Is er in de loop van het heilig jaar veel tot stand gebracht en geschied, wat ongetwijfeld in gedurig aandenken verdient te blijven: welk een grote eer en glorie is daardoor niet gebracht aan de Stichter van de Kerk, onze opperste Heer en Koning!

Bij de Vaticaanse missietentoonstelling namelijk hebben verscheiden punten sterk de aandacht getrokken en diepen indruk gemaakt. Vooreerst de moeite die de Kerk zich aanhoudend getroost om het rijk van haar Bruidegom steeds verder uit te breiden naar alle landen, ja, tot op de meest afgelegen eilanden in den oceaan toe. Verder het grote aantal landstreken die door dappere en onversaagde missionarissen, ten koste van veel inspanning en bloed, reeds voor het katholicisme gewonnen zijn. Dan nog de uitgestrekte gebieden die nog overblijven om aan de heilbrengende en milde heerschappij van onzen Koning te onderwerpen.

Wanneer voorts gedurende deze tijd van zegen talloze scharen onder leiding van hun bisschoppen of priesters van heinde en ver naar de heilige stad getogen zijn, dan hadden zij allen daarbij maar één doel: hun zielen te zuiveren van zondeschuld en dan bij de graven van de Apostelen in ons bijzijn te betuigen, dat zij nu en voor altijd horen en willen blijven horen tot Christus' rijk.

En dit rijk van onze Zaligmaker zag men juist in nieuwe luister stralen, toen wij zes belijders en maagden, wier loffelijke en buitengewone deugden bewezen waren, tot de verering onder de heiligen in de hemel hebben toegelaten. Deze zes heiligen zijn: S. Teresia van het Kindje Jezus, heilig verklaard op 17 mei; S. Petrus Canisius op Hemelvaartsdag 21 mei; S. Maria Magdalena Postel en S. Magdalena Sophia Barat op 24 mei; S. Joannes Baptista Maria Vianney (‘Pastoor van Ars’) en S. Johannes Eudes op Pinksterdag 31 mei 1925. O welk een vreugde en welk een troost heeft ons hart in die ogenblikken vervuld, toen in het majestueuze heiligdom van de Sint Pieter, na onze beslissende uitspraak, onder het danklied uit de mond van een ontzaglijke menigte gelovigen die jubelkreet weerklonk: Tu, Rex gloriae, Christe: Gij, o Christus, zijt de Koning van de glorie! Want terwijl overal, waar de mensheid van God vervreemd is, enkelingen zowel als staten, tengevolge van de hoog opgelaaide onderlinge afgunst en van inwendige beroeringen, hun verval en ondergang tegemoet snellen, zet de Kerk haar taak voort om aan het mensdom geestelijk voedsel toe te dienen. Zij schenkt aan Christus, haar Bruidegom, steeds weer nieuw heilig kroost, mannelijk en vrouwelijk, en brengt dat voor Hem groot; en Hij van Zijn kant blijft zonder ophouden de trouwste en gehoorzaamste onderdanen van Zijn rijk op aarde oproepen tot de eeuwige zaligheid in het rijk des hemels.

Eindelijk werd tijdens het groot jubilee de zestiende eeuwkring afgesloten sinds de kerkvergadering van Nicea. Wij hebben dat eeuwenheugende feit laten vieren en ook persoonlijk aan de herdenking in de Vaticaanse basiliek deelgenomen; en wij deden dat met des te meer genoegen, omdat die kerkvergadering niet alleen de medezelfstandigheid van de eniggeboren Zoon met de Vader plechtig heeft erkend en als katholieke geloofsleer voorgeschreven, maar tevens door die woorden „wiens rijk geen einde zal hebben” in haar geloofsbelijdenis of symbolum op te nemen, de koninklijke waardigheid van Christus heeft uitgesproken.