunnen leren. Het heil dat God ons schenkt, is een uitnodiging om deel uit te maken van een liefdesgeschiedenis die zich verstrengelt met onze geschiedenissen; die leeft en onder ons geboren wil worden, opdat wij vrucht kunnen dragen waar wij zijn, zoals wij zijn en met wie wij zijn. Daar komt de Heer om te planten en zichzelf te planten”. L’Osservatore Romano, 28-29 januari 2019, 6. [[7336]]

Ik zou nu willen blijven stilstaan bij de roeping die verstaan wordt in de specifieke zin van de roeping tot de missionaire dienst aan de ander. Wij zijn door de Heer geroepen om deel te nemen aan zijn scheppingswerk en daarbij onze bijdrage te leveren aan het algemeen welzijn op grond van de vermogens die wij hebben gekregen.

Deze missionaire roeping heeft betrekking op onze dienst aan de ander. Want ons leven op aarde bereikt zijn volheid, wanneer het verandert in een gave. Ik herinner eraan dat

“de zending naar het hart van het volk niet een deel is van mijn leven of een sieraad dat ik kan afdoen, niet een aanhangsel of één moment onder de vele in mijn bestaan. Het is iets dat ik niet uit mijn wezen kan uitroeien, wil ik mijzelf niet vernietigen. Ik ben een missie op deze aarde en daarom bevind ik mij in deze wereld”. Evangelii Gaudium [[4984|273]]

Daarom moeten wij bedenken dat ieder pastoraat op roeping is gericht, ieder vorming op roeping is gericht en iedere spiritualiteit op roeping is gericht.

Jouw roeping bestaat niet alleen in de activiteiten die je moet doen, ook al komt die daarin tot uitdrukking. Het is iets meer, het is een traject dat veel krachtsinspanningen en acties zal leiden in de richting van het dienen. Daarom is het bij de onderscheiding van een roeping belangrijk te zien of iemand in zichzelf de vaardigheid herkent die nodig is voor deze specifieke dienst aan de samenleving.

Dit verleent die taken een zeer grote waarde, omdat zij niet langer meer een optelsom zijn van handelingen die worden verricht om geld te verdienen, om bezig te zijn of om anderen een genoegen te doen. Dit alles vormt een roeping, omdat wij geroepen zijn; er is iets meer dan alleen een pragmatische keuze van onze kant. Tenslotte gaat het erom te erkennen waarvoor ik gemaakt ben, waartoe ik op deze aarde ben, wat het plan van de Heer voor mijn leven is. Hij zal mij niet alle plaatsen, tijden en details aangeven die ik met verstand zal kiezen, maar er zal zeker een oriëntatie in mijn leven zijn die Hij mij moet tonen, omdat Hij mijn Schepper is, mijn pottenbakker, en ik moet luisteren naar zijn stem om mij door Hem te laten vormen en te laten dragen. Dan zal ik zijn wat ik moet zijn, en zal ik ook trouw zijn aan mijn persoonlijke werkelijkheid.

Om de eigen roeping te verwezenlijken is het noodzakelijk al wat men is, te ontwikkelen, te doen ontkiemen en te verzorgen. Het gaat er niet om zichzelf uit te vinden, zichzelf uit het niets te scheppen, maar zichzelf te ontdekken in het licht van God en zijn eigen wezen te laten bloeien.

“In Gods plan is iedere mens geroepen om zich te ontwikkelen, omdat ieder leven een roeping is”. Populorum Progressio [[266|15]]

Jouw roeping richt je erop om het beste uit jezelf te halen ter ere van God en tot welzijn van de anderen. Het gaat er niet alleen om dingen te doen, maar ze te doen met een betekenis, met een doel. Naar aanleiding hiervan zei de heilige Alberto Hurtado tegen de jongeren dat zij de koers zeer serieus moeten nemen:

“Op een schip wordt een nonchalante stuurman op staande voet ontslagen, omdat wat hij in handen heeft, te heilig is. En letten wij in het leven op onze koers? Wat is jouw koers? Als het nodig zou zijn iets meer over dit idee te blijven nadenken, vraag ik ieder van jullie hieraan het hoogste belang te hechten, omdat hierin slagen eenvoudigweg gelijk is aan succes hebben; hierin falen staat eenvoudigweg gelijk aan mislukken”. geschreven aan boord van een vrachtschip, op de terugweg van de Verenigde Staten, 1946: https://www.padrealbertohurtado.cl/escritos-2/ [[8519]]

Dit “er zijn voor de ander” in het leven van iedere jongere is gewoonlijk verbonden met twee fundamentele vragen: de vorming van een nieuw gezin en werk. Verschillende enquêtes onder jongeren bevestigen nogmaals dat dit de twee grote thema’s zijn waarop hun verlangens gericht zijn en waarmee zij zich bezighouden. Beide moeten onderwerp zijn van een bijzondere onderscheiding. Laten wij in het kort hierbij blijven stilstaan.

Jongeren voelen sterk de roep tot liefde en dromen ervan de juiste persoon te ontmoeten met wie zij een gezin kunnen vormen en samen een leven kunnen opbouwen. Ongetwijfeld is het een roeping die God zelf door gevoelens, verlangens, dromen voorstelt. Bij dit thema ben ik lang blijven stilstaan in de exhortatie Amoris Laetitia [6271] en ik nodig de jongeren uit om in het bijzonder de hoofdstukken 4 en 5 te lezen.

Ik denk er graag aan dat

“twee christenen die trouwen, in hun liefdesgeschiedenis de oproep van de Heer hebben herkend, de roeping om uit twee, man en vrouw, één vlees, één leven te vormen. En het sacrament van het huwelijk omgeeft deze liefde met de genade van God, wortelt haar in God zelf. Met deze gave, met de zekerheid van deze oproep kunnen we veilig beginnen; we zijn nergens bang voor, we kunnen samen alles aan!”. Gezin, arbeid, roeping en zending [[5107|1]]

In dit verband herinner ik eraan dat God ons geslachtelijk heeft geschapen. Hijzelf

“heeft de seksualiteit geschapen, wat een schitterend geschenk is voor zijn schepsels”. Amoris Laetitia [[6271|150]]

Binnen de roeping tot het huwelijk moeten wij erkennen en er dankbaar voor zijn dat

“seksualiteit, seks, een gave van God is. Niks taboe. Het is een gave van God, een gave die de Heer ons schenkt. Zij heeft twee doeleinden: elkaar liefhebben en leven voortbrengen. Het is een hartstocht, het is de hartstochtelijke liefde. Ware liefde is hartstochtelijk. Wanneer de liefde tussen man en vrouw hartstochtelijk is, brengt zij je ertoe je leven te geven voor altijd. Altijd. En dit te geven met lichaam en ziel”. L’Osservatore Romano, 19 september 2018, 8 [[8520]]

De synode heeft onderstreept dat

“de familie voor de jongeren het belangrijkste referentiepunt blijft vertegenwoordigen. Kinderen waarderen de liefde en de zorg van de kant van hun ouders; familiebanden gaan hen ter harte en zij hopen erin te slagen op hun beurt een gezin te stichten. Ongetwijfeld kan de toename van scheidingen van tafel en bed, echtscheidingen, tweede verbintenissen en eenoudergezinnen bij de jongeren groot leed en identiteitscrises veroorzaken. Soms moeten zij verantwoordelijkheden op zich nemen die niet in verhouding staan tot hun leeftijd en hen dwingen voortijdig volwassen te worden. De grootouders bieden vaak een beslissende bijdrage in genegenheid en religieuze opvoeding: met hun wijsheid zijn zij een beslissende schakel in de verhouding tussen de generaties”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|32]]

Deze moeilijkheden die men in de familie van oorsprong tegenkomt, brengen veel jongeren er zeker toe zich af te vragen of het de moeite waard is een nieuw gezin te stichten, trouw te zijn, edelmoedig te zijn. Ik wil tegen jullie zeggen, dat het zeker de moeite waard is om te wedden op het gezin en dat jullie daarin de beste stimulansen zullen vinden om te rijpen en de mooiste vreugden om te delen. Laat ze je niet de kans ontnemen om serieus lief te hebben. Laat je niet misleiden door hen die een leven van individualistische onmatigheid voorhouden, dat uiteindelijk leidt tot isolement en de ergste eenzaamheid.

Vandaag heerst er een cultuur van het voorlopige, die een illusie is. Geloven dat niets definitief kan zijn, is een bedrog en een leugen. Vaak

“wordt gezegd dat tegenwoordig het huwelijk “uit de mode” is. (...) In de cultuur van het voorlopige, het relatieve, prediken velen dat het belangrijke is te “genieten” van het ogenblik, dat het niet de moeite waard is om je voor het hele leven te engageren, om definitieve keuzes te maken. (...) Ik vraag jullie daarentegen revolutionair te zijn, ik vraag jullie tegen de stroom in te gaan; ja, ik vraag jullie in opstand te komen tegen deze cultuur van het voorlopige, die eigenlijk gelooft dat jullie niet in staat zijn verantwoordelijkheid te nemen, gelooft dat je niet in staat bent om werkelijk lief te hebben”. Insegnamenti, 1, 2 (2013), 125 [[8521]]

Ik heb daarentegen vertrouwen in jullie; daarom moedig ik jullie aan om voor het huwelijk te kiezen.

Op het huwelijk moet je je voorbereiden en dat vraagt erom zichzelf op te voeden, de beste deugden, vooral de liefde, het geduld, het vermogen tot dialoog en dienstbaarheid te ontwikkelen. Het houdt ook in de eigen seksualiteit op te voeden, zodat het steeds minder een instrument is om de ander te gebruiken en steeds meer een vermogen om zich volledig op een exclusieve en edelmoedige wijze aan een persoon te geven.

De bisschoppen van Colombia hebben ons geleerd dat

“Christus weet dat gehuwden niet perfect zijn en dat zij er behoefte aan hebben hun zwakheid en onstandvastigheid te overwinnen, zodat hun liefde kan groeien en kan blijven duren in de tijd. Daarom schenkt Hij de echtgenoten zijn genade, die tegelijkertijd licht en kracht is, die hen in staat stelt hun plan voor het huwelijksleven te realiseren, in overeenstemming met Gods plan”. Mensaje Cristiano sobre el matrimonio [[8522]]

Voor degenen die niet tot het huwelijk of het Godgewijde leven geroepen zijn, is het nodig om zich altijd te herinneren dat de eerste en belangrijkste roeping de roeping van het doopsel is. Niet gehuwde personen, ook al is dat niet hun keuze, kunnen op een bijzondere wijze getuigen worden van die roeping op hun weg van persoonlijke groei.

De bisschoppen van de Verenigde Staten van Amerika hebben in alle duidelijkheid geconstateerd dat de jeugd, wanneer zij eenmaal de meerderjarige leeftijd heeft bereikt,

“dikwijls het binnentreden in de wereld van de arbeid markeert. “Wat doe je voor de kost?” is een voortdurend onderwerp van gesprek, omdat werk een zeer belangrijk deel is van hun leven. Voor jongvolwassenen is deze ervaring zeer fluïde, omdat zij van het ene werk naar het andere gaan en ook van de ene naar de andere carrière. Het werk kan het gebruik van de tijd bepalen en wat zij kunnen doen of kopen. Het kan ook de kwaliteit en de kwantiteit van de vrije tijd bepalen. Het werk bepaalt en beïnvloedt de identiteit en het zelfbeeld van een jongvolwassene en is een fundamentele plaats waar zich vriendschappen en andere relaties ontwikkelen, omdat men gewoonlijk niet alleen werkt. Jongeren, mannen en vrouwen, spreken over werk als het vervullen van een functie en als iets dat betekenis geeft. Het stelt de jongeren in staat aan hun praktische behoeften te voldoen, en - wat nog belangrijker is - naar de zin en de verwezenlijking van hun dromen en ideeën te zoeken. Ook als het werk hen niet zou kunnen helpen om hun dromen te realiseren, is het belangrijk voor jongvolwassenen een visie te ontwikkelen, om te leren hoe men op een werkelijk persoonlijke en voldoening schenkende wijze werkt voor hun leven en Gods roeping blijft onderscheiden”. I, 3 [[8523]]

Ik nodig de jongeren uit om niet te verwachten dat ze kunnen leven zonder te werken, afhankelijk van de hulp van anderen. Dat is niet goed, omdat

“arbeid een noodzaak is, een deel is van de zin van het leven op deze aarde, een manier van groeien, menselijke ontwikkeling en persoonlijke vervulling. In deze zin moet het helpen van de armen met geld altijd een voorlopige oplossing zijn om het hoofd te bieden aan noodsituaties”. Laudato Si' [[5000|128]]

Daaruit volgt dat

“de christelijke spiritualiteit samen met de contemplatieve verwondering over de schepselen die wij bij de heilige Franciscus van Assisi vinden, ook een rijk en gezond idee heeft ontwikkeld over arbeid, zoals wij bijvoorbeeld kunnen vinden in het leven van de zalige Charles de Foucauld en zijn leerlingen”. Laudato Si' [[5000|125]]

De synode heeft onderstreept dat de wereld van de arbeid een gebied is waarin jongeren

“vormen van uitsluiting en marginalisering ervaren. De eerste en ernstigste is de jeugdwerkeloosheid, die in sommige landen buitensporige niveaus bereikt. Behalve dat gebrek aan werk hen arm maakt, fnuikt dit in de jongeren het vermogen om te dromen en te hopen en berooft het hen van de mogelijkheid om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van de maatschappij. In veel landen hangt deze toestand af van het feit dat sommige delen van de jonge bevolking niet over voldoende professionele vaardigheden beschikken, ook vanwege tekorten in het onderwijs- en opleidingsstelsel. Vaak is de precaire situatie van jongeren op de arbeidsmarkt een gevolg van economische belangen die de arbeid uitbuiten”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|40]]

Het is een zeer delicate kwestie die de politiek moet beschouwen als een urgente problematiek, in het bijzonder vandaag, nu de snelheid van de technologische ontwikkelingen samen met de obsessie voor het verminderen van de arbeidskosten snel ertoe kan leiden ontelbare arbeidsplaatsen te vervangen door machines. Het gaat om een fundamentele kwestie van de maatschappij, omdat werk voor een jongere niet eenvoudigweg een activiteit is die erop gericht is inkomen te genereren. Het is een uitdrukking van de menselijke waardigheid, het is een manier van volwassen worden en maatschappelijke integratie, het is een voortdurende stimulans om in termen van verantwoordelijkheid en creativiteit te groeien, het is een bescherming tegen de neiging tot individualisme en gemakzucht, en het is ook God eer brengen door de ontwikkeling van de eigen vermogens.

Een jongere heeft niet altijd de mogelijkheid om te beslissen waaraan hij zijn krachten moet wijden, aan welke taken hij zijn energie en vermogen tot innovatie moet besteden. Want naast de eigen verlangens en nog veel meer naast de eigen vermogens en de onderscheiding die een persoon kan doen rijpen, zijn er de harde beperkingen van de werkelijkheid. Weliswaar kun je niet leven zonder te werken en moet je soms accepteren wat je vindt te doen, maar geef je dromen nooit op, begraaf nooit definitief een roeping, geef je nooit gewonnen. Blijf altijd zoeken naar - op zijn minst - gedeeltelijke of onvolmaakte manieren om dat te beleven wat je in jouw onderscheiding herkent als een authentieke roeping.

Wanneer iemand ontdekt dat God hem ergens toe roept, dat hij voor iets is gemaakt - het kan zijn het verzorgen van zieken, timmerwerk, communicatie, techniek, onderwijs, kunst of ieder ander werk -, dan zal hij in staat zijn beste vermogens tot opoffering, edelmoedigheid en toewijding te laten ontluiken. Weten dat men de dingen niet alleen doet om ze te doen, maar met een betekenis als antwoord op een oproep die weerklinkt in het diepst van het eigen wezen om de ander iets te geven, zorgt ervoor dat deze activiteiten het eigen hart een bijzondere ervaring van vervulling bieden. Dat is wat het oude Bijbelboek Kohelet (Prediker) zei: “Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is te genieten van zijn werk” (Pred. 3, 22) [b:Pred. 3, 22]

Als wij uitgaan van de overtuiging dat de Geest roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven blijft opwekken, kunnen wij vol vertrouwen “opnieuw de netten uitwerpen” in de naam van de Heer. Wij kunnen - en moeten - de moed hebben om tegen iedere jongere te zeggen: bevraag de mogelijkheid om deze weg te volgen.

Soms heb ik jongeren dit voorstel gedaan, die mij bijna spottend hebben geantwoord met de woorden: “Nee, ik ga werkelijk die richting niet uit”. Enkele jaren later zaten echter sommigen van hen op een seminarie. De Heer kan zijn belofte niet ontrouw worden zijn Kerk zonder herders te laten, zonder wie zij niet zou kunnen leven, noch haar zending vervullen. En als sommige priesters geen goed getuigenis geven, zal de Heer hierom niet ophouden te roepen. Integendeel, Hij verdubbelt de inzet, omdat Hij niet ophoudt voor zijn geliefde Kerk te zorgen.

Bij de onderscheiding van een roeping moet men de mogelijkheid om zich aan God toe te wijden in het priesterschap, het religieuze leven of andere vormen van toewijding niet uitsluiten. Waarom zou je dit uitsluiten? Wees er zeker van dat, als je een roeping van God herkent en die volgt, dat volheid aan je leven zal geven.

Jezus gaat te midden van ons, zoals Hij deed in Galilea. Hij trekt door onze straten, staat stil en kijkt ons in de ogen, zonder haast. Zijn oproep is aantrekkelijk, boeiend. Vandaag zorgen echter de onrust en de snelheid van de zovele prikkels die ons ons bestormen, ervoor dat er geen ruimte is voor de innerlijke stilte waarin men de blik van Jezus gewaarwordt en luistert naar zijn oproep. In de tussentijd ontvang je veel goed verpakte voorstellen, die er mooi en intens uitzien, maar mettertijd je leeg, moe en alleen achterlaten. Laat dit je niet overkomen, omdat de wervelwind van deze wereld je meesleept in een wedloop zonder zin, zonder richting, zonder duidelijke doeleinden, en zo zullen veel van je krachtsinspanningen verspild worden. Ga liever op zoek naar de ruimtes van rust en stilte die je in staat stellen om na te denken, te bidden, beter te kijken naar de wereld om je heen. Dan kun je samen met Jezus herkennen wat je roeping op deze aarde is.

Bij de onderscheiding in het algemeen ben ik al blijven stilstaan in de apostolische exhortatie Gaudete et Exsultate [6894]. Sta mij toe om enkele van die overwegingen te hernemen en ze toe te passen op de onderscheiding van de eigen roeping in de wereld.

Ik herinner eraan dat

“allen, maar in het bijzonder de jongeren, worden blootgesteld aan een voortdurend zappen. Het is mogelijk op twee of drie schermen tegelijk te navigeren en tegelijkertijd op verschillende virtuele niveaus interactie te hebben. Zonder de wijsheid van de onderscheiding kunnen wij gemakkelijk veranderen in marionetten, die overgeleverd zijn aan de actuele trends”. Gaudete et Exsultate [[6894|167]]

En

“dit blijkt in het bijzonder belangrijk, wanneer iets nieuws in je leven verschijnt en men dus moet onderscheiden of het nieuwe wijn is die van God komt, of iets nieuws waarmee de geest van de wereld of de geest van de duivel ons bedriegt”. Gaudete et Exsultate [[6894|168]]

“Ook al sluit”

deze onderscheiding

“de rede en de voorzichtigheid in, ze gaat ze te boven, omdat het erom gaat een glimp op te vangen van het mysterie van het unieke en eenmalige plan dat God met ieder heeft. (...) Op het spel staat de betekenis van mijn leven ten overstaan van de Vader, die mij kent en mij liefheeft, de ware Vader, voor Wie ik mijn bestaan kan geven, die betekenis, die niemand beter kent dan Hij”. Gaudete et Exsultate [[6894|170]]

In dit kader is de vorming van het geweten gesitueerd, die het mogelijk maakt dat de onderscheiding groeit in diepgang en trouw aan God:

“Het geweten vormen is de weg van heel het leven, waarin men leert dezelfde gevoelens te koesteren als Jezus Christus door de criteria van zijn keuzes en de bedoelingen van zijn handelen zich eigen te maken (Fil. 2, 5) [[b:Fil. 2, 5]]”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|108]]

Deze vorming houdt in zich laten veranderen door Christus en tegelijkertijd

“een gewone beoefening van het goede, die wordt getoetst in het gewetensonderzoek: een oefening waarbij het niet alleen maar gaat om de zonden te identificeren, maar ook het werken van God te herkennen in de eigen dagelijkse ervaring, in de gebeurtenissen van de geschiedenis en de culturen waarin men is opgenomen, in het getuigenis van zoveel andere mannen en vrouwen die ons zijn voorgegaan of ons met hun wijsheid begeleiden. Dit alles helpt om te groeien in de deugd van de voorzichtigheid en daarbij de algehele gerichtheid van het bestaan in concrete keuzes vorm te geven in het serene bewustzijn van de eigen gaven en eigen beperkingen”. Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument) [[7076|108]]

Een uitdrukking van het onderscheidingsvermogen is de inzet om de eigen roeping te herkennen. Het is een taak die ruimtes van eenzaamheid en stilte vereist, omdat het een zeer persoonlijke beslissing betreft, die niemand anders in onze plaats kan nemen:

“Hoewel de Heer op zeer verschillende wijzen tot ons spreekt gedurende ons werk, door middel van anderen en op ieder ogenblik, kan men niet zonder de stilte van het langdurige gebed om beter die taal gewaar te worden, om de werkelijke betekenis te interpreteren van de ingevingen die wij denken te hebben ontvangen, om angsten tot rust te brengen en het geheel van het eigen bestaan in het licht van God opnieuw te ordenen”. Gaudete et Exsultate [[6894|171]]

Deze stilte is niet een vorm van isolement, omdat

“men eraan dient te denken dat de biddende onderscheiding voort moet komen uit de bereidheid tot luisteren: naar de Heer, naar de anderen, naar de werkelijkheid zelf die ons steeds op een nieuwe wijze uitdaagt. Alleen wie bereid is te luisteren, heeft de vrijheid om zijn eigen gedeeltelijke en ontoereikende standpunt te verwerpen. (...) Zo ben je werkelijk bereid een oproep te aanvaarden die je zekerheden doorbreekt, maar je tot een beter leven brengt, omdat het niet voldoende is dat alles goed gaat, dat alles rustig is. Het kan zijn dat God ons iets meer aanbiedt en wij in onze comfortabele verstrooidheid het niet herkennen”. Gaudete et Exsultate [[6894|172]]

Wanneer het erom gaat de eigen roeping te onderscheiden, is het noodzakelijk zich verschillende vragen te stellen. Je moet niet beginnen met je af te vragen waar je het meeste zou kunnen verdienen of waar je meer maatschappelijke roem of prestige zou kunnen verwerven, evenmin moet je beginnen met je af te vragen welke taken je het grootste genoegen zouden doen. Om je niet te vergissen is het nodig van perspectief te veranderen en je af te vragen: ken ik mezelf afgezien van mijn uiterlijk en mijn gevoelens? Weet ik wat mijn hart vreugde schenkt en wat het droevig stemt? Wat zijn mijn sterke en mijn zwakke punten? Hierop volgen onmiddellijk andere vragen: hoe kan ik beter de wereld en de Kerk dienen en nuttig ervoor zijn? Wat is mijn plaats op deze aarde? Wat zou ik de maatschappij kunnen bieden? Hierop volgen andere, zeer realistische vragen: heb ik de noodzakelijke capaciteiten om die dienst te verlenen? Of, zou ik ze kunnen verwerven en ontwikkelen?

Deze vragen moeten niet zozeer worden gesteld met betrekking tot jezelf en je eigen neigingen, maar in relatie tot de anderen, voor hen, zodat de onderscheiding het eigen leven plaatst in betrekking tot de ander. Daarom wil ik eraan herinneren wat de grote vraag is: Wij verliezen in ons leven zo vaak tijd met ons af te vragen: ”Maar wie ben ik?”. Je kunt je afvragen wie jij bent en een heel leven erover doen met zoeken naar wie jij bent. Maar vraag je af: “Voor wie ben ik er?” "Voor wie ben ik?" [[5852]] Jij bent er zeker voor God, ongetwijfeld. Maar Hij heeft gewild dat jij er ook bent voor de ander, en heeft veel kwaliteiten, neigingen, gaven en charisma’s in je gelegd die niet voor jou, maar voor de ander zijn.

Om je eigen roeping te onderscheiden moet je erkennen dat het de oproep van een vriend is: Jezus. Wanneer je vrienden een geschenk geeft, geef je het beste. En dat is niet noodzakelijkerwijs het duurste of het moeilijkste om te kopen, maar datgene waarvan wij weten dat het de ander blij zal maken. Een vriend heeft een zo duidelijke voorstelling hiervan dat hij de glimlach van zijn vriend, als hij zijn cadeau openmaakt, in zijn verbeelding voor zich kan zien. Dit onderscheidingsvermogen van de vriendschap is wat ik de jongeren voorhoudt als voorbeeld, als ze willen begrijpen wat de wil van God voor hun leven is.

Ik wil dat jullie weten dat wanneer de Heer aan ieder denkt, aan wat Hij hem zou willen geven, aan hem denkt als aan een persoonlijke vriend. En als Hij besloten heeft om je een genade te schenken, een charisma dat je je leven in volheid zal doen leven en je in een persoon verandert die nuttig is voor de ander, in iemand die een spoor nalaat in de geschiedenis, zal het zeker iets zijn dat je in je diepste innerlijk gelukkig zal maken en je meer dan iets anders op deze wereld enthousiast zal maken. Niet omdat wat Hij je gaat geven, een buitengewoon of zeldzaam charisma is, maar omdat het precies goed voor je is, op de maat van heel je leven.

Het geschenk van de roeping zal ongetwijfeld een veeleisend geschenk zijn. De geschenken van God zijn interactief en om ze te genieten moet je heel betrokken raken, moet je risico’s nemen. Maar het zal niet de eis zijn van een plicht die door een ander van buitenaf opgelegd is, maar iets dat je zal stimuleren om te groeien en keuzes te maken, zodat dit geschenk rijpt en een gave voor anderen wordt. Wanneer de Heer een roeping opwekt, denkt Hij niet alleen aan wat je bent, maar aan alles wat jij samen met Hem en anderen zult kunnen worden.

De potentie van het leven en de kracht van de eigen persoonlijkheid voeden elkaar in iedere jongere en brengen hem ertoe alle grenzen te overschrijden. Onervarenheid maakt het mogelijk dat dit zeer vaak pijnlijk verloopt, ook als dit heel snel verandert in ervaring. Het is belangrijk dit

“nog niet uitgeprobeerde verlangen naar het oneindige” 20 [[8485]]

met de onvoorwaardelijke vriendschap die Jezus ons aanbiedt, in contact te brengen. Vóór iedere wet en iedere plicht gaat het in de keuze die Jezus ons voorlegt, om een volgen, zoals dat van vrienden die elkaar volgen, elkaar zoeken en elkaar vinden uit pure vriendschap. Al het andere komt daarna en zelfs de mislukkingen van het leven kunnen een onschatbare ervaring zijn van deze vriendschap die nooit verbroken wordt.

Er zijn priesters, mannelijke, vrouwelijke religieuzen, leken, professionals en ook gekwalificeerde jongeren die jongeren in de onderscheiding van hun roeping kunnen begeleiden. Wanneer het ons overkomt een ander te helpen om de weg van zijn leven te onderscheiden, dan is het eerste luisteren. Dit luisteren veronderstelt drie verschillende en complementaire vormen van invoelingsvermogen of aandacht.

Het eerste invoelingsvermogen of de eerste aandacht geldt de persoon. Het gaat erom naar de ander te luisteren die zichzelf geeft in zijn woorden. Een teken van dit luisteren is de tijd die ik aan de ander besteed. Het is geen kwestie van kwantiteit, maar dat de ander voelt dat mijn tijd van hem is: de tijd die hij nodig heeft om tegenover mij tot uitdrukking te brengen wat hij wil. Hij moet voelen dat ik onvoorwaardelijk naar hem luister, zonder mij beledigd te voelen, zonder ergens aanstoot aan te nemen, zonder geïrriteerd te raken, zonder moe te worden. Dit luisteren is wat de Heer beoefent, wanneer Hij zich naast de leerlingen van Emmaus voegt op hun tocht en een heel stuk met hen meegaat op een weg die in de tegenovergestelde richting gaat van de juiste weg. (Lc. 24, 13-35) [[b:Lc. 24, 13-35]] Wanneer Jezus doet, alsof Hij verder moet gaan, omdat die twee bij hun huis zijn aangekomen, dan begrijpen zij dat Hij hun zijn tijd heeft gegeven, en op dat punt schenken zij hem hun eigen tijd door hem gastvrijheid aan te bieden. Dit aandachtig en belangeloos luisteren wijst op de waarde die de andere persoon, afgezien van zijn ideeën en zijn levenskeuzes, voor ons heeft

Het tweede invoelingsvermogen of de tweede aandacht bestaat in het onderscheiden. Het gaat erom het juiste punt te vinden waar de genade zich onderscheidt van de verleiding. Want soms zijn de dingen die door onze verbeelding gaan, alleen maar verleidingen die ons verwijderen van onze echte weg. Hier moet ik mij afvragen wat die persoon mij precies aan het vertellen is, wat hij wil dat ik begrijp van wat hem aan het overkomen is. Het zijn vragen die helpen om te begrijpen hoe de onderwerpen die de ander bewegen, in elkaar grijpen en het gewicht en het ritme van zijn gevoelens, door deze logica beïnvloed, helpen te voelen. Dit luisteren is erop gericht de heilzame woorden van de goede Geest te onderscheiden, die ons de waarheid van de Heer voorhoudt, maar ook de valkuilen van de boze geest, zijn bedrog en verleidingen. Men moet de moed, de genegenheid en de fijngevoeligheid hebben die noodzakelijk zijn om de ander de waarheid en het bedrog of de voorwendsels te helpen herkennen.

Het derde invoelingsvermogen of de derde aandacht bestaat in het luisteren naar wat de ander drijft. Het is het diepgaand luisteren naar “waar de ander werkelijk heen wil”. Boven wat hij voelt en denkt in het heden en wat hij in het verleden heeft gedaan, is de aandacht gericht op wat hij zou willen zijn. Soms vereist dit dat de persoon niet zozeer kijkt naar wat hij wil, naar zijn oppervlakkige verlangens, maar naar wat de Heer het meest aangenaam is, zijn levensplan, dat tot uitdrukking komt in een neiging van het hart, die uitgaat boven de uiterlijke voorkeuren en gevoelens. Dit luisteren is aandacht voor de bedoeling die uiteindelijk het leven beslist, omdat er Iemand bestaat zoals Jezus die deze uiteindelijke bedoeling van het hart begrijpt. Daarom is Hij altijd bereid ieder te helpen om deze te herkennen en daarom is het voldoende dat iemand tegen Hem zegt: ”Heer, red mij, heb medelijden met mij!”.

Alleen dan wordt onderscheiding een instrument dat hoort bij een sterke inzet om beter de Heer te volgen. vgl: Gaudete et Exsultate [[[6894|169]]] Op deze wijze krijgt het verlangen om de eigen roeping te herkennen een hoogste intensiteit, een andere kwaliteit en een hoger niveau, dat veel beter beantwoordt aan de waardigheid van het eigen leven. Want uiteindelijk is een goede onderscheiding een weg van vrijheid, die die unieke werkelijkheid van iedere persoon aan het licht brengt, de werkelijkheid die zo van hem, zo persoonlijk is dat God alleen haar kent. Anderen kunnen noch volledig begrijpen, noch van buitenaf voorzien hoe zij zich zal ontwikkelen.

Wanneer op deze manier de een naar de ander luistert, moet hij daarom op een bepaald punt verdwijnen om de ander de weg te laten volgen die hij heeft ontdekt. Verdwijnen zoals de Heer uit het zicht van zijn leerlingen verdween en hen alleen liet met het branden van hun hart, dat verandert in een onweerstaanbare impuls om zich op weg te begeven (Lc. 24, 31-33) [b:Lc. 24, 31-33]. Bij hun terugkeer in de gemeenschap zullen de leerlingen van Emmaus de bevestiging krijgen dat de Heer waarlijk is verrezen. (Lc. 24, 34) [[b:Lc. 24, 34]]

Aangezien

“tijd boven ruimte gaat” Evangelii Gaudium [[4984|169]]

moeten wij processen op gang brengen en begeleiden, geen routes opdringen. En het betreft processen van personen die altijd uniek en vrij zijn. Daarom is het moeilijk een verzameling recepten aan te leggen, zelfs wanneer alle tekenen positief zijn, omdat het

“erom gaat de positieve factoren zelf aandachtig te onderscheiden, opdat zij niet van elkaar geïsoleerd worden en met elkaar in conflict komen, verabsoluteerd worden en elkaar tegenwerken. Van de negatieve factoren moet men hetzelfde zeggen: zij moeten niet en bloc en zonder onderscheid afgewezen worden, want in elk ervan kan een of andere waarde verscholen zijn die erop wacht bevrijd te worden en tot haar volle waarheid teruggebracht te worden”. Pastores Dabo Vobis [[724|10]]

Maar om anderen op deze weg te begeleiden, is het allereerst noodzakelijk dat jij erin geoefend bent om deze zelf te volgen. Maria heeft het gedaan door haar eigen vragen en moeilijkheden onder ogen te zien, toen zij zeer jong was. Moge zij jouw jeugd vernieuwen met de kracht van haar gebed en je altijd vergezellen met haar aanwezigheid als Moeder.

Beste jongeren, ik zal gelukkig zijn, als ik jullie sneller zie rennen dan hen die traag en bang zijn. Ren,

“aangetrokken door dat zo geliefde Gezicht dat wij in de heilige Eucharistie aanbidden en dat wij herkennen in het vlees van onze lijdende broeder en zuster. Moge de Heilige Geest je bij deze loop voortdrijven. De Kerk heeft behoefte aan jullie elan, jullie intuïties, jullie geloof. Wij hebben er behoefte aan! En wanneer jullie zullen aankomen waar wij nog niet zijn aangekomen, wees dan zo geduldig om op ons te wachten”. L’Osservatore Romano, 13-14 augustus 2018, 6 [[8527]]

Loreto, bij het heiligdom van het Heilige Huis, 25 maart, Hoogfeest van de Aankondiging van de Heer, in het jaar 2019, het zevende van mijn pontificaat.

FRANCISCUS